สาวเลือดวาย จิ้น ชายหิวแสง

“ไปสืบมาแล้วนะจ้ะ เค้าชื่อโอโน่จ้า อยู่บ้าน พ.” ซ่าส์พูดด้วยสีหน้าและแววตาดูมั่นใจ เนื่องจากนางไปสืบเสาะกับน้องที่เคยอยู่ที่นี่มาปีหนึ่ง “เค้าเพิ่งเข้ามาเทอมที่แล้วเอง แหมขาวจนไม่อยากให้ใส่เสื้อเลยอ่ะ” หุหุ ซ่าส์กล่าวด้วยจิตคิดไม่บริสุทธิ์
ในวันเปิดเทอมวันแรก หลังจากที่ซ่าส์ต้องแยกจากกวิน เพื่อไปเรียนคลาสอิ้งค์เพิ่มเติม หลังจากกลับมาจากเลิกเรียน นางก็สอดตัวเข้ามาแล้วพูดว่า “แกช้านมีข่าวดีจะมาบอก โอโน่เรียนคลาสะอิ้งกับช้านนนนน กรี๊ดๆๆๆๆ” กวินนึกพรึมพรำในใจ ตกลงหล่อนสืบให้ตัวเองหรือช้านย่ะ ภายใต้รอยยิ้มบางๆของกวิน กวินคิดแผนเพื่อจะได้ทำความรู้จักกับเค้าคนนั้นให้ได้
ในเช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่ซ่าส์กะลังเตรียมตัวไปเรียนคลาสะอิ้งตอนเจ็ดโมง
“อ่ะ แก ผลไม้สามลูกนี้ กะช๊อกโกแลตนึงอัน” ซ่าส์ยิ้มรับพร้อมยื่นมือมาหยิบถุงสีชมพูน่ารักกรุ๊งกริ๊งมุ้งมิ้งไป ในใจซ่าส์ก็แอบคิดว่า ทำไมแกถึงได้น่ารักกะฉันผิดหูผิดตาขนาดนี้ ยังไม่ทันได้คิดเยอะไปกว่านั้น กวินก็พูดตบท้ายว่า “ของในถุงอ่ะ ฝากให้โอโน่นะ5555 อิอิ ขอบใจมากเลย ซ่าส์เพื่อนรัก ฉันรักแกเหมือนย่ายายฉันอีกคนเลย” ซ่าส์บ่นพึมพำ กูว่าแล้วว นึกว่ากินยาผิดใจดีกะผู้ชายนี่เอง นางปลวก
วันรุ่งขึ้นตอนเย็นหลังเลิกเรียน ซ่าส์ชวนเราไปทานข้าวกะเพื่อนๆในคลาสอิ้ง ซึ่งเป็นเพื่อนในหอที่เรารู้จักคุ้นเคยกันดีอยู่ ซ่าส์ลงท้ายด้วยว่า ช้านชวนโอโน่ไปด้วยนะ หัวใจพองโตเลยจ้า
ณ ร้านเทรซี่ บีบาร์
“เฮ้ยยย กวิน อยู่นี่จ้า” ซ่าส์ตะโกนเรียกชื่อกวิน กวินหันไปพบกับซ่าส์เดินมาพร้อมกับแกงค์เรียนอิ้ง โอโน่ก็เดินมาอยู่ในกลุ่มนั่นด้วย ผู้ชายผิวขาว มีเครา ในเสื้อชุดเสื้อยีนส์สีฟ้าเธอเปรียบเสมือนเดือนในหมู่กา ที่ส่องแสงแวววาวมาที่ดวงตาของฉัน กวินพลางฮัมเพลงประกวดเวทีหนึ่งในใจ พร้อมกับยิ้มกรุ่มกริ่มส่งสายตาหวานและรอยยิ้มไปให้เพื่อนๆ และคิดว่าจะต้องทำความรู้จักกับโอโน่ให้ได้ในวันนี้ เนื่องจากเหตุการณ์วันก่อนทำให้จุดประกายความหวังของเค้าขึ้นมา
 
เพราะเหตุการณ์หนึ่งวันก่อนหน้า
(กวินฝากผลไม้ไปให้โอโน่เป็นครั้งที่สาม ซ่าส์เดินกลับมาระหว่างทางจะไปหอพัก พลางเดินเล่าให้กวินฟังว่า “แก วันนี้โอโน่เค้าไม่ผลไม้แกนะ เค้าเกรงใจอ่ะ” กวินตอบกลับด้วยเสียงเศร้าสุดว่า “หรอกแก ไม่เป็นไร เค้าคงไม่อยากรับของแหละ ฉันเข้าใจ” สักพักก็ได้ยินซ่าส์บอกว่า “แค่นี้ก่อนนะแก มีคนเรียกฉัน” ซ่าส์วางสายไปอย่างกะทันหัน
ณ ห้องพักเลขที่ 304 ซ่าส์เดินยิ้มพร้อมเปิดประตูแล้วพูดว่า “แกรู้มั้ย ใครเรียกฉัน”
กวินในสภาพนอนคว่ำหมดเรี่ยวแรง เซ็งสุดๆ ตอบกลับว่า “ใครล่ะ ฉันจะรู้ได้ไง”
ซ่าส์เดินยิ้มพลางมานั่งข้างๆกวิน แล้วกระซิบว่า โอโน่ไง วิ่งตามมากระหืดกระหอบ แล้วมาเอาผลไม้ไป
กวินเด้งขึ้นมาจากท่าศพ “จิงอ่ะแก ดีใจ เค้าเปลี่ยนใจหรอ” กวินยิ้มปากจะฉีกถึงรูหู พร้อมคิดในใจว่า นี่เรามีหวังชิมิ)
 
ณ ร้านเทรซี่ บีบาร์
 “สวัสดีจ้ะ ทุกคน ฮัลโหลยูออล สบายดีจ้า” กวินทักทายเพื่อนๆต่างชาติหลากหลายภาษาตะโกนสวัสดีกันด้วยมิตรไมตรีที่อบอุ่น แล้วก็พากันเข้าร้านปิ้งย่าง
“ดิสอีส กวิน ชีอีสมายรูมเมท แอนด์มายโคลสเฟรนด์” ซ่าส์แนะนำกวินให้ทุกคนรู้จัก กวินไล่จับมือทุกคนจนครบ มาถึงโอโน่ กวินขยิบตาตัวเองด้านขวาประหนึ่งว่าแสดงออกว่าฉันสนใจเธอนะ ทันใดนั้น โอโน่ ก็ถามกวินแปลได้ว่า “ ตาเธอเจ็บหรอ เห็นขยิบตา ไปหาหมอมั้ย”
ในใจของกวินแทบกรี๊ด และพึมพำในใจว่า “ความเซ็กซี่ไม่มา มาแต่ความทุพพลภาพซินะ เพลียกะตัวเองจริง” กวินทำหน้าเซ็งและสั่งอาหารต่อไป
ระหว่างบนสนทนาในโต๊ะอาหาร กวินพยายามชวนโอโน่คุยเรื่องทั่วๆไป แต่โอโน่ก็คอยจะพากวินคุยเรื่องการสู้รบ สงคราม การเมือง ซึ่งกวินก็ถามตัวเองหลายรอบหลังจากที่กลับจากทานข้าวเย็นว่า ตัวเองคงไม่เหมาะกับโอโน่แน่ๆ เพราะคุยกันคนละเรื่อง และด้วยสำเนียงของโอโน่ เหมือนพูดอยู่ในลำคอทำให้คนที่ภาษาไม่แข็งแรงอย่างกวินก็อดท้อแท้ไม่ได้ เวลาที่ต้องมีบทสนทนากัน ทำให้กวินต้องก้มหน้าลงไปพูดกับหัวใจตัวเองว่า หยุดเถอะนะหล่อน หล่อนคุยกะเค้าไม่รู้เรื่อง แม้ว่าเค้าจะหล่อบาดใจสักปานใด ก็จงพอแค่นี้ แล้วเดินหน้าต่อ ขออนุญาตไปเก็บค่าผลไม้ และค่าขนมอื่นๆ กับโอโน่ก่อนนะ หยอกกกๆๆ ล้อเล่น