จดหมายรัก

          ได้เวลากลับบ้านแล้ว
          เสียงออดโรงเรียนดังขึ้น นักเรียนในห้องเรียนเก็บอุปกรณ์กับสมุดลงใส่ในกระเป๋าของตัวเองเพื่อจะกลับบ้าน
          "โอคินากะคุง วันนี้ว่างหรือเปล่า?"
          เสียงนักเรียนสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆเอ่อถามขึ้นมา ขณะที่ผมกำลังเก็บสมุดลงในกระเป๋าสะพายข้างๆโต๊ะ
          "ว่างสิ มีอะไรเหรอ คิโอซุจัง"
          "ก็แบบว่า วันนี้มีธุระนะ ช่วยไปด้วยกันได้ไหม?"
          ผมรูดซิปกระเป๋าสะพายแล้วยกมันขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะเรียนตัวเอง
          "ได้อยู่แล้ว"
          "จริงเหรอ ดีจังเลย"
          ผมแอบมองที่ใบหน้าที่เธอยิ้มอย่างสดใส มันทำเอาผมสบายใจขึ้นทุกครั้งที่ได้เห็นเธอยิ้ม
          "มีอะไรเหรอ?"
          คิโอซุเห็นว่าผมกำลังแอบมองเธอ ผมทำเป็นมองเลยเธอไป
          "ไม่มีอะไรหรอก"
          ผมหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายแล้วจะเดินไปนอกห้อง
          "ไปกันเถอะ"
          "อือ"
          ผมเดินออกมารอคิโอซุข้างนอก โดยที่มองเข้าไปในห้องผ่านกระจกบนประตูห้อง คิโอซุกำลังนั่งเก็บของใส่ในกระเป๋า และไม่กี่วิเธอก็เดินออกตามมา
          "ไปกันเถอะ โอคินากะคุง"
          คิโอซุเดินหน้าผมลงบันได ผมจึงค่อยๆเดินตามเธอไปจนถึงชั้นแรกของตึกเรียนที่พวกเราอยู่
          ผมเดินไปยังตู้เก็บรองเท้าเพื่อเป็นจากรองเท้านักเรียนมาเป็นรองเท้าผ้าใบที่ผมใส่มา
          ระหว่างที่ผมกำลังจะหยิบรองเท้าผ้าใบออกมา ผมมองไปเห็นจดหมายรักที่เคยได้ตอนวันคริสต์มาสเมื่อ 2 ปีก่อน
          "มีอะไรหรือเปล่า?"
          คิโอซุเดินมามาหาผมที่ตู้เก็บรองเท้า ซึ่งกำลังมองจดหมายที่ผมติดเอาไว้ตรงประตูตู้
          "ไม่มี"
          ผมรีบหยิบรองเท้าผ้าใบออกมาเปลี่ยนกับรองเท้านักเรียน จากนั้นก็เอารองเท้านักเรียนเก็บเข้าตู้เก็บรองเท้าแล้วปิด
          "รีบไปเถอะ"
          "งั้นสินะ"
          คิโอซุเดินออกไปรอก่อน โดยที่ผมยังยืนมองตู้เก็บรองเท้าสักพักค่อยเดินตามเธอไป
 
 
          ณ ห้างสรรพสินค้าที่ห่างจากโรงเรียนไมไกลนัก ผมกำลังยืนรอคิโอซุที่หน้าธนาคาร ระหว่างนั้นผมก็ยืนเล่นมือถือ
          "โอคินากะคุง"
          เงยหน้าขึ้นมามอง คิโอซุเดินออกมาธนาคารเรียร้อยแล้ว
          "เรียบร้อยแล้วล่ะ"
          "อ่า"
          ผมเลิกเล่นมือถือแล้วเก็บใส่ในกระเป๋ากางเกง ผมเดินไปกับคิโอซุที่ยิ้มอย่างร่าเริง
          "วันนี้ฉันทำธุระหมดแล้ว โอคินากะคุงจะกลับก่อนก็ได้นะ"
          เธอหันกลับมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ทำเอาผมยิ้มตามเธอโดยไม่รู้ตัว
          "อือ มีอะไรหรือเปล่า? เห็นทำตัวแปลกๆตั้งแต่อยู่ห้องเรียนแล้ว"
          "ก็...ไม่มีอะไรหรอก งั้นฉัน ไปก่อนนะ"
          ผมแยกตัวออกจากคิโอซุทันที
          "กลับบ้านดีๆนะ โอคินากะคุง"
          "เธอก็ด้วยล่ะ"
          ผมเดินลงบันไดเลื่อน เนื่องจากจะไปร้านหนังสือ ซึ่งผมเห็นตอนเข้ามา มันอยู่ตรงข้ามกับร้านกาแฟวิลสัน
          ระหว่างที่กำลังเดินอยู่ ผมมองเรื่อยๆ ทำให้เห็นร้านมากมายที่มาเปิดในห้างแห่งนี้ ร้านอาหาร ร้านบริการ ประกัน ร้านไอศครีม เต็มไปหมด
          "อ่ะ!?"
          ตอนนั้นเองที่ผมลงมาแล้ว จู่ๆก็มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งวิ่งมาชนผมจนตัวเธอล้มก้นกระแทบพื้น
          "เป็นอะไรไหม?"
          ทันทีที่เห็นเธอ ผมจึงเดินเข้าไปหาพร้อมกับยื่นมือเพื่อช่วยเธอ ซึ่งก็มองมาที่ผมแล้วจับมือลุกขึ้นมา
          "ค่ะ ไม่เป็นอะไรมาก"
          "ชุดนี้ โรงเรียนเดียวกันนี่"
          ผมสังเกตเห็นชุดของเธอ มันเป็นชุดนักเรียนหญิงของโรงเรียนคิโยกันเซย์ที่ผมเรียนอยู่
          "โอ้ จริงด้วย บังเอิญจัง"
          สาวร่างบางสวมแว่นสายตาในชุดนักเรียน นี่มันเข้ากันอย่างไม่น่าเชื่อ
          "จริงสิ ฉันชื่อฟูมิ คาริโอะ ฟูมิ อยู่ชั้นอยู่ชั้นปีที่ 4 ค่ะ คุณชื่ออะไรค่ะ?"
          ฟูมิเอ่อถามผมขึ้นมา ผมจึงตั้งสติก่อน ก่อนที่จะคิดอะไรไปไกลกว่านี้
          "เอ่อผมโอคินากะ ไดคุมิ โอคินากะ ชั้นปีที่ 5 ยินดีที่ได้รู้จัก"
          ฟูมิโค้งตัวลงเพื่อทำความเคารพแล้วก่อนกลับขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มแบบน่ารักสดใส
          "ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ รุ่นพี่"