Look at me มองฉันสิ ‘เฮีย’

Chapter 14

 

 

 

 

ยูเอล :

 

          รถเฮียทันจอดลงที่ลานจอดรถของโรงแรมหรูแห่งนึง เฮียลงจากรถแล้วเดินเข้าไปข้างในทันที ฉันได้แต่วิ่งตามเขาเข้าไปข้างในเพราะเขาเดินเร็วมาก ระหว่างขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้น 5 ฉันลอบมองหน้าเฮียทันเป็นพักๆ ฉันรู้....ถึงใบหน้าเขาจะนิ่งเฉยเหมือนใจเย็น แต่จริงๆ ในใจเขาร้อนอยู่แน่ๆ ไม่มีทางที่เขาจะไม่คิดอะไรกับนาวา เพราะถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงไม่ถ่อมาถึงที่นี่หรอก

 

 

ติ๊ง....

 

 

เสียงลิฟต์ดังขึ้นในความเงียบ พอประตูเปิดขึ้นเฮียทันก้าวออกไปทันทีอย่างไม่รอช้า ฉันเดินตามเขาจนถึงหน้าห้องเป้าหมาย เฮียทันหยุดเดินลงตรงหน้าประตูแล้วหันมามองฉัน

 

 

"เธอต้องเป็นคนเปิด..."

 

 

"ว่าไงนะ..."

 

 

ฉันจ้องหน้าเฮียตาไม่กะพริบ พอเขาพูดแบบนั้น ฉันถึงได้รู้เหตุผลที่เขาพาฉันมาที่นี่

 

 

'เป็นนกต่อสินะ...'

 

 

ฉันหันหน้าไปทางประตูแล้วมองมัน รู้ดีว่าถ้าทำให้มันเปิดนาวาจะเดือดร้อน แต่เพราะฉันเองก็ไม่ชอบอะไรที่มันไม่ชัดเจน เลยได้แต่ทำใจยื่นมือไปกดกริ่งหน้าห้องเงียบๆ

 

 

แกร๊ก....

 

 

สักพักประตูก็เปิดออก เผยให้เห็นเจ้าของห้องที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขาสั้นธรรมดา เธอเปิดประตูให้มีช่องว่างดูเพียงเล็กน้อย พอเธอเห็นฉันได้แต่นิ่งเงียบเพราะไม่รู้จะทำยังไง เราทองหน้ากันเงียบๆ ได้สักพัก นาวาก็พูดขึ้น

 

 

"ฉันรู้......ว่านายอยู่ตรงนั้น 'ทันเดอร์' "

 

 

นาวาเอ่ยขึ้นแล้วเหล่ตามองข้างหลังประตูที่มีเฮียทันยื่นหลบอยู่ คนตรงหน้าหันมามองหน้าฉันอีกครั้งแล้วยิ้มให้นิดๆมันเป็นรอยยิ้มที่เศร้าจนฉันเองรู้สึกผิดขึ้นมา

 

 

"พูดกันง่ายๆ แบบนี้ก็ดีแล้ว"

 

 

เฮียทันเดินมาแทรกระหว่างฉันกับนาวา ฉันเลยถอยหลังให้พวกเขาคุยกัน แต่ก็มองพวกเขาสองคนไม่ห่างเพราะกลัวเฮียทันจะทำอะไรนาวา

 

 

"เข้าไปคุยในห้อง...."

 

 

นาวาเปิดประตูให้กล้างขึ้น แล้วเฮียทันก็เดินเข้าไป ในตอนที่เฮียเดินเข้าไปพวกเขาไม่ได้สบตากันเลยแม้แต่น้อยนอกจากเฮียทันที่ยิ้มอย่างผู้ชนะ

 

 

"จะกลับเลยมั้ย..."

 

 

นาวาหันมาถามฉันที่ยังคงยืนนิ่งอยู่หน้าประตู ดวงตาของเธอดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลย

 

 

"เธอไม่เป็นไรเหรอ..."

 

 

"ฉันไม่เป็นไร อย่างที่เธอเคยบอก...ฉันควรเผชิญหน้ากับความจริงสักที"

 

 

".......ถ้ามีเรื่องอะไร ก็โทรมานะ"

 

 

"อืม ขอบใจ"

 

 

ประตูตรงหน้าปิดลง ฉันยืนนิ่งอยู่ที่เดิมอย่างสับสน ไม่รู้ว่าควรทำยังไง ได้แต่เดินออกไปจากตรงนั้น ฉันเดินออกมาตากโรงแรมนั้นแล้วเห็นทะเลที่อยู่ตรงหน้าโรงแรมพอดี เลยเดินลงไปที่นั่น ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู หน้าจอโทรศัพท์มีสายเข้ากว่าสิบสายจากเฮียคีร์ ฉันกดเบอร์นั้นแล้วโทรออก

 

 

ตืด......ตืด......ตืด......

 

 

ใจฉันเต้นแรงทุกครั้งที่เสียงโทรศัพท์ดัง ไม่รู้สิ ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร รู้แค่ว่ารู้สึกกลัวอะไรบางอย่างโดยที่ไม่รู้สาเหตุ

 

 

"........."

 

 

(........ฮัลโหล)

 

 

"........ฮัลโหล"

 

 

(.......อยู่ไหน)

 

 

เสียงเย็นๆ และนิ่งจากปลายสายทำให้ฉันรู้สึกหวั่นใจ ฉันพยายามทำเสียงนิ่งตามปกติเพื่อไม่ให้เขาจับพิรุธได้ ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด แต่พอฟังเสียงของเฮียที่เหมือนรอฉันอยู่ ทำให้ฉันรู้สึกผิดมาก

 

 

"......ฉันกำลังจะกลับ"

 

 

(..........)

 

 

".......เฮีย..."

 

 

(ฉันจะรอที่คอนโด...)

 

 

ตืด.....ตืด....ตืด....ตืด.....

 

 

เฮียคีร์ตัดสายไปดื้อๆ ฉันรู้สึกได้จากน้ำเสียงและวิธีการพูดของเขา ว่าเขากำลังอารมณ์ไม่ดี และต้นเหตุคงนี้ไม่พ้น'ฉัน'

 

 

 

 

 

 

          ฉันโบกแท็กซี่เพื่อกลับคอนโด ระหว่างทางที่จะกลับ ฉันได้แต่นั่งเหม่อและจมอยู่กับความคิดของตัวเอง และในหัวตอนนี้ก็มีแต่เรื่องของเฮียคีร์เต็มไปหมด กลัวเหลือเกินว่าเขาจะโกรธจนไม่มองหน้า และกลัวว่าเขาจะ.....เปลี่ยนไป

 

 

ติ๊ง......

 

 

เสียงลิฟต์ดังขึ้นแล้วประตูลิฟต์ก็เปิดออก ฉันเดินออกไปช้าๆ ตามทางเดินของคอนโด เพราะชั้นนี้ทั้งชั้นเป็นของเฮียเลยไม่มีคนอยู่นอกจากพวกเรา ฉันเดินไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าห้อง ฉันยืนนิ่งอยู่หน้ามันสักพักแล้วค่อยๆ หยิบคีย์การ์ดมาทาบ และดึงประตูให้เปิด

 

 

"........"

 

 

ฉันกวาดสายตาไปทั่วห้องที่เงียบสงัดเหมือนไม่มีคนอยู่ ในห้องที่เมื่อวานยังสะอาดและเรียบร้อย ตอนนี้มันรกมากจนน่าตกใจ ข้าวของมากมายที่เคยวางอยู่บนชั้นและบนโต๊ะถูกขว้างลงพื้นจนแทบไม่มีที่เดิน เศษแก้วและแจกันหล่นลงพื้นกระจัดกระจาย ฉันมองสภาพห้องที่ดูไม่ได้แล้วค่อยๆ เดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับรอยเลือดเป็นทางที่เข้าไปในห้องเฮีย

 

 

"........เฮีย"

 

 

ฉันพูดเบาจนแทบไม่ได้ยิน แล้วมองหน้าประตูห้องเฮียที่ไร้เสียง แต่ฉันรู้ว่าเขาอยู่ในนั้น กำลังรอฉัน.....ให้เข้าไปหาตามคำที่เขาพูด

 

 

แกร๊ก! .....

 

 

ฉันบิดลูกบิดประตูแล้วเปิดมันออก อากาศเย็นจัดในห้องลอดผ่านตัวฉันจนรู้สึกหนาว เขาคงเปิดแอร์เอาไว้ ในห้องมืดสนิทเพราะผ้าม่านถูกปิดสนิทและตัวเจ้าของห้องนั่งเอาหลังพิงหัวเตียงเงียบๆ แม้ฉันจะเข้ามาเขาก็ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

 

 

"......เฮีย.."

 

 

"ปิดประตูซะ.."

 

 

เสียงเข้มสั่ง ฉันค่อยๆ ปิดประตูลงจนในห้องครอบคลุมไปด้วยความมืด แต่เพราะฉันเป็นคนตาดีและยังพอมีแสงสว่างจากข้างนอกที่ลอดผ่านผ้าม่านทำให้ยังมองเห็นชัด

 

 

"มาตรงนี้..."

 

 

ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปหาเฮียช้าๆ ตามคำสั่งเพราะไม่อยากขัดใจ แต่พอเดินเข้าไปใกล้เตียงสายตาฉันก็ไปสะดุดกับมือเฮียที่เปื้อนของเหลวสีดำ พอเห็นแบบนั้นฉันก็นึงถึงรอยเลือดของหยดเป็นทางหน้าห้องเฮียทันที

 

 

"เฮีย...มือนั้น อะ!! "

 

 

"........."

 

 

ฉันร้องขึ้นเมื่อจู่ๆ เฮียก็จับแขนฉันแล้วดึงลงไปที่เตียง ฉันเสียหลักจนล้มลงบนเตียงแล้วเฮียก็คร่อมฉันไว้จากด้านบนสายตาของเขาจากด้านบนดูน่ากลัวมาก ฉันรู้ทันทีว่าเฮียในตอนนี้ไม่ใช่เฮียตามปกติ

 

 

"........"

 

 

".......ไปไหนมา"

 

 

เสียงเข้มถามขึ้นนิ่งๆ แต่แววตาของเขาดุดันจนกลายเป็นสีแดง

 

 

"ว่าไงล่ะ..."

 

 

"......."

 

 

ฉันได้แต่เงียบและมองแววตาคู่นั้น ฉันสัมผัสได้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังสั่นอย่างไม่รู้สาเหตุ และหัวใจเริ่มเต้นเร็วผิดปกติ

 

 

"........"

 

 

"......."

 

 

"ตอบมาสิ!!! "

 

 

"อึก! "

 

 

เฮียจับข้อมือฉันแน่นจนฉันครางออกมา ตอนนี้เขาน่ากลัวมาก น่ากลัวอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ฉันพยายามดึงมือตัวเองกลับแต่มันก็เปล่าประโยชน์

 

 

"ฮะ เฮีย....ใจเย็นๆ ก่อนสิ"

 

 

"ใจเย็นไม่ได้แล้วล่ะ! มันเกินขีดจำกัดคำว่าใจเย็นไปแล้ว"

 

 

"........"

 

 

"ไปเจอมันมาใช่มั้ย ไอ้ทันเดอร์อะไรนั้น"

 

 

"......ทำไม"

 

 

"ดูก็รู้ว่าคงเป็นมัน มีผู้ชายไม่กี่คนหรอกที่เธอยอมตามไป"

 

 

"........"

 

 

"แต่ตกใจเหมือนกันนะที่ถึงขนาดเธอไม่รับโทรศัพท์ฉันเลย"

 

 

"........"

 

 

"มันคงสำคัญมากสินะ "

 

 

".....เฮีย"

 

 

"ตอบมาแค่คำเดียว...."

 

 

"........"

 

 

"ได้กับมันแล้วใช่มั้ย! "

 

 

เพียะ!!

 

 

หน้าของเฮียหันไปตามแรงตบของฉัน ตอนนี้ฉันโกรธมากจนพูดอะไรไม่ออก ไม่นึกเลยว่าเฮียจะพูดคำๆ นี้ออกมาได้เฮียค่อยๆ หันหน้ามาสบตากับฉัน ดวงตาเขานิ่งมาก ตรงมุมปากมีเลือดซึมอยู่นิดหน่อยเพราะแรงตบเมื่อกี้

 

 

"เดี๋ยวนี้กล้าจังเลยนะ..."

 

 

".....อะ!! อืม!! "

 

 

ฉันร้องออกมาเพราะเฮียรวบข้อมือทั้งสองข้างของฉันไว้บนหัวแน่นจนรู้สึกเจ็บ พร้อมกับริมฝีปากเฮียที่บดขยี้ริมฝีปากฉัน เพราะตกใจเลยเผลอเปิดปากจนเขาสามารถส่งลิ้มร้อนเข้ามาได้ เฮียดูดเม้มริมฝีปากและบดขยี้ไปพร้อมๆ กันจนฉันหายใจไม่ทัน

 

 

"อืม!! โอ้ย!! "

 

 

เฮียกัดริมฝีปากฉันจนได้กลิ่นเลือดอยู่ใกล้ๆ จมูก ริมฝีปากหนายังคงบดจูบไม่ยั้ง มันเป็นจูบที่ทั้งเจ็บและวาบหวาม

 

 

"อืม!! ...เฮีย"

 

 

ฉันใช่โอกาสที่เฮียถอนจูบเพื่อให้ฉันได้รับอากาศพูดให้เขาหยุด แต่ดูเหมือนเขาไม่คิดที่จะหยุดเลย จากที่แค่จูบตอนนี้มือหนาอีกข้างที่ไม่ได้จับข้อมือฉันไว้ค่อยๆ ลูบไล้ลงไปที่เอว เฮียบีบสะโพกหนักๆ แล้วค่อยๆลงไปที่โคนขาจนฉันรู้สึกขนลุก

 

 

"อื้อ! .."

 

 

ฉันเริ่มดิ้นขึ้นมาเพราะมือหนาร้อนของเฮียค่อยๆ ล้วงเข้าไปในเสื้อ ฝ่ามือร้อนค่อยๆ ลูบวนจนรู้สึกจักจี้ จูบที่เมื่อกี้รู้สึกทรมานตอนนี้กับแปลเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นแต่ยังคงหนักแน่นเหมือนเดิม

 

 

"......แฮกๆ "

 

 

ฉันหอบหายใจอย่างหนักเพราะไม่ได้หายใจเต็มปอดตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เฮียผละออกไปจากฉันแล้วถอดเสื้อออกตรงหน้าเขาหยิบอะไรบางอย่างบนหัวเตียงออกมาคาบไว้ที่ปากแล้วค่อยๆ ปลดเข็มขัดออก ฉันเบิกตากว้างเพราะตกใจสิ่งที่เฮียคาบอยู่ มันคือซองถุงยาง

 

 

".......อะ!! ...."

 

 

ฉันพลิกตัวเพื่อจะหนีทั้งตกใจและกลัวมาก แต่ไปได้ไม่ถึงไหนก็ถูกเฮียดึงข้อเท้าให้กลับมาที่เดิม เฮียกดแผ่นหลังฉันให้หันหลังให้ แล้วเอาสายเข็มขัดมัดข้อมือฉันจนแน่น

 

 

".....เฮียจะทำอะไรน่ะ! .."

 

 

"......ก็ลงโทษเธอไง"

 

 

"เฮีย!! ......อึก!! "

 

 

เฮียกดไหล่อย่างแรงกับที่นอน เขาทาบทับตัวลงมาที่หลังฉัน จนฉันรู้สึกหนักและอึดอัด ฉันพยายามแกะเข็มขัดที่เฮียเอามามัดข้อมือฉันแต่มันก็ไม่ได้ผล สิ่งที่ได้มีเพียงลอยถลอกบนผิวหนังที่เริ่มออกเป็นสีแดง

 

 

"อืม!! ...."

 

 

เฮียจับหน้าฉันให้หันไปรับจูบเขาจากทางด้านหลัง ฉันที่เริ่มไม่มีแรงเหลือเลยได้แค่หันหน้าไปตามแรง ระหว่างที่จูบมือหนาก็ลูบไล้แผ่นหลังฉันแล้วค่อยๆ เลื่อนไปที่หน้าท้อง ฉันเกร็งตัวทันทีที่เขาเริ่มสัมผัสด้านหน้า

 

 

"อืม...แฮก! อย่า...."

 

 

ฉันร้องขอในตอนที่เฮียถอนจูบ เขาไม่ฟังที่ฉันพูดเลย เพราะมือร้อนลูบไล่ไปด้านหลังแล้วปลดชุดชั้นในอย่างรวดเร็วทันทีที่เฮียดึงมันออกจากตัวฉันแล้วขว้างลงไปบนพื้น ฉันใจหายมากเลยพยายามดึงเข็มขัดที่มือออกอีกครั้ง แต่มันก็ไร้ผลเหมือนเดิมเพราะคราวนี้เฮียกดข้อมือฉันจนขยับไม่ได้

 

 

"เดี๋ยว.....เฮีย!! "

 

 

ฝ่ามือร้อนเริ่มรุกล้ำเข้ามาข้างในเสื้ออีก เขาค่อยลูบไล่ไปทั่วหน้าท้องแบนราบแล้วลากขึ้นมาเบาๆ จนรู้สึกขนลุก มือเขาหยุดอยู่ใต้เนินอกแต่ริมฝีปากร้อนจูบลงบนหลังคอฉัน

 

 

"อะ! ......"

 

 

เฮียดูดเม้มที่ผิวฉันจนรู้สึกเจ็บ มันคงขึ้นสีแดงแน่ๆ มือหนาที่เมื่อกี้หยุดอยู่ใต้เนินอกแต่ตอนนี้มันเลื่อนขึ้นมาที่ลำคอ ริมฝีปากร้อนยังคงพรมจูบที่คอฉันไม่หยุด

 

 

"เป็นอะไรไป ไม่คัดขืน.....หมายความว่า...."

 

 

"........"

 

 

เสียงเข้มของเฮียกระซิบที่ข้างหูฉันเบาๆ ฉันหลับตาแน่นและเกร็งตัวขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว แต่ก็ต้องเบิกตากว้างเพราะตกใจกับคำพูดที่หลุดออกจากปากเฮียคีร์

 

 

"เริ่มมีอารมณ์แล้วสินะ..."

 

 

".......!!! "

 

 

ฉันนิ่งไปเพราะคำพูดนั้น พูดอะไรไม่ออกและไม่สามารถปฏิเสธได้ ว่าฉันก็เริ่มมีมันเหมือนกัน......ไอ้สิ่งที่เฮียพูดน่ะ

 

 

"ไม่ต้องห่วง ถ้าเป็นครั้งแรกฉันจะทำเบาๆ "

 

 

"........."

 

 

"แต่คงไม่ใช่ครั้งแรกใช่มั้ย....หึ! "

 

 

เสียงเข้มพูดเบาๆ ข้างๆ หูพร้อมกับหัวเราะออกมา มือหนาที่เคยจับที่คอเลื่อนลงไปด้านล่างแล้วหยุดอยู่ที่ขอบกางเกงฉัน

 

 

ฉันได้แต่นิ่งเงียบ จากที่เมื่อกี้เคยดิ้นเพื่อเอาตัวรอด เคยพยายามผลักเฮียที่พยายามจูบฉันและสัมผัสฉัน เคยพยายามแก้มัดเข็มขัดที่มัดมือแม้รู้ว่ามันไม่มีทางหลุด ใช่.....ไม่มีทางหลุดหรอก ทั้งเข็มขัดที่รัดมือ และ 'โซ่' ที่เฮียพยายามรัดฉันไว้ไม่ให้ไปไหน

 

 

"........."

 

 

แม้ก่อนหน้านี้จะทำอ่อนโยนใส่จนรู้สึกอุ่นใจที่ได้อยู่ข้างๆ แต่ตอนนี้เขาคนนั้นกลับมาทำร้ายฉันโดยที่ไม่ฟังคำอธิบายพูดไปก็เสียแรงเปล่า

 

 

"........ยูเอล"

 

 

เสียงเข้มของเฮียเรียกชื่อฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกดีใจที่เขายังจำฉันได้ แต่ก็เจ็บปวดที่เขายังจำได้ ทั้งที่รู้ว่าฉันคือใคร แต่ก็ยังทำในสิ่งที่ทำให้ฉันเสียใจ

 

 

เสียงเฮียเงียบไป และมือร้อนที่เคยลูบไล่ไปทั่วร่างก็หยุดนิ่งลง คงเพราะฉันนิ่งไปเฉยๆ เขาเลยเริ่มสงสัยขึ้นมา

 

 

"ยูเอล..."

 

 

เสียงเฮียอ่อนลงจากเมื่อกี้ เขาคงเริ่มกังวลว่าฉันจะเป็นอะไรรึเปล่าเลยรีบถอดเข็มขัดที่รัดมือฉันอยู่ออก แล้วค่อยๆ ยืนมือมาจับที่ไหล่ฉันให้พลิกไปหาเขา จังหวะที่ฉันค่อยๆ พลิกตามแรง ฉันลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วรีบผลักเฮียจนเขาตกเตียงไป

 

 

เพียะ!!!

 

 

".....!! "

 

 

ฉันตบหน้าเขาเป็นครั้งที่สอง ทั้งโกรธและเสียใจที่เขาทำกับฉันแบบนี้ ฉันยืนมองเฮียที่นั่งอยู่ข้างล่างพื้นนิ่งๆ โดยที่ไม่พูดอะไร แววตาเขาดูตกใจกับสิ่งที่ฉันทำ

 

 

".....ยูเอล.."

 

 

"อย่ามาเรียกชื่อนะ..."

 

 

ฉันสวนกลับไปอย่างเหลืออด ตัวฉันสั่นไปหมด ไม่ใช่เพราะกลัว....แต่เพราะเสียใจต่างหาก ฉันเริ่มรู้สึกเจ็บแปลบที่จมูกและที่หน้า มันเป็นสัญญาณว่า....ฉันกำลังจะร้องไห้

 

 

"........"

 

 

"ทำไมเฮียทำแบบนี้..."

 

 

"......."

 

 

"ทำไมถึงไม่ฟังฉันบ้าง...."

 

 

"......."

 

 

"ฉันเคยคิดว่าเฮียจะไม่ทำร้ายฉันเหมือนผู้หญิงพวกนั้นของเฮีย"

 

 

"......"

 

 

"แต่สุดท้ายเฮียก็ทำเหมือนฉันเป็นผู้หญิงพวกนั้น"

 

 

"......."

 

 

"จุดจบของผู้หญิงพวกนั้นคือการหายไปจากชีวิตเฮีย"

 

 

"........"

 

 

เสียงฉันเริ่มสั่นและสายตาเริ่มพร่ามัว คงเพราะน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นขึ้นมา

 

 

"งั้นฉันทำเหมือนผู้หญิงพวกนั้นดีมั้ย...."

 

 

"......."

 

 

"มีเซ็กส์กับเฮีย......แล้วหายไปจากชีวิตเฮียตลอดกาล"

 

 

".......ยูเอล"

 

 

น้ำตาที่เอ่อล้นตั้งแต่เมื่อกี้ไหลรินลงมาจากดวงตา ทั้งที่พยายามจะไม่ร้องไห้ ทั้งที่ไม่อยากจะร้องไห้ ทั้งที่ไม่อยากดูอ่อนแอแบบนี้ แต่สุดท้าย.....ฉันก็เป็นฝ่ายแพ้

 

 

ฉันเช็ดน้ำตาลวกๆ แล้วเดินออกจากห้องเฮียเพื่อเข้าห้องฉัน ฉันล็อกประตูห้องแล้วโถมตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากคิดอะไร ไม่อยากเจอใคร และยังไม่อยากเห็นหน้าเฮียตอนนี้

 

 

"........"

 

 

ฉันนอนมองหน้าต่างที่มีลมพัดเข้ามานิ่งๆ แต่แล้วภาพนั้นก็พร่ามัวขึ้นมา หยดน้ำใสๆ หยดลงจากตาของฉัน ไม่มีแม้แต่เสียงร้อง ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น มีเพียงความว่างเปล่า กับดวงตาสีฟ้าที่เหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วภาพตรงหน้าฉันก็ดับลงอย่างไม่รู้ตัว....