เพียงตะวันโอบฟ้า

               ทั้งหมดพากันมานั่งในร้านอาหาร บรรยากาศมีเสียงเพลงเคล้าเบาๆตลอด ศจีและระย้ารู้จักกันมานานตั้งแต่สมัยเรียนปีหนึ่งถึงปีสี่ เพราะระย้าเป็นลูกสาวผู้ดีเก่าฐานะทางบ้านจึงอยู่ในระดับที่เรียกว่ามีเกินจะกิน ผิดกับศจีซึ่งเป็นลูกสาวข้าราชการครู เวลาศจีมีเรื่องเดือดร้อนอะไรระย้าก็จะคอยให้ความช่วยเหลือตลอดมา ทั้งสองขาดการติดต่อกันไปเมื่อตอนที่ระย้าแต่งงานมีครอบครัวไปกับพ่อเลี้ยงทางเหนือ ส่วนศจีเองได้แต่งงานกับปรีดาที่เป็นคนกรุงเทพฯโดยกำเนิด  ศจีจึงไม่ต้องย้ายไปไหนแต่มันก็เนิ่นนานมามากแล้ว  พอเจอกันก็เป็นธรรมดาที่จะต้องมีเรื่องถามไถ่กันมากมาย

               “เธอสบายดีไหมศจี” ระย้าถามสารทุกกข์สุขดิบเพื่อนเก่า

               “ฉันสบายดี เธอกับสามีล่ะเป็นยังไงบ้าง” ศจีถามเลยไปถึงสามีของเพื่อนรัก

               “ตอนนี้ฉันกับคุณพจน์สบายดีมากๆ” ระย้าพูดยิ้มแย้ม “เพราะคุณพจน์ยกกิจการงานในไร่ทั้งหมดให้ตาภูดูแลหมดแล้ว” ระย้ามีสีหน้าอิ่มเอิบยิ่งนัก

               “ตาภู…” ศจีสงสัย

               “จ้ะตาภูเป็นลูกชายคนโตของฉัน  ปีนี้ก็อายุสามสิบพอดี”

               “นี่เราไม่เจอกันสามสิบปีแล้วหรือนี่” ศจีพูด

               “นั่นสิ แต่ฉันก็ยังนึกถึงเธอตลอดนะ” ระย้าบอกยิ้มๆ “แล้วเธอล่ะมีลูกสาวหรือลูกชาย”                                                                                  “ลูกสาวจ้ะฉันมีลูกสาว ปีนี้ก็ครบยี่สิบห้าปีพอดี คลาดกับเธอนิดเดียวเอง”

               “เสียดายจังที่ไม่เจอลูกสาวเธอ อยากเห็นหน้าจริงๆ” ระย้ารู้สึกเสียดายมาก

               “เอาไว้คราวหน้าก็ได้ เดี๋ยวฉันให้ที่อยู่กับเบอร์ไว้นะ” 

               “ก็ดีนะเผื่อคราวหน้าฉันลงมา จะได้แวะไปหาเธอ ” 

               “แล้วเธอมาทำอะไรที่กรุงเทพฯล่ะ” ศจีถาม

               “ตายแล้ว! คุยกันเพลินลืมแนะนำพี่สาวฉันเลย” พอพูดถึงสร้อยระย้าก็เกือบจะลืมไปเลยทีเดียวว่ามีสร้อยมาด้วย “นี่พี่สร้อยพี่สาวฉันจ้ะ”

ศจีจึงยกมือไหว้

               “ฉันก็พอจำได้นะ ตอนที่ไปบ้านเธอคราวนั้นแต่เหมือนจะเห็นในรูปมากกว่า” ศจีพูดพลางมองหน้าสร้อยยิ้มๆ

               “ใช่จ้ะตอนนั้นพี่ไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ไปนอนที่บ้านสวนกับคุณทวด” สร้อยอธิบาย

               “ตอนนั้นน่ะพี่สร้อยต้องไปดูแลคุณทวดที่บ้านสวน เธอก็เลยไม่ค่อยได้เห็น” ระย้าพูดพลางก็คิดอะไรชึ้นมาได้“เออ...ศจีลูกสาวเธอแต่งงานรึยังล่ะ”

               “ยังหรอก รายนั้นน่ะวันๆช่วยพ่อทำแต่งาน” ศจีไม่กล้าสบตาเพื่อนรักเท่าไหร่นัก เพราะความเป็นแม่ศจีจึงต้องพูดเอาแต่ดีให้ลูกตัวเอง

               “เหมือนลูกชายฉันเลย อายุป่านนี้แล้วจะคบหากับผู้หญิงคนไหนรึก็ไม่มี คงยังไม่เจอที่ถูกใจ” ระย้าหยุดคิดนิดหนึ่ง “ศจี...เธอยังจำได้ไหมสมัยที่เราเรียนอยู่ด้วยกัน ที่ฉันเคยบอกเธอว่า ถ้าเธอมีลูกชายฉันมีลูกสาวหรือฉันมีลูกชายเธอมีลูกสาว เราสองคนจะให้ลูกของเราแต่งงานกัน เธอจำได้ไหม”

                 สร้อยที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับหันขวับทันที

                “จำได้สิ แต่ตอนนั้นเราพูดเล่นกันไม่ใช่หรือ”

                “ใช่ ตอนนั้นเราพูดเล่น  แต่ตอนนี้ฉันอยากให้มันเป็นความจริงนะ ลูกเราทั้งสองยังไม่มีใครทั้งคู่ ฉันว่าให้ลูกของเราลองคบหาดูใจกันไหมหรือไม่ก็…” ระย้าเว้นวรรคนิดหนึ่ง “จับแต่งงานกันไปเลย”  

               โอ้สวรรค์ทรงโปรด.....

               ศจีอุทานคำนี้ในใจ ดีใจจนเนื้อเต้นแต่ต้องเก็บอาการไว้ก่อน  หากใครได้เป็นทองแผ่นเดียวกับคนบ้านนี้รับรองว่ามีกินมีใช้ไม่ขาดมือสบายไปทั้งชาติ