ปาฏิหาริย์โลกวิญญาณ (ได้รับการตีพิมพ์จากAmity Publishing แล้ว)

           
 
               “นายยังจำตอนที่ฉันเล่าเรื่องอดีตชาติของตัวเองให้ฟังได้รึเปล่า” สาริกาท้าวความ
 
              “ที่คุณบอกว่าคุณเกิดเป็นลูกสาว พระยา เอ่อ…อะไรน้า” ผมพยายามนึกถึงชื่อบิดาที่เจ้าหล่อนเคยพูดไว้ “นั่นใช่มั๊ย”
 
              “หลวงพิบูลย์ชัยปกรณ์” ร่างเพรียวในชุดเดรสยาวเอ่ยแก้พลางแบมือขวาวนเหนือชุดน้ำชาที่วางอยู่ข้างตัวแล้วเสกมันให้กลายเป็นผอบวิเศษในบัดดล  “ตอนฉันยังเป็นเด็กๆ ครั้งหนึ่งระหว่างที่ฉันกับพี่เลี้ยงกำลังเดินกลับเรือนที่อยู่ห่างออกไปจากท้ายตลาด  พวกอันธพาลก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ แล้วพยายามเข้ามาข่มเหงรังแกพวกฉัน”
 
              พอได้ยินเจ้าตัวเล่ามาถึงตรงนี้ผมก็ร้องทักขึ้นมาทันที
 
              “ห๊ะนี่คุณถูกข่มขืนเหรอ”
 
              “เพี๊ยะ!”
 
              “โอ๊ย!”  ผมอุทานเมื่อถูกอีกฝ่ายใช้ฝ่ามือตบหน้าเข้าให้โดยไม่ทันตั้งตัว
 
              “ปากเสีย ไม่ได้ถึงขนาดนั้นย่ะ” เธอแหวใส่ก่อนจะเปิดผอบวิเศษซึ่งวิบวับแวววาวไปด้วยแสงจากอัญมณีที่ประดับอยู่โดยรอบออก จากนั้นจึงล้วงหยิบเอาเม็ดเจลลี่สีแดงขึ้นมาใส่ปากเคี้ยว ก่อนจะยื่นผอบมาให้ผม
 
              ผมก้มลงมองเม็ดเจลลี่หลากสีสันในนั้น แล้วเลือกหยิบขนมเม็ดสีเหลืองใสรูปทรงคล้ายๆ เมล็ดถั่วแดงที่เหลืออยู่เพียงเม็ดเดียวขึ้นมาจะลองชิมดูแต่อีกฝ่ายก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
 
              “หยิบสีแดงสิ”
 
              “ก็ผมอยากกินสีอื่นมั่งนิ” ผมโอด
 
              “นายคงยังไม่รู้สินะว่าแต่ละเม็ดน่ะก็ให้ผลที่ต่างกันออกไปน่ะ” ว่าแล้วเจ้าหล่อนที่ตอนนี้กลับคืนเป็นหญิงสาวสวยดังเดิมแล้วก็ฉวยเอาผอบในมือผมไปแล้วค่อยๆ หยิบเจลลี่แต่ละสีขึ้นมาอธิบาย
 
               “อย่างสีแดงนี่ช่วยรักษาแผลฟื้นฟูกำลัง”
 
              “สีม่วง ทำให้พลังหดหาย”
 
              “สีดำนี่อันตราย”
 
              “ส่วนสีฟ้า คือพลังแห่งเทพ”
 
              “สีเขียว รักษาพิษหลายชนิด”
 
              “ชมพูนี่ให้ผลสุ่มต่างกันไปแต่ละคน”
 
              “แล้วสีเหลืองล่ะ” ผมถามพลางส่งสายตาจดจ้องไปยังขนมที่ยังอยู่ในมืออย่างสนใจใคร่รู้
 
              “เดี๋ยวนายก็จะรู้เองแหละ” เธอบอกพร้อมกับแบมือขอมันคืนจากผม