ปาฏิหาริย์โลกวิญญาณ (ได้รับการตีพิมพ์จากAmity Publishing แล้ว)

“ฮืออ…” 
 
ฉับพลันนั้นผมก็ได้ยินเสียงประหลาดชวนสะพรึงดังแว่วเข้าหู เป็นเสียงครางสั่นๆ ลากยาวในลำคอเหมือนคนเพ้อยามจับไข้
 
และมันทำให้ผมรู้สึกสะท้านด้วยความกลัวอย่างบอกไม่ถูก
 
ไม่ทันที่ตนเองจะหันขวั่บไปมองได้ถนัดชัดเจน ร่างดำทะมึนนั้นก็หายวับไปจากปลายหางตาของผมเสียแล้ว
 
“อ๊ะนั่น…คุณ คะคะคุณ คุณ” ผมร้องตะกุกตะกักพลางยกมือยกไม้บอกใบ้เป็นพัลวัน
 
‘ไม่ผิดแน่’
 
เมื่อครู่นี้ผมเห็นเงามนุษย์ร่างผอมโกรกคนหนึ่งกำลังยืนหัวโด่อยู่บนหลังคาบ้านหลังถัดไป ผมเผ้าของใครคนนั้นยุ่งเหยิง สวมเสื้อผ้ามอซอราวกับคนจรจัด แต่ที่น่าพรั่นพรึงก็คือ…ผมรู้สึกได้ว่าร่างนั้นกำลังจับตามองมาที่พวกเราทั้งสอง
 
พอได้ยินเสียงโวยวาย สาริกาก็หันมองไปตามทิศทางที่ผมชี้นิ้วด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วจึงส่งโทรจิตหาผม
 
‘นายเห็นมันแล้วสิ…เราไม่ได้อยู่ที่นี่กันลำพังเพียงสองคนหรอกนะเพราะฉะนั้นระวังตัวไว้’
 
ภาพเนื้อหนังแห้งกรังที่หุ้มร่างห่อกระดูกราวกับเด็กชาวเอธิโอเปียผู้โหยหิว ติดตาผมพาให้สลดสังเวชใจขึ้นมาอย่างประหลาดประหนึ่งถูกความเศร้าหมองโถมทับเข้ามาอย่างรวดเร็วและรุนแรงจนผมยากที่จะกลั้นน้ำตาไม่ให้ร้องไห้
 
“พวกพรากบุญน่ะ” เธอเอ่ยปากบอกสั้นๆ ก่อนเร่งเร้าให้ออกเดินทาง “รีบไปกันเถอะ”
 
“อะ…อืม” ผมพยักหน้า ตัวสั่นสะท้านน้ำตาคลอขณะที่อีกฝ่ายดึงตัวผมซึ่งกำลังสอดแขนงอตัวจะล้มมิล้มแหล่ให้พ้นออกไปจากบริเวณนั้น
 
“คะคะคุณว่าพะพวกพวกมันจะตามเรามามั๊ย”  ผมถามเสียงตะกุกตะกัก ระหว่างที่เราสองคนพากันจ้ำเท้าเดินหลบเลี่ยงมาพร้อมกับก้มหน้าดูแผนที่ไปพลาง แน่นอนว่าผมหวาดหวั่นกับพวกผีแปลกๆ แบบนี้เป็นที่สุด แค่เคยเจอพวกวิญญาณสวะก่อกวนไปเมื่อคราวก่อนก็แทบเอาตัวไม่รอด หวังว่าคราวนี้จะไม่เจอพวกสันตนาปานบุญรังควาญเข้าอีกนะ
 
“คงไม่ตามมาหรอก” สาริกาบอกให้ผมใจชื้น ขณะที่ผมและเธอหยุดเดินอยู่ตรงทางสามแพร่งเล็กๆ ในสลัมทว่าตัวคนพูดก็ยังชะเง้อคอสอดส่ายสายตาไปทุกสารทิศอย่างระแวดระวัง “แต่ฉันยังได้กลิ่นพวกมันลอยลมมาอยู่นะ”
 
น่าแปลกที่ผมกลับเป็นฝ่ายที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย 
 
“นี่คุณสัมผัสถึงพวกมันได้ด้วยเหรอ 
 
“ใช่ฉันสัมผัสได้” เธอตอบเสียงขรึม
 
“ถามจริงคุณเป็นน้องสาวของเอม  ญาณทิพย์รึเปล่าน่ะ” ผมถามทื่อๆ ขณะที่อีกฝ่ายทำสีหน้างุนงง
 
“ใครน่ะฉันไม่รู้จัก…”
 
“เค้าดังออกจะตาย ผู้หญิงคนที่ติดต่อสื่อสารกับวิญญาณได้ไงล่ะคุณ” ผมกล่าว แม้ว่าจะไม่ค่อยชอบดูรายการที่เกี่ยวกับผีสาง เรื่องลี้ลับ ความเชื่องมงายสักเท่าไหร่ แต่ด้วยความโด่งดังของแม่หมอผ่าทางกรรม เอม  ญาณทิพย์ที่ออกรายการโทรทัศน์อยู่เนืองๆ ก็ทำให้ผมรู้จักชื่อเสียงเรียงนามเธอได้ไม่ยาก
 
“จะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้ดูทีวี ใช้อินเตอร์เน็ตนะจะไปรู้จักได้ยังไงกันเล่า” เจ้าหล่อนตอบ
 
“ผมก็แซวเล่นไปอย่างนั้นเองล่ะน่า ว่าแต่ตอนนี้เราอยู่ตรงไหนแล้ว”
 
“ฉันขอดูก่อนนะ” ว่าแล้วสาริกาก็ก้มหน้าดูแผ่นพลาสติก…เอ้ย…แผนที่ของเธอต่อ ผมจึงรวมหัวช่วยเจ้าหล่อนดูด้วยอีกแรง
 
“ตอนนี้เราอยู่ตรงแยกนี้รึเปล่า” ผมสันนิษฐาน พลางจิ้มนิ้วลงตรงแยกที่ใกล้กับปากซอยที่พาเราออกไปสู่ถนน
 
“เอ…แต่ฉันว่าไม่ใช่นะ” หญิงสาวบอกพร้อมกับชี้ปลายนิ้วลงบนแผนที่ย้ำจุดที่เรากำลังยืนอยู่ “ก็เราวิ่งมาทางนี้ เลี้ยวมานี่แล้วก็นี่….เราก็น่าจะอยู่ตรงนี้นี่นา”
 
“แต่เอ๊ะทำไมกันนะ” สาริกาบ่นพึมพำออกมาเบาๆ
 
ผมเท้าสะเอวมองแผนที่ของทางสวรรค์แล้วก็นึกเสียดายที่มันไม่เหมือนแผนที่ตัวกวนในเรื่องแฮรี่พอตเตอร์ที่แสดงตำแหน่งของทุกคนไว้อย่างชัดแจ้ง หากเป็นแบบนั้นเราก็คงคาดเดาเส้นทางได้ง่ายดายกว่านี้
 
“ไหนผมขอดูมั่งสิ” ผมเอ่ยปากก่อนจะกรอกสายตาดูแผนที่อย่างถี่ถ้วนแล้วก็พลันสะดุดใจกับบางสิ่งที่บังเอิญสังเกตเห็น
 
“ผมรู้แล้วล่ะว่าเพราะอะไร”
 
“อะไรเหรอ?” หญิงสาวถามพลางช้อนดวงตาคมโตขึ้นมองผม
 
“ก็…” ผมเปล่งเสียงพลางเลื่อนหลบสายตาคู่งามนั้นก่อนจะยื่นมือไปพลิกแผนที่กลับมาอีกด้าน “มันผิดหัวผิดหางน่ะ…ผมก็ว่าแล้วว่าทำไมตัวอักษรมันเอียงแปลกๆ”
 
“อ้อเหรอ” เธอตอบสีหน้าเจื่อนแล้วจึงรวบแผนที่มาไว้ในมือจนแผ่นพลาสติกยับยู่ยี่ “แผนที่พวกนี้บางทีก็ดูยากเกินไปนะ” เธอบ่นอุบพร้อมกับเสนอทางเลือกใหม่
 
“ฉันว่าเราน่าจะลองถามใครแถวๆ นี้ดูดีกว่า” สาริกากล่าวพลางหันซ้ายแลขวาเพื่อจะหาตัวช่วย แต่เท่าที่ผมกวาดสายตาดูแถวนี้ก็ไม่เห็นจะมีใครพอจะให้ถามไถ่ได้เลยยกเว้นแต่…
 
“คนนั้นดีมั๊ยคุณ” ผมชี้ชวนพลางบุ้ยใบ้ให้หญิงสาวมองไปยังสตรีแปลกหน้าซึ่งกำลังนั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่บนแคร่ไม้ใต้เพิงหลังคาสังกะสีที่ตั้งอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่งห่างออกไปเพียงไม่กี่เมตร แม้ร่างอ้อนแอ้นอรชรจะอยู่ภายใต้แสงไฟของตะเกียงน้ำมันดวงน้อยซึ่งถูกจุดแล้วแขวนทิ้งไว้ตรงนั้น พร้อมกับกองข้าวของพะเนินเทินทึกที่ถูกคลุมไว้ด้วยผ้าพลาสติกลายแถบสลับสีน้ำเงิน-ฟ้าอีกชั้นหนึ่ง
 
ทว่าสตรีผู้มีใบหน้าคมขำตาโตหวานดั่งสาวแขกผิวพรรณขาวหยวกตัดกับเรือนผมยาวสีดำขลับ นุ่งผ้ายกดอกพื้นแดงหมากสุกเดินลายทองห่มสไบเฉียงสีกลีบบัวปิดบังทรวดทรงองค์เอว สวมใส่เครื่องประดับทองหยองแพรวพรายเต็มกายทั้งทองกร ต่างหู เข็มขัด สร้อยคอ สังวาล รวมไปถึงกระบังหน้าอร้าอร่าม ก็ทำให้ผมสะดุดตาทันทีตั้งแต่แรกพบ และที่สำคัญ…
 
ผมเห็นเจ้าหล่อนชม้ายชายตามาทางผมด้วยท่าทางกระมิดกระเมี้ยนมาสักครู่หนึ่งแล้ว
 
“ดูจะเป็นมิตรดีนะ” ผมเปรยอย่างเคอะเขินเมื่อถูกสาวสวยในชุดไทยชำเลืองมอง ก่อนที่เธอคนนั้นจะแสดงอาการเหนียมอายเมื่อสังเกตว่าผมก็มองเจ้าหล่อนกลับไปเช่นกัน
 
“ไหนคนไหน” สาริกาถามแล้วจึงหลุดปากวิจารณ์ทันทีที่หันไปเห็น
 
“แม่เจ้าประคุณรุนช่อง…นั่นขนตาหรือกันสาดกันนะอื้อหือเด้งดีจังเลย”
 
“คุณก็ไปว่าเค้า” ผมทักท้วงเบาๆ แต่ก็จริงดังสาริกาว่ายิ่งเห็นอีกฝ่ายกะพริบตาปริบๆ จนขนตางอนโง้งกระพือขึ้นลงแล้วก็นึกขัน ไม่ทันไรผู้หญิงคนนั้นก็ยกมือขวาขึ้นกวักไหวๆ พลางยิ้มหวานหยดย้อย
 
“ผมว่าเขากำลังเรียกเรานะ” 
 
“อุ๊ยตายแล้วฉันโดนนางกวักแย่งซีนเหรอนี่” นางฟ้าสาวปรารภพร้อมกับยกสองมือขึ้นแนบแก้มก่อนจะดึงเสื้อผมไว้ไม่ให้หลงเคลิ้มเดินไป “แม่ชมดชม้อยนั่นหล่อนไม่ชอบพูดหรอกนะ วันๆ ก็เอาแต่โปรยเสน่ห์กวักมือเรียกคนนู้นคนนี้เข้าร้านเท่านั้นแหละ”
 
“ห๋า…ผู้หญิงคนนั้นเป็นนางกวัก” ผมอึ้งไปเล็กน้อยเพราะเกิดมาก็พึ่งจะพบนางกวักตัวเป็นๆ ก็คราวนี้เอง
 
“ไม่เห็นถุงเงินในมือซ้ายของหล่อนเหรอ แต่งตัวแบบนี้ ท่าทางอย่างนี้ก็บอกอยู่แล้วว่าเป็นนางกวักชัดๆ”
 
“แต่ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คุณเราแค่เข้าไปถามทางเขาเฉยๆ ดูสิๆ เธอเรียกเราใหญ่แล้วคุณฮ่าฮ่าฮ่า”ผมพูดพลางหัวเราะร่วนเมื่อเห็นสาวหน้าคมนัยน์ตาแขกกวักมือหยอยๆ
 
“นายอยากไปก็ไปเองสิเชอะ…ฉันไปถามคุณตาคนนั้นดีกว่า” ว่าแล้วนางฟ้าสาวก็เดินลิ่วไปยังศาลพระภูมิเจ้าที่เก่าๆ หลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ตรงทางสามแพร่ง                                     
 
ถึงแม้ว่าใจหนึ่งผมอยากจะเข้าไปทักทายทำความรู้จักกับนางกวักแสนสวยที่ตอนนี้เริ่มเล่นหูเล่นตายื่นปากส่งจูบให้ผมแล้ว แต่ก็อดเป็นห่วงสาริกาไปไม่ได้ ในสถานการณ์เช่นนี้ผมคิดว่าเธอคงต้องการผู้ช่วย…ถึงผมจะไม่ค่อยได้เรื่องได้ราวนักก็เถอะทว่า…ผมก็ควรจะอยู่เคียงข้างเธอ  
 
“คุณตาคนไหนของคุณ…ไม่เห็นจะมีเลย” ผมบอกก่อนจะเดินตามเธอไปศาลพระภูมิหลังนั้นมีสภาพทรุดโทรมกว่าที่ตนเองคิดไว้มากโข ตัวเสาปูนทาด้วยสีขาวซึ่งถลอกปอกเปิกไปหมด ส่วนหลังคาเป็นสีเขียวเข้มมีใยแมงมุมเกาะเต็มเป็นรังใหญ่ มาลัยไม่กี่พวงแขวนห้อยต่องแต่งอยู่ตรงช่อฟ้าแหลมๆ ที่ยื่นออกมาจากส่วนที่เป็นจั่วบ้างก็เป็นของปลอมบ้างก็แห้งเหี่ยวโรยราราวกับถูกปล่อยรกร้างมานานหลายปีแล้ว
 
เมื่อเลื่อนสายตาลงก็เห็นผ้าแพรสามสีถูกผูกไว้ดูรุงรังอยู่ที่ตัวเสา แต่ที่น่าตกใจก็คือข้างๆ กันนั้นผมเห็นชายชราผมสีดอกเลาในชุดเชิ้ตตัวโคร่งคนหนึ่งกำลังนั่งยองๆ หันหลังให้พวกเราอยู่
 
“คุณตาคะ มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้กันคะเนี่ย” ร่างเพรียวเอ่ยปากถาม ระหว่างเดินเข้าไปหาชายชราลึกลับซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการทำอะไรสักอย่างอยู่…ทีละก้าวทีละก้าว
 
ผมเริ่มใจคอไม่ดีกับบรรยากาศแปลกๆ ที่พาให้ขวัญเสีย 
 
“แจ๊บ  แจ๊บ  แจ๊บ”  เสียงประหลาดดังแว่วมาจากทิศทางตรงหน้า ข้อศอกที่กางออกแล้วก็หุบเข้าก่อนจะกางออกอีกครั้งบ่งบอกถึงการเคลื่อนไหวกระตุกใจให้เข้าไปหาคำตอบ
 
 “โบร๋ววว” จู่ๆ เสียงหอนลากยาวก็ดังขึ้นพาเอาใจผมหดวูบเท่าเมล็ดถั่วเขียว
 
“ไปชิ่วๆ” ผมหันไปไล่สุนัขเจ้าถิ่นสามสี่ตัวแถวนี้ที่กำลังจับกลุ่มโชว์ลูกคอรับส่งเสียงหอนกันเป็นทอดๆ และยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง 
 
‘จะว่าพวกมันเห็นเราก็คงไม่น่าจะใช่’ 
 
“โบร๋วว…โบร๋ววว…โบร๋ววว” 
 
“คุณ หมามันหอนอ่ะ” ผมร้องบอกก่อนจะปราดเข้าไปยืนข้างๆ เธอ 
 
“นี่มันศาลเพียงตาใช่มั๊ยคุณ” ผมคาดเดาเมื่อเห็นชายชรานั่งอยู่โดดเดี่ยวเดียวดาย…หรือบางทีแกอาจจะเป็นพระภูมิเจ้าที่ซึ่งอาศัยอยู่ในชุมชนแออัดแห่งนี้มานมนานกาเลแล้วก็เป็นได้
 
“ฉันก็ไม่รู้สิ” อีกฝ่ายตอบปัดๆ ก่อนจะร้องถามคุณตาอีกหน
 
“คุณตาคะคือพวกเราหลงทาง คุณตาพอจะทราบมั๊ยคะว่า…เอ่อ” 
 
ผมที่เห็นคุณตานั่งยองๆ  ก้มหน้าทำอะไรงุดๆ อยู่เลยเดินไปข้างๆ แก เห็นเครื่องเซ่นคาวหวานทั้งหลายที่ตั้งวางอยู่ตรงชานศาลล้มหกระเนระนาดราวกับถูกพายุพัดแล้วก็นึกสงสัย…นี่อาจเป็นฝีมือของชายชราผู้ผ่ายผอมรื้อค้นจนไส้ขนมถ้วยฟูกระจุยกระจาย แก้วน้ำแดงล้มไปทาง กระถางปักธูปล้มไปอีกทางด้วยกระมัง
 
 “คุณตาครับคือ...” ผมถามพลางชะโงกหน้าไปใกล้ๆ แก
 
แต่สิ่งที่เห็นกลับทำให้ตนเองตาเบิกค้างตกตะลึงพรึงเพริดจนกระโจนออกมาแทบไม่ทัน
 
ภาพของชายชราที่กำลังใช้ปากกัดทึ้งเนื้อสะโพกไก่ในมืออย่างตะกรุมตะกรามจนเศษไก่ต้มชิ้นเล็กชิ้นน้อยร่วงเลอะเปรอะเสื้อสีหม่นอเนจอนาถสายตาพาให้ผมเผลอทำหน้าแขยง ลิ้นเรียวแหลมของแกที่ตวัดเลียแผล็บคราบมันรอบวงปากพร้อมกับปล่อยน้ำลายยืดย้อยหยดแหมะลงบนจานสังกะสีใบน้อยๆ มองแล้วช่างน่าสะอิดสะเอียนยิ่ง
 
พอผมเลื่อนสายตาขึ้นไปก็พบกับภาพสยองของเบ้าตากลวงโบ๋ที่เหลือเพียงหนังเหี่ยวย่นห้อยปรกราวกับส่วนของลูกนัยน์ตานั้นถูกควักหายไป…!
 
อีกทั้งด้านข้างศีรษะที่มีแผลเหวอะหวะก็มีโลหิตสีคล้ำไหลอาบลงมาบนใบหน้าแถบหนึ่งของแก
 
และดูเหมือนว่าเลือดข้นๆ นั้นยังคงทะลักออกมา เรื่อยๆ
 
ปรึ้ด…ปรึ้ด…ปรึ้ด…
 
มันไหลโซมลงมา โฉลมร่างซีกขวาของชายชราเต็มไปหมดจากแผลกะโหลกเปิดจนเห็นเนื้อสมองแหลกเละ
 
ปรึ้ด…
 
ปรึ้ด…