ปาฏิหาริย์โลกวิญญาณ (ได้รับการตีพิมพ์จากAmity Publishing แล้ว)

“คุณ…ช่วยผมด้วย” ผมเผลอพูดไปพลางร้องไห้ไปพลางด้วยความกลัวสุดชีวิต
 
“ฉันก็พยายามช่วยนายอยู่นี่ไง…เร็วๆ เข้าสิ” อีกฝ่ายเร่งเร้า “ทัพหน้าใกล้มาถึงแล้วนะ”
 
‘นี่คุณหมายถึง…?!’ ผมนึกสงสัย ก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งสอดขึ้นมากลางคัน
 
“แกจะต้องถูกเผา จงมอดไหม้ไปกับพวกเรา” ถ้อยคำที่พ่นระบายด้วยความแค้นเคืองกระตุกให้ผมหันไปมอง แลเห็นดวงตาแห่งความชิงชังคู่หนึ่งเหลือกมาพร้อมกับปากที่ยังคงพูดปลุกระดมวิญญาณตนอื่นๆ  ให้ก่อการ “พวกเราจับมันอย่าให้มันรอด เพราะมัน เพราะมันคนเดียว มันต้องรับผิดชอบ”
 
และไอ้พวกเวรตะไลนั่นก็พากันขานรับทันควันเสียงเซ็งแซ่
 
“เผามัน เผามัน เอาให้ไหม้ มันต้องทรมานไม่ต่างจากเรา”
 
‘มันน่าเจ็บใจนัก!’
 
“ฉันไปเกี่ยวอะไรกับพวกแกเนี่ยไอ้พวเวรเอ้ย” ผมผรุสวาทใส่มันอย่างเหลืออด อยากจะต่อยหน้าไอ้ตัวแกนนำสักทีสองทีเอาให้เลือดกบปากร้องไห้กระซิกๆ ไปเลย โกรธเกลียดพวกมันเหลือเกินที่โบ้ยความผิดให้แก่คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่แบบนี้
 
“อย่ามัวแต่เอาโทสะเป็นที่ตั้งรีบช่วยเหลือตัวเองก่อนดีกว่ามั๊ย” หญิงสาวกล่าวเตือนให้ผมฉุกคิด “ไฟจวนเจียนจะมาถึงนายอยู่รอมร่อแล้วนะ”
 
‘จริงด้วยสิ’ ผมคิดก่อนจะเอี้ยวคอมองทอดไปที่พื้น เห็นเปลวเพลิงกองเบ้อเริ่มพุ่งสูงจนน่ากลัว อีกไม่ช้าไม่นานไฟคงจะลุกท่วมแล้วคลอกร่างผมให้ไหม้เกรียมไม่ต่างอะไรกับที่พวกมันโดน
 
ผมออกแรงเค้นพลังทั้งหมดที่มีเพื่อดึงคานประตูให้เปิดออก ทางเดินแคบๆ ที่มืดสนิทเมื่อสักครู่ตอนนี้พลันสว่างและร้อนระอุราวติดอยู่ในเตาอบอุณหภูมิสูงนับร้อยองศาเซลเซียสแสงแวบวาบของมหาอัคคีที่จ่อหลังมาขับเร้าให้ผมแทบคงสติไว้ไม่อยู่ ร่างกายร้อนจัดและรู้สึกอึดอัดเหมือนตนเองกำลังจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ 
 
 “ฮื้บบ…อื้ดด”
 
“เร็วเข้าสิ” สาริกาส่งเสียงกระตุ้น
 
“อื้ดดด…มันไม่ออกอ่ะ” ผมฟ้องน้ำตายังคงนองหน้า
 
“ออกแรงให้เยอะๆ หน่อยสิ เร็วเข้า”
 
คราวนี้ผมพยายามล้วงมือให้ลึกเข้าพร้อมกับเพิ่มแรงดึงให้มากขึ้น แต่ก็ยังไม่เป็นผล
 
‘ยากชิบเป๋งเลยเว้ย!’ ผมคิดอย่างหงุดหงิดระคนทดท้อ งานนี้ดูท่าเราคงไม่รอดแหง
 
“นายต้องทำได้สิย้ง  นายต้องทำได้” อีกฝ่ายให้กำลังใจ
 
“ฮึบบบ…” ผมพยายามเต็มเหนี่ยวจนหน้าบูดหน้าเบี้ยว ทว่ามันยากเกินกว่ามือเพียงข้างเดียวจะทำได้ จึงต้องกระชากมือขวาเข้ามาช่วย  
 
 “อ๊าาาาก!!!” อาการปวดแสบปวดร้อนแล่นแปลบขึ้นมากระตุ้นให้น้ำตาทะลักทะลายลงมาอีกคำรบ ขณะที่ท้าวมหายมเองก็ออกแรงดึงสายโซ่และสาวเข้าหาตัวเกิดการยื้อยุดทั้งสองฝ่าย แต่วิญญาณมนุษย์กระจ้อยร้อยหรือจะไปสู้พละกำลังของพญาอสุเรศได้…ผมคงต้องทำอะไรสักอย่าง