Look at me มองฉันสิ ‘เฮีย’
เขียนโดย 
zero0115
วันที่ 10 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564 เวลา 17.43 น.
แก้ไขเมื่อ 10 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564 17.59 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) Chapter 4
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Chapter 4
ฉันเปิดประตูห้องที่ใกล้ที่สุดอย่างมั่นใจ แต่เมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปในห้อง สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือ ผู้หญิงคนนึงที่ใส่แค่ชุดชั้นในสีแดงแสบตานั่งคร่อมตักผู้ชายคนนึง ซึ่งเขาคือ 'เฮีย' ที่ฉันเห็นหน้าอยู่ทุกวัน
"อึก.....อืม....คีร์ดีน"
"....."
ฉันนิ่งไปทันทีที่ได้ยินเสียงครางของผู้หญิงที่นั่งคร่อมเฮียอยู่ ถึงจะไม่เห็นหน้าแต่ดูจากสีผมแล้วคงเป็นผู้หญิงชื่อ 'พาย' แน่ๆ
"....."
ฉันนิ่งอยู่อย่างนั้นเพราะตกใจมาก มองไปที่เฮียอย่างอึ้งๆ จนสายตาไปปะกับเฮียเข้าพอดี เฮียเบิกตากว้างด้วยความตกใจแล้วผลักผู้หญิงที่คร่อมตักอยู่ออกไปในระหว่างที่จูบกัน
".........ยูเอล"
"........"
ทั้งผู้หญิงที่ชื่อพายและเฮียหันมาทางฉันที่อยู่หน้าประตูอย่างตกใจ พวกเรามองหน้ากันแล้วไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย
"........ฉันเข้าห้องผิด..."
ฉันพูดตัดบทแล้วเดินออกไปจากห้องโดยที่ไม่ลืมปิดประตู ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วเปิดประตูห้องข้างๆ ในห้องนั้นมีกระเป๋าฉันวางอยู่ที่หน้ากระจก ซึ่งทำให้ฉันแน่ใจมากว่าเมื่อกี้ตัวเองเปิดประตูห้องผิด
ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมานั่งหน้ากระจกเพื่อลบเครื่องสำอางออก แต่ก็เผลอมองหน้าตัวเองที่ตอนนี้เริ่มออกสีแดงฝาดของเลือด ไม่ใช่เพราะเขินกับเรื่องที่เห็น แต่มันตกใจจนแม้แต่ตอนนี้หัวใจยังเต้นแรงจนน่ากลัว เพราะเพิ่งเคยเห็นเฮียแบบนั้น ถึงจะรู้ว่าเฮียเองก็มีผู้หญิงเยอะ แต่พอมาเห็นจะๆ แบบนี้ก็แอบหวั่นใจยังไงไม่รู้......
"......หวั่นใจงั้นเหรอ......"
"ยูเอล...."
เสียงประตูเปิดบอกว่ามีใครเข้ามา ฉันมองภาพสะท้อนหน้ากระจก เขาคือเฮียคีร์ที่เมื่อกี้เพิ่งเจอกันจากเรื่องที่ไม่คาดคิด
"อะไร...."
ฉันทำหน้านิ่งแล้วตอบออกไปอย่างใจเย็น แต่จริงๆ ในใจแอบรู้สึกอึดอัดนิดหน่อยเพราะภาพเมื่อกี้ยังติดตาอยู่ไม่หาย
"เปลี่ยนเสื้อผ้ายัง กลับกันเถอะ"
"อืม..."
เฮียถามด้วยท่าทางที่ปกติมาก ฉันเลยตอบไปด้วยท่าทีที่ปกติ ฉันหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปพร้อมเฮีย พอเดินออกไปเจ้ก็กำลังยืนรออยู่พอดี ฉันลืมไปเลยว่าเจ้บอกให้ไปหา
"น้องยูเอล มานี่หน่อยสิ"
ฉันเดินเข้าไปหาเจ้โดยที่มีเฮียเดินตามหลัง
"นี่จ้ะ..."
"......อะไรเหรอคะ"
เจ้ยื่นซองสีขาวให้ฉัน ฉันรับอย่างงงๆ เพราะไม่รู้ว่ามันคืออะไร
"เงินค่าจ้างจ้ะ เพราะครั้งนี้มันกะทันหันเลยให้เยอะหน่อยนะ"
"อ้อ....ขอบคุณค่ะ"
"ครั้งหน้าจะบอกก่อนล่วงหน้าแน่นอน ถ้าถึงตอนนั้นฝากด้วยนะจ๊ะ! "
"ค่ะ...."
เจ้เดินมาส่งพวกเราที่ลานจอดรถ เฮียให้ฉันขึ้นไปรอที่รถเพราะจะคุยกับเจ้ ระหว่างที่คุยกันฉันเห็นเจ้มองมาที่ฉันเป็นครั้งคราว ถึงจะสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามเฮีย
"....."
พวกเราเงียบตลอดทางที่ขับรถกลับคอนโด เฮียไม่พูดอะไรและฉันก็ไม่ได้พูดอะไร
คีร์ดีน :
ผมเปิดประตูให้คนตัวเล็กเข้าไปก่อน แล้วเดินตามเข้าไป ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้น พวกเราก็ยังไม่ได้คุยกันเลย จริงๆจะปล่อยเรื่องนี้ไปก็ได้เพราะเรื่องแบบนี้สำหรับผมเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ถ้าจะอยู่กับผมต้องรับเรื่องนี้ให้ได้นั้นเป็นสิ่งที่ผมบอกกับผู้หญิงทุกคนที่มีความสัมพันธ์กับผม...
แต่คนที่เห็นดันเป็นยูเอล จากที่คิดจะปล่อยไปแบบนี้ กลับรู้สึกกระวนกระวายใจแปลกๆ อาจเพราะคนตัวเล็กทำท่าทีว่าไม่รู้สึกอะไรก็ได้
'แล้วทำไมกูต้องคิดมากด้วยวะ! '
ผมคิดสงสัยกับความรู้สึกของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
"ยูเอล...."
ผมเรียกคนตัวเล็กก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้าห้องไป เธอหยุดแล้วหันมาหาผม
"........."
"......."
".........อะไร"
".........วันนี้.......นอนด้วยกันมั้ย"
พวกเรามองหน้ากันนิ่งๆ โดยที่ไม่พูดอะไร ต่างคนต่างเงียบจนรู้สึกอึดอัดนิดๆ
"........ฮะ...."
"......เปล่า แค่นานๆ ทีอยากนอนด้วยเฉยๆ "
"......."
"......"
"........ได้สิ"
ผมตกใจกับคำตอบที่ไม่คาดคิด คิดว่าเจ้าตัวจะปฏิเสธซะอีก
"......ได้จริงเหรอ"
"......อืม...."
"ทำไมอ่ะ? "
"ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธนี่...."
"....."
ผมอึ้งไปสักพักแล้วมองหน้าเธอนิ่งๆ แต่ในใจปั่นป่วนสุดๆ
"งั้นฉันจะไปอาบน้ำ ตอนนี้ก็ดึกแล้วไปรอที่ห้องนะ"
"อืม.....แต่ขออาบน้ำก่อน"
เธอพูดแล้วก็เดินเข้าห้องไป เพราะห้องผมมีห้องนอน2ห้องแต่ละห้องมีห้องน้ำส่วนตัว และยังมีห้องน้ำตรงห้องนั่งเล่นอีก ผมเดินเข้าห้องเพื่ออาบน้ำ พอโดนน้ำเย็นๆ แล้วก็รู้สึกใจเย็นขึ้นมาหน่อย แต่ในใจลึกๆ ไฟบางอย่างกำลังลุกโชน
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำทั้งที่ใส่แค่ผ้าเช็ดตัวตัวเดียว พอเดินออกมา เจอยูเอลที่นอนพิงหัวเตียงผมเล่นเครื่องเกมส์PSอยู่ ผมไม่ได้พูดอะไรแล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหาเสื้อยืดใส่แล้วหยิบกางเกงในกับกางเกงขายาวที่เอาไว้ใส่นอนเดินเข้าห้องน้ำอีกรอบ เพราะจะให้เปลี่ยนตรงนั้นคงไม่ดีแน่ๆ
ผมเดินออกมาหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ยูเอลยังนั่งที่เดิมไม่ขยับไปไหน
"ยังไม่นอนเหรอ..."
ผมนั่งบนเตียงฝั่งตรงข้ามยูเอลแล้วถามเพราะตอนนี้มันก็เที่ยงคืนแล้ว แต่เห็นคนตัวเล็กยังคงกดเกมส์เล่นไม่เลิก
"ขอเล่นแป็ปนึง..."
เธอพูดโดยที่สายตายังไม่ละจากหน้าจอเกมส์
"......อย่านอนดึกนักล่ะ"
"......"
ผมพูดแล้วลูบหัวคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู แล้วหยิบหนังสือที่อ่านค้างมาแรมปีออกมาอ่านค่าเวลา
"......เฮียไม่นอนเหรอ"
"รอเธอนอนไง...."
"......."
เธอมองผมนิ่งๆ แล้วจู่ๆ ก็ปิดเกมส์แล้ววางมันไว้บนหัวเตียง
"......เล่นต่อก็ได้นะ"
"ไม่เป็นไร.....ฉันง่วงแล้วเหมือนกัน"
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ผมรู้ดีว่าเพราะผมบอกว่าจะรอเธอนอน เธอเลยรีบนอนเพื่อไม่ให้ผมนอนดึกไปด้วย เพราะปกติยูเอลเป็นคนไม่แคร์ใครเลยรู้สึกดีใจนิดหน่อยที่เธอทำเพื่อผม
"งั้น...นอนเถอะ"
ผมวางหนังสือลงบนโต๊ะหัวเตียง ปิดไฟห้องแล้วล้มตัวลงนอน ผ่านไปสักพักผมก็ยังคงนอนไม่หลับทั้งที่เมื่อกี้รู้สึกง่วงแท้ๆ ผมพลิกตัวไปหายูเอลที่นอนหันหลังให้แล้วมองเธอสักพัก
".........ยูเอล"
"......"
".......นอนรึยัง"
"......."
"......"
".......ยัง"
เสียงตอบจากคนตรงหน้าดังขึ้น แอบทำให้ผมใจเต้นเหมือนกัน
"......เรื่องเมื่อกลางวัน."
ผมรวบรวมความกล้าพูดออกไป เพราะที่ชวนมานอนด้วยก็กะว่าจะคุยเรื่องนี้แหละ
".......คิดยังไงเหรอ"
"......"
"......"
".......หมายถึงอะไร"
"รังเกียจรึเปล่า...."
"......."
คนตัวเล็กเงียบไปสักพัก แต่จู่ๆ เธอก็พลิกตัวมาหาผม เราสบตากันสักพักแล้วเธอก็พูดในสิ่งที่ทำเอาผมอึ้ง
".......ถ้ารังเกียจ ไม่มานอนด้วยหรอก"
เธอพูดนิ่งๆ แล้วจ้องเข้ามาในดวงตาผม ผมอึ้งมากกับคำตอบ แต่ก็รู้สึกโล่งใจแปลกๆ
"......หึ ดีใจจัง"
ผมหัวเราะออกมาแล้วยืนมือไปลูบหัวยูเอล คนตัวเล็กมองอย่างนั้นนิ่งๆ จากที่มือลูบหัวคนตัวเล็กอยู่กลายเป็นไปจับที่แก้มเธอ ผมลูบแก้มนั้นแล้วมองเข้าไปในตาสีฟ้าสวยคู่นั้น
"......สวย...."
"......"
"หึ ตาน่ะ"
ผมหัวเราะที่คนตัวเล็กทำหน้าคมวดคิ้วใส่
"นอนได้แล้ว ยูเอล"
"......."
ผมว่าแบบนั้นแล้วยิ้มให้คนตัวเล็กตรงหน้า คนตัวเล็กค่อยหลับตาลง พอเห็นแบบนั้นผมเลยหลับตาลงบ้าง แต่มือกับจับอยู่ที่มือเล็กนั้นแน่นอย่างที่ไม่คิดจะปล่อย
ยูเอล :
ฉันค่อยๆ ลืมตาเพราะแสงอาทิตย์จากทางระเบียงห้องส่อง แต่พอลืมตาสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือใบหน้าของเฮียคีร์ที่หลับอยู่ มือของเฮียพาดที่เอวฉัน ส่วนฉันหนุนแขนของเฮียแทนหมอนที่ไม่รู้ว่าไปอยู่ตรงไหนแล้ว
เรื่องเมื่อวานที่เฮียถามฉัน รู้สึกแปลกใจเหมือนกันที่เฮียถามแบบนั้น ตอนที่มองหน้าเฮียรู้สึกถึงความเป็นกังวลจากสายตาเฮียที่มองมาที่ฉัน แต่หลังจากที่ฉันบอกไป สายตาของเฮียก็อ่อนลงจนรู้สึกโล่งใจแปลกๆ
จะว่าไป...ตั้งแต่มาอยู่กับเฮียก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างในตัวฉันกำลังเปลี่ยนไปทีละนิด ถึงจะไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร.......แต่ที่รู้แน่ๆ คือ ฉันไม่ได้ 'เกลียด' ความรู้สึกนี้
".......มองนานๆ เดี๋ยวท้องนะ"
เฮียลืมตาแล้วเราก็สบตากัน ดูเหมือนเขาจะตื่นตั้งนานแล้วแต่แกล้งหลับ
"........"
"......."
".......ไม่คิดจะพูดอะไรเลยเหรอ"
"......"
เรามองหน้ากันสักพักแล้ว แล้วฉันก็ทำท่าจะลุกออกจากเตียงแต่เฮียจับข้อมือฉันไว้
"จะไปไหน แค่พูดเล่นเอง"
".....อาบน้ำ"
"......ไม่ได้โกรธใช่มั้ยเนี่ย"
".....เปล่า"
ฉันว่าแล้วเดินออกจากห้องไป จริงๆ ไม่ได้รู้สึกโกรธหรืออะไรหรอก แค่รู้สึกอยากอาบน้ำเฉยๆ เลยเดินออกมา แต่จู่ๆเฮียก็เดินตามออกมาด้วย ฉันมองเฮียอย่างสงสัย แต่เห็นเฮียเดินไปห้องครัวแล้วหยิบแก้วกาแฟออกมาเลยรู้ว่าเฮียจะดื่มกาแฟ
ฉันอาบน้ำแล้วเดินออกมาห้องนั่งเล่นโดยที่เห็นเฮียยืนใส่รองเท้าเหมือนจะออกไปไหน
"จะไปไหน...."
"อ้อ วันนี้มีงานต้องเอาไปส่งคงกลับดึก"
"อืม..."
"งั้น...ไปนะ"
"อืม..."
ฉันเดินไปนั่งที่โซฟาห้องนั่งเล่น หยิบเครื่องเกมส์ออกมาเล่นได้สักพักแล้วก็ปิดมันลงเพราะเริ่มรู้สึกเบื่อขึ้นมา พอมองนาฬิกามันชี้ไปที่เวลา 9:30พอดี ฉันนั่งเหม่อลอยมองเพดานนิ่งๆ แล้วก็นึกเรื่องนึงออก
"........ไปข้างนอกดีกว่า"
ฉันเข้าห้องไปหยิบเสื้อนอกสีดำมาใส่แล้วหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้อง
ฉันเรียกแท็กซี่แล้วขึ้นไป บอกปลายทางแล้วนั่งเหม่อมองวิวนอกหน้าต่าง สักพักก็ถึงที่หมาย ที่ๆ ฉันมาคือห้างดังขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้มหาลัยฉัน ฉันเดินเข้าไปในห้างแล้วเดินตรงไปหาร้านหนังสือ พอเข้าไปฉันเดินหาหนังสือที่อยากได้แล้วตรงไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน ฉันหยิบบัตรเครดิตสีดำสนิทออกมา มันคือ 'Black Card' ที่พ่อของฉันให้หลังจากที่ฉันสอบติดมหาลัย
หลังจากจ่ายเงินเสร็จฉันเดินเล่นอยู่แถวนั้นนิดหน่อย แล้วเผอิญไปเห็นโรงหนังเลยแวะเข้าไปกะจะดูหนัง ฉันเดินเข้าโรงหนังไป โดยที่ไม่ได้ดูเวลาเลยว่าตอนนี้มันกี่โมงแล้ว หลังดูหนังเสร็จฉันมองนาฬิกาข้อมือเพราะรู้สึกว่าข้างนอกเริ่มมืดแล้ว นาฬิกาบอกเวลา 6โมงเย็น
'ต้องกลับบ้านแล้วล่ะ'
ฉันคิดได้แบบนั้นแล้วเดินออกจากห้างไป ระหว่างเดินลงบันได สายตาของฉันก็ไปเห็นเฮียคีร์ที่กำลังเดินกับผู้หญิงผมทองคนนึงที่ฉันไม่เคยเห็น ดูเหมือนเฮียจะไม่รู้ว่าฉันอยู่ตรงนี้ เพราะเขาเดินผ่านหน้าฉันไปเฉยๆ
"......."
ฉันมองพวกเขานิ่งๆ แล้วรีบเดินออกจากห้างไปขึ้นรถแท็กซี่ทันที พอมาถึงห้องฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงของตัวเองแล้วเหม่อลอยมองเพดาน ไม่รู้หรอกว่าตัวเองเป็นอะไร แต่รู้สึกหงุดหงิดพิกล
"เฮ้อ....."
ฉันถอนหายใจเพราะรู้สึกเหนื่อย แต่ก็ลุกไปอาบน้ำแล้วกลับมานอนที่เตียง หลังจากนั้นตาฉันก็ปิดลงทันที
แกร๊ก...ตืด......
เสียงประตูเปิดและปิดดังขึ้น ฉันค่อยๆ ลืมตาแล้วลุกออกมาดูว่าเป็นใคร และก็เป็นอย่างที่คิด
".......เฮีย"
ฉันเรียกคนที่เดินเข้ามาในห้อง แต่ดูเฮียแปลกๆ ไปฉันเลยเดินเข้าไปใกล้
".........เฮีย! "
ฉันตกใจกับหน้าของเฮียมาก หน้าเขามีรอยถูกต่อยที่มุมปากและตรงโหนกแก้ม เฮียหันมาทางฉันแล้วยกมือมาจับที่แก้มอย่างอ่อนโยน แต่สายตาเขากับแข็งกร้าวมาก
"......ยูเอล"
"......"
"......ทำแผลให้หน่อย"
เขาพูดแบบนั้นแล้วยิ้มให้ฉันนิดๆ ฉันให้เขานั่งรอที่โซฟาเพื่อไปเอากล่องประถมพยาบาล ฉันนั่งลงข้างๆ เฮียแล้วหยิบสำลีกับยาแอลกอฮอล์ออกมา ฉันค่อยๆ เทมันลงไปที่สำลีแล้วค่อยๆ เอามันไปแตะแผลที่หน้าเฮีย
".......อึก! "
"เจ็บเหรอ...."
ฉันหยุดมือกะทันหันเพราะเฮียร้องออกมา แล้วถามเขาด้วยความเป็นห่วง
"เปล่า....ไม่เป็นไร"
"......"
ฉันมองเฮียแล้วเริ่มทำแผลต่อ ระหว่างทำแผลเฮียไม่ได้ร้องอีกเลย เพียงแต่เขามองฉันตาไม่กะพริบ เราสองคนสบตากับเป็นครั้งคราวเพราะบางครั้งฉันก็หลบสายตาเสียเฉยๆ อย่างไม่เข้าใจ
หลังทำแผลเสร็จฉันเก็บเศษขยะทิ้งแล้วกะจะเอากล่องไปเก็บที่เดิม แต่เฮียจับแขนฉันให้หยุด ฉันหยุดแล้วหันไปมองเฮีย เขามองฉันนิ่งๆ แล้วลุกขึ้นมาเต็มความสูง ฉันมองเขาไม่วางตาเพราะไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร
".....คืนนี้นอนด้วยกันนะ"
"......"
เขาพูดเบาๆ แล้วมองฉัน ฉันพยักหน้าเป็นการตกลง ฉันเอากล่องไปเก็บแล้วเดินเข้าห้องเฮีย พอเดินเข้าไปเห็นเฮียถอดเสื้อนอกกองไว้กับพื้นแล้วเจ้าตัวล้มตัวลงนอนบนเตียง
ตอนทำแผลให้ได้กลิ่นเหล้าจากเฮียเลยรู้ว่าคงกินเหล้ามาก่อนที่จะกลับห้องแน่ๆ และเรื่องนั้นอาจจะเกี่ยวกับเรื่องที่เฮียถูกต่อยด้วยก็ได้ ฉันหยิบเสื้อขึ้นมาวางพาดที่เก้าอี้โต๊ะคอม แล้วเดินไปที่เตียงเห็นเฮียนอนเงียบอยู่เลยเอื้อมมือไปจับแต่จู่ๆ เฮียก็จับแขนฉันอย่างแรงจนฉันรู้สึกตกใจ สักพักเขาก็คลายมือออกแต่ก็จับอยู่อย่างนั้นหลวมๆ
"......"
ฉันไม่ได้พูดอะไร ได้แต่มองเขาอย่างสงสัย
"......อะ! "
จู่ๆ เฮียก็ดึงฉันเข้าไปกอดแล้วนอนลง ฉันตัวแข็งทื่อเพราะตกใจ แต่ก็ไม่ได้ผลักเขาออกเพราะดูเหมือนวันนี้เฮียดูแปลกๆ ไป ทางที่ดีอยู่เฉยๆ ดีกว่า
เฮียกอดฉันแน่นอยู่สักพักแล้วค่อยๆ คลายเบาๆ ฉันได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของเฮีย แสดงให้รู้ว่าเฮียหลับแล้ว ฉันรู้สึกโล่งใจที่เขาหลับได้ แล้วสักพักฉันก็หลับในอ้อมกอดเฮียไป
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
