Fant World ฝ่า​วิกฤตพิชิต​โลกต่างมิติ

 ผ่านไปได้ประมาณ 2 นาทีซีคกินซาลาเปาหมดลูกกำลังจะกินน้ำ เอริน่าได้ตรวจสอบข้อมูลเสร็จแล้วรีบรายงานซีคทันที
 “นายท่านคะ เอริน่าคิดว่านายท่านควรเปลี่ยนเป้าหมายดีกว่าค่ะ หมาป่าจันทราพวกนี้อาศัยอยู่เป็นฝูง โจมตีมันตัวเดียวก็จะเจอพวกที่เหลือในฝูงเข้ามารุมโจมตี ในตอนกลางวันสเตตัสจะปกติ แต่ตอนกลางคืนพวกมันจะแกร่งขึ้น 1.5 เท่า ไอเทมที่ดร็อปจะมีสุ่มเป็นแรร์ไอเทมด้วย แต่ที่สำคัญคือมันเลเวล 55-60 โดยทุกฝูงจะมีบอสเลเวล 60 คลาสขั้นสูงอยู่ด้วย แต่สุ่มเกรด A-D เลยค่ะ”
 “ถ้าตัวต่อตัวคงพอโยกหลบโยกตีได้ แต่ถ้าหมาหมู่คงไม่ไหว เลเวลเรา 35 ส่วนพวกมัน 55 ขึ้นไป แถมมีตัวคลาสขั้นสูงอีก ไม่ไหว ๆ แบบนี้ยอมเถอะ”
 เขาจึงเดินไปดูด้านข้างฝั่งซ้าย ได้เจอกับหมู่ป่านับพันตัว มีขนาดตัวที่ใหญ่มาก สูงประมาณ 150-160 เซนติเมตร ตาแดงก่ำท่าทางบ้าเลือดเหมือนตกมัน ซีคจึงให้เอริน่าตรวจสอบให้อีกครั้งแล้วเขาก็นั่งกินซาลาเปารออีก 1 ลูก แต่ครั้งนี้เขาค่อนข้างมั่นใจว่ามันเหมาะกับการที่เขาจะล่ามัน
 “เอริน่า ฝากเช็คให้ทีนะ”
 ผ่านไปประมาณ 1 นาทีเอริน่าจึงส่งเสียงบอกซีคถึงเรื่องที่ให้ตรวจสอบหมูป่าพวกนั้น ซีคนั่งกินไฟฟังไป
 “นายท่านคะ พวกนี้คือหมูป่าโลหิต มอนสเตอร์เลเวล 40-45 พวกมันจัดอยู่ในกลุ่มมอนสเตอร์สันโดดไม่ใช่มอนสเตอร์อยู่เป็นฝูงจึงไม่ต้องห่วงเรื่องที่ว่ามันจะเข้ามารุมค่ะ ไอเทมดร็อปเฉพาะของพวกมันคือเนื้อหมูป่าโลหิตค่ะ”
 ซีครีบกินแล้วลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสายเตรียมพร้อมลุย
 “ฝากเช็คเรื่องเนื้อหมูป่าโลหิตเลยนะ พอหยุดฟาร์มเดี๋ยวจะถาม จะได้ไม่ต้องเสียเวลาตรวจสอบทีหลัง ช่วยหน่อยละกัน”
 พูดจบเขาได้เอาง้าวอสรพิษแห่งซูซางออกมาแล้วเข้าไปโจมตีหมูป่าโลหิตทันที ซีคเลือกโจมตีบริเวณลำตัวและต้นขาเป็นส่วนใหญ่ เขาต้องโจมตี 30-33 ครั้งกว่าจะล้มมันได้แต่ละตัว เขาจัดการไปได้ 120 ตัวเวลาได้ถึงเที่ยงคืนแล้ว เวลาไทยคือ 4 ทุ่ม เขาจึงหยุดฟาร์มแล้วเดินทางกลับเมืองเพื่อเอาซีคไปพักผ่อน พรุ่งนี้วันจันทร์เขามีเรียน
 “เอริน่า เป็นไงบ้างล่ะ ตรวจสอบเนื้อหมูป่าโลหิตแล้วเป็นยังไง”
 “เนื้อหมูป่าโลหิตใช้ทำเป็นอาหารค่ะ ถ้าให้คนที่มีอาชีพเกี่ยวกับการทำอาหาร แล้วมีระดับที่ดี เขาจะสามารถปรุงมันออกมาได้รสชาติดีมากค่ะ ถ้าเอาไปขายตามตลาดล่างจะมีราคาอยู่ที่ 20-25 เหรียญ แต่ถ้าเอาไปขายให้ร้านอาหารหรือภัตตาคารหรู ๆตอนยังสด ๆ อยู่ ราคาจะอยู่ที่ 50-60 เหรียญเลยทีเดียวค่ะ”
 “ขอบใจมากนะเอริน่า ถ้างั้นก็ช่วยดูหน่อยว่าแถว ๆ ที่พักเรา มีร้านไหนน่าเอาเนื้อพวกนี้ไปขายบ้าง ตอนนี้ได้มาตั้ง 34 ชิ้น”
 “รับทราบค่ะนายท่าน”
 เมื่อสั่งงานเอริน่าเสร็จ ซีครีบเดินทางกลับเมืองทันที ตอนนี้เขามีเลเวล 41 แล้ว ส่วนเท็นโดเลเวล 81 และเซ็นโซเลเวล 82
 ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงซีคได้ถึงหน้าประตูเมืองแล้วได้ยื่นป้ายแสดงตัวตนว่าเป็นประชาชนเมืองหลวงให้ทหารยามดูตามปกติ แต่เขารู้สึกสงสัยว่าแค่ทหารยามเฝ้าประตู 4 คนจะพอหรอหากมีข้าศึกบุกมา เมื่อผ่านเข้ามาไกลหูไกลตาทหารยามแล้ว ซีคได้ถามกับเอริน่าเกี่ยวกับทหารยามพวกนั้นแบบเบา ๆ
 “นี่ ๆ เอริน่า ทำไมทหารยามเฝ้าประตูมีแค่ 4 คนเอง แบบนี้จะเอาไหวหรอถ้ามีข้าศึกบุกเข้ามา จำนวนมันดูน้อย ๆ ”
 “ถ้ามีข้าศึกมาแบบเห็นได้ชัดเขาจะมีวิธีส่งสัญญาณให้กองทัพรับรู้ค่ะ ส่วนถ้ามีข้าศึกแฝงตัวเข้ามาในจำนวนน้อย ๆ เขาน่าจะเอาอยู่นะคะ เพราะว่าทหารยามเฝ้าประตูเมืองหลวงทั้ง 4 คนมีเลเวลเกิน 900 เอริน่าคิดว่าทั้ง 4 ด้านก็น่าจะระดับเดียวกันค่ะ”
 “พอจะรู้เรื่องขึ้นมาบ้างละ แล้วเรื่องร้านที่น่าเอาเนื้อไปขายล่ะดูหรือยัง จะได้ไปขายก่อนแล้วค่อยกลับห้องพักนอนพักผ่อนกัน”
 ซีคเดินไปคุยไปกับเอริน่าจนคนแถวนั้นคิดว่าเขาไม่ปกติ เพราะเสียงของไกด์เกมมีเพียงผู้ใช้เท่านั้นที่ได้ยิน จึงทำให้เหมือนกับว่าเขาคุยคนเดียว
 “ทางกลับที่พักมีร้านนึงค่ะ ชื่อว่าร้านอาหารชินโชกุ เป็นร้านใหญ่อยู่ก่อนถึงทางห้องพักนะคะ ถ้าเดินกลับห้องพักร้านจะอยู่ทางซ้ายมือ ในเมื่อเป็นร้านใหญ่เอริน่าคิดว่านายท่ายคงสังเกตเห็นได้ไม่ยากค่ะ”
 เดินไปครู่เดียวซีคก็ได้เห็นร้านอาหารชินโชกุจริง ๆ เขาจึงเดินไปที่ร้าน พนักงานต้อนรับจึงเดินมากล่าวต้อนรับเขาเป็นอย่างดี
 “สวัสดีครับคุณลูกค้า เชิญด้านในได้เลยครับ ชอบนั่งด้านในหรือนั่งริมหน้าต่างครับ ตอนนี้มีโต๊ะว่างเยอะเลยครับ ร้านอาหารเราเปิด 24 ชั่วโมง รับรองว่าบรรยากาศดี อาหารอร่อยถูกปากแน่นอนครับ”
 ซีคพอใจในการต้อนรับของเขามาก
 “ต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดีผมไม่ได้มาทานอาหารแต่ว่าเอาวัตถุดิบมาขายน่ะครับ อยากให้เชฟช่วยตีราคาให้หน่อยครับ รบกวนไปบอกเชฟให้หน่อยได้ไหมครับ”
 พนักงานต้อนรับไม่ได้แสดงทีท่าไม่พอใจแต่อย่างใด แถมยังเชิญซีคเข้าไปในร้านด้วยในพื้นที่หน้าห้องเก็บวัตถุดิบเพื่อรอเชฟ
 “ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นเชิญตามมารอในร้านดีกว่าครับ เดี๋ยวผมจะไปเรียนเชฟให้ รอสักครู่นะครับ”
 ผ่านไปประมาณ 2 นาทีพนักงานคนนั้นได้กลับมาอีกครั้งพร้อมกับเชฟ
 “ไหนครับวัตถุดิบที่จะให้ผมตีราคาให้ ผมขอดูหน่อยสิครับ”
 ซีคได้เอาเนื้อหมูป่าโลหิตออกมา 1 ชิ้น แต่ละชิ้นที่ดร็อปจะเป็นชิ้นใหญ่น้ำหนัก 1 กิโลกรัมทั้งสิ้น เมื่อเชฟเห็นเขาแสดงออกว่าพอใจมาก
 “ดีมากเลยครับ คงความสดได้เกิน 95% โดยที่คุณภาพของเนื้อไม่ได้ลดลงเลยสักนิด มีกี่ชิ้นครับ มีเท่าไรเราก็จะรับซื้อไว้ครับ ราคาเราจะให้ชิ้นละ 55 เหรียญครับ”
 ซีครู้สึกว่าเป็นราคาที่ไม่เลว เขาจึงตอบตกลง
 “ตกลงครับ ผมมีทั้งหมด 34 ชิ้น ถ้าเอาออกมาเกรงว่าจะเสียความสดใหม่ไป ให้เอาไปเก็บในที่เก็บของทางร้านเลยไหมครับ จะได้คงความสดไว้ให้ได้มากที่สุด”
 “ขอบคุณมากครับ ถ้าอย่างนั้นตามผมมาเลย”
 เชฟได้พาซีคไปในห้องเก็บวัตถุดิบ เขาให้ซีควางเนื้อทั้งหมดไว้บนแท่นน้ำแข็ง เป็นแท่นน้ำแข็งที่ช่วยคงความสดของวัตถุดิบได้ดีมาก ๆ หลังจากเอาวัตถุดิบเก็บแล้วพวกเขาได้เคลียร์เรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ กันเรียบร้อย โดยซีคได้รับมาทั้งหมด 1,870 เหรียญ หลังได้รับเงินมาแล้วซีคจึงกล่าวลาเชฟ
 “ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ ผมอยากไปพักผ่อนแล้ว”
 “เชิญตามสบายเลยครับ หวังว่าเราจะได้ทำการค้าร่วมกันอีกนะครับ”
 เมื่อออกไปหน้าร้านพนักงานต้อนรับคนนั้นก็ได้กล่าวขอบคุณอย่างดีเช่นเคย ซีครู้สึกประทับใจในการทำงานของคนๆนี้มาก
 เมื่อออกจากร้านแล้วซีคได้ตรงกลับห้องพักทันที เมื่อถึงห้องพักเขาได้อาบน้ำแล้วกลับมานอนออฟไลน์ที่เตียงนอน
 พอออฟไลน์แล้วเอ็นได้ลุกไปล้างหน้าล้างตา หานมดื่มแล้วขึ้นห้องนอนพักผ่อนเตรียมลุยงานและเรียนในวันพรุ่งนี้
 ตื่นเช้ามาเอ็นได้ช่วยงานพ่อจนเสร็จ พอเช้าเขาได้ไปเรียนตามปกติ แต่ไปที่โรงเรียนแม้แต่กับป้อมเขาก็ยังแทบไม่พูดไม่จา ป้อมรู้ทันทีว่าคงติดขัดอะไรหรือไม่ก็ยังไม่ได้ตามเป้า ถ้ามันอยู่ตัวแล้วปกติเอ็นจะอวดให้ฟังตลอด
 เมื่อเลิกเรียนเอ็นได้รีบกลับบ้านมาเคลียร์งานบ้านและธุระส่วนตัวเพื่อที่จะได้มีเวลาเล่นเกมเยอะ ๆ ส่วนการบ้านทำตั้งแต่ที่โรงเรียนเมื่อมีเวลาว่าง แล้วเขาได้ล็อคอินเข้าเกมตอนประมาณ 1 ทุ่มของไทย
 เมื่อซีคตื่นขึ้นเวลาก็ประมาณ 3 ทุ่มแล้ว เขาได้ไปล้างหน้าล้างตาแล้วตรงไปที่ร้านของฮอร์นทันที เพราะนัดไว้ว่าจะทดสอบช่างอีกคน
 ผ่านไปประมาณ 10 นาทีซีคได้ถึงที่หน้าบ้านของฮอร์น
 “สวัสดีครับ มีคนอยู่หรือเปล่าครับ ผมซีคนะครับมาตามที่ได้นัดกันไว้เมื่อวาน เรื่องช่างฝีมืออีกคนที่จะพามาดูฝีมือ”
 พอได้ยินเสียงซีค ฮอร์นได้มาเปิดประตูให้แล้วเชิญซีคเข้าไปคุยกันด้นใน ตอนนี้ซีคมีเงินเพียงพอที่จะจ่ายค่าวาปกับค่าเซ็นสัญญาให้พวกฮอร์น เพราะเดิมทีเขามี 2,543 เหรียญ ดร็อปจากการฟาร์มหมูป่าโลหิตอีก 1,428 เหรียญ และขายเนื้อหมูป่าโลหิตได้อีก 1,870 เหรียญ รวมทั้งหมดตอนนี้มี 5,841 เหรียญแล้ว
 พอเข้าร้านไปซีคได้เห็นชายอีกคน หน้าตาดี ผมสีน้ำตาลอ่อน สูงประมาณ 180 เซนติเมตร อายุน่าจะ 22-23 ปี เขาจึงคิดว่าชายคนนี้คงเป็นน้องของช่างฮอร์น
 “คนนี้ใช่ไหมครับ น้องชายของคุณที่เคยบอกกับผม”
 “ใช่แล้วครับ คนนี้คือยอร์นน้องชายของผมเอง เขาเป็นทั้งนักสู้ที่เก่งและช่างฝีมือเยี่ยม คุณบอกว่าต้องการทดสอบเขา จะให้เขาทำอะไรก็บอกมาได้เลยครับ”
 ฮอร์นตอบซีคด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจในฝีมือของน้องชายมาก ๆ ทำให้ซีคยิ่งอยากลองจัดหนักจัดเต็มทดสอบดูฝีมือของยอร์น ซีคจึงเอาวัตถุดิบทั้งหมดออกมาวาง
 “เอานี่ครับ เขี้ยวงูเขียวเขี้ยวทอง 300 ชิ้น หนังงูเหลือมหัวโต 300 ชิ้น แล้วก็นี่ขนคางคกขนเม่นอีก 300 ชิ้น ผมอยากให้ใช้มันทั้งหมดนี้ทำเป็นชุดเกราะและผ้าคลุมให้หน่อย แต่ต้องทำให้เข้าเซ็ทกับอาวุธที่ผมมีอยู่นะครับ จะเป็นอันนี้ ง้าวอสรพิษแห่งซูซาง หรือจะอันนี้ ทวนทองแปดทิศก็ได้ แล้วแต่คุณจะเลือกทำครับ”
 ซีคเอาอาวุธของเขาออกมาให้ยอร์นได้จับได้สัมผัสดูเพื่อให้เขาสร้างอุปกรณ์ที่เข้าเซ็ทกับอาวุธที่มีให้ได้ ยอร์นรับข้อเสนอของซีคอย่างมั่นใจ
 “ตกลงครับ ง้าวอสรพิษแห่งซูซางเป็นอาวุธที่สุดยอดจริง ๆ ถ้าจะแสดงฝีมือ คงต้องทำเซ็ทคู่กับง้าวนี้ แต่ผมขอเอาง้าวไว้ที่ร้านจนกว่าจะสร้างอุปกรณ์เสร็จนะครับ”