God’s blessings (พรจากพระเจ้า)

[อดีตของเรเชล10ปีก่อน]

 

  ฉันเกิดในดินแดนตะวันออกไกลและครอบครัวของฉันทำงานเกี่ยวกับดนตรีทุกคน ยกเว้นพี่สาวที่ทำงานพยาบาลเลยย้ายออกจากบ้านนี้ไป. ส่วนฉันมีความฝันอยากเป็นแดนซ์เซอร์แบบพี่ชายและฉันก็เชื่อว่าฉันสามารถทำมันได้ หากไม่ได้เข้ามาเล่นเกมบ้าๆนี่

 

พี่ชาย:เรเชล หนูน่ะจะต้องเป็นแดนซ์เซอร์ที่สุดยอดกว่าพี่ได้แน่นอน

 

เรเชล:ทำไมอ่ะ พี่ชายเต้นไม่ได้แล้วหยอ?

 

พี่ชาย:อืม เป็นโรคหัวใจน่ะ. แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ! พี่จะคอยสนุนเธอในฐานะโค้ชเอง!

 

เรเชล:เย้ ขอบคุณค่าาา ยิ้มดีใจ///

 

เมื่อก่อนฉันเคยเป็นเด็กที่สดใสมากกว่านี้ พี่ชายของฉันคือคนที่เป็นทุกอย่างเพราะแม้แต่พ่อแม่ก็ยังไม่สนใจฉันเลยแต่ทว่าวันสุดท้ายที่ได้เจอหน้าพี่ก็มาถึง

 

กลุ่มก่อการร้ายที่อ้างตัวว่าเป็นผู้ถูกเลือกโดยพระเจ้า เข้ามาบุกโจมตีบ้านของเราตอนที่พ่อกับแม่ไม่อยู่. พวกมันบุกมาถึงห้องโถงใหญ่ที่เรามักจะเต้นด้วยกัน

 

กลุ่มก่อการร้าย:แกคือ”โอดีน”เองสินะ

 

พี่ชาย:ยื่นลูกบาศก์มิติให้เรเชล///

 

พี่ชาย:กระซิบ/// ฟังนะ ถือมันมันไว้สักพักแล้วมันจะพาหนูไปหาพี่สาวเอง

 

เรเชล:แล้วพี่ล่—

 

[เรเชลถูกเทเลพอต]

 

กลุ่มก่อการร้าย:แกน่ะ เป็นถึงอดีตโปรเพลย์เยอร์แท้ๆ. แต่กลับเลือกที่จะอยู่อย่างสงบโดยที่ไม่ทำอะไรเลยเนี่ยนะ?

 

โอดีน:ถอนหายใจ//

 

กลุ่มก่อการร้าย:เราจะขอรับ”ลูกแก้วแห่งปัญญา”ไปล่ะนะ

 

พี่ชาย:ถ้าทำได้ก็ลองดูสิ

 

พี่ชาย:Extra skill:Gungnir

 

โอดินใช้หอกกุงเนียร์แกว่งปัดกระสุนรอบๆตัว แต่ด้วยร่างกายที่โรยราลงจากโรคหัวใจ. ทำให้เขาพลาดถูกยิงที่ขาทั้ง2ข้าง

 

กลุ่มก่อการร้าย:ยุคของแกมันหมดลงแล้วล่ะ55

 

โอดิน:ชูนิ้วกลางใส่ผู้ก่อการร้ายพร้อมยิ้มแบบโรคจิต///

 

ห่าฝนกระสุนจากทั่วทุกสารทิศพุ่งตรงไปยังร่างของโอดิน ทำให้เขาเสียชีวิตในทันที.

 

[เรเชลที่ถูกเทเลพอตมาที่โรงพยาบาลxxx]

 

เรเชล:ที่นี่…ที่ไหนกัน…………

 

จู่ๆก็มีพี่สาวพยาบาลวิ่งเข้ามาหาเรเชล

 

พยาบาล:เรเชล! มาทำอะไรที่นี่?

 

เรเชล:ทำหน้าช็อค/// พี่ราเชล……พี่ชายเขา…

 

พี่ราเชลจึงพาฉันกลับไปที่บ้านแต่…บ้านของเรา…กลายเป็นเศษซากไปแล้ว

 

เรเชล:ร้องไห้หนักมากจนล้มลง///

 

ราเชล:กอดเรเชล/// (พี่เค้าถ่วงเวลาให้เรเชลอย่างงั้นหรอ)

 

สองพี่น้องกอดกันและได้แต่มองดูบ้านของตัวเองค่อยๆหายไปกับกองเพลิงอย่างช้าๆ

 

[เช้าวันต่อมา]

 

-ข่าว-

 

เหตุไฟไหม้คฤหาสน์หรูแห่งหนึ่ง พบศพผู้เสียชีวิต15คนคาดว่า11คนที่ถูกยิงเป็นคนรับใช้ ส่วนศพที่เหลือเป็นพี่น้องกันโดยเฉพาะศพที่ดูเหมือนจะเป็นพี่ใหญ่ของบ้าน ถูกฝนกระสุนจนไม่เหลือเค้าโครงร่างกายเดิม คาดว่าน่าจะเป็นรอม อีวาน.  ดาวรุ่ง นักเต้นที่เพิ่งออกจากวงxxxไปด้วยปัญหาโรคหัวใจ ในส่วนของสาเหตุนั้นเจ้าหน้าที่ทุกคนคาดว่าน่าจะเป็นกลุ่มลิทธิหัวรุนแรงที่กำลังก่อการร้ายไปทั่วโลกในตอนนี้ บลาๆ~~

 

ตั้งแต่วันนั้นฉันจึงย้ายมาอยู่กับพี่ราเชลและสิ่งที่เรียกว่า”รอยยิ้ม”ก็หายไปจากชีวิตของฉัน

จนกระทั่งคืนหนึ่งได้มีเสียงปริศนาเข้ามากระซิบว่า”เธออยากจะเจอพี่ชายอีกครั้งมั้ยล่ะ?”

 

รู้สึกตัวอีกที ฉันก็รู้สึกเหมือนล่องลอยบนอวกาศพร้อมกับพลังงานที่ขาวที่เรียกตัวเองว่าGm

 

Gm:เสียใจกับพี่ชายของเธอด้วยนะ

 

เรเชล:เมื่อกี้เป็นเสียงของคุณเองหรอ?

 

Gm:ช่ายย ตอนนี้เธอคือผู้เล่นใหม่นะ

 

เรเชล:หมายความว่าไงกัน…

 

Gm:เธอกำลังจะเล่นเกมแนวเอาชีวิตรอดอยู่ยังไงล่ะ~

 

Gm:แต่ฉันจะให้God’s blessing(พรจากพระเจ้า)กับเธอละกัน

 

เรเชล:แล้ว ฉันจะพบพี่ชายได้ยังไง?

 

Gm:แค่ทำภารกิจต่อไปเรื่อยๆ แต่ถ้าเธอไม่ทำคงรู้ๆกันนะ?

 

เรเชล:คุณให้พรฉัน เพราะสงสารหรอ?

 

Gm:……… ไม่ใช่หรอก. แค่บังเอิญสุ่มได้น่ะ

 

Gm:มันน่าเบื่อนะ ถ้ามี แต่พวกคนดีที่ได้พลังเนี่ย~

 

เรเชล:คุณมันไม่น่าเชื่อถือ!

 

Gm:ยิ้ม// งั้นก็ลองดูละกัน

 

[Gmดีดนิ้วและเรเชลตื่นจากฝัน]

 

[ตัดภาพมาปัจจุบัน เรเชลที่กำลังยืนเหม่อบนยอดตึกสูง]

 

เรเชล:……… ยืนเงียบและทำหน้าปลง//

 

เรเชล:ขอโทษค่ะ ตอนนี้ฉันไม่มีมณีหรอกนะ

 

เรเชลพูดกับบุคคลปริศนาที่เดินมาอยู่ด้านหลังของเธอ

 

??:นี่คือคำแรกที่ทักทายเพื่อนเก่าหรอ?…ใจร้ายจังเลยน้า~

 

เรเชล:คิดว่าฉันจะลืมสิ่งที่รุ่นพี่ทำกับพวกฉันเมื่อปีก่อนได้หรอคะ? รุ่นพี่มาร์

 

มาร์:เธอเปลี่ยนไปเยอะนะเนี่ย โดนผีรอมเข้าสิงแล้วหรอ?

 

เรเชล:ถ้าเป็นพี่ชายล่ะก็ รุ่นพี่คงจะถูกเขาจัดการไปตั้งนานแล้วล่ะ

 

มาร์:เหอะ! ตอนนี้ฉันแกร่งกว่าเมื่อก่อนแล้วย่ะ!!

 

มาร์:ด้วยพลังBrahma(พระพรหม) ทำให้ฉันสามารถสรรสร้างทุกสิ่งที่ฉันต้องการได้ แม้กระทั่งเงิน. ถึงมันจะมีข้อจำกัดก็เถอะ~

 

เรเชล:มองแรง//

 

มาร์:ตั้งแต่วันนั้น…เรายังไม่ได้ตัดสินกันเลยสินะ แสยะยิ้ม//

 

เรเชลและมาร์ยืนมองหน้ากันสักพักพร้อมกับสายลมอันเงียบเชียบ

 

[ขณะเดียวกัน ณ มิติห่างความว่างเปล่า]

 

Gm:นี่แหละคือเหตุผลที่ฉันอัพเดทแพท โดยการ”บัพ”พวกนายยังไงล่ะ!!

 

Gm:เอาล่ะ!…เหล่าผู้ถูกเลือกเอ๋ย จงห้ำหั่นกันเองซะเถอะ!

 

Gm:ถึงจะมีคู่ที่น่าเบื่อไปหน่อยอ่ะนะ……

 

Gm:มองไปที่ชานเมือง ตำแหน่งของไทเลอร์และซุอาโนะโอ//

 

Gm:แต่ก็ช่างเหอะ!! ยังมีคู่ที่น่าสนใจอยู่~

 

Gm:มองไปที่การต่อสู้ของเรเชลและมาร์//

 

[ตัดมาที่เรเชลและมาร์]

 

เรเชล:Extra skill:Mjolnir/Passive skill:Odin’s force//

 

เรเชล:พุ่งไปต่อยมาร์ ทำให้เกิดระเบิดสายฟ้าอย่างรุนแรง//

 

มาร์:กระโดดหลบ//

 

มาร์:สร้างมิสไซต์6ลูกโจมตีใส่เรเชล// จมไปกับซากตึกซะ!

 

เรเชล:ฟาดค้อนโยเนียร์ใส่มิสไซต์ ทำให้ค้อนหายไป//

 

มาร์:ที่ผ่านมาเธอคงพยายามไม่ฝึกพลังนี้เพราะว่าไม่ต้องการที่จะสู้สินะ!

 

มาร์:พุ่งเข้าไปเตะเรเชลกระเด็นไปตึกอีกหลังหนึ่ง//

 

เรเชล:กระอักเลือด//

 

เรเชล:หนวก…หูน่า……

 

เรเชล:นึกถึงหน้าพี่ชายและไทเลอร์// (ฉันขอโทษ)

 

มาร์:พุ่งเข้ามารัวหมัดใส่เรเชล จนเรเชลกระเด็นไปไกล//

 

เรเชล:(จริงอยู่ที่ผู้ถูกเลือกจะมีพลังมากกว่าคนปกติ แต่ยัยนี่แรงเยอะกว่าผู้ชายอีก!)

 

มาร์:มีดีแค่นี้เองหรอ55 เธอตอนนี้ตอนนี้เหมือนไอ้รอมชะมัด!

 

มาร์:สร้างปืนยิงระเบิด ยิงใส่เรเชล// ทำให้ฉันคนนี้สนุกหน่อยสิ!

 

เรเชล:ยิงสายฟ้าใส่กระสุนระเบิด//

 

เรเชล:(ยัยนี่ไม่ได้โม้)

 

มาร์:สร้างมินิกันพร้อมกับค่อยๆเดินไปหาเรเชล//

 

มาร์:สถานการณ์นี้คุ้นๆมั้ย55

 

มาร์:ฉันจะทำให้ศพของเธอเป็นเหมือนพี่ของเธอเลย~

 

เรเชล:(จริงอยู่ที่เรามีUltimate skill แต่เราไม่สามารถชนะยัยนี่ได้ทั้งเรื่องพลังและกายภาพ)

 

เรเชล:มองแรง//

 

มาร์:งั้นก็~บ๊ายบาย~~  สาดฝนกระสุนใส่เรเชล//

 

เรเชล:สร้างบาเรียสายฟ้าขึ้นมาป้องกันตัวเอง//

 

มาร์:(ยัยเด็กนี่ ใช้สายฟ้าสร้างสนามแม่เหล็กขนาดย่อมเพื่อกันกระสุนอย่างงั้นหรอ?!)

 

มาร์:ยิงจนกระสุนหมด// เธอนี่ตายยากตายเย็นจังนะ

 

เรเชล:ล้มคุกเข่าคง// ถึงฆ่าฉันไปตอนนี้ก็ไม่ได้อะไรหรอกค่ะเพราะฉันไม่มีมณีหรอก

 

มาร์:สร้างดาบคาตานะ// ได้สิ หัวของเธอไง!

 

มาร์กำลังตั้งดาบเพื่อเตรียมตัดหัวของเรเชล จากนั้นก็มีเสียงของตาลุงคนหนึ่งดังขึ้นมา

 

เรน:อ๊ะ เจอแล้วๆ. นี่ก็คือเม็ดที่5สินะ

 

มาร์:เน่คุณลุง ที่บ้านไม่เคยสอนหรอว่าอย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่นน่ะ

 

เรน:อะไรกันฉันแค่มาตามหามณีเองนะ เพราะฉันหายจากการบาดเจ็บน่ะ!

 

มาร์:นี่กวนTeenหรอ?!

 

เรเชล:(คนๆนี้คือเรนผู้ใช้พลัง”Gaia”(เทพีไกอา)งั้นหรอ!?)

 

เรน:มองเรเชล// เพื่อนกันต้องรักกันเข้าไว้สิ.

 

เรน:ทำร้ายเพื่อนแบบนี้ เป็น-เด็ก-ไม่-ดี-เลย-นะ?

 

มาร์:พุ่งเข้าไปฟันรัวๆ// เป็นแค่ไอ้แก่อย่าปากดีไปหน่อยเลยน่า!

 

เรน:หลบ// เห้อ~ ฉันไม่อยากทำร้ายเด็กผู้หญิงหรอกนะ

 

เรน:จับแขนมาร์แล้วเขวี้ยงใส่กำแพง

 

มาร์:อั๊ก!! (อย่าบอกนะว่าหมอนี่คือ?!)

 

เรน:อย่างเธอน่ะ แค่มือเปล่าก็เหลือเฟือแล้ว

 

จู่ๆก็มีน้ำวนรอบๆตัวของมาร์

 

มาร์:ยิ้ม// อดอล์ฟ…ทำสำเร็จแล้วสินะ

 

มาร์:คราวหน้า ฉันจะตัดหัวของเธอมาให้ได้!

 

มาร์:ระวังตัวไว้ให้ดีล่ะ~

 

มาร์ถูกน้ำวนของอดอล์ฟดูดหายไป ทิ้งให้เรเชลเกิดอาการโล่งอก

 

เรน:เอ้า! ดื่มซะ

 

เรน:โยนยาเร่งการฟื้นฟูให้//

 

เรเชล:ทำไมถึงมาช่วยฉันล่ะ?

 

เรน:ฉันแค่บังเอิญ…นึกถึงลูกสาวตัวเองเฉยๆน่ะ

 

เรน:นึกถึงลูกสาวตัวเอง//

 

เรน:ว่าแต่เพื่อนเธออีกคนล่ะ อยู่ไหนหรอ?

 

เรเชล:เขา…ใช้ลูกบาศก์มิติเทเลพอตไปที่ไหนสักที่……พร้อมกับซุซาโนะโอ

 

เรน:……

 

เรน:ฉันสามารถช่วยเธอตามหาเขาได้นะ แต่ทำใจไว้ด้วยล่ะ

 

เรเชล:(คนๆนี้เป็นผู้ใหญ่ที่น่าพึ่งพาได้แฮะ)

 

เรน:เพราะฉันสามารถรู้ตำแหน่งของพวกนั้นได้ตราบที่พวกนั้นยังยืนบนดินอยู่

 

เรน:แต่ก็ไม่มั่นใจว่า เพื่อนของเธอจะเอาชนะซุอาโนะโอที่เป็นระดับเดียวกับฉันได้รึเปล่านะ

 

เรเชล:ฉันจะไปค่ะ!

 

เรน:(รอม ถ้าวันนั้นฉันไปช่วยนายได้ทัน. ทุกสิ่งทุกอย่างมันคงจะดีกว่านี้สินะ)

 

[ชานเมือง]

 

ซุซาโนะโอ:เอาเท้าเขี่ยคางไทเลอร์//

 

ซุซาโนะโอ:อ่อนชะมัด~ อุตส่าห์ทรมานเล่นเพราะชอบความใจสู้ของแกนะเนี่ย~~

 

ไทเลอร์:(เจ็บ…… เจ็บไปหมด…อะไรกันความรู้สึกแบบนี้)

 

ไทเลอร์:(สติของเราเลือนลางตั้งแต่นิ้วโดนตัดครบหมดทุกนิ้ว)

 

ไทเลอร์:(อุโมงค์แสงนี่มันอะไรกัน……?)

 

ไทเลอร์:(อย่างกับคนใกล้ตายเลยแฮะ…)

 

[เข้าสู่โลกแห่งความฝันของไทเลอร์]

 

ไทเลอร์:แม่ฮะๆ พรสรรค์คืออะไรหรอฮะ?

 

แม่:ความสามารถพิเศษที่คนเราทุกคนมีมาตั้งแต่เกิดไงจ๊ะ

 

ไทเลอร์:แล้วทำไมผมถึงไม่มีมันหรอฮะ?

 

แม่:นี่ไทเลอร์ ลูกเคยได้ยินหรือเปล่าว่า ทุกอย่างมีราคาที่ต้องจ่ายน่ะ

 

ไทเลอร์:ทำหน้างง//

 

แม่:บางครั้งพรสวรรค์ก็ไม่ต่างอะไรจากคำสาป

 

แม่:เพราะเราต้องสูญเสียหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อที่จะได้มันมายังไงล่ะ

 

แม่:ดังนั้น ฟังนะไทเลอร์

 

แม่:การที่ลูกไม่มีมัน คือการที่ลูกไม่มีคำสาปยังไงล่ะ

 

แม่:จุดนั้นแหละ คือพรสรรค์ของลูก เข้าใจนะ?

 

แม่:ยิ้ม//

 

[ปัจจุบัน]

 

ซุซาโนะโอ:ยิงกระสุนลมทะลุตัวไทเลอร์//

 

ไทเลอร์:น้ำตาไหล//

 

ซุซาโนะโอ:แค่ใจสู้อย่างเดียวน่ะ ไม่พอหรอกนะ55

 

ซุซาโนะโอ:เดี๋ยวชั้นจะส่งพวกนั้นตามนายไปเอง

 

ซุซาโนะโอ:ดังนั้นไม่ต้องกลัวเหงาหรอกนะ~

 

ไทเลอร์:(ไม่รู้สึกเจ็บเลยแฮะ)

 

ไทเลอร์:(แต่หนาว……และง่วงมาก…)

 

ไทเลอร์:(นี่หรอ…รสชาติของ…ความตาย…)

 

[เสียงปริศนาแทรกเข้ามาในหัวไทเลอร์]

 

???:นี่ยังไม่ใช่เวลาของนาย ไอ่หนู

 

ไทเลอร์:ใคร…กันน่ะ

 

???:ให้ชั้นช่วยนาย เอามั้ยล่ะ?

 

ไทเลอร์:สภาพ…แบบนี้เนี่ยนะ……

 

ไทเลอร์:แล้ว…ทำไม…ต้อง…เป็นฉัน?

 

???:เพราะนายสามารถจบเกมบ้าๆนี้ได้!

 

???:รายละเอียดอย่างอื่น เดี๋ยวนายค่อยๆจะจำได้เองหลังจากที่ได้รับผลจากUltimate skillของฉัน

 

ไทเลอร์:คุณคือ…ผู้ถูกเลือก…ที่อยู่ในภารกิจนี้?

 

???:ใช่ พลังของฉันคือ Anubis(อนุบิส)

 

อนุบิส:จากนี้ไปนายจะต้องเก่งขึ้นอย่างแน่นอน

 

อนุบิส:ขอให้โชคดีล่ะ ไอ่หนุ่ม!

 

[โลกปัจจุบัน]

 

ซุซาโนะโอกำลังเดินไปจากซากศพของไซเลอร์

 

เพลิงสีดำค่อยๆไหม้ทั่วร่างกายของไทเลอร์และร่างกายของเขากำลังฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว

 

ซุซาโนะโอ:ชิ! พวกแมลงช่วยกันอีกแล้วหรอ!?

 

ซุซาโนะโอ:รัวกระสุนลมใส่ไทเลอร์//

 

ไทเลอร์:ยืนอยู่ข้างหลังซุซาโนะโอ// ลมของแกมันโคตรช้าเลยว่ะ~

 

ซุซาโนะโอ:มีแผลมีดบาดขึ้นที่แก้ม// (หมอนี่ฟันเราตอนที่พุ่งมายืนข้างหลังเราหรอ?!)

 

ซุซาโนะโอ:ปล่อยพายุใบมีดออกจากรอบตัว// แก!!!!

 

ไทเลอร์:พุ่งเข้าไปต่อยหน้าซุซาโนะโอกระเด็น// แสยะยิ้ม//

 

ซุซาโนะ:ฉันจะฆ่าแกๆๆๆๆ ฆ่าๆๆๆ!

 

ซุซาโนะโอะ:Ultimate skill:typhoon extreme !

 

Ultimate skillของซุซาโนะโอ ส่งผลให้พื้นที่โดยรอบเต็มไปด้วยพายุที่รุนแรง

 

ซุซาโนะโอ:ปล่อยพายุใส่ไทเลอร์//

 

ไทเลอร์:พุ่งหลบ//

 

ซุซาโนะโอ:โดดถีบแขนไทเลอร์หักจนตัวกระแทกพื้น//

 

ไทเลอร์:ลุกขึ้นมาเอาหัวโขก//

 

ซุซาโนะโอ:ต่อยหมัดพายุใส่ไทเลอร์จนกระเด็นไปบนยอดหอคอย//

 

ซุซาโนะโอ:บินไปซ้ำต่อ//

 

ไทเลอร์:ฟื้นฟูแขน// นี่คือพลังทั้งหมดของแกสินะ?

 

ไทเลอร์:ทีนี้ตาฉันบ้างล่ะนะ~

 

ไทเลอร์:Ultimate skill:infinite vision

 

ไทเลอร์:โดดหลบ//

 

ซุซาโนะโอ:(หมอนี่จับการเคลื่อนไหวได้หมดทุกอย่างเลยหรอ?!)

 

ซุซาโนะโอะ:ยิงพายุยักษ์3ลูกใส่ไทเลอร์จนกระเด็นขึ้นไปท้องฟ้า//

 

ซุซาโนะโอะ:บินขึ้นไปรัวหมดพายุ ส่งผลให้เมฆบนฟ้าแหวกเป็นวงกว้าง//

 

ไทเลอร์:รับหมัดได้แล้วต่อยสวน//

 

ซุซาโนะโอ:กระเด็นลงไปจนเกือบถึงพื้น//

 

ซุซาโนะโอ:พุ่งขึ้นไปเข่าลอยใส่ไทเลอร์//

 

ซุซาโนะโอ:บินขึ้นมาข้างบนพร้อมกับง้างหมัดพายุที่ลูกใหญ่ที่สุด//

 

ไทเลอร์:บิดหมัดของซุซาโนะโอจนประเด็นตกลงไปบนพื้นเอง//

 

ซุซาโนะโอ:(นี่เรา?! แพ้อีกแล้วหรอ?!)

 

ไทเลอร์:โดดลงมาเหยียบกลางหลัง//

 

ซุซาโนะโอ:ร้องด้วยความเจ็บปวด//

 

ไทเลอร์:ก่อนที่จะเอามณีของแกไป

 

ไทเลอร์:แสยะยิ้ม// ขอเอาคืนจากที่โดนก่อนละกัน~

 

ซุซาโนะโอ:อ๊ากกก!! โดนหักนิ้วชี้ขวา//

 

ซุซาโนะโอถูกไทเลอร์ทรมานเล่นจนเสียชีวิตจากการที่ร่างกายทนกับความเจ็บปวดไม่ไหว

 

[5นาทีต่อมา ณ ตรอกแห่งหนึ่ง]

 

ไทเลอร์:(นอกจากมณี4เม็ดของเจ้านั่น แถวนี้ไม่มีอีกเลยหรอเนี่ย)

 

เรเชล:ไทเลอร์!

 

ไทเลอร์:ระ…เรเชล? ละก็…ใครน่ะ

 

เรน:ยกมือทักทาย//

 

เรเชล:วิ่งเข้าไปหาไทเลอร์//

 

ไทเลอร์:(เธอจะคงไม่ได้วิ่งเข้ามากอดหรอกใช่มั้ย?)

 

เรเชล:วิ่งเข้ามาต่อยลิ้นปี่//

 

ไทเลอร์:อั๊ก! ยัยบ้—

 

เรเชล:เอาหัวซบอกไทเลอร์//

 

เรเชล:พึมพำ// ทีหลังอย่าพูดอะไรแบบนั้นอีกนะ…

 

ไทเลอร์:(หา?!)

 

เรน:(ม.ปลายนี่ดีจังเลยนะ)

 

จากนั้นไทเลอร์และเรเชลก็ได้นั่งพูดคุยเรื่องราวต่างๆกับเรน ชายวัยกลางคนที่ต้องการจะช่วยเหลือทั้งคู่โดยที่ไม่ทราบเหตุผล จนกระทั่งพวกเขาสามารถเก็บมณีได้ครบแล้วกลับสู่มิติเดิมเป็นอันจบเกม

 

 

 

-ผลการแข่งขัน-

 

Winner   ไทเลอร์ -Heimdall

               อดอล์ฟ-Poseidon

               เรน-Gaia

               มาร์-Brahma

               เรเชล-Thor

               มิเกล-Amaterasu

               

 

-END-