Look at me มองฉันสิ ‘เฮีย’

Chapter 14
 
 
 
 
ยูเอล :
 
          รถเฮียทันจอดลงที่ลานจอดรถของโรงแรมหรูแห่งนึง เฮียลงจากรถแล้วเดินเข้าไปข้างในทันที ฉันได้แต่วิ่งตามเขาเข้าไปข้างในเพราะเขาเดินเร็วมาก ระหว่างขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้น 5 ฉันลอบมองหน้าเฮียทันเป็นพักๆ ฉันรู้....ถึงใบหน้าเขาจะนิ่งเฉยเหมือนใจเย็น แต่จริงๆ ในใจเขาร้อนอยู่แน่ๆ ไม่มีทางที่เขาจะไม่คิดอะไรกับนาวา เพราะถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงไม่ถ่อมาถึงที่นี่หรอก
 
 
ติ๊ง....
 
 
เสียงลิฟต์ดังขึ้นในความเงียบ พอประตูเปิดขึ้นเฮียทันก้าวออกไปทันทีอย่างไม่รอช้า ฉันเดินตามเขาจนถึงหน้าห้องเป้าหมาย เฮียทันหยุดเดินลงตรงหน้าประตูแล้วหันมามองฉัน
 
 
"เธอต้องเป็นคนเปิด..."
 
 
"ว่าไงนะ..."
 
 
ฉันจ้องหน้าเฮียตาไม่กะพริบ พอเขาพูดแบบนั้น ฉันถึงได้รู้เหตุผลที่เขาพาฉันมาที่นี่
 
 
'เป็นนกต่อสินะ...'
 
 
ฉันหันหน้าไปทางประตูแล้วมองมัน รู้ดีว่าถ้าทำให้มันเปิดนาวาจะเดือดร้อน แต่เพราะฉันเองก็ไม่ชอบอะไรที่มันไม่ชัดเจน เลยได้แต่ทำใจยื่นมือไปกดกริ่งหน้าห้องเงียบๆ
 
 
แกร๊ก....
 
 
สักพักประตูก็เปิดออก เผยให้เห็นเจ้าของห้องที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขาสั้นธรรมดา เธอเปิดประตูให้มีช่องว่างดูเพียงเล็กน้อย พอเธอเห็นฉันได้แต่นิ่งเงียบเพราะไม่รู้จะทำยังไง เราทองหน้ากันเงียบๆ ได้สักพัก นาวาก็พูดขึ้น
 
 
"ฉันรู้......ว่านายอยู่ตรงนั้น 'ทันเดอร์' "
 
 
นาวาเอ่ยขึ้นแล้วเหล่ตามองข้างหลังประตูที่มีเฮียทันยื่นหลบอยู่ คนตรงหน้าหันมามองหน้าฉันอีกครั้งแล้วยิ้มให้นิดๆมันเป็นรอยยิ้มที่เศร้าจนฉันเองรู้สึกผิดขึ้นมา
 
 
"พูดกันง่ายๆ แบบนี้ก็ดีแล้ว"
 
 
เฮียทันเดินมาแทรกระหว่างฉันกับนาวา ฉันเลยถอยหลังให้พวกเขาคุยกัน แต่ก็มองพวกเขาสองคนไม่ห่างเพราะกลัวเฮียทันจะทำอะไรนาวา
 
 
"เข้าไปคุยในห้อง...."
 
 
นาวาเปิดประตูให้กล้างขึ้น แล้วเฮียทันก็เดินเข้าไป ในตอนที่เฮียเดินเข้าไปพวกเขาไม่ได้สบตากันเลยแม้แต่น้อยนอกจากเฮียทันที่ยิ้มอย่างผู้ชนะ
 
 
"จะกลับเลยมั้ย..."
 
 
นาวาหันมาถามฉันที่ยังคงยืนนิ่งอยู่หน้าประตู ดวงตาของเธอดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลย
 
 
"เธอไม่เป็นไรเหรอ..."
 
 
"ฉันไม่เป็นไร อย่างที่เธอเคยบอก...ฉันควรเผชิญหน้ากับความจริงสักที"
 
 
".......ถ้ามีเรื่องอะไร ก็โทรมานะ"
 
 
"อืม ขอบใจ"
 
 
ประตูตรงหน้าปิดลง ฉันยืนนิ่งอยู่ที่เดิมอย่างสับสน ไม่รู้ว่าควรทำยังไง ได้แต่เดินออกไปจากตรงนั้น ฉันเดินออกมาตากโรงแรมนั้นแล้วเห็นทะเลที่อยู่ตรงหน้าโรงแรมพอดี เลยเดินลงไปที่นั่น ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู หน้าจอโทรศัพท์มีสายเข้ากว่าสิบสายจากเฮียคีร์ ฉันกดเบอร์นั้นแล้วโทรออก
 
 
ตืด......ตืด......ตืด......
 
 
ใจฉันเต้นแรงทุกครั้งที่เสียงโทรศัพท์ดัง ไม่รู้สิ ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร รู้แค่ว่ารู้สึกกลัวอะไรบางอย่างโดยที่ไม่รู้สาเหตุ
 
 
"........."
 
 
(........ฮัลโหล)
 
 
"........ฮัลโหล"
 
 
(.......อยู่ไหน)
 
 
เสียงเย็นๆ และนิ่งจากปลายสายทำให้ฉันรู้สึกหวั่นใจ ฉันพยายามทำเสียงนิ่งตามปกติเพื่อไม่ให้เขาจับพิรุธได้ ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด แต่พอฟังเสียงของเฮียที่เหมือนรอฉันอยู่ ทำให้ฉันรู้สึกผิดมาก
 
 
"......ฉันกำลังจะกลับ"
 
 
(..........)
 
 
".......เฮีย..."
 
 
(ฉันจะรอที่คอนโด...)
 
 
ตืด.....ตืด....ตืด....ตืด.....
 
 
เฮียคีร์ตัดสายไปดื้อๆ ฉันรู้สึกได้จากน้ำเสียงและวิธีการพูดของเขา ว่าเขากำลังอารมณ์ไม่ดี และต้นเหตุคงนี้ไม่พ้น'ฉัน'
 
 
 
 
 
 
          ฉันโบกแท็กซี่เพื่อกลับคอนโด ระหว่างทางที่จะกลับ ฉันได้แต่นั่งเหม่อและจมอยู่กับความคิดของตัวเอง และในหัวตอนนี้ก็มีแต่เรื่องของเฮียคีร์เต็มไปหมด กลัวเหลือเกินว่าเขาจะโกรธจนไม่มองหน้า และกลัวว่าเขาจะ.....เปลี่ยนไป
 
 
ติ๊ง......
 
 
เสียงลิฟต์ดังขึ้นแล้วประตูลิฟต์ก็เปิดออก ฉันเดินออกไปช้าๆ ตามทางเดินของคอนโด เพราะชั้นนี้ทั้งชั้นเป็นของเฮียเลยไม่มีคนอยู่นอกจากพวกเรา ฉันเดินไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าห้อง ฉันยืนนิ่งอยู่หน้ามันสักพักแล้วค่อยๆ หยิบคีย์การ์ดมาทาบ และดึงประตูให้เปิด
 
 
"........"
 
 
ฉันกวาดสายตาไปทั่วห้องที่เงียบสงัดเหมือนไม่มีคนอยู่ ในห้องที่เมื่อวานยังสะอาดและเรียบร้อย ตอนนี้มันรกมากจนน่าตกใจ ข้าวของมากมายที่เคยวางอยู่บนชั้นและบนโต๊ะถูกขว้างลงพื้นจนแทบไม่มีที่เดิน เศษแก้วและแจกันหล่นลงพื้นกระจัดกระจาย ฉันมองสภาพห้องที่ดูไม่ได้แล้วค่อยๆ เดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับรอยเลือดเป็นทางที่เข้าไปในห้องเฮีย
 
 
"........เฮีย"
 
 
ฉันพูดเบาจนแทบไม่ได้ยิน แล้วมองหน้าประตูห้องเฮียที่ไร้เสียง แต่ฉันรู้ว่าเขาอยู่ในนั้น กำลังรอฉัน.....ให้เข้าไปหาตามคำที่เขาพูด
 
 
แกร๊ก! .....
 
 
ฉันบิดลูกบิดประตูแล้วเปิดมันออก อากาศเย็นจัดในห้องลอดผ่านตัวฉันจนรู้สึกหนาว เขาคงเปิดแอร์เอาไว้ ในห้องมืดสนิทเพราะผ้าม่านถูกปิดสนิทและตัวเจ้าของห้องนั่งเอาหลังพิงหัวเตียงเงียบๆ แม้ฉันจะเข้ามาเขาก็ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย
 
 
"......เฮีย.."
 
 
"ปิดประตูซะ.."
 
 
เสียงเข้มสั่ง ฉันค่อยๆ ปิดประตูลงจนในห้องครอบคลุมไปด้วยความมืด แต่เพราะฉันเป็นคนตาดีและยังพอมีแสงสว่างจากข้างนอกที่ลอดผ่านผ้าม่านทำให้ยังมองเห็นชัด
 
 
"มาตรงนี้..."
 
 
ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปหาเฮียช้าๆ ตามคำสั่งเพราะไม่อยากขัดใจ แต่พอเดินเข้าไปใกล้เตียงสายตาฉันก็ไปสะดุดกับมือเฮียที่เปื้อนของเหลวสีดำ พอเห็นแบบนั้นฉันก็นึงถึงรอยเลือดของหยดเป็นทางหน้าห้องเฮียทันที
 
 
"เฮีย...มือนั้น อะ!! "
 
 
"........."
 
 
ฉันร้องขึ้นเมื่อจู่ๆ เฮียก็จับแขนฉันแล้วดึงลงไปที่เตียง ฉันเสียหลักจนล้มลงบนเตียงแล้วเฮียก็คร่อมฉันไว้จากด้านบนสายตาของเขาจากด้านบนดูน่ากลัวมาก ฉันรู้ทันทีว่าเฮียในตอนนี้ไม่ใช่เฮียตามปกติ
 
 
"........"
 
 
".......ไปไหนมา"
 
 
เสียงเข้มถามขึ้นนิ่งๆ แต่แววตาของเขาดุดันจนกลายเป็นสีแดง
 
 
"ว่าไงล่ะ..."
 
 
"......."
 
 
ฉันได้แต่เงียบและมองแววตาคู่นั้น ฉันสัมผัสได้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังสั่นอย่างไม่รู้สาเหตุ และหัวใจเริ่มเต้นเร็วผิดปกติ
 
 
"........"
 
 
"......."
 
 
"ตอบมาสิ!!! "
 
 
"อึก! "
 
 
เฮียจับข้อมือฉันแน่นจนฉันครางออกมา ตอนนี้เขาน่ากลัวมาก น่ากลัวอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ฉันพยายามดึงมือตัวเองกลับแต่มันก็เปล่าประโยชน์
 
 
"ฮะ เฮีย....ใจเย็นๆ ก่อนสิ"
 
 
"ใจเย็นไม่ได้แล้วล่ะ! มันเกินขีดจำกัดคำว่าใจเย็นไปแล้ว"
 
 
"........"
 
 
"ไปเจอมันมาใช่มั้ย ไอ้ทันเดอร์อะไรนั้น"
 
 
"......ทำไม"
 
 
"ดูก็รู้ว่าคงเป็นมัน มีผู้ชายไม่กี่คนหรอกที่เธอยอมตามไป"
 
 
"........"
 
 
"แต่ตกใจเหมือนกันนะที่ถึงขนาดเธอไม่รับโทรศัพท์ฉันเลย"
 
 
"........"
 
 
"มันคงสำคัญมากสินะ "
 
 
".....เฮีย"
 
 
"ตอบมาแค่คำเดียว...."
 
 
"........"
 
 
"ได้กับมันแล้วใช่มั้ย! "
 
 
เพียะ!!
 
 
หน้าของเฮียหันไปตามแรงตบของฉัน ตอนนี้ฉันโกรธมากจนพูดอะไรไม่ออก ไม่นึกเลยว่าเฮียจะพูดคำๆ นี้ออกมาได้เฮียค่อยๆ หันหน้ามาสบตากับฉัน ดวงตาเขานิ่งมาก ตรงมุมปากมีเลือดซึมอยู่นิดหน่อยเพราะแรงตบเมื่อกี้
 
 
"เดี๋ยวนี้กล้าจังเลยนะ..."
 
 
".....อะ!! อืม!! "
 
 
ฉันร้องออกมาเพราะเฮียรวบข้อมือทั้งสองข้างของฉันไว้บนหัวแน่นจนรู้สึกเจ็บ พร้อมกับริมฝีปากเฮียที่บดขยี้ริมฝีปากฉัน เพราะตกใจเลยเผลอเปิดปากจนเขาสามารถส่งลิ้มร้อนเข้ามาได้ เฮียดูดเม้มริมฝีปากและบดขยี้ไปพร้อมๆ กันจนฉันหายใจไม่ทัน
 
 
"อืม!! โอ้ย!! "
 
 
เฮียกัดริมฝีปากฉันจนได้กลิ่นเลือดอยู่ใกล้ๆ จมูก ริมฝีปากหนายังคงบดจูบไม่ยั้ง มันเป็นจูบที่ทั้งเจ็บและวาบหวาม
 
 
"อืม!! ...เฮีย"
 
 
ฉันใช่โอกาสที่เฮียถอนจูบเพื่อให้ฉันได้รับอากาศพูดให้เขาหยุด แต่ดูเหมือนเขาไม่คิดที่จะหยุดเลย จากที่แค่จูบตอนนี้มือหนาอีกข้างที่ไม่ได้จับข้อมือฉันไว้ค่อยๆ ลูบไล้ลงไปที่เอว เฮียบีบสะโพกหนักๆ แล้วค่อยๆลงไปที่โคนขาจนฉันรู้สึกขนลุก
 
 
"อื้อ! .."
 
 
ฉันเริ่มดิ้นขึ้นมาเพราะมือหนาร้อนของเฮียค่อยๆ ล้วงเข้าไปในเสื้อ ฝ่ามือร้อนค่อยๆ ลูบวนจนรู้สึกจักจี้ จูบที่เมื่อกี้รู้สึกทรมานตอนนี้กับแปลเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นแต่ยังคงหนักแน่นเหมือนเดิม
 
 
"......แฮกๆ "
 
 
ฉันหอบหายใจอย่างหนักเพราะไม่ได้หายใจเต็มปอดตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เฮียผละออกไปจากฉันแล้วถอดเสื้อออกตรงหน้าเขาหยิบอะไรบางอย่างบนหัวเตียงออกมาคาบไว้ที่ปากแล้วค่อยๆ ปลดเข็มขัดออก ฉันเบิกตากว้างเพราะตกใจสิ่งที่เฮียคาบอยู่ มันคือซองถุงยาง
 
 
".......อะ!! ...."
 
 
ฉันพลิกตัวเพื่อจะหนีทั้งตกใจและกลัวมาก แต่ไปได้ไม่ถึงไหนก็ถูกเฮียดึงข้อเท้าให้กลับมาที่เดิม เฮียกดแผ่นหลังฉันให้หันหลังให้ แล้วเอาสายเข็มขัดมัดข้อมือฉันจนแน่น
 
 
".....เฮียจะทำอะไรน่ะ! .."
 
 
"......ก็ลงโทษเธอไง"
 
 
"เฮีย!! ......อึก!! "
 
 
เฮียกดไหล่อย่างแรงกับที่นอน เขาทาบทับตัวลงมาที่หลังฉัน จนฉันรู้สึกหนักและอึดอัด ฉันพยายามแกะเข็มขัดที่เฮียเอามามัดข้อมือฉันแต่มันก็ไม่ได้ผล สิ่งที่ได้มีเพียงลอยถลอกบนผิวหนังที่เริ่มออกเป็นสีแดง
 
 
"อืม!! ...."
 
 
เฮียจับหน้าฉันให้หันไปรับจูบเขาจากทางด้านหลัง ฉันที่เริ่มไม่มีแรงเหลือเลยได้แค่หันหน้าไปตามแรง ระหว่างที่จูบมือหนาก็ลูบไล้แผ่นหลังฉันแล้วค่อยๆ เลื่อนไปที่หน้าท้อง ฉันเกร็งตัวทันทีที่เขาเริ่มสัมผัสด้านหน้า
 
 
"อืม...แฮก! อย่า...."
 
 
ฉันร้องขอในตอนที่เฮียถอนจูบ เขาไม่ฟังที่ฉันพูดเลย เพราะมือร้อนลูบไล่ไปด้านหลังแล้วปลดชุดชั้นในอย่างรวดเร็วทันทีที่เฮียดึงมันออกจากตัวฉันแล้วขว้างลงไปบนพื้น ฉันใจหายมากเลยพยายามดึงเข็มขัดที่มือออกอีกครั้ง แต่มันก็ไร้ผลเหมือนเดิมเพราะคราวนี้เฮียกดข้อมือฉันจนขยับไม่ได้
 
 
"เดี๋ยว.....เฮีย!! "
 
 
ฝ่ามือร้อนเริ่มรุกล้ำเข้ามาข้างในเสื้ออีก เขาค่อยลูบไล่ไปทั่วหน้าท้องแบนราบแล้วลากขึ้นมาเบาๆ จนรู้สึกขนลุก มือเขาหยุดอยู่ใต้เนินอกแต่ริมฝีปากร้อนจูบลงบนหลังคอฉัน
 
 
"อะ! ......"
 
 
เฮียดูดเม้มที่ผิวฉันจนรู้สึกเจ็บ มันคงขึ้นสีแดงแน่ๆ มือหนาที่เมื่อกี้หยุดอยู่ใต้เนินอกแต่ตอนนี้มันเลื่อนขึ้นมาที่ลำคอ ริมฝีปากร้อนยังคงพรมจูบที่คอฉันไม่หยุด
 
 
"เป็นอะไรไป ไม่คัดขืน.....หมายความว่า...."
 
 
"........"
 
 
เสียงเข้มของเฮียกระซิบที่ข้างหูฉันเบาๆ ฉันหลับตาแน่นและเกร็งตัวขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว แต่ก็ต้องเบิกตากว้างเพราะตกใจกับคำพูดที่หลุดออกจากปากเฮียคีร์
 
 
"เริ่มมีอารมณ์แล้วสินะ..."
 
 
".......!!! "
 
 
ฉันนิ่งไปเพราะคำพูดนั้น พูดอะไรไม่ออกและไม่สามารถปฏิเสธได้ ว่าฉันก็เริ่มมีมันเหมือนกัน......ไอ้สิ่งที่เฮียพูดน่ะ
 
 
"ไม่ต้องห่วง ถ้าเป็นครั้งแรกฉันจะทำเบาๆ "
 
 
"........."
 
 
"แต่คงไม่ใช่ครั้งแรกใช่มั้ย....หึ! "
 
 
เสียงเข้มพูดเบาๆ ข้างๆ หูพร้อมกับหัวเราะออกมา มือหนาที่เคยจับที่คอเลื่อนลงไปด้านล่างแล้วหยุดอยู่ที่ขอบกางเกงฉัน
 
 
ฉันได้แต่นิ่งเงียบ จากที่เมื่อกี้เคยดิ้นเพื่อเอาตัวรอด เคยพยายามผลักเฮียที่พยายามจูบฉันและสัมผัสฉัน เคยพยายามแก้มัดเข็มขัดที่มัดมือแม้รู้ว่ามันไม่มีทางหลุด ใช่.....ไม่มีทางหลุดหรอก ทั้งเข็มขัดที่รัดมือ และ 'โซ่' ที่เฮียพยายามรัดฉันไว้ไม่ให้ไปไหน
 
 
"........."
 
 
แม้ก่อนหน้านี้จะทำอ่อนโยนใส่จนรู้สึกอุ่นใจที่ได้อยู่ข้างๆ แต่ตอนนี้เขาคนนั้นกลับมาทำร้ายฉันโดยที่ไม่ฟังคำอธิบายพูดไปก็เสียแรงเปล่า
 
 
"........ยูเอล"
 
 
เสียงเข้มของเฮียเรียกชื่อฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกดีใจที่เขายังจำฉันได้ แต่ก็เจ็บปวดที่เขายังจำได้ ทั้งที่รู้ว่าฉันคือใคร แต่ก็ยังทำในสิ่งที่ทำให้ฉันเสียใจ
 
 
เสียงเฮียเงียบไป และมือร้อนที่เคยลูบไล่ไปทั่วร่างก็หยุดนิ่งลง คงเพราะฉันนิ่งไปเฉยๆ เขาเลยเริ่มสงสัยขึ้นมา
 
 
"ยูเอล..."
 
 
เสียงเฮียอ่อนลงจากเมื่อกี้ เขาคงเริ่มกังวลว่าฉันจะเป็นอะไรรึเปล่าเลยรีบถอดเข็มขัดที่รัดมือฉันอยู่ออก แล้วค่อยๆ ยืนมือมาจับที่ไหล่ฉันให้พลิกไปหาเขา จังหวะที่ฉันค่อยๆ พลิกตามแรง ฉันลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วรีบผลักเฮียจนเขาตกเตียงไป
 
 
เพียะ!!!
 
 
".....!! "
 
 
ฉันตบหน้าเขาเป็นครั้งที่สอง ทั้งโกรธและเสียใจที่เขาทำกับฉันแบบนี้ ฉันยืนมองเฮียที่นั่งอยู่ข้างล่างพื้นนิ่งๆ โดยที่ไม่พูดอะไร แววตาเขาดูตกใจกับสิ่งที่ฉันทำ
 
 
".....ยูเอล.."
 
 
"อย่ามาเรียกชื่อนะ..."
 
 
ฉันสวนกลับไปอย่างเหลืออด ตัวฉันสั่นไปหมด ไม่ใช่เพราะกลัว....แต่เพราะเสียใจต่างหาก ฉันเริ่มรู้สึกเจ็บแปลบที่จมูกและที่หน้า มันเป็นสัญญาณว่า....ฉันกำลังจะร้องไห้
 
 
"........"
 
 
"ทำไมเฮียทำแบบนี้..."
 
 
"......."
 
 
"ทำไมถึงไม่ฟังฉันบ้าง...."
 
 
"......."
 
 
"ฉันเคยคิดว่าเฮียจะไม่ทำร้ายฉันเหมือนผู้หญิงพวกนั้นของเฮีย"
 
 
"......"
 
 
"แต่สุดท้ายเฮียก็ทำเหมือนฉันเป็นผู้หญิงพวกนั้น"
 
 
"......."
 
 
"จุดจบของผู้หญิงพวกนั้นคือการหายไปจากชีวิตเฮีย"
 
 
"........"
 
 
เสียงฉันเริ่มสั่นและสายตาเริ่มพร่ามัว คงเพราะน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นขึ้นมา
 
 
"งั้นฉันทำเหมือนผู้หญิงพวกนั้นดีมั้ย...."
 
 
"......."
 
 
"มีเซ็กส์กับเฮีย......แล้วหายไปจากชีวิตเฮียตลอดกาล"
 
 
".......ยูเอล"
 
 
น้ำตาที่เอ่อล้นตั้งแต่เมื่อกี้ไหลรินลงมาจากดวงตา ทั้งที่พยายามจะไม่ร้องไห้ ทั้งที่ไม่อยากจะร้องไห้ ทั้งที่ไม่อยากดูอ่อนแอแบบนี้ แต่สุดท้าย.....ฉันก็เป็นฝ่ายแพ้
 
 
ฉันเช็ดน้ำตาลวกๆ แล้วเดินออกจากห้องเฮียเพื่อเข้าห้องฉัน ฉันล็อกประตูห้องแล้วโถมตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากคิดอะไร ไม่อยากเจอใคร และยังไม่อยากเห็นหน้าเฮียตอนนี้
 
 
"........"
 
 
ฉันนอนมองหน้าต่างที่มีลมพัดเข้ามานิ่งๆ แต่แล้วภาพนั้นก็พร่ามัวขึ้นมา หยดน้ำใสๆ หยดลงจากตาของฉัน ไม่มีแม้แต่เสียงร้อง ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น มีเพียงความว่างเปล่า กับดวงตาสีฟ้าที่เหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วภาพตรงหน้าฉันก็ดับลงอย่างไม่รู้ตัว....