นางฟ้าในคราบนางร้าย

ณ ห้องพยาบาล
 "ปวดอยู่มั้ย ไม้หอม"
"ปวดคะ ปวดมากด้วย"
"งั้นแปปนะ"
ครูอาชัญยกมือขึ้นมาลูบท้องของฉันแล้วพูดว่า
"โอมมม เพียงงงงง"
ไม้หอมทำหน้างงทันที ที่เห็นครูอาชัญทำกับเธอเหมือนเธอเป็นเด็ก
"ครูอ่ะ หนูไม่ใช่เด็กๆแล้วนะคะ จะมาทำอะไรแบบนี้"
"อ๋อ หรอ ฉันก็นึกว่าเธอยังเป็นเด็กอยู่ เพราะการกระทำเมื่อครู่มันไม่ใช่การกระทำของคนที่มีวุฒิภาวะความเป็นผู้ใหญ่เลย"
"ก็หนู หึ!ช่างเถอะ ถ้าหนูพูดอะไรไปก็เป็นการแก้ตัวเปล่าๆ หนูนอนดีกว่า"
อาชัญได้แต่ส่ายหน้ากับคำพูดของเธอ
"งั้นฉันไปล่ะ เธอก็พักผ่อนไปละ อย่าออกมาอาละวาดอีกนะ สงสารฉันบ้าง"
"ครูก็เอาแต่มองว่าหนูเป็นตัวปัญหา ทำไมครูถึงไม่ถามหนูบ้างล่ะ ว่าที่หนูเป็นแบบนี้ ทำตัวแบบนี้เพราะอะไร"
อาชัญสะดุดกับคำพูดของไม้หอมไปชั่วหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากหนัก ก่อนที่ขายาวจะก้าวออกไปจากห้องพยาบาล ก็มีเสียงดังให้หลังตามมาว่า
"ทุกคนล้วนมีเหตุผลเป็นของตัวเอง ล้วนมีจุดยืนเป็นของตัวเอง ถ้าครูมายืนในจุดที่หนูยืน มาโดนแบบหนู หนูก็อยากรู้ว่าครูจะทำยังไง ไม่มีใครอยากโดนมองว่าเป็นนางร้ายหรอกคะ"
สินคำพูดนั้น ประตูห้องพยาบาลก็ปิดลง พร้อมความเงียบที่ปกคลุมภายในห้อง หยดน้ำตาใสๆก็ไหลรินออกมาจากตาคู่สวย จริงสินะ บนโลกใบนี้ไม่มีใครรู้หรอกว่าเราโดนอะไรมาบ้าง มีแต่คนที่ตัดสินเราจากด้านที่พวกเขาอยากจะมอง ไม่นานดวงตาคู่สวยก็ค่อยหลับลงพร้อมกับคราบน้ำตาที่ค่อยๆแห้งหายไป
ภายในห้องพักครู
"เฮ้ออ ทำไมนะ ฉันต้องมาเป็นครูที่ปรึกษากับเด็กพวกนี้ด้วย ดีแต่สร้างปัญหาให้ปวดหัว"
เสียงถอดหายใจบวกกับความเหนื่อยหน่าย ดังออกมาจากปากอาชัญ ที่กำลังครุ่นคิดกับตัวเองถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เขาได้เจอ รวมถึงคำพูดของไม้หอมที่ตอนนี้ดังกึกก้องไปทั่วสมองของเขาไม่ยอมหายไปสักที
ก็อกๆ
"ขออนุณาติคะ" 
ทันทีที่ประตูเปิดขึ้นก็เผยในเห็นร่างนักเรียนหญิงคนหนึ่ง ที่มีสีหน้าเคร่งเครียดเดินเข้ามาหาเขา
"ว่าไงแทรา เธอมีอะไรหรือเปล่า" อาชัญพูดพร้อมกับหย่อนก้นลงบนโซฟาตัวโปรดของเขา
"ครูคะ คือหนูจะมาคุยเรื่องไม้หอมคะ"
"มีอะไรหรอ"
"คือครูจะลงโทษไม้หอมยังไงคะที่ก่อเรื่อง"
สิ้นเสียงของหญิงสาวตรงหน้า อาชัญก็ถอนหายใจออกมาทันที เขารับรุ้ได้ทันทีว่าจุดประสงค์ของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าของเขาคืออะไร
"ครูเข้าใจนะว่าเธอเป็นห่วงเพื่อน แต่ครูก็รู้จุดประสงค์เธอเหมือนกัน ที่มาหาครูเธอจะมาแก้ตัวให้กับเพื่อนของเธอใช่มั้ย"
"ไม่ใช่คะ แต่ที่หนูมาหาครูเพราะหนูจะมาอธิบายให้ครูฟัง ว่าเรื่องทั้งหมดมันเริ่มมาจากอะไร"
แทราพูดพร้อมกับเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับอาชัญ
"หนูรู้ว่าโทษของไม้หอมคือการไล่ออกจากโรงเรียน แต่สำหรับหนู หนูคิดว่าการลงโทษของโรงเรียนอาจจะเกินกว่าเหตุไปหรือเปล่าคะ
ทำไมคิดอย่างงั้น เธอก็รู้ว่าส่งที่ไม้หอมทำมันร้ายแรง "
"หนูรู้คะ หนูถึงมาคุยกะครูวันนี้ ถ้าครูจะลงโทษไม้หอมเป็นอย่างอื่น มันน่าจะดีกว่านะคะ"   
"ทำไมเธอถึงปกป้องไม้หอมขนาดนี้ เธอก็รู้ว่าไม้หอมเป็นคนร้ายกาจขนาดไหน'
ปึง!
 เสียงตบโต๊ะดังกังวานไปทั่วห้อง พร้อมกับเสียงที่เอ่ยอย่างสั่นเทาด้วยกับความโกรธที่อัดแน่นไปเต็มอก
" ครูคะ ครูตัดสินจากภายนอกไม่ได้หรอกคะ เรื่องที่หนูรับไม่ได้ก็คือการที่ครูมองว่าไอ้หอมเป็นคนที่ร้ายกาจ ถ้าครูรู้ว่าไอ้หอมมันเจออะไรมาบ้าง ครูจะไม่เอ่ยคำพูดแย่ๆแบบเมื่อกี้ออกมาอย่างแน่นอน"
ตอนนี้สติของแทราเริ่มจะไม่อยู่กับตัวแล้วเพราะความโกรธและอัดอั้นที่อยู่ภายในจิตใจ ที่เพื่อนรักของเธอถูกมองว่าเป็นคนผิด
"ฉันว่าวันนี้คงคุยไม่รู้เรื่องแล้วแหละ แทราเธอออกไปดีกว่า ถ้ามาคุยด้วยอารมณ์ก็เสียเวลาไปเปล่าๆ"
"ครูไม่อยากรู้หรอกคะ ว่าทำไมหนูถึงออกมาปกป้องไม้หอม "
''ทำไม เธอจะมาเล่าให้ครูฟังหรอก สิ่งที่เปลี่ยนให้ไม้หอมเป็นแบบนี้ ที่เธอได้อ้างไว้''
แทรายิ้ม แล้วพูดว่า
"มันอยู่ที่ว่าครูจะเปิดโอกาสให้หนูหรือเปล่า"
"ได้สิ ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้ติดธุระอยู่ด้วย ไหนลองว่ามาซิ"
อาชัญพูดจบก็ลุกขึ้นไปหยิบน้ำเปล่ามาสองขวด แล้วยื่นให้หญิงสาวตรงหน้า
"เผื่อคอแห้ง"
หญิงสาวรับน้ำไว้ แล้วได้พูดขึ้นว่า
"ไม้หอมเมื่อก่อนกับตอนนี้แตกต่างกันมาก เมื่อก่อนไม้หอมเป็นคนยอมคน ไม่ชอบให้มีเรื่อง ที่สำคัญไม้หอมชอบความยุติธรรมมากๆ แล้วเชื่อเสมอมาว่าความยุติธรรมมีอยู่จริงในหมู่มนุษย์ จนกระทั้งวันนั้น วันที่เปลี่ยนไม้หอมให้เป็นคนละคน"
"วันนั้นที่เธอหมายถึงคืออะไรหรอ"
อาชัญเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย
"วันนั้นมันเริ่มต้นมาจากปีที่แล้ว ก่อนที่ครูจะเข้ามาสอนที่นี่……."
 
ฮัลโหลลลลลลลลล นักอ่านทุกคนนี้ก็เปิดอีกเรื่องที่ไรท์เปิด สัญญาว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่ไรท์จะแต่งให้จบ โดยเรื่องนี้ไรท์จะเล่าจุดจบของตัวเอกของเราซึ่งก็คือไม้หอม แล้วไรท์จะค่อยเริ่มเล่าจุดเริ่มต้น ว่าทำไมตัวละครที่ชื่อไม้หอม ถึงเป็นแบบนี้ หวังว่านักอ่านทุกคนจะชอบผลงานเรื่องนี้ของไรท์นะคะ
ปล เรื่องนี้อ่านฟรียันจบนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไรท์ตั้งใจมากที่สุด ที่ไรท์อยากจะสื่อคือ ไรท์อยากจะให้ทุกคนเห็นอีกมุมหนึ่ง ว่าบางทีคนที่เขาเป็นแบบนี้จุดเริ่มที่เปลี่ยนเขาคืออะไร เพราะไม่มีใครอยากถูกมองว่าเป็นตัวร้าย แล้วอะไรละ ที่เปลี่ยนเขาให้กลายเป็นคนแบบนี้