God’s blessings (พรจากพระเจ้า)

 

[เช้าตรู่ วันจันทร์ที่13 มิถุนายน ค.ศ.20xx]

 

หลังจากที่พักฟื้นร่างกายเสร็จ ผมก็กลับมาใช้ชีวิตปกติอีกครั้งหนึ่งแต่เรื่องที่ผมได้คุยกับGMในคืนนั้นก็ยังเป็นความจริงอยู่

 

ไทเลอร์:(ถึงจะศึกษาพลังนี้มาบ้าง แต่ตอนนี้เราคิดว่ามันยังใช้ต่อสู้ไม่ได้ด้วยซ้ำ)

 

ไทเลอร์:(เทียบกับผู้เล่นคนอื่น เราคงเป็นแค่ผู้เล่นใหม่สินะ)

 

[พ่อไทเลอร์ขึ้นมาเคาะประตู]

 

พ่อ:ไทเลอร์ถ้าไม่รีบจะไปสายเอานะ เรอามารอแกที่หน้าบ้านแล้ว

 

พ่อ:เห้ออ ปล่อยให้ผู้หญิงรอเนี่ย ไม่ดีเลยนะไอ่ลูกชาย

 

ไทเลอร์:รู้แล้วน่า!ตาแก่ จะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ

 

[ไทเลอร์เดินออกมาจากบ้านพร้อมสบตากับเรอา]

 

เรอา:หน้าแดง// ระ…รออะไรล่ะ รีบไปโรงเรียนกันสิยะ!

 

ไทเลอร์:ครับๆ~ คุณหนูเรอา

 

ไทเลอร์:อ่านรายละเอียดภารกิจ///  (ภารกิจจะสำเร็จก็ต่อเมื่อเราเริ่มทักทายเพื่อพูดคุยสินะ แถมยังมีเวลาตั้ง1สัปดาห์ด้วยสิ)

 

ไทเลอร์:(ยังไงก็ตามเราไม่ควรเสี่ยงที่จะไม่ทำตามภารกิจนี้)

 

ไทเลอร์:เรอา วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศปี2ใช่มั้ย?

 

เรอา:อืมใช่ เวลาน่ะผ่านไปเร็วนะ รู้สึกว่ายังใช่ไม่คุ้มเลย.

 

ไทเลอร์:(จะเป็นไปได้มั้ย ที่ผู้ถูกเลือกจะอยู่ในกลุ่มนักเรียนแบบเรา? คงมีแค่ต้องเสี่ยงใช้<Passive skill>เพื่อให้มันรีคลูดาวน์สินะ)

 

ไทเลอร์:(สุดท้ายชีวิตที่ปกติของเราคงมาได้แค่นี้ล่ะมั้ง…)

 

[เวลา08:00น. ณ ห้องเรียน]

 

เพื่อน:โย่วว ไทเลอร์คุง ไม่ได้เจอกันนานตั้งแต่ปิดเทอมเลยนะ!

 

ไทเลอร์:หยุดเอาชื่อชั้นไปลงท้ายด้วย”คุง”สักทีเถอะน่า โกดอฟ

 

โกดอฟ:วันนี้ก็มาโรงเรียนกับเรอาอีกแล้วสินะ นายโชคดีจัง~

 

ไทเลอร์:เธอเป็นแค่เพื่อนของฉันเฟ้ย! อีกอย่างระดับของเธอก็สูงเกินไปด้วยซ้ำ

 

[กริ๊งง เสียงกริ่งเข้าคาบโฮมรูมได้ดังขึ้น]

 

ครู:สวัสดีเด็กๆทุกคน ไว้พวกเธอค่อยคุยกันทีหลังแล้วกลับไปนั่งที่ได้แล้ว

 

ครู:ครูชื่อ จอร์น เจสัน ซึ่งจะเป็นครูประจำชั้นห้อง3ตลอดปีการศึกษานี้ ขอฝากตัวด้วย

 

จอร์น:โอ้ ละก็ปีนี้จะมีเด็กใหม่ที่จะมาเข้าเรียนในห้องของเรานะ. เข้ามาสิ

 

ความรู้สึกที่เหมือนหัวใจจะหยุดเต้นตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เจอเธอ ผมไม่สามารถอธิบายได้ว่ามันคืออะไร ผู้หญิงที่มีลักษณะเด่นแบบนี้

 

เด็กใหม่:สวัสดี ฉันชื่อเรเชล อีวานค่ะ พอดีพึ่งย้ายมาจากต่างประเทศเลยยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมาก แต่ก็จะพยายามเรียนรู้ค่ะ ขอฝากตัวด้วยค่ะ

 

คนในห้อง:ดูสิหน้านิ่งแต่โคตรน่ารักเลยวุ้ย!. น่าสนใจดีนะคนนี้

 

จอร์น:ดูแลกันดีๆล่ะ งั้นเรเชล เธอไปนั่งริมหน้าต้างตรงนั้นละกัน

 

[เดินไปนั้งใกล้ๆกับไทเลอร์]

 

ไทเลอร์:(น่ารักกว่าที่คิดแฮะ แต่ยังไม่ทักไปตอนนี้ดีกว่า)

 

เรเชล:เหลือบมองไทเลอร์///

 

[เวลา12:30น. ณ โรงอาหาร]

 

  ไทเลอร์และโกดอฟมาเดินซื้อขนมที่โรงหาร แล้วพบเจอเรเชลที่นั่งรับประทานอาหารพร้อมกับกลุ่มเพื่อนที่หลายล้อมรอบตัวนาง

 

โกดอฟ:โห เรเชลนี่ฮอตตั้งแต่วันแรกที่มาเลยหรอเนี่ย

 

ไทเลอร์:คงงั้นมั้ง(อยู่แล้วล่ะ เธอคงจะระดับเดียวกับเรอาเลยมั้ง)

 

โกดอฟ:ทำไมไม่ลองเข้าไปคุยกับเธอล่ะ อะหรืออะหรือ??~

 

ไทเลอร์:หน้าแดง// หยุดแซวฉันเถอะน่า

 

โกดอฟ:งั้นฉันจะไปร้านขนมปัง ส่วนนายไปร้านน้ำนะ. ฉันขอน้ำเปล่า นายจะเอาอะไรป่ะ?

 

ไทเลอร์:ขอเป็นบราวน์นี่ละกัน เดี๋ยวฉันไปจองที่ก่อนนะ

 

โกดอฟ:โอเค งั้นเดี๋ยวมานะ

 

ไทเลอร์:(ที่นี่คนเยอะที่สุด คงจะเหมาะสมสุดแล้วสินะที่จะใช้พลังตามหาตัวThor)

 

-เปิดใช้Passive skillและ1st skill-

 

ไทเลอร์:(อีก3วิเจ้าโกดอฟจะเกาหัวสินะ ส่วนเรอากำลังจะเดินมาทักทายเรา)

 

ไทเลอร์:(หมดสกิลแล้วสิ เรานี่อ่อนชะมัด)

 

-Passive skillทำงาน รีคลูดาวน์สกิลทั้งหมด-

 

ไทเลอร์:ทำหน้าช็อค/// (อย่าบอกนะว่าThorอยู่ในกลุ่มนักเรียนของโรงเรียนนี้?!)

 

เรอา:เฮ้ เป็นไรไปน่ะ. ช่วงนี้นายเหม่อบ่อยน่ะ

 

ไทเลอร์:ฉันแค่นอนดึกเฉยๆ ว่าแต่เธอมีอะไรรึเปล่า?

 

เรอา:ฉันว่าจะชวนพวกนายเข้ามากินข้าวกับพวกเพื่อนฉันน่ะ จะมาด้วยกันมั้ย

 

ไทเลอร์:เอาสิ เดี๋ยวโทรบอกเจ้าโกดอฟก่อนนะ

 

[เรอาและเรเชลสบตากันพอดี]

 

[เวลา16:00น. เลิกเรียน]

 

โกดอฟ:วันเเรกก็โดนครูๆทั้งหลายจัดหนักเลยหรอเนี่ย. อยากเรียนจบไวๆชะมัด

 

ไทเลอร์:นั่นสิ พรุ่งนี้ก็วันเลือกชมรมด้วยแฮะ. เยอะจนเลือกไม่ถูกเลย

 

โกดอฟ:งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ ไทเลอร์คุง. ฉันกลับก่อนล่ะ!

 

ไทเลอร์:อือ เจอกัน

 

ไทเลอร์:(วันนี้เรอาทำงานชมรมสินะ งั้นคงต้องกลับบ้านคนเดียวแล้วล่ะ)

 

[ไทเลอร์เดินกลับบ้านคนเดียวผ่านโรงงานร้านเพื่อลัดไปที่สถานีรถไฟ]

 

-ระบบ-

  ภารกิจฉุกเฉิน

ผู้ถูกเลือก”Apollo”กำลังเดินทางมาหาคุณ จงเอาชนะเขาแล้วหนีมาให้ได้!

รางวัล:Lucky box

 

ไทเลอร์:เวรล่ะ นี่ตรูจะต้องตายตั้งแต่เปิดเทอมหรอเนี่ย?!. วิ่งไปหลบในโรงงาน///

 

ไทเลอร์:(ไม่ฆ่าก็ต้องถูกฆ่าสินะ แต่เราจะเอาอะไรไปชนะกะอีแค่เห็นอนาคต3วิล่ะ)

 

[ศรเพลิงขนาดใหญ่ พุ่งเข้ามาในโรงงานแล้วระเบิดจนเศษหลังคาถล่มลงมาปิดทางหนี]

 

อพอลโล:ไง!ผู้เล่นใหม่ นายคือ Heimdall(ฮัมดัล)สินะ

 

ไทเลอร์:คุณมาเพื่อจัดการผมสินะครับ

 

อพอลโล:ก็ถูกแหละ55 เพราะนายคือคนที่อ่อนที่สุดยังไงล่ะ. แถมภารกิจของฉันก็มีรางวัลอย่างงามด้วย

 

อพอลโล:ชาร์จพลังศรเพลิง/// เอาล่ะ มีอะไรอยากจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายมั้ย?

 

ไทเลอร์:แย่จังเลยนะที่ต้องมาสังหารประชาชนแบบนี้ ทั้งที่เคยรับใช้ชาติเเท้ๆ

 

อพอลโล:นั่นแค่อดีน่าไอ่หนู55 ตั้งแต่ที่ได้เล่น”เกม”นี้ฉันสามารถทำได้ทุกอย่างที่ต้องการเลยล่ะ

 

อพอลโล:งั้นก็…ลาก่อนไอ่เด็กน้อย ///ยิงศรเพลิง

 

[ลำแสงสายฟ้าขนาดใหญ่พุ่งลงมาจากเพดานโรงงาน โดนตัวอพอลโล]

 

อพอลโล:อะไรกัน?! (พลังแบบนี้ถึงจะรุนแรงไม่เท่าZeusก็เถอะ)

 

ไทเลอร์:(เรายังไม่ตาย! แต่ใครมาช่วยเราล่ะ)

 

[การปรากฎตัวของเรเชลทำให้ไทเลอร์รู้สึกช็อค]

 

ไทเลอร์:ระ…เรเชล?! เธอคือThor?

 

เรเชล:คนที่นั่งข้างๆ. นายเองก็คือHeimdallสินะ

 

ไทเลอร์:ใช่! อีกอย่างฉันชื่อไทเลอร์นะT T

 

อพอลโล:มัวแต่คุยอะไรกัน แหมทำเอาตกใจเลยนะเนี่ย55

 

อพอลโล:แต่ก็ดีเลย ฉันจะได้จัดการทั้ง2คนในวันนี้

 

เรเชล:ฟังนะ ฉันจะให้นายหาช่องโหว่ตอนที่มันชาร์จศรเพลิง. ส่วนที่เหลือฉันจะล่อมันไว้เอง

 

ไทเลอร์:เราไม่มีเวลามาคุยกันแล้วนะ แต่จะให้ฉันเอาอะไรไปโจมตีล่ะ?

 

เรเชล:ยื่นสนับไห้ไทเลอร์///

 

ไทเลอร์:มือของเรเชลเล็กกว่าที่คิดมากเลยแฮะ//

 

อพลอลโล:ใช้2nd skill/// -อัคคีกัมปนาท-

 

[พื้นที่อุณหภูมิรอบตัวของอพอลโลเริ่มร้อนขึ้น]

 

เรเชล:(หมอนี่แกร่งกว่าที่คิด งั้นคงต้องจู่โจมจากระยะไกล)

 

เรเชล:ยิงสายฟ้าใส่อพอลโลพร้อมกับหลบศรเพลิง///

 

เรเชล:extra skill/// (คงมีแต่ต้องใช้mjolnir เพื่อถ่วงเวลาให้สกิลมันหมดแล้ว)

 

[พลังงานสายฟ้าของเรเชลมารวมกันเป้นค้อนขนาดใหญ่ ก่อนที่เธอจะฟาดมันใส่อพอลโล่]

 

อพอลโล:ตกใจ/// (ทำลายกำแพงความร้อนของเราได้งั้นหรอ!?)

 

เรเชล:ตอนนี้แหละ ไทเลอร์!!

 

ไทเลอร์:โผล่มาด้านหลังอพอลโล/// (โชคดีที่เรามีกัน2คนล่ะนะ)

 

[ไทเลอร์ชกไปที่แก้มอพอลโลอย่างรุนแรงจนเขาล้มลงไป]

 

ไทเลอร์:จบแล้วสินะ.…

 

เรเชล:เราต้องจัดการเขาตรงนี้

 

ไทเลอร์:ใช้สกิล/// อีก3วิข้างหน้า……(เขายังคงสลบอยู่)

 

ไทเลอร์:(มีบางอย่างกำลังจะมา?! ผู้ถูกเลือกอีกคนหรอ)

 

ไทเลอร์:เรเชลหลบไปจากตรงนั้นเร็ว! ตะโกนใส่เรเชล//

 

[น้ำวนขนาดใหญ่ปรากฎขึ้นบนพื้นและดูดร่างอพอลโลเข้าไป]

 

เรเชล:พลังแบบนี้…เป็นPoseidonงั้นหรอ ไทเลอร์เหมือนเจ้านั่นแค่มาตามตัวอพอลโลน่ะ

 

ไทเลอร์:เราต้องรีบถอยตอนนี้นะ! (ทำไมเธอถึงดูไม่ตกใจเลยล่ะ สงสัยจังว่าเธอเล่นเกมนี้มานานแค่ไหนแล้ว?)

 

[ขณะเดียวกัน ณ ป่าหลังโรงงาน]

 

โพไซดอน:ฉันต้องมาตามเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้เนี่ย… พวกทหารนี่บ้าพลังชะมัด

 

โพไซดอน:(แต่ก็น่าสนใจดี ที่พวกนั้นสามารถชนะอพอลโลได้ถึงเขาจะประมาทก็เถอะ)

 

[เวลา20:00น. หลังจากที่ไทเลอร์แยกย้ายกับเรเชลและพึ่งกลับมาถึงบ้าน]

 

ไทเลอร์:กลับมาแล้วครับ~

 

พ่อ:วันนี้แกกลับดึกนะ ว่าแต่ไปทำไรมาเนี่ย?

 

พ่อ:เนื้อตัวมอมแมมเหงื่อโชกเชียว

 

ไทเลอร์:โดนตามล่— อ่อ! ไปช่วยโกดอฟตามจับแมวที่หนีออกจากบ้านมาน่ะ

 

ไทเลอร์:(บ้าเอ้ยเกือบแล้วไง!! เราจะให้พ่อมารู้เรื่องนี้ไม่ได้)

 

พ่อ:แกนี่เหมือนแม่แกชะมัดเลยนะ พูดพร้อมกับยิ้ม///

 

พ่อ:ไปอาบน้ำแล้วรีบนอนซะ เดี๋ยวจะตื่นสายเอา. เรอาจะได้ไม่ต้องมารอนาน

 

ไทเลอร์:ครับตาแก่~

 

ไทเลอร์:(วันนี้พ่อคงเหนื่อยมากสินะ เรานี่มันเป็นลูกชายที่แย่จริงๆ) เหลือบมองพ่อ//

 

[เวลา19:30น. ก่อนที่จะแยกย้ายกับเรเชล]

 

เรเชล:นาย มีเบอร์ติดต่อมั้ย?

 

ไทเลอร์:มีสิ แต่จะเอาไปทำไมล่ะ?

 

เรเชล:ก็ใช้ติดต่อไงเจ้าโง่…ลองนึกถึงสิ่งที่นายเจอวันนี้สิ

 

ไทเลอร์:อ่ะนี่(เรเชลในตอนนี้ต่างกับตอนอยู่ที่โรงเรียนเลยแฮะ)

 

เรเชล:นายเองก็ต้องฝึกนะเพราะตอนนี้ผู้ถูกเลือกคนอื่นเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว หลังจากที่เราชนะอพอลได้เมื่อกี้

 

ไทเลอร์:อ่า เธอพูดถูก(เราเองก็ไม่อยู่ว่าจะมีคนระดับเดียวกับหมอนั่นโผล่มาอีกมั้ย)

 

ไทเลอร์:(เราไม่สามารถชนะคนพวกนั้นด้วยตัวคนเดียวได้)

 

ไทเลอร์:เรเชล ชั้นขอถามรายละเอียดของเกมนี้หน่อยสิ

 

เรเชล:ว่ามาเลย

 

[ตัดมาที่ปัจจุบัน]

 

   เรเชลได้บอกรายละเอียดต่างๆของเกมนี้ที่เธอรู้ให้ผมได้ฟัง ผมจึงสรุปได้ว่ากฎเหล็กของเกมนี้คือต้องทำภารกิจหลักให้สำเร็จและSkillต่างๆสามารถอัพเกรดได้เอง แต่ยังมีเรื่องหนึ่งที่ผมอยากรู้ ทำไมเธอถึงต้องมาเล่นเกมนี้ด้วย

   

  จากนั้นผมได้แต่คิดเรื่องของเรเชลจนผมเผลอหลับไป

 

[ในขณะเดียวกัน บนยอดตึกสูงแห่งหนึ่ง]

 

พนักงานบริษัทคนหนึ่ง:สูบบุหรี่/// ผู้เล่นใหม่นี่น่าสงสารจริงๆเลย

 

พนักงานบริษัท:เด็กม.ปลายน่ะชีวิตยังอีกยาวไกลแท้ๆ แต่กลับต้องมาพัวพันกับเกมนี้

 

พนักงานบริษัท:ตาลุงอย่างฉันจะต้องอยู่นานแค่ไหนกันนะ

 

พนักงานบริษัทคนหนึ่งยืนบ่นคนเดียวพร้อมกับมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

 

 

-END-