คลั่งรัก นายเพลย์บอย

เขียนโดย AIBERRY

วันที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 เวลา 12.30 น.

17 ตอน

0 วิจารณ์

12.00K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 15.49 น. โดย เจ้าของนิยาย

10) แผนสองมักจะมาก่อนแผนแรกเสมอ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เรย์ #

ผมดีใจมากที่รู้ว่าเบลเรียนที่เดียวกัน ต่อไปผมคงได้เจอเธอบ่อยขึ้นไม่ใช่แค่ที่ทำงาน แต่วันนี้เธอดันไม่สบายผมเป็นห่วงเธอ ไม่รู้ว่าป่านนี้จะหายดีหรือยัง แต่เพื่อนของเธอก็บอกว่าจะดูแล ถึงอย่างนั้นผมก็อดห่วงไม่ได้ ผมไปเยี่ยมเธอดีไหมนะ แต่หอเธออยู่ไหนผมยังไม่รู้เลย...และผมนึกถึงยัยนุ่น ผมรีบกดโทรหาทันที

เรย์ > "ฮัลโหลนุ่น "

นุ่น > "ว่าไง มีอะไร"

เรย์ > "เอ่อ คือ...........วันนี้ฉันเจอเบลที่มหาลัยด้วยว่ะ"

นุ่น > "มหาลัยแกนะเหรอ แล้วเบลไปทำอะไร"

เรย์ > "เบล เรียนที่เดียวกับฉัน ^^"

นุ่น > "ยิ้มแก้มแตกเลยซิแก..."

เรย์ > "กะ แกรู้ได้ยังไง"

นุ่น > "โอ้ยย เด็กอนุบาลยังดูออกเลยว่าแกชอบเบลมันน่ะ ก็เล่นไม่เก็บสายตา อาการบ้างเลย"

เรย์ > "มันชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอวะ"

นุ่น > "ถุยย มองหัดมองสายตาตัวเองเวลามองเบลบ้างนะ แล้วก็นะ มึงคอยมองเบลอยู่ตลอดทำไมจะไม่มีใครรู้ ยังกะโรคจิตแกอะ"

เรย์ > "นี้ฉันคิดว่า..ทำตัวปกติที่สุดแล้วนะเว้ย แบบนี้เท่ากับว่าเบลก็ต้องดูออกนะซิ"

นุ่น > "โอ้ยย ยัยนั้นมันจะไปสนใจอะไร เบลมันยิ่งซื่อบื้อยิ่งกว่าแกซะอีก พอๆกันเลยแกสองคน ว่าแต่ที่โทรมาไม่ได้จะมาบอกแค่เรื่องเจอเบลที่มหาลัยใช่มะ"

เรย์ > "อ่าา ลืมเลย เบลไม่สบายนะ ฉันอยากไปเยี่ยม แต่ไม่รู้ว่าหอเขาอยู่ไหน"

นุ่น > "อ่ออออ.....แล้วเบลเป็นอะไรมากไหม"

เรย์ > "เห็นว่าทั้งปวดหัวและปวดท้องเลยนะ น่าจะอาการหนักเลยละ เออ..แล้วแม่แกเป็นไงมั้งหายดีหรือยัง"

นุ่น > "แม่ฉันหายดีแล้ว .........อืมเอาเป็นว่าฉันจะไปดูให้ก่อนละกัน อาการเป็นยังไงจะบอกแกอีกทีนะ"

เรย์ > "เห้ยย เดี่ยวดิ ฉันอยากไปด้วย"

นุ่น > "ไม่เรียนหรือไง จะโดนเรียนไปเยี่ยมสาวเหรอ เดี่ยวฉันไปดูให้ก่อน ถ้ายังไงเดี๋ยวบอก เค๊ บาย"

เรย์ > "เดี๋ยวนุ่น ดะ ตุ๊ดๆ"

/อะไรของมันวะ ตัดสายทิ้งเฉยเลย หวังว่าเบลจะไม่เป็นอะไรมาก จะโทรไปก็กลัวจะรบกวนอีก เฮ่ออออ/

โย #

หลังจากที่ยัยลูกเจี๊ยบทำร้ายผม เธอก็วิ่งแจ๊นไปเลย ไม่หันกลับมามองผมด้วยซ้ำ มันน่าเจ็บใจจริงๆ ผมโดนเธอทำร้ายมาสองครั้งแล้วแต่ผมไม่สามารถจะเอาคืนเธอได้เลยซักครั้ง ผมหมดอารมณ์ที่จะเข้าเรียน เลยบอกเพื่อน ไอ้พวกนั้นก็ดันไม่เรียนตามผมอีก รวมถึงยังพราวด้วย

พราว > "โย เป็นยังไงมั้ง ยังเจ็บอยู่ไหม ยัยเด็กนั้นป่าเถื่อนชะมัด มันเป็นใครกันนะ ทำไมมาทำโยแบบนี้"

โย > "แกอย่าไปใส่ใจเลยพราว ว่าแต่นี้ทุกคนจะไม่เข้าเรียนกันจริงๆนะเหรอ"

ปั้น > "กูกำลังขี้เกียจพอดีเลยวะ"

พาย > "กูด้วย ไปหาอะไรสนุกๆทำดีกว่า"

พราว > "โยไม่เรียนพราวก็ไม่เรียน มันไม่สนุกนะ ถ้าโยไม่เรียนด้วยกัน"

โย > "แกละวิน เอาด้วยไหม"

วิน> "ว่าไงก็ว่าตาม กูยังไงก็ได้"

ไอวินมันก็คงโดนด้วยเพราะพราวไม่เรียนนี้แหละ ผมละไม่รู้จะทำยังไงกับไอ้วินและพราวดี

พราว > "แล้วพวกเราจะไปไหนกัน นี้ยังเช้าอยู่เลย"

วิน > "ไม่มีที่ไปว่ะ เดี่ยวกูคงไปเล่นเกมส์ที่ห้องแหละ พวกเอาด้วยไหม"

พาย > "เป็นความคิดที่ดีมึง เมื่อคืนกูเล่นไปสองตา แพ้ตลอด เดี่ยวจะไปเอาคืนแม่งแระ"

โย > "กูขอผ่าน กูว่าจะแวะไปที่บ้านหน่อยนะ พ่อกูให้ไปหาหลายวันแระ"

พราว > "เอ้า แล้วพราวละ "

โย > "แกกลับไปเรียนซิ วินแกไปเรียนเป็นเพื่อนพราวหน่อยดิวะ"

วิน > "พราวว่าไงอะ"

พราว > "ก็ถ้าแยกย้ายกันไปแบบนี้ พราวก็คงต้องไปเข้าเรียนแหละ"

โย > "โอเค งั้นเจอกันเย็นๆ นะเว้ย เดี่ยวไปกินเหล้ากัน"

วิน /พาย/ปั้น > "เจอกัน"

ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินไปขึ้นรถ ก็ได้ยินเสียงคนคุยกันที่สวนของมหาลัย เสียงนี้คุ้นๆ ผมมองไปยังต้นเสียงก็พบ ยัยลูกเจี๊ยบ เพื่อนของเธอและไอ้คนชื่อเรย์ ผมถือวิสาสะแอบฟัง

/ อะไรนะ ยัยลูกเจี๊ยบไม่สบายเหรอ .. /

ผมนึกย้อนภาพกลับไปที่ผมดึงรังแขนเธอและบีบแขนเธอแน่น ทำให้รู้สึกผิดขึ้นมา

/ นี้เรารังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้เหรอ ....แต่ยัยนั้นขนาดไม่สบายก็ไม่รู้เอาแรงมาจากไหน /

หลังจากนั้นผมก็รีบเดินมาที่รถ ในใจก็ยังรู้สึกผิดนิดหน่อย ที่ไปทำกับเธอแบบนั้น

ณ บ้านเอกไพศาล

โย> "ป้าแววครับ พ่ออยู่ไหมครับ"

ป้าแวว > "อยู่ในห้องทำงานค่ะ คุณโย"

ผมเดินไปที่หน้าห้องทำงานของพ่อ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"...."

"เข้ามา"

โย > "หวัดดีครับพ่อ"

พ่อ > "เอ้ามาแล้วเหรอ ไอ้ตัวดี ฉันบอกให้มาหาตั้งหลายวันแล้วทำไมแกเพิ่งมา มัวแต่ไปร้องเพลงไร้สาระอะไรของแก"

โย > "พ่อมีอะไรจะพูดก็รีบพูดมาดีกว่าครับ"

พ่อ> "แล้วนี้แกมาเอาตอนนี้ไม่มีเรียนหรือไง"

โย > "ผมโดนเรียนครับ วันนี้ไม่มีอารมเรียน"

พ่อ > "ไอ้ลูกคนนี้ เรื่องดีๆไม่เคยจะทำ แกจะทำตัวแบบนี้ไปตลอดไม่ได้นะโย"

โย > "พ่อไม่มีอะไรจะพูดใช่ไหมครับ งั้นผมขอตัว"

พ่อ > "หยุดเดี๋ยวนี้!! เรื่องที่ฉันจะบอกแกคือ อาทิตย์หน้าแกต้องไปดูตัวกับน้องจ๋ายซะ แกผลัดมาตลอดแบบนี้ ไม่เห็นแกหน้าพ่อแบบนี้ได้ยังไง"

โย > "ก็ผมบอกแล้วไงครับว่าผมไม่อยากแต่งงาน กับคนที่พ่อเลือกให้ อีกอย่างผมไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำน้องจ๋ายอะไรของพ่อน่ะ"

พ่อ > "แกจะไม่เคยเห็นได้ยังไง เขาเรียนมหาลัยเดียวกับแกนะ"

โย > "ห่ะ เรียนที่เดียวกับผม มหาลัยออกใหญ่โตผมจะไปรู้ได้ยังไง ว่าแต่เขาเรียนคณะอะไรละครับ เผื่อผมแอบไปดูหน้าก่อน ถ้าสวยผมก็คงพอจะฝืนไปดูตัวให้แต่ถ้าขี้เหร่ผมขอบาย"

พ่อ > "คณะการตลาด รับรองถ้าแกเจอแกจะไม่พูดแบบนี้แน่"

โย > "โอเคครับ ถ้าเขาสวยพอ ผมจะยอมไปให้เพื่อเห็นแก่หน้าของพ่อละกัน"

พ่อ > "ดี!! หัดทำตัวให้มันดีๆไว้บ้าง วันอาทิตย์นี้ แกห้ามลืมเด็ดขาด ตอนเช้าแกต้องไปรับเขาที่บ้านด้วย "

โย > "คร๊าบ ผมไปได้แล้วใช่ไหมครับ"

พ่อ > "อ่อ ว่างแกก็กลับมาบ้านบาง จะไปนอนทำไมคอนโด บ้านช่องก็มี"

โย > "ถ้าพ่ออยากให้ผมมาอยู่บ้าน ก็ช่วนเอายัยเมียน้อยและลูกติดของมันออกไปจากบ้านซิครับ"

พ่อ > "แก ไปเรียกเขาแบบนั้นได้ยังไง เขาดีกับแกแค่ไหนตั้งแต่แม่แกเสียไป"

โย >"ผมไม่อยากคุยกับพ่อเรื่องนี้ เอาเป็นว่าที่ไหนสบายใจ มีความสุขผมก็อยู่ที่นั้นละครับ ไปนะครับ"

พ่อ > " แก!"

ตึก ตึก ตึก ปัง !

ผมเดินออกมาจากห้องของพ่อ ทุกครั้งที่ผมกับพ่อคุยกันไม่เคยจะคุยกันดีๆซักครั้ง ที่ผมออกจากบ้านหลังนี้เพราะเมียน้อยของพ่อ ที่พ่อเชิดหน้าชูตามันขึ้นมาแทนแม่ ทันทีที่แม่ผมเสีย ผมไม่มีวันให้อภัยพ่อเรื่องนี้เด็ดขาด

ณ ห้องรูหนู

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

นุ่น >"เบล อยู่ไหม เบล"

เบลล่า >"นั้นมันพี่นุ่นนิ "

จ๋าย >"นุ่นไหนแก"

เบลล่า >"เพื่อนที่ทำงานน่ะ เดี่ยวฉันไปเปิดประตูก่อนนะ"

ฉันเดินไปเปิดประตูให้พี่นุ่น

เบลล่า >"พี่นุ่น มีอะไรหรือเปล่าค่ะ คุณแม่ไม่สบายอีกแล้วเหรอคะ"

นุ่น >"เปล่า พี่มาหาเธอแหละ เห็นไอ้เรย์มันบอกว่าเธอไม่สบาย พี่ขอเข้าไปได้ไหม"

เบลล่า >"ได้ค่ะ ........อ่ะจ๋ายนี้พี่นุ่น พี่นุ่นค่ะนี้จ๋ายเพื่อนเบลค่ะ"

นุ่น/จ๋าย >"สวัสดีจ้ะ /สวัสดีค่ะพี่นุ่น"

นุุ่น >"แล้วนี้น้องจ๋ายมาอยู่ดูแลเบลมันเหรอ เป็นเพื่อนที่น่ารักจังน๊า"

จ๋าย >"ดูแล....อะ อ่อ ใช่ค่ะ"

นุ่น >"เบลแล้วนี้ดีขึ้นหรือยังพี่ซื้อโจ๊กมาให้"

เบลล่า >"ดีขึ้นแล้วค่ะพี่นุ่น ขอบคุณมากนะคะ"

พี่นุ่่น นั่งคุยกับฉันและจ๋ายซักพักก็ขอตัวกลับ ยัยจ๋ายและพี่นุ่นคุยกันถูกคอ ฉันรู้สึกดีใจที่เพื่อนของฉันสองคนเข้ากันได้ วันนี้ฉันไม่ต้องไปทำงานเพราะว่าวันนี้เป็นวันหยุดของฉัน ฉันจะหยุด อาทิตย์และจันทร์

บ่ายแก่ๆยัยจ๋ายก็ขอตัวกลับ เพราะว่าป๊ายัยจ๋ายโทรเรียกตัวให้กลับไปที่บ้าน

ณ บ้านศิริกุลวิไลลักษ์

แม่นม >"คุณผู้ชายค่ะ คุณหนูมาแล้วค่ะ"

จ๋าย >"ป๊าา มีอะไรจะคุยกับจ๋ายเหรอคะ"

ป๊า > "จ๋าย พ่อของพี่โย คู่หมั้นเราเขาโทรมาบอกว่า โยยอมรับการไปดูตัวกับจ๋ายแล้วนะ แล้วเดี๋ยวเขาจะแวะไปที่คณะจ๋าย เพื่อไปทำความรู้จักกันก่อน จ๋ายทำตัวดีๆกับพี่เขานะรู้ไหม"

จ๋าย >"ป๊าา ทำไมอยู่ดีๆเขารับละคะ ทุกครั้งเห็นปฏิเสธตลอด ครั้งนี้ก็ภาวณาให้เป็นเหมือนทุกครั้งแท้ๆ แล้วนี้เขารู้ได้ไงคะว่าจ๋ายเรียนที่ไหน และอยู่ที่คณะอะไร"

ป๊า >" ก็พ่อโยเขาเพิ่งบอกไปวันนี้ ว่าแต่ทำไมจ๋าย ไม่ชอบพี่เขาขนาดนั้นละลูก ยังไม่เคยเจอกันแท้ๆ ลองเปิดใจดูหน่อยไหม เห็นแก่หน้าพ่อเถอะนะ"

จ๋าย >"ซวยแล้วไงยัยเบล"

ป๊า >"จ๋ายว่าอะไรนะ"

จ๋าย >"อ่อ ไม่มีอะไรค่ะป๊า เอาเป็นว่าหนู รับทราบก็แล้วกันนะคะ ขอตัวก่อนนะคะป๊า"

ป๊า >"เดี๋ยวก่อนซิ ป๊ายัง...."

ตึก ตึก ตึก ปัง !

ป๊า >"ยัยลูกคนนี้ เมื่อไหร่จะโตซะทีนะ"

จ๋าย >"รับโทรศัพท์ซิยัยเบลล ทำอะไรอยู่ งานกำลังเข้าเลยนะ"

"...."

"..."

เบลล่า >"ฮัลโหล แกลืมอะไรเหรอ"

ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมา ฉันหลับทันที่ที่ยัยจ๋ายกลับ