ปาฏิหาริย์โลกวิญญาณ (ได้รับการตีพิมพ์จากAmity Publishing แล้ว)

              “หะหะหัวหน้าทำ…แบบนี้…ได้ยังไง” ผมพูดเสียงสั่นด้วยอารมณ์อันหลากหลายที่ระคนกันอยู่ภายในใจ  

              “ขอบคุณมากคุณย้ง” มันรีบฉวยเอาแผ่นกระดาษจากมือที่กำลังสั่นกึกๆ ไปในทันที ผมยังจำนาทีที่ได้เงยหน้าขึ้นมาสบดวงตาหยีๆ อันแสนเจ้าเล่ห์เพทุบายนั้นได้ น่าแปลกที่มันดูไม่สะทกสะท้านใดๆ เลยกับความเลวที่ได้ก่อขึ้น แต่กลับวางตัวได้นิ่งเฉย ราวกับมองเห็นผมเป็นลูกไก่ในกำมือ แต่แรกมันพยายามใช้ไม้อ่อนกับผม ชื่นชมผมอย่างนู้นอย่างนี้

              “คุณเป็นคนทำงานดี”

              “ผมรู้ว่าคุณรักบริษัท”

              “ผมวางใจในตัวคุณมากเลยนะ”

              และแล้วมันก็หว่านล้อมให้ผมกลายเป็นพวกเดียวกับมัน

              “ถ้าคุณไม่พูด เรื่องนี้ก็คงไม่มีใครรู้หรอก ปล่อยให้ทุกอย่างมันผ่านไป เชื่อผมเถอะ”

              “ผมก็คิดไว้นานแล้วว่าจะเสนอเพิ่มเงินเดือนแล้วก็โอทีให้คุณ”

              จากนั้นจึงเตือน และข่มขู่ผมแบบกลายๆ ว่า

               “ผมรู้ว่าคุณต้องเข้าใจผม ผมอยู่ที่นี่มานานกว่าคุณเสียอีก ใครๆ ก็รักผมทั้งนั้นแหละ รวมถึงMD บางคนก็ด้วย ถึงคุณจะพูดอะไรไปมันก็ไม่มีประโยชน์หรอก คุณว่าจริงมั๊ย”

              “มันก็แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่เลยคุณย้ง”

              “อย่าลืมว่าคุณเองก็มีชื่ออยู่ในนี้เหมือนกัน นี่ไงลายเซ็นต์คุณ”

              “แต่ผมไม่ได้ทำนะ” ผมพยายามโต้ “ผมจะร้องเรียน”

              “ก็เอาสิ ถ้าคุณอยากมีปัญหา แค่คำพูดน่ะ มันเชื่อได้ด้วยเหรอ…แต่เนี่ยผมมีหลักฐานนะ ผมรับรองว่าถ้าคุณรนหาที่ คุณจะต้องติดร่างแหไปด้วยแน่ๆ  ถามจริงๆ ชีวิตคุณยังวุ่นวายไม่พออีกเหรอคุณย้ง”

              และก่อนที่ผมจะเดินหน้าซีดตัวสั่นออกมาจากห้อง ไอ้เจ้าสุนัขจิ้งจอกภายใต้ชุดสูท ผูกไทค์ดูโก้หรูที่คอยปั้นหน้าเป็นผู้จัดการใจดีแย้มยิ้มเป็นกันเองกับทุกคน ก็สำรอกวาจาทุเรสๆ ให้ผมฟัง

              “คุณเป็นคนดีนะวิศรุฒิ แต่โลกมันก็เป็นแบบนี้แหละ เราจะได้รับประโยชน์ก็ต่อเมื่อเราทำตัวให้มีประโยชน์  ถ้าคุณช่วยผมเราก็Win Win กันทั้งสองฝ่าย ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจในคำพูดของผมนะ” 

              “ปึง”

              สิ้นเสียงประตูปิดลง ผมก็ได้ตระหนักถึงความจริงด้านหนึ่งของโลกใบนี้

              ขึ้นชื่อว่า ‘มนุษย์’ ย่อมทำได้ทุกอย่างเพื่อตัวเอง แม้ว่าจะต้องหักหลังหรือทำร้ายคนอื่นก็ตาม และผมเองก็เช่นกัน ผมตัดสินใจเก็บงำความลับนั้นไว้เพราะไม่ต้องการตั้งตนเป็นอริกับหัวหน้างาน และใช้ชีวิตอันแสนน่าเบื่อต่อไปภายใต้ความแคลงใจที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นทีละนิดๆ จนผลสุดท้ายก็ไม่อาจกลบเกลื่อนความรู้สึกผิดหวังในตัวหัวหน้างานได้อีกต่อไป

              ผมเริ่มแข็งข้อ บ่ายเบี่ยงงานที่มันมอบหมายให้ทำ โดยเฉพาะเรื่องของพวกตัวเลข งบจัดซื้อ เอกสารการเบิกจ่ายต่างๆ ด้วยกังวลว่าจะถูกปลอบแปลงข้อมูลอีกหรือไม่ และนั่นอาจเป็นชนวนเหตุที่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างเลวร้ายลงกว่าเดิม

               แท้จริงแล้วคำพูดหวานหู ที่ยกยอปอปั้นผม บอกว่าจะเพิ่มเงินเดือนให้หรืออะไรต่างๆ นั่นก็เป็นแค่คำลวงให้ผมตายใจ มันเริ่มหาวิธีที่จะกำจัดผมไปให้พ้นทางอย่างเลือดเย็น ด้วยการบีบให้ผมทุกข์ทรมาน เพิ่มแรงกดดันต่างๆ นานา ทั้งให้ออกภาคสนามบ่อยๆ ดึงเรื่องให้ช้าจนถูก MD คอมเพลน แก้เอกสารกันวุ่นวายหลายตลบ

              ทำงานน่าเบื่อซ้ำซ้อน ประเมินผลงานให้ต่ำ รวมถึงตำหนิ บ้างก็แกล้งแซวแรงๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นๆ ใส่ไฟผมเสียจนยับเยิน ผมต้องทนอึดอัดเรื่อยมา จากคนที่ประหยัดคำพูดอยู่แล้วก็ยิ่งเงียบขรึมเคร่งเครียดขึ้นไปอีก จนท้ายที่สุดก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ยื่นซองขาวลาออกจากบริษัทที่ผูกพันกันมายาวนานอย่างไม่เหลือเรื่องราวดีๆ ให้คนอื่นได้จดจำ

              …นี่หรือคือสิ่งที่ผมควรจะได้รับ