เพียงตะวันโอบฟ้า

               กว่ารถจะแล่นมาถึงที่หมาย ซึ่งเป็นโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งก็เล่นเอาปรีดานักธุรกิจวัยกลางคนถึงกับปวดเศียรเวียนเกล้าด้วยอาการถนนตายเมื่อครู่ ไม่มีรถคันใดกระดิกร่วมค่อนชั่วโมงแต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาสำคัญสำหรับเขา  เพราะปัญหาที่สำคัญมากกว่ากำลังรอเขาอยู่

                พอเท้าแตะพื้นโรงพยาบาล ร่างสูงใหญ่ก็จ้ำอ้าวมายังฝ่ายประชาสัมพันธ์ถามถึงทางไปห้องพักหลังคลอดทันที  ใช่ว่าภรรยาของเขามาคลอดลูกเสียเมื่อไหร่ หากแต่เป็นปาริฉัตรน้องสาวร่วมสายเลือดของเขาต่างหาก เขาแทบช็อกเมื่อรู้ว่าปาริฉัตรคลอดลูก เพราะไม่เคยรู้มาก่อนว่าน้องสาวคนเดียวที่หายไปหลายปีตั้งท้องตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งๆที่เธอยังไม่ได้แต่งงาน ตอนที่รู้เรื่องเขายังนั่งประชุมอยู่ที่บริษัท แต่พอทางโรงพยาบาลโทรไปแจ้งเขาก็รีบมาทั้งๆที่ยังประชุมไม่เสร็จด้วยซ้ำ เห็นป้ายว่าเป็นห้องพักหลังคลอดเขาก็ผลักประตูเข้าไปทันที 

                “พี่ปี...” หญิงสาวร้องเรียกชื่อพี่ชายด้วยความยินดีเมื่อเห็นใบหน้าคมเข้มของอีกฝ่ายแม้จะมีน้ำใสๆอาบแก้มอยู่ก่อนแล้วก็ตาม ภาพที่ปรีดาเห็น น้องสาวอยู่ในชุดของโรงพยาบาลกำลังนอนโอบกอดร่างลูกน้อยอย่างทะนุถนอม ปาริฉัตรดูอวบขึ้นนิดหน่อยซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับแม่หลังคลอด แต่คงดูแปลกตาสำหรับปรีดาเพราะเขาเคยเห็นแต่ปาริฉัตรหญิงสาวที่มีร่างบอบบาง หน้าตาสวยน่ารัก ใช่น้องสาวของเขาเป็นแบบนั้นต่างหาก แต่ถึงจะเปลี่ยนไปยังไงเค้าหน้าเดิมก็ยังมีอยู่ปรีดาจำได้ดี เขาเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วนั่งลงบนเตียงผู้ป่วย คราวนี้ปาริฉัตรเห็นหน้าพี่ชายได้ถนัดตา ริ้วรอยบนใบหน้าบางส่วนบอกได้ว่าพี่ชายของเธอมีอายุแล้ว ซึ่งก็คงไม่ต่างอะไรกับเธอเท่าไหร่เพราะทั้งสองมีอายุห่างกันเพียงสามปี

                “เกิดอะไรขึ้น ทำไม…..” เขาถามไม่ทันจบดี

“ปาขอโทษ พี่ปีปาขอโทษ” ปาริฉัตรปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “ ปาไม่ดี ปาชั่ว พี่ปีปาหมดที่พึ่งแล้ว ”  ปาริฉัตรร้องไห้เหมือนคนขาดสติ น้ำตาเหนียวเหนอะหนะเปียกปอนเต็มดวงหน้า ผมที่ยาวเคียงไหล่ดูไม่เป็นทรงเท่าไร

“เดี๋ยวปา เล่าให้พี่ฟังหน่อยได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น พี่งงไปหมดแล้ว” ปรีดารู้สึกเหมือนโดนอะไรบางอย่างตีหัวอย่างแรงจนมึนงงไปหมด ปาริฉัตรเสมองไปทางอื่น ดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง

“ปาไม่รู้จะเริ่มยังไง รู้แต่ว่าความรักครั้งนี้ของปาผิดพลาดเหลือเกิน ผิดศีลธรรมจรรยา ผิดเพราะปาโง่เอง ทุกอย่างมันผิดพลาดไปหมด” ปาริฉัตรสะอึกสะอื้นจนตัวโยน

“ปา…” ปรีดาเรียกชื่อน้องสาวหนักแน่นเหมือนต้องการเรียกสติ เขาเอื้อมมือไปแตะบ่าของน้องสาวเบาๆอย่างกับว่าแตะต้องวัตถุโบราณชิ้นสำคัญ ปาริฉัตรจึงโผเข้ากอดพี่ชายอย่างคนหาที่พึ่ง

ฝากผลงานด้วยนะคะ