ปาฏิหาริย์โลกวิญญาณ (ได้รับการตีพิมพ์จากAmity Publishing แล้ว)

“ปาฏิหาริย์”         
 
“ห๋า…ฮ่าฮ่าฮ่าปาฏิหาริย์อย่างนั้นเหรอ” พอได้ยินดังนั้นผมก็หลุดหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง “ฮ่าฮ่าฮ่าโอ๊ยยยขำไม่มีอะไรที่มันดีกว่านี้แล้วรึไงคุณ”
 
“นี่อย่ามาดูถูกกันนะ” อีกฝ่ายเท้าสะเอวบอกหน้ามุ่ยก่อนจะสะบัดหน้าค้อนขวั่บเข้าให้
 
“ฮิฮิฮิ” ผมยังคงหัวเราะร่วน ด้วยเพราะไม่เคยเชื่อเรื่องพรรค์นี้เลยแม้แต่น้อย เรื่องของปาฏิหาริย์มันก็เป็นแค่ความบังเอิญเท่านั้นแหละไม่ใช่ธุระกงการอะไรของชาวสวรรค์ชั้นฟ้านั่นหรอก
 
“แฮ่ๆ มีใครจะฆ่ากันตายหรือขอรับ” ทันใดนั้นพ่อเฒ่าเครายาวเฟื้อยก็โผล่พรวดขึ้นมากลางวงสนทนา ทำเอาผมกับสาริกาตกอกตกใจเผลอร้องอุทานออกมาพร้อมกัน
 
“เฮ้ย!/ว้าย!”
 
“โธ่...ตามาไม่ให้ซุ่มให้เสียงกันเลยนะ” ผมบอกพลางเอามือข้างหนึ่งทาบอกเกิดแสงสว่างแล่นปราดขึ้นมาวาบหนึ่งเหมือนทุกครั้งที่อารมณ์ปั่นป่วนรวนเร หรือมีเรื่องใดมากระทบใจ 
 
“คุณตาก็เล่นอะไรก็ไม่รู้นะคะ” สาริกาต่อว่าหน้าหงิก
 
“แหะแหะ” แกยิ้มเผล่ เห็นซี่ฟันขาวและตีนกาขึ้นเป็นริ้วๆ ที่หางตา “กระผมเห็นคุณคุณคุยกันเสียงล้งเล้งแล้วเป็นห่วงน่ะขอรับเลยมาดูสักกะหน่อย”
 
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะตา ก็แค่ตาบ็องส์ขี้โวยวายเท่านั้นเองชิ” อีกฝ่ายว่าเหน็บก่อนจะเมินหน้าไปทางชายชรา “ฉันเสร็จธุระแล้วคงต้องขอตัวไปต่อก่อนนะคะ”
 
“คุณจะพาผมไปไหนอีกนี่มันก็…” ผมถามพลางยกแขนขวาทำทีขึ้นมาดูนาฬิกาข้อมือทั้งที่ความจริงแล้วไม่ได้ใส่
 
“เอ่อ…ก็เที่ยงคืนกว่าๆ แล้วดูสิ”
 
พอเงยหน้าขึ้นมาก็แลเห็นสายตาทั้งสองคู่มองมาอย่างเย็นชาแกมตำหนิแล้วก็ได้แต่ทำหน้าเจื่อนจ๋อย
 
“ฉันไม่ขำ” เธอบอกเสียงทื่อ 
 
“ก็ผมไม่อยากเห็นคุณเครียดนี่นา” ผมอ้างกับการเล่นมุกที่ไม่ชวนขบขันเอาเสียเลย
 
“ปุกปัก ปุกปัก ปุกปัก!” ในตอนนั้นเองก็เกิดเสียงประหลาดแทรกขึ้นมา ทำให้พวกเราต้องหยุดการสนทนาแล้วมองไปทางต้นเสียงบริเวณมุ้งนอนโดยพลันแลเห็นกุมารทั้งสองตนกอดรัดฟัดเหวี่ยงวาดหมัดวางมวยกันพัลวันไปหมด มือป้อมๆ สีขาวเผือกข้างซ้ายของอุมชิฬากำลังทึ้งผมขอดขดบนศีรษะของปาลีนังเต็มแรง
 
โดยที่มืออีกข้างยังคงกำฝักข้าวโพดซึ่งถูกแทะไปบ้างแล้วเอาไว้แน่น และพยายามเหยียดแขนหนีฝ่ามือสีดำขนาดใหญ่ของผู้เป็นพี่ไม่ให้ยื้อแย่งอาหารของตนได้สำเร็จ ก่อนทั้งสองจะกลิ้งโคโล่ออกมาจากมุมมืดทะลุผ่านเชิงเทียนทองเหลืองซึ่งตั้งอยู่บนพื้นห่างหัวนอนไปประมาณวาหนึ่งแล้วนอนตะแคงต่อยเตะถองถีบใส่กันมั่วซั่วราวกับเกลียดชังกันมาแต่ชาติปางไหน เป็นภาพที่ชวนให้น่าตระหนกตกใจอย่างยิ่ง
 
“หึ้ย หึ้ย ปล่อยนะไอ้ปา กูไม่ให้มึงดอก!” เด็กร่างอ้วนแผดเสียงกระโชกพลางกระชากผมของอีกฝ่ายจนหน้าหงายแล้ววาดฝ่ามือที่กำแน่นซัดเข้าที่ใบแก้มของเด็กร่างผอมซึ่งสูงใหญ่กว่าดังผัวะ ผัวะ แม้จะมองอยู่ห่างๆ แต่ภาพการต่อสู้ช่วงชิงที่เห็นก็ดูรุนแรงจนผมนึกประหวั่นอยู่ข้างใน
 
“ปัดโธ่เอ้ยเจ้าสองตัวนี้นี่เอาอีกแล้วรึ” คุณตาผีบ้านผีเรือนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมถึงกับตบหน้าผากตัวเองฉาดใหญ่พร้อมกับบ่นอย่างหัวเสีย “แม้แต่ตอนมีแขกเหรื่อยืนกันหัวโด่พวกเอ็งก็ไม่เว้นกันเลยนะ ไอ้อุม…ไอ้ปา…ข้าล่ะอายจริงๆ” พูดแล้วชายชราในชุดขาวก็หันมาทางพวกเรา
 
 “ขอตัวไปจัดการเจ้าสองตัวนั่นก่อนนะขอรับ” เขากล่าวสีหน้าเจื่อนแล้วหันไปตวาดเด็กทั้งสองเสียงลั่น “หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้เด็กผี”
 
หลังจากนั้นพ่อเฒ่าจึงหมุนตัวเดินยักแย่ยักยันชูไม้เท้าขึ้นเย้วเย้วประหนึ่งขู่ไล่เด็กทั้งสองที่ยังคงชุลมุนชุลเกกันอยู่
 
“ฉันว่าเรารีบไปจากที่นี่กันดีกว่า” สาริกาเสนอพลางยกฝ่ามือเรียวขึ้นมาประทับใบหูขวาแล้วเอ่ยปากสนทนากับใครสักคน “แพรวภิตาได้ยินฉันมั๊ย…”
 
“เอ่อ…นี่คุณทำไรอ่ะ?” ผมถามพลางมองกริยาท่าทางนั้นอย่างงุนงง สาริกาไม่ตอบแต่กลับเดินเลี่ยงออกไปคุยอีกทางหนึ่ง
 
 “ได้ยินแล้วตอบด้วยแพรวภิตา” นางฟ้าสาวกล่าวย้ำสีหน้าเคร่งเครียด
 
“อ้าวคุณ” ผมร้องออกมาพลางไล่สายตาตามร่างเพรียวที่หายลับเข้าห้องพระไปจากนั้นจึงเดินไปหาเด็กๆ เพื่อดูสถานการณ์ด้วยความเป็นห่วงแล้วก็พบว่าชายชรากำลังใช้ไม้เท้าสีดำกระหน่ำฟาดที่เนื้อตัวของอุมชิฬาและปาลีนังดังเพี๊ยะ เพี๊ยะด้วยความโกรธเกรี้ยวจนสองศรีพี่น้องลงไปนอนกองกับพื้น 
 
“ฮือๆๆ โอ๊ยๆๆ” เด็กๆ พากันร้องไห้น้ำตานองหน้า ส่งเสียงคร่ำครวญดังก้องแข่งกับสายฝนพรำๆ อยู่ในภพภูมิของวิญญาณขณะที่โลกของมนุษย์ทุกอย่างยังคงดำเนินไปตามปกติ สายฝนเริ่มสร่างซา ลมพัดพราย และบ้านช่องห้องหับซึ่งส่วนใหญ่เป็นเรือนไม้หลังคามุงสังกะสียังคงมืดสลัว
 
…ไร้แสงจากหลอดไฟหากแต่สว่างไสวด้วยเปลวเทียนเล่มเล็กๆ สีเหลืองนวลตาที่ถูกจุดตั้งไว้ตามมุมต่างๆ ภายในตัวบ้านแต่ละหลังที่ตั้งกันอย่างแออัดยัดเยียดทอดยาวไกลไปตลอดซอกซอยอันเล็กแคบ
 
“คุณตาทำอะไรอ่ะครับ!”  ผมแผดเสียงลั่นด้วยความตกใจก่อนจะถลันเข้าไปห้ามปรามพร้อมกับยกสองมือกำไม้เท้าที่กำลังฟาดลงไว้แน่น
 
“อย่าขอรับ กระผมจะสั่งสอนพวกมันให้เข็ดขยาดหลาบจำจะได้ไม่ทำเรื่องน่าขายหน้าเช่นนี้อีก” ชายชราไม่ยอมหยุดแกยังโถมตัวเข้าไปทำให้เรายื้อยุดชุดกระชากกัน พาให้ท่อนขาและเท้าของผมวาดสะเปะสะปะทะลุผ่านเชิงเทียนเสียจนเปลวไฟเต้นวูบไหว
 
“ใจเย็นก่อนครับคุณตา ทำแบบนี้มันไม่ช่วยให้อะไรมันดีขึ้นหรอกครับ ถ้าเค้าไม่เข้าใจอีกหน่อยก็ตีกันอีก”
 
 “เกิดอะไรขึ้นกันเหรอคะ?!” นางฟ้าสาวซึ่งผลุนผลันออกมาจากประตูเอ่ยถามสีหน้าตาตื่น
 
“คุณเข้าไปดูน้องๆ เค้าหน่อยสิ” ผมร้องบอกเธอระหว่างยังคงค้างอยู่ในท่ายื้อแย่งไม้เท้ากับคุณตาหนวดเครายาวเฟิ้มซึ่งพยายามกระชากมันให้หลุดออกจากมือของผม
 
“ปล่อยสิครับ กระผมบอกให้ปล่อย”
 
“ไม่ครับ…” ผมยันเสียงแข็งก่อนจะจ้องเขม็งไปยังแก “คุณตาต้องสัญญามาก่อนว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก”      
 
“กระผมจะสั่งสอนเด็กๆ ของกระผมที่พวกมันทะเลาะต่อยตีกัน จะเข้ามาขวางทำไมขอรับนี่มันไม่ใช่ธุระกงการของคุณสักหน่อย”
 
“ผมเองก็ไม่ได้อยากจะมายุ่งหรอกนะ” ผมโต้ “แต่พวกเขายังเด็กนะครับ การใช้กำลังเฆี่ยนตีกันรุนแรงแบบนี้มันไม่ได้ทำให้พวกเขาเคารพรักคุณตามากขึ้นหรอกนะ อย่างมากเขาก็แค่กลัว แต่ไม่มีวันเข้าใจ”
 
“ไม่ทำแบบนี้แล้วมันจะหลาบจำเรอะ ถ้าเอาแต่คอยประคบประหงมอยู่ตลอดพวกมันก็จะไม่รู้เลยว่าอะไรผิดอะไรถูก วันหนึ่งถ้าเด็กทั้งสองคนนี่เตลิดออกนอกคอกไปคุณจะรับผิดชอบมันไหวหรือ”
 
พอได้ยินคุณตาตอกกลับมาดังนั้น ก็ทำให้ผมรู้สึกสะท้อนใจ เหตุผลของแกนั้นความจริงมันก็ถูกแต่…ดูสิกุมารสองตนนั้นกลัวจนตัวสั่นงันงกไปหมดแล้ว
 
“ทำไมไม่สอนกันดีๆ ล่ะครับ ทำแบบนี้เด็กๆ เขาจะเข้าใจในความหวังดีของคุณตาได้ยังไงสิ่งที่พวกเขารู้สึกก็คงจะมีแต่ความคับข้องใจ โกรธ และเกลียดคุณตาเท่านั้นเอง” ผมแย้งเสียงอ่อนลง 
 
“ถ้ามันโกรธ หรือเกลียดแล้วกระผมทำให้มันเป็นผีที่ดีได้กระผมก็จะทำ”  คุณตาย้อนน้ำเสียงหนักแน่นราบกับต้องการยืนกรานความคิดของตนเอง คำตอบและท่าทางที่แข็งกร้าวขึ้นมาทำให้ผมนึกไปถึงใครคนหนึ่ง
 
ชายซึ่งมักจะดุด่าว่ากล่าวและฟาดผมด้วยสายเข็มขัดหนังอยู่เสมอ ซึ่งเขาคงไม่ทราบหรอกว่ารอยแผลที่เกิดจาการเฆี่ยนตีทำร้าย และวาจาดูถูกดูแคลนเหล่านั้นฝังจำอยู่ในใจผมมานานแค่ไหน 
 
“ฮือ ฮือ ฮือ...ฮึกฮึกฮึก” 
 
“โอ๋ๆ อย่าร้องนะจ้ะคนดี” สาริกายองตัวกอดกุมาร ‘รัก’ ผิวดำมะเมื่อมไว้ก่อนจะดึงผ้าเช็ดหน้าสีขาวผืนบางปักลายกรอบกุหลาบแดงและเครือเถาวัลย์งามชดช้อยจากร่องเสื้อขึ้นมาซับน้ำตาให้เจ้าหนูน้อยร่างโย่งอย่างเบามือ  “ไม่เป็นไรนะพี่นางฟ้าใจดีที่สวยที่สุดบนโลกมนุษย์อยู่ตรงนี้แล้วนะจ้ะ” พอได้ยินหญิงสาวปลอบประโลมดังนั้น เด็กๆ ที่พากันสะอื้นไห้ก็เงียบเสียงลงโดยพลัน
 
‘ผมคิดว่าตอนนี้ทั้งสองคงอยากได้กระโถนซักใบมากกว่าผ้าเช็ดหน้าเสียอีกกระมัง’
 
“หึ…ชิ” นั่นไงผมถูกเธอสะบัดผมค้อนขวั่บเข้าให้ ก่อนที่เจ้าหล่อนจะเสกผอบไม้ซึ่งประดับประดาไปด้วยเพชรนิลจินดาปรากฏขึ้นมาในมือแล้วหยิบขนมเยลลี่เม็ดสีแดงแจกให้เด็กทั้งสองคนละเม็ด “เอานี่จ้าลองกินดูนะ รับรองว่าอร่อยมากและทำให้แผลหายไวด้วยจ้ะ” 
 
รักยมทั้งสองรีบเอาขนมเข้าปากหมับก่อนจะเคี้ยวดังแจ็บแจ็บ ประเดี๋ยวหนึ่งก็ร้องอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้นเมื่อรอยเขียวช้ำบนตัวและอาการบาดเจ็บต่างๆ ได้หายเป็นปลิดทิ้งทันทีที่กลืนมันลงท้อง 
 
“อร่อยมั๊ยจ้ะหนูอุม” เธอกล่าวพลางลูบศีรษะกลมโตและผมจุกน้อยๆ อย่างเอ็นดู
 
“เจ้าไม่โกรธข้าแล้วเหรอ?” อุมชิฬาถามพร้อมกับปาดคราบน้ำตาที่เปรอะข้างแก้ม
 
“ไม่หรอกจ้ะโกรธกันไปก็ไม่ได้ทำให้พี่มีความสุขขึ้นสักหน่อย พี่ไม่ถือโทษโกรธหนูหรอกนะ”
 
“ขะขะข้าขอโทษ” เด็กร่างอ้วนผิวขาวเผือกกล่าวคำขอโทษออกมาอย่างง่ายดาย จนผมกับคุณตารู้สึกแปลกใจพลันลดมือลงมาแล้วยืนมองดูทั้งสองสนทนากัน
 
“ถ้าเป็นไปได้หนูก็ควรจะไปขอโทษพี่เค้าด้วยนะ” นางฟ้าสาวแนะนำก่อนจะลุกเดินไปหยิบฝักข้าวโพดต้มที่หล่นอยู่ใกล้ๆ ขึ้นมาแล้วใช้หลังมืออีกข้างทำท่าปัดเบาๆ เหมือนไล่แมลง เกิดแสงออร่าเรืองวาบขึ้นมาแวบหนึ่งก่อนที่ข้าวโพดซึ่งถูกแทะทานไปแล้วเกือบครึ่งในมือเธอจะกลายเป็นฝักใหม่ที่มีเมล็ดสีเหลืองอวบอัดเรียงแน่นอยู่เต็ม
 
 “เออ แล้วก็นี่…” ร่างเพรียวพูดพลางยื่นมันให้แก่เด็กน้อยแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนว่า “พี่ให้หนูอุมจ้ะ”
 
กุมาร ‘ยม’ รับข้าวโพดฝักใหม่ซึ่งส่งกลิ่นหอมกรุ่นมาตะกองไว้ในมือ ขณะที่ผมได้แต่มองมันน้ำลายสอ
 
‘เอ๊ะนี่ผมรู้สึกหิวอย่างนั้นเหรอ’ 
 
ผมอดที่จะแปลกใจไม่ได้กับความรู้สึกอยากอาหารซึ่งแทบไม่ต่างจากเมื่อครั้งตอนเป็นมนุษย์เลยแม้แต่น้อย พอย้อนคิดดูแล้วอาหารมื้อสุดท้ายที่ผมได้กระเดือกลงท้องก็คือข้าวมันไก่จากร้านเจ้าประจำหน้าอพารท์เม้นท์ กับชาเขียวรสน้ำผึ้งผสมมะนาวที่กล้ำกลืนฝืนกินไปได้เพียงสองสามคำเมื่อตอนหกโมงกว่าๆ ก็เท่านั้นเอง แต่ทว่าในเมื่อกลายมาเป็นแบบนี้แล้วเหตุไฉนผมถึงรู้สึกโหยหิวเช่นนี้อีกก็ไม่รู้
 
“เจ้าอุม…” ชายชราพยายามร้องบอกอะไรบางอย่างกับอุมชิฬาแต่สาริกาได้ยกมือขึ้นปรามไว้ “ให้น้องเค้าได้ตัดสินใจเองเถอะค่ะ”
 
“เอ่อ…แต่” คุณตาพูดเสียงอึกอักเมื่อถูกขัดจังหวะ ทว่าก็เงียบเสียงลงและเฝ้ามองเหตุการณ์ดำเนินต่อไป