ปาฏิหาริย์โลกวิญญาณ (ได้รับการตีพิมพ์จากAmity Publishing แล้ว)

             “คนเราก็มีโอกาสทำผิดพลาดได้ด้วยกันทั้งนั้นน่ะแหละ อย่าไปคิดมากเลย” อีกฝ่ายหนึ่งปลอบพร้อมกับยกมือข้างซ้ายวางบนไหล่ผม “หากรู้ว่าทำผิดแล้วก็อย่าทำมันซ้ำอีก นี่ล่ะคือสิ่งสำคัญ…ฉันเองก็ยังเคยทำงานพลาดเหมือนกัน แต่ไม่เล่าให้ฟังหรอกนะ เดี๋ยวนายจะหัวเราะเยาะฉันแย่”
 
              “แล้วเป็นไงบ้าง โลกหลังความตายสนุกดีมั๊ยล่ะ” เธอถามด้วยรอยยิ้ม
 
              “สนุก” ผมตอบออกมาสั้นๆ ก่อนจะประชดใส่ “สนุกกะผีอะไรเล่าคุณ…ถ้าผมรู้ว่ามันน่ากลัวแบบนี้ผมคงไม่…”
 
              “แล้วทำไม….?” เธอถามต่อโดยเว้นคำแสลงหูเอาไว้
 
              ผมหยุดคิดนิดหนึ่งแล้วจึงระบายออกมาว่า         
   
              “ผมคงอ่อนแอเกินไปมั้ง…โลกมันเลวร้ายนะคุณ มันโหดเหี้ยมกับเราเสมอแม้ว่าเราจะพยายามวิ่งหนีมันสักเท่าไหร่ก็ตาม วันหนึ่งเมื่อเราชนะเราก็โห่ร้องดีใจ แต่พออีกวันมันก็หักหลังเราแล้วกระทืบซ้ำ การมีชีวิตอยู่บางทีมันก็ยากเกินไป ผมเหนื่อยกับความผิดหวัง สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง และแทบไม่เคยได้อะไรเลย
 
              …ผมอายุจะสามสิบแล้วแต่ก็ยังไม่เป็นโล้เป็นพาย ไม่มีอะไรสักอย่างที่ควรจะมี…แฟนผมถึงทิ้งผมไปเพราะผมมันไม่มีอนาคต”   
 
              “นายน่ะเอาแต่คิดว่าปัญหาที่นายเจอมันใหญ่มาก มันแก้ไขไม่ได้ ไม่มีทางออกเองต่างหาก แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่านายสมควรจะต้องตายไม่ใช่เหรอ”
 
              “แล้วผมควรจะอยู่ต่อไปเพื่ออะไรกันล่ะคุณ…” พูดแล้วน้ำตาก็ซึมออกมาด้วยไม่รู้จริงๆ ว่าการมีชีวิตอยู่อย่างน่าสมเพชกับการตายอย่างน่าเวทนาสิ่งไหนที่ดูจะมีค่ามีราคามากกว่ากัน
 
              “พวกเราไม่เคยคิดว่านายไร้ค่า…ย้ง นายแค่อ่อนแอในช่วงที่กำลังตกทุกข์ได้ยาก แต่ไม่ใช่คนไร้ค่า” เธอตอบแล้วเงียบไปอึดใจหนึ่ง
 
              “สักวันหนึ่งในวันที่นายเข้าใจอะไรๆ ได้มากกว่านี้นายจะรู้เองว่าทำไม” สาริกากล่าวอย่างใส่อารมณ์ก่อนจะผายมือขึ้นเล็กน้อย “แต่ตอนนี้สิ่งที่นายรู้แล้วก็คือการตัดสินใจของนายมันไม่ได้ทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น ความตายไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น…ซึ่งนายก็เห็นแล้วว่ามันเป็นยังไง”
 
              จากนั้นนางฟ้าสาวที่เริ่มอ่อนเยาว์และมีน้ำมีนวลขึ้นก็สอดแขนกอดอกแล้วแสดงทัศนคติของตนออกมาให้ผมฟัง