ปาฏิหาริย์โลกวิญญาณ (ได้รับการตีพิมพ์จากAmity Publishing แล้ว)

              “แม่เคยบอกกับผมว่า สักวันผมจะได้เจอผู้หญิงที่มองเห็นค่าในตัวผม และรักในสิ่งที่ผมเป็น” ผมเอ่ยให้สาริกาที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ ฟัง “คนที่ยินดีที่จะร่วมทั้งทุกข์…และสุข…ไปกับเรา เหมือนที่แม่ได้เจอกับป๊า”
 
              “แม้แต่ตอนที่เค้าทั้งสองคนทะเลาะกัน ตอนที่ป๊าตัดสินใจผิดพลาดไปเซ็นต์ค้ำประกันให้เพื่อน ตอนที่ชีวิตของพวกเราเหมือนตกเหว แม่ก็ไม่เคยต่อว่าด่าทอป๊ารุนแรงเลยสักครั้ง อย่างมากก็เถียงกัน เมินหน้าใส่กันแต่พออีกวันก็กลับมาคุยกันปกติเหมือนเดิม แม่ไม่เคยหนีไปไหน ป๊าเองก็ไม่เคยออกปากไล่แม่แม้ว่าทุกอย่างมันจะเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม”
 
              ทันใดนั้นภาพของแฟนสาวปรากฏขึ้นมาในห้วงคะนึงใบหน้าสดใสและสะสวยกำลัง คลี่ยิ้มหวานให้ ก่อนที่ภาพห้องพักอันโล่งตาไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ของเธอ กระดาษโน้ตที่เขียนถ้อยคำบอกลา จะปรากฏขึ้นมาแทนที่ประหนึ่งตอกย้ำให้เจ็บช้ำระกำใจ…เมื่อชีวิตคู่ที่ประคับประคองกันมายาวนานได้อับปางลงในชั่วพริบตา  
 
              “แม่นายคงรักพ่อนายมากเลยนะ”
 
              คำพูดของสาริกา ทำให้ผมได้สติ
 
              “เท่าที่เห็นมาตลอดผมก็เชื่อนะว่าพวกเขาอยู่กันด้วยความรักจริงๆ ผมเองก็อยากจะโชคดีแบบนี้บ้าง อย่างตอนที่ป๊าเข้าโรงพยาบาลแม่กับน้องผมก็คอยอยู่เฝ้าจนวันสุดท้าย”
 
              “พ่อนาย…เค้า…เอ่อ”
 
              “ป๊าทำงานหนักแล้วก็เครียด แกมีโรคประจำตัวพวกความดันน่ะ” ผมเอ่ย“แล้วก็พวกโรคหัวใจร่วมด้วย แม่เล่าให้ฟังว่าจู่ๆ ป๊าก็ล้มลงที่ร้าน วันถัดมาท่านก็ด่วนจากไปโดยที่พวกเราไม่ทันตั้งตัว ผมเองตอนนั้นยังนั่งสอบอยู่ที่มหาลัยอยู่เลยคุณ กว่าจะได้รู้เรื่องรู้ราว กว่าจะได้กลับมาแกก็ไปก่อนแล้ว…”
 
              พอเล่าถึงตรงนี้ผมก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดขึ้นมา
 
              “เอาน่าๆ อย่าเสียใจไปเลยอย่างน้อยตอนที่เขามีชีวิตนายกับพ่อก็คงมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นเยอะแยะ ฉันว่ามันน่าจะเพียงพอแล้วล่ะ เกิดแก่เจ็บตายมันเป็นเรื่องธรรมดาของพวกมนุษย์นะ…นายคงเข้าใจดี” อีกฝ่ายปลอบ
 
              “ไม่หรอกคุณ ผมกับป๊าน่ะไม่ค่อยมีช่วงเวลาดีๆ แบบนั้นหรอก” ผมตอบพลางระลึกถึงตอนที่ป๊าหน้านิ่วคิ้วขมวด ด่าว่าผม บ้างก็ตวาดใส่ หรือหยิบไม้แขวนเสื้อไล่ตีแม้ด้วยเรื่องอันเล็กน้อย  “ผมอ่ะถูกป๊าด่าประจำแหละ ไม่เคยทำอะไรถูกใจแกซ้ากอย่าง ทำอะไรผิดหน่อยแกก็ด่า ก็ตี พอจะชี้แจง ก็หาว่าเถียง ทีน้องผมไม่เห็นเจอแบบนี้มั่งเลย” ผมโอดก่อนจะยกกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นดื่มอึกใหญ่
 
              “ตอนนั้นผมโคตรเบื่อบ้านชิบ ก็จนจบมอหกโชคดีดันสอบติดมหาฯลัยในกรุงเทพฯ ก็เลยได้ย้ายมาอยู่ในเมืองไม่งั้นก็คงได้ดักดานอยู่ที่บ้านนอกนู่น ผมอ่ะชอบตอนอยู่มหาฯลัยที่สุดแล้วล่ะคุณ มีอิสระเสรี อยู่กับเพื่อนรุ่นๆ เดียวกันไปไหนไปกัน ผู้หญิงน่ารักก็เยอะ”
 
              “นี่แสดงว่า นายก็ไม่ลงรอยกับพ่อเท่าไหร่สินะ” สาริกาเปรย
 
              “อืม…ก็ค่อนข้างห่างนะ” ผมยอมรับก่อนจะอุทานออกมาเบาๆ “อ้อ…แต่ก็มีเรื่องหนึ่งนะที่ผมยังจำได้อยู่”
 
              “หืม” อีกฝ่ายตะแคงหน้ามาด้วยความสงสัย
 
              “ตอนผมอายุได้เก้าขวบมั้ง” ผมปริปากเล่าความทรงจำครั้งยังเป็นเด็กให้เธอฟัง “ผมไปเล่นตากฝนจนตัวเปียก คืนวันนั้นก็เลยไข้ขึ้นหนัก ตัวสั่นเพ้อเลยล่ะคุณ ป๊าเค้าก็ช้อนตัวผมขึ้นจากที่นอนแล้วพาไปส่งโรงพยาบาลกลางดึก พอไปถึงที่นั่นแกก็โวยวายใหญ่ ให้หมอรีบมาดูอาการผม ขอลัดคิวจนเถียงกับพยาบาลเสียงดัง
 
              แม่ต้องมาปราม ผมก็อายๆ นะแต่ตอนนั้นมันก็ไม่รู้เรื่องอะไรเท่าไหร่ เพราะพิษไข้ หมอบอกว่าถ้ามาช้ากว่านี้ก็อาจเป็นอะไรไปมากกว่านี้ก็ได้…ถ้าไม่ได้เค้าวันนั้นผมก็คงแย่เลยล่ะ”
 
              “จะว่าไปแล้วผมเองก็ทำไม่ดีกับพ่อเค้าไว้เหมือนกัน” พูดแล้ว ภาพของตนเองที่เหวี่ยงรองเท้าคัทชูหนังสีดำหัวตัดจากแบรนด์ดังลงพื้นไม้ด้วยความโมโหก็ผุดพรายขึ้นมาในความทรงจำ หลังจากที่ได้รู้ความจริงว่าของในกล่องของขวัญที่แม่เอามามอบให้ในวันเกิดครบรอบ 18 ปี ที่แท้เป็นเพียงรองเท้ามือสองคู่หนึ่งที่ผ่านการย้อมแมวขัดสีฉวีวรรณเสียดูเหมือนใหม่
 
              โลกแห่งความสุขในวันแสนพิเศษได้พังทลายลงตรงหน้า เหลือเพียงไฟแห่งความโกรธเกรี้ยว และความผิดหวังที่ลุกโชนสุมทรวง
 
              “ย้งทำไมทำอย่างนี้ละลูก ป๊าเค้าอุตส่าห์ตั้งใจทำให้นะ” เสียงของแม่นี่นั่งอยู่บนตั่งไม้ว่ากล่าวด้วยอารามตกใจ “ย้งบอกแม่ว่าอยากได้รองเท้าหนังดีๆ ใส่ไปเรียนไม่ใช่เหรอลูก”
 
              “ย้งไม่อยากได้ของเก่านี่แม่ อั๊วะอยากได้คู่ใหม่”
 
              “แต่นี่ก็ใส่ได้เหมือนกัน ของใหม่ที่ลูกอยากได้มันตั้งหลายพันป๊าเค้าจะซื้อให้ได้ยังไง คู่นี้มันก็ซ่อมนิดเดียวเองหนังแท้เลยนะลูก” แม่พยายามอธิบาย แต่ดูเหมือนอารมณ์คุกรุ่นจะปิดหูปิดตาผมไม่ให้มองความจริงใดใดทั้งนั้น แม้ว่าตอนนั้นครอบครัวของเราจะยากลำบาก แต่ของขวัญวันเกิดสำหรับผมมันต้องเป็นของใหม่เท่านั้น ไม่เอาหรอกของเหลือเดนที่ผ่านการใช้งานมาแล้วแบบนี้
 
              “โธ่  เว้ย!” ผมแผดเสียงพร้อมกับใช้เท้าซ้ายเตะมันกระเด็นไป
 
              “อาย้ง!...ผั่วะ” พอเงยหน้ามาอีกทีผมก็ถูกหมัดของป๊ากระแทกเข้าให้เต็มข้างแก้ม ผมที่เลือดขึ้นหน้าก็ถลาเข้าใส่ป๊าที่กำลังเดือดดาลหวิดจะวางมวยกัน ยังดีที่แม่เข้ามากั้นกลางไว้ไม่ให้ลงไม้ลงมือกันไปมากกว่านี้
 
              “ทำไมอั๊วะต้องเกิดมาเป็นลูกคนจนๆ แบบนี้วะ”  ผมตะเบ็งเสียงใส่ น้ำตาร้อนผ่าวเอ่อคลอด้วยอารมณ์ผิดหวัง เสียใจที่บิดาบังเกิดเกล้าไม่เคยเห็นค่าผมเลย ก่อนจะกระทืบคัทชูอีกข้างหนึ่งที่อยู่ข้างฝ่าเท้าไปหนึ่งทีแล้ววิ่งตึงตังขึ้นบ้านไปทรุดตัวอยู่หลังประตูห้องนอนแล้วกอดเข่าร้องไห้
 
              หลังจากเกิดเหตุการณ์รุนแรงในครั้งนั้นผมกับป๊าก็ไม่ได้คุยกันเลยไปนานร่วมเดือน