ปริศนาดาววิมุตติ

          แฮ็มกะแป็งพยักหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะกล่าวถามไปว่า “แล้วผมมีจุดแข็งจุดอ่อนอะไรต้องพัฒนาและแก้ไขบ้างไหมครับอาจารย์?”

          “เธอหรือ?” อาจารย์คิดสักครู่ก่อนตอบ “เธอเป็นเด็กดีนะ เป็นคนหนึ่งที่รู้จักคิด รักความก้าวหน้า เอาใจใส่คนรอบข้าง มีความรับผิดชอบสูง เป็นผู้นำที่ดี น่าจะเป็นนักเรียนชายที่เรียนเก่งที่สุดในชั้นเรียนแล้วมั้ง” 

อาจารย์วิชชาตอบตรงไปตรงมา เพราะถ้าเทียบกับนักเรียนทั้งชั้นเรียน นักเรียนที่เรียนเก่งที่สุดคือนักเรียนหญิงที่ชื่อ “หวัน” หรือ “วรรณอำไพ”

          แฮ็มกะแป็งยิ้มหน้าแดงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเขินเพราะอาจารย์ชมหรือเขินเพราะพูดถึงนักเรียนหญิงดีเด่นคนนั้น 

          “ถ้าเทียบกับหวันแล้ว ผมไม่เก่งเลยครับ ผมห่างไกลหวันเยอะเลย”  

          “หวันน่ะ ยกให้เขาไปคนนึงเถอะ” อาจารย์กล่าวยิ้ม ๆ กล้าที่จะบอกแฮ็มกะแป็งตรง ๆ  “หวันหัวไว เก่งทุกเรื่อง แถมฉลาดหลักแหลม สอนทีเดียวก็เข้าใจเลย แถมรักเรียนอีกต่างหาก”

          ได้ยินอาจารย์วิชชาพูดแล้ว แฮ็มกะแป็งก็ยิ้มแห้ง ๆ 

          “นั่นน่ะสิครับ หวันเขาอ่านรอบเดียวก็เข้าใจ แต่ผมต้องอ่านห้ารอบถึงจะเข้าหัว แล้วถ้าวิชาไหน หวันต้องอ่านสองรอบ ผมก็ต้องอ่านสิบรอบ” 

          “เอ้า อ่านสิบรอบก็ยิ่งจำแม่นไม่ใช่หรือ?” อาจารย์ทั้งหยอกและปลอบใจ ยอมรับว่าแฮ็มกะแป็งต้องอาศัยความขยันหมั่นเพียรเป็นสองเท่าถึงจะเก่งได้เท่าหวันหรือ “วรรณอำไพ” คนเก่งของโรงเรียน 

          อาจารย์วิชชานึกนิยมชื่นชมแฮ็มกะแป็งที่สุดก็คือ การที่แฮ็มกะแป็งเป็นเด็กเข้าใจโลก คิดเป็น มีทัศนะคติในทางบวก ไม่เคยคิดน้อยใจหรืออิจฉาผู้อื่น เขายอมรับความจริง และพยายามจะทำดีให้มากที่สุด เมื่อเรียนรู้ข้อด้อยของตน เขาก็พยายามแก้ไข

          แฮ็มกะแป็งเข้าใจความหมายอาจารย์ดี เขาไม่เคยนึกน้อยใจที่ไม่หัวไวเท่าหวัน และไม่เคยท้อใจที่จะพยายามต่อไป แต่ที่แน่ ๆ คือ เขาจะชื่นชมหวันมากขึ้นทุกที จากชื่นชมจนกลายเป็นชื่นชอบอย่างไม่รู้ตัว

          “บ้านนี้เก่งกันทั้งบ้านเลยนะ” อาจารย์วิชชาพูดต่อ “คุณแม่ของหวันกับคุณพ่อของบุ๋นเป็นพี่น้องกันใช่ไหม บ้านหวันก็ด๊อกเตอร์กันทั้งพ่อทั้งแม่ บ้านบุ๋นก็เป็นหมอและเภสัชกันทั้งบ้าน”

          ยิ่งอาจารย์พูดถึงหวันมากเท่าไร แฮ็มกะแป็งก็จะหน้าแดงมากขึ้นเท่านั้น จึงรีบเฉไฉเปลี่ยนเรื่องถาม ก่อนอาจารย์จะจับได้ 

          “อาจารย์ครับ แล้วข้อด้อยที่ผมต้องแก้ไขมีอะไรอีกไหมครับ” 

          “อืม อันที่จริงมีข้อหนึ่ง แต่ครูว่ามันไม่ใช่ข้อด้อย แต่เป็นข้อที่ดีเกินไปของเธอ”

          “อะไรครับ?” แฮ็มกะแป็งถามด้วยความอยากรู้ 

          “เพราะเธอมีความรับผิดชอบสูง ห่วงใยผู้อื่น โดยเฉพาะคนใกล้ตัว กลัวทำอะไรแล้วมีผลกระทบต่อเขา เลยดูเหมือนเด็กคิดมาก ชอบวิตกเกินเหตุ”

          “อ้อครับ ผมจะระวังแก้ไข”          

          “ก็แค่ไม่ต้องคิดมากเกินไป เราทำดีที่สุดแล้วก็ไม่ต้องกังวล” อาจารย์เดินไปที่ประตู “เราลงไปตึกกิจกรรมกันเลยไหม เดี๋ยวเพื่อนๆ เธอคอยแย่ ขอครูแวะเข้าไปหาหวันในห้องสมุดสักครู่นะ บ่ายนี้ครูมีนัดกับผู้ปกครองของกระปุก เดี๋ยวบอกหวันให้ตามกระปุก ครูว่าจะออกไปตอนบ่ายสามโมง” 

อาจารย์วิชชาพูดถึง “กระปุก” หรือ “รสสุคนธ์” เพื่อนนักเรียนหญิงที่สนิทของหวัน

          “ผมไปตามหวันให้นะครับ” แฮ็มกะแป็งรีบบอก

          “ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวครูจะไปบอกเองที่ห้องสมุดติดกันตรงนี้เอง เสร็จแล้วจะเข้าพบท่านผอ. เรื่องการประชุมอาจารย์วันพรุ่งนี้” อาจารย์วิชชาลุกขึ้นจากเก้าอี้ พูดพลางเก็บหนังสือพลาง

          “พรุ่งนี้วันเสาร์ อาจารย์มีประชุมกันหรือครับ” แฮ็มกะแป็งทักขึ้น              

          “อืม พอดีมีเรื่องด่วนที่ต้องท่าน ผอ. ต้องแจ้งและขออนุมัติจากคณะอาจารย์  เลยต้องขอประชุมวิสามัญเฉพาะกิจ  นาน ๆ ทีน่ะ เพราะท่านผอ. ท่านก็เกรงใจไม่ค่อยอยากรบกวนพวกอาจารย์อยู่แล้ว แต่พอดีมีอาจารย์ติดธุระในวันทำการหลายท่านก็เลยจำเป็นนัดกันวันพรุ่งนี้ สำหรับครูไม่มีปัญหาอะไร เพราะประจำที่โรงเรียนอยู่แล้ว”

          “แล้วพรุ่งนี้ผมกับเพื่อน ๆ มาโรงเรียนด้วยได้ไหมครับ ผมมีงานบางอย่างที่ห้องกิจกรรมอยากทำให้เสร็จก่อนวันจันทร์”

          “มาสิ พรุ่งนี้เจ้าหน้าที่ภารโรงต้องเปิดประตูให้อยู่แล้ว อาจารย์บางท่านก็เอาลูกมาวิ่งเล่นเหมือนกัน” อาจารย์วิชชาอนุญาต

          แฮ็มกะแป็งพยักหน้ารับทราบ รู้สึกชื่นชมความกระฉับกระเฉงคล่องแคล่วในการบริหารงานของอาจารย์ อาจารย์วิชชาดูเหมือนนักบริหารธุรกิจที่มีความคล่องตัว ทันสมัย รับรู้ข่าวสารใหม่ ๆ ตลอดเวลา กล้าคิด กล้าทำ กล้าตัดสินใจ ที่แฮ็มกะแป็งชื่นชมอาจารย์วิชชาที่สุดคือความทุ่มเทในการทำงานเพื่อนักเรียน