ปาฏิหาริย์โลกวิญญาณ (ได้รับการตีพิมพ์จากAmity Publishing แล้ว)

 “ในที่สุดก็ตัดสินใจแบบนี้จริงๆ สินะ”

 ‘หือ…เสียงใครน่ะ?’ ใครก็ไม่รู้กำลังพูดอยู่ใกล้ๆ  หรือว่าเราจะหูเพี้ยนไปเพราะฤทธิ์ยา

 “ดูเหมือนจะยังคงเหลือลมหายใจในห้วงสุดท้ายนะ เดี๋ยวฉันจะเก็บไว้ให้ก่อน แต่ดวงวิญญาณหลุดออกมาแล้วล่ะ” ถ้อยคำนั้นเหมือนกำลังสนทนากับใครอีกคนอยู่

 ‘เอ๊ะนี่มันผู้หญิงนี่…แถมเสียงยังเพราะเสียด้วย’ ประสาทสัมผัสของผมกลับมาทำงานอีกหน เพียงแต่รู้สึกว่าจมูกมันด้านๆ ชาๆ อย่างบอกไม่ถูก แล้วก็ตัวเบาๆ หวิวๆ พิกลแหะ

“ก็คงจะขี้แพ้อย่างที่เธอว่าจริงๆ น่ะแหละ…” เสียงใสๆ นั่นยังคงเจื้อยแจ้ว

 ‘เอ๋…นี่เธอกำลังว่าใครกัน แล้วมายืนบ่นอะไรอยู่แถวนี้ล่ะเนี่ยไม่รู้รึไงว่านี่มันห้องคนอื่นเขา’ ผมนึกตำหนิ

‘เฮ้ยตะตะตะแต่นี่มันห้องเรานี่หว่า เธอเข้ามาดะดะดะได้ยังไงกัน’ พอนึกได้ก็พลันตกใจขึ้นมาอย่างแรงพาให้รู้สึกวูบวาบแปลกๆ ไปทั่วทั้งตัว  ‘หรือว่าผู้หญิงคนนี้คิดจะเข้ามาปล้น  จิ๊กของ หรือทำมิดีมิร้ายเรา’

“เธอส่งพิกัดของประตู ‘เทวานิรมิต’ มาด้วยละกัน เร็วๆ ด้วยล่ะเดี๋ยวจะโดนจับได้ซะก่อน ส่วนเรื่องนั้นฉันจะพยายามทำให้สำเร็จนะไม่ต้องเป็นห่วง…แค่นี้นะแพรวภิตาเขาคงรู้สึกตัวแล้ว” หญิงสาวปริศนาสั่งอีกฝ่ายเสียงขรึม

 ‘เอาแล้วเว้ยงานเข้าแล้วกู’ ผมคิดกระวนกระวาย พยายามหาทางหนีทีไล่ ถ้ายัยนี่เป็นโจรห้าร้อยขึ้นมาคงแย่แน่แท้ ทางที่ดีทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแกล้งตายต่อดีกว่า…คร็อก

 ผมปิดตาแน่น ภาวนาให้อีกฝ่ายหยิบข้าวหยิบของตามที่ต้องการแล้วรีบๆ ผละจากไปโดยเร็ว

 ‘ชะอุ้ย…’ ทันใดนั้นสาวเจ้าก็ถือวิสาสะใช้นิ้วเบิกนัยน์ตาขวาผมให้เปิดออก

 “ตื่นได้แล้วค่าาา…คุณผู้ชายเลิกทำเป็นเด็กๆ แบบนั้นได้แล้วน่า” เธอพูดกระเซ้าอย่างอารมณ์ดี น้ำเสียงที่ฟังดูเป็นกันเองตั้งแต่แรกเริ่มทำให้ผมประหลาดใจและรู้สึกเก้อเขินที่ถูกจับได้

ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าค่อนข้างเบลอและถึงเนื้อถึงตัวจนผมได้แต่นอนตัวแข็งทื่อกรอกสายตาไปมาอย่างทำอะไรไม่ถูก เห็นแต่ฝ่ามือเล็กๆ ซึ่งสวมถุงมือยาวหนังแก้วสีแดงเมทัลลิคเป็นเงาวาวๆ เปลือยนิ้วนั่น แล้วก็แสงขาวๆ เรืองรองพร่าเลือนไปหมด

“คะคะคุณคือใคร?” ผมทักเสียงตะกุกตะกักออกไป นึกหวาดๆ และที่สำคัญทั้งเสียงแล้วก็รูปร่างลักษณะที่เห็นทำให้ยืนยันได้ว่าเธอไม่ใช่นุ่นแฟนสาวของผมอย่างแน่นอน

ประเดี๋ยวหนึ่งภาพตรงหน้าก็ชัดเจนขึ้น ดวงตาเริ่มปรับระยะสายตาได้จนมองเห็นอะไรต่อมิอะไรเป็นปกติ ผมเห็นผู้หญิงช่วงขาเรียวหุ่นเพรียวบางร่างเล็กในชุดสองส่วนสวมกระโปรงรัดรูปหนังแก้วสีขาวฟิตๆ ส่วนบนเป็นเกาะอกสีเดียวกันซึ่งปิดลงมาถึงช่วงเอวเว้าเผยวงสะดือที่บุ๋มลงไปเล็กน้อย แล้วผมก็เห็น…เห็น 

เอ่อ…หน่มน๊มสีขาวจั๊วะที่ทะลักล้นออกมาจากผ้าแถบเอ้ยเกาะอกของเธอยืนเข้ามาอย่างถนัดถนี่

ซึ่งมัน…บะละฮึ่มอย่างกับลูกแตงโมแน่ะ

แล้วทันใดก็

“เพี้ยะ!” ฝ่ามืออีกข้างของเธอก็ตบเปรี้ยงเข้ามาที่ข้างแก้มซ้ายของผมเสียจนหน้าหัน

“โอ้ยยย เจ็บนะยัยบ้า” ผมโวยวายด้วยความโมโห นึกแปลกใจที่รอบร่างเพรียวนั้นปรากฏแสงรัศมีสีขาวเปล่งประกายออกมาทั่วตัวทำให้ห้องที่มืดสลัวสว่างจ้าขึ้นมาทันใด

 “ก็นายมาจ้องหน้าอกฉันก่อนทำไมล่ะ?” เธอแหวใส่

 “ก็โฟร์โมสต์ของคุณมันทิ่มตาผมก่อนนี่” ผมเถียงสู้พลางลูบแก้มป้อยๆ เล่นตบเต็มแรงแบบไม่มีออมมือให้เลยอย่างนี้…เจ็บชะมัดยาด

เธอถอนมือซ้ายออกจากตาผมก่อนจะก้มหน้าลงพลางใช้สองมือจับๆ บีบๆ สำรวจหน้าอกหน้าใจของตัวเอง กลุ่มผมยาวสลวยเงางามเป็นลอนเล็กน้อยสีดำขลับทิ้งตัวตกลงมาปรกเนินเนื้อนุ่มนิ่มไซส์บิ๊กเบิ้มนั้น ช่างเซ็กซี่เย้ายวนชวนให้เลือดกำเดากระฉูดเสียจริงแม่คุณเอ๋ยย

 ‘เท่าที่สังเกตผมคงได้เจอกับสาวพริตตี้ทรงเสน่ห์เข้าให้แล้วล่ะสิ’

 “นายว่านมฉันมันใหญ่ไปเหรอ?” เธอถามทื่อๆ ทำเอาผมรู้สึกเขินแทน            

“อ๋อ…มะม่ายหรอก” ผมตอบอายๆ ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นเธอใช้สองมือดันลูกแตงโมคู่งามลดวื้บบเข้าไปราวกับเล่นมายากล จากคัพอีเหลือคัพซีภายในสองวินาที

“อ่าว…เฮ้ย!!”

 “ว๊าก ช่วยด้วยผีหลอก!!!” ผมร้องพลางชักเท้าหนี ชันเข่าคู้ตัวกระเถิบร่างชิดผนังส่งสายตาหวาดหวั่นไปทางอีกฝ่าย

 “คุณเป็นใครกันแน่เนี่ย แล้วเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง?” ผมถามเสียงสั่น “คน ผี ปีศาจ สัตว์ประหลาด หรือว่า…”

หญิงสาวแปลกหน้าเงยมองผม ก่อนจะยิ้มหวานให้ จะว่าไปหน้าตาเธอก็สวยไม่หยอก ทั้งรูปหน้าเรียวผิวขาวเกลี้ยงเกลาราวไข่ปอก เครื่องหน้าคมคาย คิ้วเส้นเล็กสีเข้ม จมูกเล็กโด่ง ริมฝีปากได้รูปฉาบลิปสติกสีแดงสวย ส่วนที่มีเสน่ห์เย้ายวนที่สุดคือดวงตาโตซึ่งกรีดอายลายเนอร์สีดำคม และปัดแพขนตางามงอนขับลุกส์ให้ดูโฉบเฉี่ยวและเซ็กซี่เย้ายวนราวกับนางแมวยั่วสวาท