เกิดใหม่ทั้งทีดันได้อาชีพแปลกๆมาซะงั้น!!

ณ โถงพระราชวังเมืองเซนิค
 

" บอกประกาศไปให้ทั่วเมือง!! ทหารทุกคนต้องได้รับการฝึกพิเศษอย่างต่อเนื่อง ไปเอาพวกหัวกระทิจากโรงเรียนเตรียมทหารมาให้หมดข้าจะเอามาฝึกเอง แต่ถ้าใครไม่อยากมาก็ชั่งหัวมันข้าไม่อยากเสียเวลามาก " ราชาเซนิคดูกระวนกระวายเล็กน้อยในการออกคำสั่ง

" พระองค์ถ้าทำแบบนั้นการป้องกันโดยรวมของเมืองและความเป็นระเบียบเรียบร้อยอาจจะลดก็ได้เพคะ " มหาดเล็กก้มหน้าพูด

" ชั่งหัวมันสิ!!! ข้าสั่งอะไรก็ไปทำตามสิว้ะ " ราชาเซนิคโมโหปาแก้วทองใส่หัวของมหาดเล็ก

ด้วยความกลัวมหาดเล็กจึงรีบออกจากท้องพระโรงไปในทันที

" แล้วเจ้าอาคมันหายหัวไปไหน เธอไปเข้าร่วมการทดสอบอาชีพกับมันไม่ใช่รึไง! อัลฟา!! " ราชาเซนิคหันไปตะโกนใส่อัลฟา

" ตามที่ได้รับมอบหมายหน้าที่ไปทำการทดสอบอาชีพกับอาค ในการทดสอบพวกเราได้กระจัดกระจายกันไปคนละทิศคนละทาง ฉันที่ออกมาได้ก็ถูกส่งไปที่นั่นทันทีเลยทำให้ไม่รู้ว่าอาคหายไปไหน " อัลฟาก้มหัวรายงานให้กับราชาเซนิคไป

" White order ก็เหลือเพียงพวกเธอแล้วสินะ ไร้ประโยชน์สิ้นดี...เอาเถอะ ข้าจะฝึกพวกแกกับพวกหัวกระทิจากโรงเรียนเตรียมทหารเอง จนกว่าพวกแกจะใช้งานได้เอง " ราชาเซนิคใช้มือเสยคางของอัลฟาขึ้นมา

" ข้ามีเรื่องอยากรู้ค่ะ พระองค์ " เฮเดสเอ่ยถามราชาเซนิค

" ว่ามาเฮเดส " ราชาเซนิคหันไปคุยเฮเดส

" พวกเรากับสู้กับอะไรเพคะ " เฮเดสถาม

" พวกมันคือ.....

.

.

.

ณ สถานพยาบาล

" โดนอะไรมาเนี่ยไทกะ คงจะหนักน่าดู " เดโมที่มีผ้าพันหัวถามไทกะที่นอนอยู่บนเตียง

" ไม่อยากได้ยินคำถามนี้จากนายเลยจริงๆนะเดโม " ไทกะตอบกลับเดโม

ทั้งคู่เงียบไปสักครู่ ก่อนที่จะยื่นหมัดไปชนกัน จากนั้นอากะก็เปิดประตูห้องเข้ามา

" อ่าว เดโมนี่แว่นตานายหายไปไหนอีกล่ะ " อากะที่เห็นเดโมหลับตาอยู่จึงถึงไป

" พอดีเอาไปฝากคนอื่นไว้หน่ะ เดี๋ยวค่อยไปเอาคืนทีหลังก็ได้ " เดโมอธิบาย

" ไทกะ...ขอโทษนะถ้าฉันไปเร็วกว่านี้นายอาจไม่ต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ " อากะพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ

" ยัยบ้า! ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดที่ต้องให้เธอมาปกป้องหรอกนะ " ไทกะยื่นหมัดไปหาอากะ

" อื้อ " อากะยื่นหมัดออกไปชนหมัดของไทกะ

" ทำได้ดีแล้วนะยัยโลลิ " เดโมยื่นหมัดออกไปหาอากะบ้าง

" อย่ามาเรียกว่าโลลินะ!! " อากะยื่นหมัดออกไปชนหมัดของเดโม

จากนั้นออก้าก็เปิดประตูเข้ามาพอดี

" อยู่นี่จริงๆด้วยสินะเดโม พอดีอัลบาฝากแว่นตามาให้ด้วยและก็บอกว่า ถ้ามันเป็นของสำคัญก็อย่าเอาไปฝากใครมั่วซั่วสิ " ออก้ายื่นแว่นให้กับเดโมไป

" ก็มันเป็นเหตุฉุกเฉินนี่ทำไงได้เล่า " เดโมหยิบแว่นจากออก้ามาใส่ ก็พบว่าออก้าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้..

ออก้าวิ่งเข้ามาสวมกอดเดโม..

" ฉันไม่อยากเจอนายในสภาพนั้นอีกแล้วนะ ขอร้องละ.. " ออก้าที่กอดเดโมพูดด้วยเสียงสะอื้นๆ

" ขอโทษทีละกันนะ... " เดโมได้แต่ลูบหัวของออก้าเบาๆ

" หวา...สามี-ภรรยาคู่นี่สวีทขึ้นเรื่อยๆเลยนะเนี่ย " อากะยื่นหมัดออกไปหาออก้า

ออก้าผลักเดโมออกไป

" อย่ามาเรียกว่าสามี-ภรรยานะ! " ออก้ายื่นหมัดไปชนกับอากะด้วยใบหน้าแดงจ๋า

" ขอบคุณที่ช่วยดูแลฉันด้วยนะออก้า " ไทกะยื่นหมัดออกมาหาออก้า

" ก็ต้องแน่อยู่แล้วสิ.. " ออก้าชนหมัดกับไทกะ

จากนั้นแคทก็เปิดประตูห้องเข้ามาสมทบอีกคน

" มาอยู่ที่นี่กันครบแล้วสินะคะ เดี๋ยวหัวหน้าตระกลูก็มาแล้วค่ะ " แคทพูดกับทุกคนในห้อง

จากนั้นทั้ง เลฟิว จีน่า อเล็กซ์ ก็ต่างเข้ามาในห้อง

" ทำไมถึงมากันพร้อมหน้าขนาดนี้ล่ะคะ " ออก้าพูดขึ้น

" ฉันขอให้พวกเขามาเองนั่นล่ะ เชิญนั่งกันก่อนเลยครับ " เดโมพูด

" ไหนๆก็อยู่ที่นี่แล้ว ฉันขอบอกอะไรกับพวกเธอหน่อยละกันนะ...งบที่เราใช้รักษาคนเจ็บนี่จะหมดแล้วล่ะ ถึงพวกเราจะเป็นตระกลูใหญ่แต่ก็ไม่ได้รวยอะไรกันมากมาย ไม่ได้จะพยายามจะโทษอะไรกับสิ่งที่พวกเธอทำหรอกนะ ฉันเชื่อว่าสิ่งที่พวกเธอทำกันมันคือสิ่งที่ถูกแล้ว แค่อยากจะเสนอว่าถ้าเราเอาเทคโนโลยีที่ฉันกับเดโมช่วยกันทำขึ้นออกมาขายก็อาจจะช่วยได้บ้าง " เลฟิวพูดเปิดประเด็นขึ้นมา

" ต้องขอบคุณคุณเลฟิวมากๆเลยครับ ที่คอยสันบสนุนพวกเราอยู่ข้างหลัง เรื่องครั้งนี้ลองปรึกษากับคนที่กำลังแอบฟังพวกเราอยู่ก็ได้ครับ ใช่ไหมละครับคุณเพเทียนซ์ " เดโมพูดถึงคนที่แอบฟังอยู่หลังประตู

จากนั้นก็มีคนเปิดประตูเข้าห้องมา นั่นก็คือ โรซาเรีย เพเทียนซ์

" ทราบด้วยหรอคะว่าดิฉันแอบฟังอยู่หลังประตู " เพเทียนซ์ถามเดโม

" ผมแค่เป็นคนเซนซ์ส์ดีเฉยๆหน่ะครับ " เดโมตอบ

" อย่างงี้นี่เอง...ต้องขออภัยทุกท่านด้วยค่ะ ดิฉัน โรซาเรีย เพเทียนซ์ ค่ะ พอดีจะเข้ามาเยี่ยมกลุ่มของคุณเดโมสักหน่อยแต่เห็นคุยกันเรื่องนี้พอดีเลยขอฟังเนื้อหานิดหน่อยค่ะ ในส่วนของเรื่องนี้ทางตระกลูโรซาเรียจะช่วยดูแลเองค่ะ เพราะก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในเขตของพวกเราด้วย แต่หัวหน้าตระกลูของพวกก็ได้เสียชีวิตจากเหตุการณ์ในครั้งนี้ด้วย เลยทำให้ต้องมีการคัดเลือกหัวหน้าตระกลูคนใหม่ก่อน เลยทำให้การดำเนินเรื่องอาจจะช้าไปบ้างค่ะ " เพเทียนซ์อธิบาย

ในตอนที่เพเทียนซ์พูดถึงหัวหน้าตระกลูของเธอ มันทำให้ไทกะถึงกับหน้าเสียเพราะถึงแม้เธอจะถูกกลืนกินไปแล้วแต่เขาก็คือคนลงมือสังหารด้วยตัวเอง เพเทียนซ์ที่สังเกตเห็นเลยเดินมาหาไทกะ

" อย่ารู้สึกผิดไปเลยนะคะคุณไทกะ พวกเราโรซาเรียทุกคนไม่ได้โทษคุณไทกะเลย... " เพเทียนซ์กุมมือของไทกะแล้วพูดออกมา

" ครับ.. " ไทกะตอบไปด้วยอาการซึมๆ

" ยังไงก็สามารถติดต่อพวกเราได้ตลอดเลยนะคะ ดิฉันรบกวนเพียงเท่านี้ แล้วพบกันนะคะทุกท่าน " เพเทียนซ์พูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไป

" แล้วเรียกพวกเรามามีเรื่องอะไรล่ะ เดโม " เลฟิวถาม

เดโมได้เล่าเรื่องของกลุ่มพวกเขาทั้งหมดที่ผ่านมารวมถึงเป้าหมายของพวกเขาให้ฟัง

" ก็คือพวกนายจะช่วยพี่สาวของเดโมจากเอื้อมมือของราชาเซนิคสินะ " เลฟิวพูดขึ้นหลังจากได้ยินเรื่องทั้งหมด
 

" ก็ประมาณนั้นครับ " เดโมตอบ
 

" แล้วนายจะเอาเรื่องนี้มาบอกกับฉันทำไม " เลฟิวถามต่อ
 

" ถ้าผมต้องช่วยพี่ออกมา แน่นอนศัตรูของผมก็คือราชาเลฟิวและก็อาจเป็นขุนนาง ทหาร ประชาชน หรือทุกคนของเมืองนี้ ที่ผมพูดกับคุณเลฟิวตอนนี้เพราะในอนาคตผมกับคุณเราอาจจะเป็นศัตรูกัน " เดโมพูดออกมาอย่างจริงจัง
 

" อยากให้ฉันตัดสินใจว่าจะอยู่ฝั่งไหนสินะ... " เลฟิวพูด
 

เลฟิวหันไปยังครอบครัวของเขา หันมองไปยังกลุ่มของเดโม เขาจะต้องตัดสินใจครั้งสำคัญ เดโมไม่พูดโน้มน้าวอะไรเลฟิวเลยเพราะเขาได้คิดว่าเลฟิวความตัดสินใจเรื่องนี้ด้วยตัวของเขาเอง
 

" เดโม...จากนี้พวกเธอไม่ใช่คนของตระกลูโคเวนอีกต่อไป " เลฟิวประกาศ
 

เดโมไม่พูดอะไรและได้ยอมรับการตัดสินใจของเลฟิว
 

" ที่ผ่านมาผมขอบ... " เดโมกำลังก้มหัวขอบคุณเลฟิว
 

" จากนี้จงใช้ชื่อจากหมู่บ้านที่เธอจากมาซะ แล้วพวกเราตระกลูโคเวนจะคอยสนับสนุนเอง " เลฟิวพูดต่อ
 

" คุณเลฟิว... " เดโมมองไปยังเลฟิว
 

" ฉันเข้าใจสถานการณ์ดีและก็รู้ว่ามันเสี่ยงขนาดไหน ฉันไม่ได้มีความสามารถเก่งกาจอะไรมากมายแต่จะให้ทิ้งเด็กอย่างพวกให้ต่อสู้กันเองมันน่าสมเพชเกินไป ฉันไม่กลัวราชาเซนิคหรอกสิ่งที่เขาทำกับเมืองนี้ไว้ฉันก็ไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว " เลฟิวพูดอย่างมั่นใจ
 

" ผมขอขอบคุณเป็นอย่างมากเลยครับ พวกคุณเป็นผู้มีพระคุณของพวกผมอย่างแท้จริง " เดโมก้มหัวขอบคุณอย่างจริงใจพร้อมกับเพื่อนๆของเขา
 

" ราชาเซนิคเป็นคนมีความสามารถสูงมากนั้นคือเรื่องจริงค่ะ ซึ่งพวกเราในตอนนี้เทียบไม่ติดอย่างแน่นอนค่ะ คุณเดโมจะทำยังไงล่ะคะ " แคทพูดขึ้นมา 
 

" งั้นพวกเราก็จะแข็งแกร่งขึ้นไปอีก เพราะพวกเราคือ Invincible ใช่ไหมล่ะทุกคน " เดโมยื่นหมัดออกมาไปทางแคท
 

" ค่ะ! " แคทเดินเข้ามาชนหมัดของเดโมพร้อมกับทุกๆคน
 

.
 

.
 

.
 

หมู่บ้านโจเซฟ
 

" นี่พ่อ...เดโมจะเป็นอะไรไหมน่ะ การบุกโจมตีของปีศาจไปถึงเซนิคด้วยไม่ใช่หรอและเห็นว่าหนักมากเลยด้วย " แม่พูดเดโมพูดขึ้นขณะที่กำลังปราบปีศาจที่มาบุกหมู่บ้าน
 

" เธอก็ห่วงเจ้าเดโมเกินไปแล้ว ลูกเราก็โตมากแล้วนะ " พ่อของเดโมตอบขณะปราบปีศาจอยู่เช่นกัน
 

" พวกคุณจะชิวกันเกินไปแล้วนะคะ... " ทอมบอยคนหนึ่งพูดขึ้นขณะดึงดาบออกจากปีศาจ
 

" โอ้...ริวจังต่อสู้ได้เหมือนสายต่อสู้เก่งๆเลยนะเนี่ย " แม่ของเดโมหันไปชมริวจัง
 

" คงเป็นเพราะดาบเล่มนั้นสินะ คมน่าดูเลย " พ่อของเดโมมองไปที่ดาบที่ริวจังถืออยู่
 

" อ้อนี่คือดาบความถี่สูงค่ะ เป็นของที่สร้างจากหนังสือที่อีตานั่นเขียนไว้ให้นั่นล่ะค่ะ และก็อีกอย่างนะคะฉันชื่อริวคิค่ะไม่ใช่ริวจังนะ! " ริวคิอธิบายดาบที่อยู่ในมือเธอพร้อมกับหันไปโวยวายกับแม่ของเดโม
 

" ก็เรียกริวจังแล้วมันน่ารักกว่านี่หน่า.. " แม่ของเดโมเข้ามาน้วยริวคิอ
 

" (คนๆนี้รับมืออยากเกินไปแล้ว!!!) " เสียงในใจของริวคิที่ตะโกนออกมาในขณะที่กำลังโดนน้วยอยู่
 

.
 

.
 

ที่นิยายออกช้ากว่ากำหนดเพราะบ้านผู้สร้างน้ำท่วมจร้า...เจอกันใหม่ตอนหน้า