เพียงตะวันโอบฟ้า

               บ้านสองชั้นใจกลางเมือง บริเวณบ้านเต็มไปด้วยแมกไม้นานาชนิดทั้งต้นปาล์ม ต้นเฟิร์น ต้นหูกระจงที่ยืนสูงใหญ่อยู่ข้างประตูรั้ว ด้านหน้ามีสระน้ำขนาดเล็กและสวนหย่อมขนาดกลางซึ่งมีที่นั่งสำหรับพักผ่อนหย่อนใจ ในสระน้ำบัวฝรั่งสีชมพูและสีขาวกำลังบานเต็มสระรับแสงอ่อนๆในยามเช้า ริมทางเดินต้นเทียนทองยืนเรียงกันอยู่อย่างเป็นระเบียบ มีทางเรียบๆสำหรับให้รถวิ่งเข้าออก  มีซุ้มไม้สำหรับนั่งพักผ่อนเพื่อรับลมเย็นๆขนาดไม่ใหญ่มากนักตั้งอยู่โดยที่หลังคาของมันถูกปกคลุมด้วยต้นพวงชมพูที่ออกดอกแข่งกันเต็มไปหมด 

               “นังเพียง...นังเพียง” ศจีหญิงวัยกลางคนรูปร่างสูงโปร่งเกรี้ยวกราดขึ้นในยามเช้า “นังเพียง แกอยู่ไหนเนี่ยออกมาหาฉันหน่อยซิ” เสียงของศจีดังคับบ้าน ไม่นานหญิงสาวร่างบางเจ้าของชื่อในชุดเสื้อยืดกางเกงขายาวก็วิ่งออกมาจากทางด้านหลังของบ้าน

               “คุณป้ามีอะไรหรอคะ” เรียวปากอิ่มเอิบได้รูปถามในอาการหอบๆ

               “ลูกเมกลับมารึยัง” ศจีถามเสียงเครียด แต่เพียงฟ้ากลับทำหน้าตาเลิ่กลั่กจนศจีชักจะหมั่นไส้

               “อ้ำอึ้งอะไรล่ะนังโง่ ฉันถามหูแตกรึไง”  ใบหน้าบึ้งตึงยิ่งนัก ผมสั้นเคียงไหล่ที่ดัดไว้เริ่มไม่เป็นทรง

               “พี่เมไม่ได้บอกไว้ค่ะ ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่” หญิงสาวตอบตามซื่อ แต่ศจีกลับรู้สึกโกรธจนเลือดขึ้นหน้าจึงผลักร่างสูงโปร่งไปกองที่พื้น

               “แล้วทำไมแกถึงไม่ถาม” ศจีใช้นิ้วจิ้มไปที่หัวของเพียงฟ้า “มีสมองน่ะคิดมั่งสิ” เสียงเอะอะโวยวายทำให้ปรีดาที่กำลังเดินลงบันไดมาถามขึ้น 

               “มีอะไรกันคุณ โวยวายไปถึงชั้นบนโน่น”

               “ก็ยัยเพียงหลานสาวสุดที่รักของคุณนี่สิ ถามอะไรก็ไม่ได้ความสักอย่าง”

               “คุณถามหาลูกหรือ” ปรีดายิ้มเหยียด “ลูกคุณ คุณยังไม่รู้เลยว่ามันหายหัวไปอยู่ที่ไหน แล้วคุณจะมาถามเอาอะไรกับยัยเพียง”

               “ยัยเมก็เป็นลูกของคุณเหมือนกันนะคะ ทำไมคุณพูดถึงลูกแบบนี้” ศจีเริ่มกลับมาเดือดดาลอีกครั้ง

               “ใช่ ยัยเมมันเป็นลูกผม ลูกที่ผมสั่งสอนอะไรมันไม่ได้เลย เพราะมีแม่อย่างคุณให้ท้ายมันทุกเรื่องจนมันไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตา”

สงครามย่อมๆเกิดขึ้นอีกแล้วระหว่างสามีและภรรยา จะว่าเพียงฟ้าเห็นจนชินตาก็ได้ เพราะลุงกับป้าของเธอมีปากเสียงเรื่องของเมริษาเป็นประจำ บางทีเธอก็คิดโทษตัวเองที่เกิดมาเป็นภาระของครอบครัวปรีดา

               “คุณแม่ เมกลับมาแล้วค่ะ” เสียงของเมริษาดังขึ้น ร่างแบบบางในชุดเดรสสั้นเกาะอกยืนโงนเงนเบาๆ ไม่รู้ว่าเมาหรือง่วงมากกว่ากัน

               “ลูกเม กลับมาแล้วหรอลูก ทำไมเมื่อคืนไม่โทรมาบอกแม่ว่าจะกลับเช้า”

               “เมไม่ว่างค่ะ เมขอโทษนะคะ”

               “แกไม่ว่างหรือแกกำลังมั่วอยู่กับผู้ชายของแกกันแน่” ปรีดาก่นด่า

               “คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าลูกของฉัน” ศจีแทบจะตวาด

               “ตกลงมันเป็นลูกคุณคนเดียวใช่ไหม ผมถึงแตะต้องไม่ได้”

               “คุณปรีดา...” ศจีเถียงไม่ออก

               “คุณลุงคะ เพียงว่าคุณลุงไปทำงานดีกว่านะคะ พี่เมก็กลับมาแล้ว อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ” เพียงฟ้าพูดพร้อมเขย่าแขนผู้เป็นลุงเบาๆ

                ปรีดาหันมามองหลานสาวเพียงคนเดียวของเขา หลานซึ่งเป็นลูกของปาริฉัตรน้องสาวเพียงคนเดียวของเขาเช่นกัน ปาริฉัตรจากไปหลังจากที่เพียงฟ้าเกิดได้เพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น เขาลูบหลังมือของเพียงฟ้าเบาๆพลางพยักหน้าแล้วพากันเดินออกไป

               “แหม ทีนังหลานสาวเป็นคนพูด คุณก็เชื่อมันหัวปักหัวปำเลยนะ รักกันเข้าไปนังลูกไม่มีพ่อคนนี้ ” ศจีด่าไล่หลัง

                เพียงฟ้าเดินมาส่งผู้เป็นลุงไปทำงานทุกเช้าอย่างเคย เธอรักปรีดาเหมือนพ่อ เพราะตั้งแต่จำความได้ก็มีแต่ปรีดาเท่านั้นที่รักและเป็นห่วงเธอมาตลอด ทั้งส่งเสียให้เรียนจนจบปริญญา และจะให้เข้าทำงานในบริษัท แต่ศจีไม่ยอมเธอจึงต้องอยู่กับบ้านรับใช้ผู้เป็นลุงกับป้าและเมริษาเรื่อยมา รถของปรีดาลับตาไปแล้ว เพียงฟ้ามองเข้าไปในบ้าน ยังมีงานอีกมากมายที่เธอต้องทำ ไม่ใช่คนรับใช้ก็เหมือนใช่ แต่จะทำอย่างไรได้เมื่อโชคชะตาขีดเส้นใต้ให้ชีวิตเธอเป็นแบบนี้ เพียงฟ้าเดินเลี่ยงออกมาทางห้องครัว และทำงานบ้านอย่างที่เคยทำ

ช่วยติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ