เกิดใหม่ทั้งทีดันได้อาชีพแปลกๆมาซะงั้น!!

ณ โลกปีศาจ
" ท่านจอมมาร ข้าต้องขอแสดงความเสียใจเป็นอย่างมากที่ต้องบอกว่า การขนเสบียงของเราหลายจุดถูกทำลายแล้วครับ หัวหน้าผู้ดูแลเสบียงอย่างมังกรดำก็ถูกกำจัดไปแล้วครับ " ผู้ช่วยจอมมารอ่านรายงาน
" พยายามหาคนมาแทนที่ซะ!! แค่ขนเสบียงยังทำไม่ได้จะไปทำอะไรได้อีก!! " จอมมารดูหัวเสียเป็นอย่างมาก
" มีอีกเรื่องหนึ่งครับ เราตรวจสอบพวกปีศาจที่ติดเชื้อดูแล้วพบว่าเป็นฝีมือของนิวเคลียร์ไม่ผิดแน่ครับ " ผู้ช่วยรายงานเพิ่มเติม
" เจ้าพวกนั้นมันกลับมาแล้วสินะ! แผลที่พวกมันฝากไว้รู้สึกแสบขึ้นมาเลย " จอมมารจับไปยังแผลเป็นมากมายที่หน้าอกของเขา
" จะทำยังไงกับพวกปีศาจที่ติดเชื้อไปแล้วดีครับ " ผู้ช่วยต้องการคำสั่งจากจอมมาร
" เอาพวกมันไปปล่อยในเมืองมนุษย์แล้วกัน พวกมันจะได้ลิ้มรสความทรมานที่แท้จริงเหมือนกับข้า! " จอมมารมอบหมายงานให้ผู้ช่วย
" รับทราบครับ " ผู้ช่วยน้อมรับคำสั่งจอมมาร
" แล้วดูลาฮานลูกข้ายังไม่ออกจากห้องพิสูจน์ตนอีกหรอ " จอมมารถามผู้ช่วย
" คาดว่าคงอีกไม่นานครับ " ผู้ช่วยตอบ
" ดี!! แล้วเราจะได้เห็นกันว่าใครคือผู้ที่อยู่จุดบนสุดกัน! " จอมมารพูด
ในปราสาทจอมมารมีประตูบานใหญ่บานหนึ่ง ถูกโซ่จำนวนมากมายพันรอบประตูนั้น แต่โซ่ก็กำลังถูกทำลายไปเรื่อยๆ สิ่งที่อยู่ภายในประตูกำลังจะได้ออกมาในไม่ช้า....
.
.
.
" พวกนายมาสายนะ ฉันเกือบไม่รอแล้วนะ " อากะบ่นเดโมและออก้าที่มาสาย
" โทษทีๆ พอดีฉันมีปัญหาที่ห้องนิดหน่อยหน่ะ " เดโม่กล่าวขอโทษอากะ
" ขอโทษที่ต้องทำให้คอยนะอากะ " ออก้าก็กล่าวขอโทษกับอากะเช่นกัน
" เล็กน้อยหน่า มากินข้าวกันดีกว่า " ไทกะชวนทุกคนกินข้าวกลางวัน
พวกของเดโมไม่ได้ไปกินข้าวเที่ยงที่โรงอาหาร พวกเขาเลือกที่จะมากินกันที่ลานน้ำพุที่บรรยากาศเงียบสงบแทน
เดโมเป็นคนทำข้าวกล่องเองทั้งหมดเพราะสามารถประหยัดค่าใช้จ่ายส่วนตัวได้เยอะกว่าไปซื้อกิน
" แล้วไปทำอะไรกันมาล่ะ " อากะถามสาเหตุที่มาช้า
" พอดีถูกหาเรื่องนิดหน่อยหน่ะ พอดีฉันเป็นคนเดียวในห้องที่ไม่ใช่สีทอง " เดโมอธิบาย
" พวกฉันก็โดนเหมือนกัน แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอกแต่อากะเขา... " ไทกะมองไปที่อากะ
" ชั่งเถอะๆ วันนี้จะได้กินอะไรนร้า... " อากะเปิดกล่องข้าวของตัวเอง
เมนูวันนี้เป็นข้าวหน้าหมูย่างซอสสูตรเดโม ข้าวร้อนๆที่เรียงได้อย่างสวยงาม ด้านบนเป็นเนื้อสันคอหมูที่ย่างได้ที่อย่างดีราดด้วยซอสที่มีกลิ่นหอมมากมีผักสดเป็นเครื่องเคียง
" วันนี้ก็ดูน่ากินเหมือนเดิมเลยนะเดโม " ออก้ากล่าวชมเดโม
" ให้กินอาหารฝีมือนายทุกวันยังได้เลยนะเนี่ย " ไทกะที่ได้กินก็ชมเดโมเหมือน
" อร่อย!! เนื้อหมูหอมและนุ่ม แถมยังชุ่มฉ่ำมากๆ ทำให้เจริญอาหารสุดๆยิ่งกินกับข้าวร้อนๆแล้วนี่มัน...นี่มัน...สวรรค์ชัด " อากะกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
" .................................. " เดโมกินข้าวอย่างเงียบๆ
" เฮ้อเป็นอย่างงี้ตลอดเลยนะเนี่ย คนเขาอุดส่าห์ชม " อากะหันไปพูดกับเดโมที่กินข้าวอย่างเงียบๆ
" เขาก็เป็นอย่างงี้มาตลอดอยู่แล้วหนิยังไม่ชินอีก อย่าไปกวนเขาจะดีกว่านะ " ไทกะบอกกับอากะ
" เวลาที่ห้ามกวนเดโมคือเวลากินข้าวกับเวลานอน เธอจำไม่ได้หรออากะ " ออก้าเตือนความจำอากะ
" นึกแล้วขนลุกขึ้นมาเลย กินข้าวต่อดีกว่า " อากะกลับไปกินข้าวของตัวเองต่อ
หลังจากกินไปสักพักก็มีชายหญิงคู่หนึ่งหิ้วแขนกันมาหาพวกของเดโม
" เห้ย!! พวกแกมาหลบอยู่ที่นี่เองสินะ " ชายคนนั้นพูดขึ้น
" ลีโอ ถ้าจะมาต่อจากเรื่องในห้องก็พอเถอะ พวกฉันกำลังกินข้าวกันอยู่แล้วนั่นพาใครมาด้วยล่ะนั้น " อากะตอบโต้
ลีโอที่พยามเข้ามาหาเรื่องและถามว่าพาใครมาด้วย
" ฉันไม่ได้จะมีเรื่องกับพวกแก นี่คู่หมั้นฉัน โรซาเรีย มิรันด้า เธอถูกคนที่ชื่อเดโมทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงและฉันก็ได้ยินมาว่าพวกแกเป็นเพื่อนกับมัน บอกมา!ว่ามันอยู่ที่ไหน! " ลีโอบอกเป้าหมายของเขาให้อากะฟัง
" นี่ไง...ไอคนนี้ล่ะ!! " มิรันด้าชี้ไปยังเดโมที่กำลังกินข้าวอย่างไม่ได้สนใจอะไร
" แกเองสินะที่กล้ามาทำให้คู่หมั้นของฉันเสียหน้า " ลีโอเดินเข้าไปหาเดโม
" ....................................... " เดโมก็ยังคงกินข้าวต่อไป
" เห้ย!! ฉันพูดแกไม่ได้ยินหรือไงว้ะ!! " ลีโอเตะข้าวกล่องของเดโมทึ้ง
อากะ ไทกะ ออก้า ค่อยๆขยับตัวออกจากที่เกิดเหตุอย่างช้าๆ...
เดโมมองไปยังข้าวกล่องของเขาที่ไปอยู่ที่พื้นแล้ว
" ในเมื่อพูดไม่ฟังงั้นฉันก็ต้องสั่งสอนแกหน่อยแล้วสินะ แกจะได้รู้จัก แพนเทอร่า ลีโอ ผู้นี้ มิรันด้าใช้เพลงของเธอช่วยเพิ่มพลังให้ฉันด้วย " ลีโอชักดาบตั้งท่าเตรียมที่จะฟันใส่เดโมพร่อมกับบอกให้มิรันด้าช่วยเขา
เมื่อมิรันด้าเริ่มร้องเพลง กลีบของกุหลาบก็ค่อยๆร่วงหล่นลงมาเรื่อยๆ เพลงของเธอร้องออกมาได้อย่างไพเราะอย่างไม่หน้าเชื่อ มันทำให้ตัวของลีโอเปล่งออร่าออกมา จากนั้นเขาจึงเริ่มร่ายเวทใส่ดาบ
" เวทมนต์จงฟังคำสั่งของข้า ลีโอผู้เป็นดั่งราชาแห่งสัตว์ทั้งมวลจงมอบ สายฟ้าฟาดแก่เจ้าคนโง่เขา ที่อยู่..."
ปัง!!
ยังไม่ทันที่ลีโอจะได้ร่ายเวทเสร็จเขาก็ถูกเดโมยิงเข้าไปที่กลางหัวหนึ่งนัด
" สำหรับข้าวของฉัน! " เดโมพูดด้วยเสียงที่โมโห
" ลีโอ! ลีโอ! เป็นอะไรมากไหมลีโอ " มิรันด้ารีบเข้าดูอาการของลีโอที่ถูกยิง
" โดนแค่นั้นไม่ถึงกับตายหรอกหน่า...เฮ้อ " เดโมถอนหายใจเฮือกใหญ่
" แกทำอะไรกับลีโอกันห้ะ! " มิรันด้าโวยวาย
" หมอนั่นแค่ถูก สตั้นโหมด ยิงใส่เองความรู้สึกคงเหมือนถูกไฟฟ้าสักล้านโวลต์ช็อตล่ะมั้ง " เดโมอธิบายสิ่งที่ยิงใส่ลีโอ
" ไม่ตายหรอนั่น..." อากะพูดออกมาเบาๆ
" เฮ้อ...ข้าวก็ยังกินไม่พอเลย คงต้องไปโรงอาหารหน่อยสินะ...ออก้าฉันไปโรงงานอาหารแปปนึงนะ " เดโมหันไปพูดกับออก้า
" งั้นด้วยฉันไปด้วยนะ " ออก้าตอบกลับ
" ไม่เป็นไรหรอกหน่า เธอกินข้าวของเธอเถอะ " เดโมตอบออก้า
" อื้อ " ออก้าทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย
" นี่มิรันด้า เธอร้องเพลงเพราะมากนะ คงฝึกมาเยอะมากล่ะสิ พยายามเข้าล่ะ " แล้วเดโมก็เดินไปยังโรงอาหาร
" เมื่อกี้หมอนั่นบอกว่าฉันร้องเพลงเพราะอย่างงั้นหรอ.... " มิรันด้าที่ได้ยินก็หน้าแดงเล็กน้อย
.
.
.
เดโมที่เดินมายังโรงอาหารของโรงเรียนเตรียมทหาร มีคนเข้ามาใช้บริการอย่างมากมาย แต่อาหารที่บริการก็ดูเหมือนจะหมดลงไปแล้ว
" แย่จังเลยนะเนี่ยไม่มีอะไรเหลือให้กินเลย...เอ๊ะนั่นมัน! " เดโมสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง
สิ่งที่เดโมเห็นคือแคทที่นั่งกินข้าวอยู่คนเดียว เดโมที่เห็นเลยเดินเข้าไปทัก
" แคท! ทำไมมานั่งคนเดียวตรงนี้ล่ะ " เดโมทักทายแคทที่ดูนั่งเหม่อๆ
" เอ๊ะ!..อ๊ะ...คุณเดโม! สวัส..สวัสดีค่ะ " แคทดูตกใจที่ได้เห็นเดโม
" เธอเรียนอยู่ห้องไหนล่ะ ฉันไม่เห็นเธอเลยตอนเช้า " เดโมนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วถามแคท
" ฉันอยู่สายสนับสนุนห้องผ่านเกณฑ์ค่ะ แต่พอดีเมื่อเช้าคุณแม่อาการไม่ค่อยดีเลยต้องขอลาช่วงเช้าหน่ะค่ะ " แคทอธิบายให้เดโมฟัง
" อ้อ งั้นเธอก็อยู่ห้องเดียวกับฉันสินะ แล้วตอนนี้คุณแม่เป็นอย่างไรบ้างล่ะ " เดโมถามแคทต่อ
" ก็ดีขึ้นมากแล้วล่ะค่ะ(จริงๆไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกแต่เป็นห่วงฉันมากไปที่จะไปโรงเรียนเลยงอแงไม่หยุด จะให้บอกเหตุผลจริงๆไปได้ยังกัน!) แล้วคุณเดโมมาทำอะไรที่นี่หรอคะ " แคทถามเดโมด้วยใบหน้ายิ้มๆ
" ไม่ต้องใช้คุณอะไรกับฉันหรอกหน่า พอดีข้าวกล่องของฉันมันหกหมดหน่ะ เลยต้องมาหาอะไรกินที่นี่หน่อยแต่ก็ดูจะไม่มีอะไรให้กินเลย ตอนนี้ก็เลยกำลังคิดหนักอยู่ " เดโมอธิบายไปก็ลูบท้องของตัวเองไป
" คุณเดโม เอ๊ะ เดโมเรื่องที่ร้านตัดชุดนักเรียนต้องขอโทษด้วยนะคะ " แคทก้มหัวขอโทษเดโม
" ฉันไม่ได้คิดอะไรหรอกหน่า อย่าคิดมากเลย " เดโมตอบกลับแคทที่หน้าแดงก้มหน้า
" ถ้าไม่รังเกียจจะขนมปังที่ฉันอบเองเมื่อเช้าไหมคะ!!! " แคทตะโกนถามเดโม
" ได้สิๆ แต่ไม่ต้องตะโกนถามขนาดนั้นก็ได้นะ " เดโมตอบรับข้อเสนอ
" อันนี้เป็นไส้ปลาทูน่านะคะ " แคทยื่นขนมปังให้หนึ่งชิ้น
" โอ้ขอบคุณมากเลยนะ แล้วจะไม่รบกวนเธอหรอเนี่ย " เดโมรับขนมปังมาจากแคท
" ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันทำมาเยอะค่ะ(เพราะส่วนใหญ่ก็กินไม่ค่อยได้T^T) " แคทหยิบขนมปังมางับให้เดโมดู
จากนั้นเดโมก็กินขนมปังของแคทเข้าไปหนึ่งคำ แคทที่ดูอย่างลุ้นอยู่ก็ถามเดโมว่า
" เป็นยังไงบ้างคะ.... " แคทรอคำตามของเดโม
" อื้ม..ก็อร่อยดีนะช่วยได้มากเลย ไว้คราวหน้าให้ฉันทำให้กินบ้างนะ " จากนั้นเดโมก็คอบขนมปังลุกออกจากโต๊ะไป
" แล้วนั่นจะไปไหนหรอคะ " แคทถามเดโม
" อ้อพอดีนึกได้ว่ามีที่ๆต้องไปหน่ะ ยังไงก็ฝากบอกออก้าด้วยนะว่าคาบบ่ายฉันไม่เข้าเรียนนะ " แล้วเดโมก็เดินหายไปเลย...
" เอ๋...เดี๋ยวก่อนสิคะ!! " แคทพยายามตะโกนเรียกเดโม
หลังจากนั้นเดโมก็เดินกินขนมปังจนหมดจนเดินมาถึง หอสมุดแห่งชาติสาขาเซนิค
" ที่นี้สินะหอสมุดแห่งชาติสาขาเซนิค " เดโมเดินเข้าถึงก็มองไปยังรอบๆ
หอสมุดแห่งชาตินี้เต็มไปด้วยหยังสือมหาศาล ที่นี้รวบรวมข้อมูลแทบจะทุกอย่างของโลกไว้โดยใช้ระบบเชื่อมต่อกันทางไกลเพื่อรักษาข้อมูลตัวจริงไว้ที่หอสมุดแห่งชาติสาขาหลัก ตัวของหอสมุดแห่งนี้ถูกออกแบบมาให้สอดคล้องกับรูปแบบเมื่องเซนิค มันถูกสร้างด้วยหินอ่อนสไตล์โรมันให้ความรู้สึกสงบเงียบและกว้างขวางเป็นอย่างมาก
" ที่นี้หอสมุดแห่งชาติสาขาเซนิคค่ะ มีอะไรให้ดิฉันช่วยไหมคะ " บรรณารักษ์ถามเดโม
" เอ่อคือ...ที่นี่หนังสือเยอะจังเลยนะครับ " เดโมพูดด้วยความประหม่า
" ค่ะที่หอสมุดแห่งนี้มีหนังสือทั้งหมด 24,865,721 เล่มค่ะ เปรียบดั่งภูมิปัญญาของมนุษย์โลกอยู่ที่นี้แล้วล่ะค่ะ" บรรณารักษ์บรรยายเกี่ยวกับห้องสมุดแล้วบรรณารักษ์ก็ขำเล็กน้อย
" มีอะไรหรอครับ " เดโมสงสัยว่าบรรณารักษ์ขำอะไร
" ขอประทานโทษด้วยนะคะ พอดีนึกได้ว่าคุณกับพี่สาวนี่เหมือนกันจังเลย มันเลยอดขำไม่ได้ค่ะ " บรรณารักษ์ตอบ
" รู้จักพี่ของผมด้วยหรอครับ " เดโมถามบรรณารักษ์
" ไม่ได้รู้จักเป็นส่วนตัวนะคะ พอดีเธอเคยมาหาหนังสือเกี่ยวกับดวงตาภูตเทรซ่าเพื่อช่วยน้องชายหน่ะค่ะ " บรรณารักษ์อธิบายเหตุผลให้ฟัง
" อย่างนี้เองสินะครับ งั้นก็ต้องขอบคุณคุณเหมือนกันนะครับ " เดโมก้มหัวขอบคุณบรรณารักษ์
" ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะฉันแค่ให้ข้อมูลเฉยๆเอง พี่คุณที่พยายามอย่างหนักต่างหากล่ะคะที่ควรขอบคุณ " บรรณารักษ์พูด
" นั้นสินะครับ " เดโมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน
" แล้ววันนี้มีอะไรให้ดิฉันช่วยไหมคะ " บรรณารักษ์ถามเดโม
" ผมอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับพี่อัลฟาครับ " เดโมตอบบรรณารักษ์
" งั้นคุณต้องการจะรู้ประวัติของ White order อัลฟา ผู้ถือครองดาบอัสทรอนคนปัจจุบัน ฉายา ดาบดาวตกอัลฟาสินะคะ " บรรณารักษ์ถามเดโม
" คุณว่ายังไงนะครับ!!! " เดโมตกใจอย่างมากที่ได้ยินว่าอัลฟาคือหนึ่งในWhite order