ฮักเพียงเจ้าสุดหทัย (omegaverse)

     หลังจากได้กินอาหารมื้อเที่ยงกับสามพี่น้อง หลางนั้นรู้สึกประทับใจในอาหารเป็นอย่างมากในความคิดของเขาคือเขาคนที่ทำอาหารนั้นอาจเป็นผู้เป็นแม่ไม่ก็จามินทร์ก็ได้ แน่นอนว่าเขาอยากจะได้กินมันอีกครั้ง แผนการของชายหนุ่มจึงได้เริ่มต้นขึ้นหลางตัดสินใจไปพูดคุยกับบิดาของตนเองทันทีว่าเขาต้องการทำธุรกิจร่วมกับตระกูลมาซาเอลเป็นอย่างมาก จึงอยากให้พ่อเปิดให้ทางบริษัทอนุมัติที่จะทำยื่นกูเงินเพื่อไปบริหารธุรกิจอย่างไม่จำกัดวงเงินโดยที่เขาแอบแฝงกลโกงบางอย่างเอาไว้ ฝ่ายผู้เป็นพ่อตั้งแต่ที่ภรรยาของเขาเสียไปเขาตามใจลูกชายตลอดจึงไม่ได้ขัดข้องอะไร ยอมทำตามที่ลูกขอแต่โดยดี

ปลายเดือนพฤษภาคม พ.ศ.2XXX

วันศุกร์ เวลา 16.30 น.

     หลายวันต่อมาในช่วงตอนเย็นของวันหนึ่งอยู่ๆ ทางบ้านมาซาเอลก็ได้มีการจัดเตรียมอาหารเยอะมากกว่าปกติ หลักๆ สามารถสังเกตได้จากที่แม่เลี้ยงเอาแต่อยู่ในครัวตั้งแต่สี่โมงนิดๆ ทั้งๆ ที่เวลาทั่วไปการกินอาหารเย็นจะอยู่ในช่วงหนึ่งทุ่ม เตรียมอาหารก็อยู่ช่วงหกโมงเย็นเสียมากกว่าตั้งแต่ที่พวกเด็กๆ กลับมาถึงบ้านผู้เป็นแม่ก็ดึงตัวอาลินไปช่วยทำอาหารอย่างเร่งรีบ

     " ลิน! อยู่ไหนลูก มาช่วยทำอาหารหน่อย" เสียงหญิงสาวมีอายุคนหนึ่งตะโกนเรียกหาลูกชายจากห้องครัว ทำให้สามพี่น้องหันหน้ามามองกันแบบงงๆ ว่าวันมีอะไรเป็นพิเศษหรือไม่? อาลินไม่รอช้าเขารีบวางกระเป๋านักเรียนสีดำลงตรงที่วางแล้วรีบไปช่วยแม่เลี้ยงของตนทันที

     โดยปกติหล่อนจะรอให้อาลินไปช่วยเองไม่ก็ทำเองทั้งหมด อาลินมีโอกาสทำอาหารแค่เพียงโอกาสพิเศษเท่านั้นเพราะอาหารที่อาลินทำเป็นอาหารที่ค่อนข้างรสชาติแปลกใหม่แตกต่างจากที่อื่น ๆ เจ้าตัวคิดว่าอาจเป็นสิ่งที่สืบทอดมาจากพ่อแม่ของเขาที่ตายไปแล้ว อาจจะเคยสอนมาหรืออะไรสักอย่างอาหารที่เขาทำได้และอร่อยที่สุดจนหาตัวจับยากคืออาหาร 'ภาคเหนือ'

     " แม่ครับ.. ทำไมวันนี้ของกินเยอะจัง" จาฟาร์เอ่ยถามแม่ของเขาในครัวกลิ่นหอมของอาหารสามสี่อย่างเตะเข้าจมูกชวนให้น้ำลายสอ ทั้งไก่ทอดสมุนไพรและกลิ่นอื่นๆ ที่จาฟาร์ยังแยกไม่ออกอีกเขาพูดถามพลางมองหน้าน้องชายของตนที่กำลังง่วนกับการทำแกงอะไรบางอย่างบนหม้อใบใหญ่ไปพลาง ฝ่ายผู้เป็นแม่ก็เงียบไปครู่หนึ่ง หล่อนค่อยๆ ยกอาหารที่พึ่งทอดเสร็จพักใส่ตะแกรงเสร็จแล้วจึงค่อยเอ่ยตอบ

     "วันนี้พ่อเราจะพาแขกมาหน่ะสิ" หล่อนพูดเสร็จแล้วกลับไปง่วนกับการทำกับข้าวต่อ หยิบไข่ไก่และไข่เป็ดมาตอกจะทำเมนูอะไรบางอย่าง เมื่อ     หล่อนหันมายังคงเห็นลูกชายตัวแสบยืนอยู่เพิ่มเติมคือจะแอบจกเมนูไก่ทอดไปกิน

โชคดีที่หล่อนเห็นทันจึง หยิกมือยาวๆ ของจาฟาร์ไปสองสามทีจนลูกชายคนโตร้องลั่นบ้าน แล้วเอ่ยขอความช่วยเหลือลูกไปบ้างเพราะอยากให้ทุกอย่างเตรียมการทันในเวลาที่กำหนด

     " ฟาร์ ว่างนักใช่มั้ย? มาช่วยแม่จัดจานกับจัดโต๊ะอาหารเดี๋ยวนี้เลย''

     จาฟาร์ทำหน้าบึ้งใส่ เขารู้สึกไม่ค่อยเต็มใจที่จะทำอาหารเท่าไหร่นัก แม้จะเป็นส่วนเล็กๆ ก็ตามที เขาจึงถอนหายใจเสียงดังออกมา แต่ด้วยความที่เขาก็โตแล้วจึงจำยอมที่จะช่วยเพราะมันเป็นเหตุจำเป็น แต่ทว่าเขาก็ไม่อยากทำที่เหลือนี้คนเดียวหรอก เขาเลยรีบวิ่งด้วยความเร็วตรงไปยังห้องนั่งเล่นที่มีน้องสาวกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ให้มาช่วยเขา

     ด้วยความร่วมมือของคนในครอบครัวทำให้อาหารเสร็จอย่างรวดเร็ว ทุกคนจึงแยกย้ายไปทำธุระของตนตามอัธยาศัยแล้วรอแขกปริศนาที่จาคีฟผู้เป็นพ่อจะพาในตอนหนึ่งทุ่มตรง

     อาลินเดินตรงออกไปยังสวนในบ้านของตัวเองแล้วค่อยๆ ดูต้นไม้ต่างๆ ที่เขาปลูกเอาไว้ อาลินใฝ่ฝันเสมอว่าสักวันเข้าจะมีบ้านเป็นของตัวเองแล้วปลูกดอกจำปีที่ตัวเองชอบ เขาไม่สามารถปลูกมันที่บ้านหลังนี้ได้เพราะบิดาไม่อนุญาต ปลูกได้แค่เพียงต้นรักเท่านั้นซึ่งมันทำให้เขาคลายความเหงาและความคิดถึงบ้านลงได้บ้าง บ้านหลังที่มีดอกรักและดอกจำปีเต็มไปหมดบ้านที่เขาไม่รู้ว่าอยู่ไหนในโลกอันแสนกว้างใหญ่ใบนี้.......

     "ลิน ลินอยู่ไหน แขกมาแล้ว" จาฟาร์ยืนเล่นเกมบนมือถือแล้วค่อยๆ เดินไล่หาน้องชายของตัวเองไปด้วย พร้อมตะโกนเรียกหาอีกฝ่าย บ้านหลังนี้ค่อนข้างใหญ่ขนาดราวๆ สองร้อยตารางวา เวลาจะเรียกหากันจึงจำเป็นต้องตะโกนหากันตอนนี้เเขกปริศนาได้มารอที่ห้องอาหารแล้วเขาจึงรับหน้าที่มาตามน้องไปรวมตัวกับสมาชิกครอบครัวคนอื่น ๆ

     "แขกมาแล้วนะลิน ไปไหนมาอะ " เขาพูดกับน้องตัวเองทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินตรงมาหาเขาพร้อมโบกมือเรียกสื่อว่าเขาอยู่ตรงนี้ จาฟาร์เหลือบมองว่าน้องของตนเดินมาจากสวนหลังบ้านเขาจึงเข้าใจแล้วว่าน้องไปไหนมา

     "ไปดูแลต้นรักอีกแล้วหรอ รักมันจังเลยนะต้นไม้ต้นนี้" เขาเอ่ยถามเพิ่มเพื่อความแน่ใจ น้องของเขาก็พยักหน้ารับตอบแล้วทั้งสองพี่น้องก็พากันไปยังห้องอาหารแล้วก็ต้องเกิดอาการตกใจ เมื่อได้เห็นแขกที่พ่อพามา

     "...เหล่าซือหลาง"

     อาลินหน้าแดงขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่าย แต่อาการของอีกฝ่ายกลับเป็นสิ่งที่ตรงข้ามกับเขา ฝ่ายนั้นเลือกที่จะเมินหน้านี้พร้อมกับหันไปพูดคุยกับจาคีฟแทน หลางมองอาหารมากมายที่อยู่บนโต๊ะอย่างตื่นตาตื่นใจโดยเฉพาะอาหารเหนือที่อยู่บนโต๊ะทั้งน้ำพริกหนุ่ม และแกงฮังเลที่เขาได้กินไปเมื่อหลายวันก่อน เขารู้สึกยินดีที่จะได้กินมันอีกครั้ง

     "ผมชื่อหลาง หยงไช้ครับ" เขาเอ่ยแนะนำตัวทันทีเมื่อเห็นคนในตระกูลมาซาเอลมานั่งกันครบ ข้างๆ ที่นั่งของเขาคือจาคีฟ ถัดไปคือลูกชายคนโต ลูกชายคนรอง ส่วนฝั่งตรงข้ามเขาเป็นภรรยาของจาคีฟ และสุดท้ายถัดจากนั้นก็คือรักแรกของเขา

     "เขาคือคนที่จะทำธุรกิจกับบ้านเรานะ ตอนนี้ทำงานเป็นอาจารย์ชั่วคราวที่โรงเรียนที่พวกแกเรียนกัน" จาคีฟพูดเสริมต่อเขาไม่ได้แจงรายละเอียดแก่ครอบครัวเลยสักนิดว่าทำธุรกิจแบบไหน ร่วมธุรกิจกันอย่างไร เขาพูดเพียงแค่เล็กน้อยก่อนที่จะเชิญชวนให้ทุกคนเริ่มรับประทานอาหาร

     หลางเมื่อสบโอกาสก็ได้ลงมือตักแกงฮังเลมากินทันที เมื่อได้ลิ้มรสเขาก็รู้ได้ทันทีว่านี้แหละคือสิ่งที่เขารอคอย ไม่ใช่เพียงเท่านั้นเขาอยากลองทานอาหารเมนูอื่น ๆ ด้วย มีบางเมนูที่เขาเฉยๆ แต่บางเมนูเขารู้สึกชอบมากจนอยากห่อกลับบ้าน เมื่ออาหารดีและตกแต่งจานสวยงามมีหรือลูกผู้ดีอย่างหลางจะไม่เอ่ยปากชม

     "อาหารฝืมือของคุณน้า อร่อยมากครับ! " เขาพูดทันทีเมื่อได้กินข้าวหมดไปแล้วหนึ่งจาน พร้อมขอเติมข้าวอีกเกือบครี่งจาน ฝ่ายผู้เป็นแม่ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับคำชมที่ได้รับมา

     "ขอบคุณนะจ้ะ แต่น้าไม่ได้ทำคนเดียวหรอก ความจริงแล้วอาหารบางอย่าง...." หล่อนไม่อยากได้รับคำชมเพียงคนเดียวเพราะหล่อนรู้ดีว่าลูกชายคนรองของหล่อนนั้นก็มีส่วนช่วยในการทำอาหารบางเมนูด้วย จึงจะบอกให้หลางได้รับรู้แต่ทว่าก็โดนจาคีฟผู้เป็นสามีพูดโกหกขัดเอาไว้

     "เป็นฝีมือลูกสาวผมเองครับ ตอนนี้แกก็ยังไม่มีแฟน" จาคีฟเอ่ยอย่างยิ้มๆ อาลินและแม่มองหน้ากันแบบงงๆ เหตุใดพ่อถึงต้องโกหกเรื่องอาหารด้วย? แม่เลี้ยงตักข้าวให้หลางตามคำขอพร้อมยิ้มแห้งๆ ให้ หล่อนรู้สึกแย่มากที่สามีของตนทำแบบนี้และไม่ยอมมองหน้าเขาตลอดในการกินข้าวมื้อนี้

     "........." ทุกคนภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ ทุกคนรู้ดีว่าอาหารใครเป็นคนทำ จามินทร์นั้นแม้หล่อนจะเป็นผู้หญิงแต่หล่อนก็ทำอาหารไม่ค่อยเป็นนัก โดยเฉพาะอาหารยากๆ ที่อยู่บนโต๊ะแบบนี้ หลางผู้ไม่รู้อะไรก็ได้แต่มองจามิทร์ด้วยสายตาที่ประทับใจและกินอาหารบนโต๊ะต่ออย่างอร่อย ในใจเขาคิดเพียงว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอให้ไปเป็นของใครทั้งนั้น

     เมื่อเย็นวันนั้นได้จบลง ตกกลางคืนไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น มันคงเป็นเรื่องปกติของครอบครัวนี้ที่เมื่อใครในบ้านเจอปัญหามักจะใช้ความเงียบคุยกัน ฝ่ายอาลินก็ได้แต่อดทนและพยายามไม่คิดมากถึงเรื่องที่เกิดขึ้น อาลินรู้ดีว่าพ่อเลี้ยงกำลังจะจับคู่ระหวางจามินทร์กับเหล่าซือหลาง เขาคงไปขัดความต้องการของพ่อไม่ได้ พ่อเลี้ยงมีพระคุณเลี้ยงดูมาต่อให้เขาจะรู้สึกดีกับหลางมากเท่าไหร่ สิ่งที่ควรทำตอนนี้คือเพียงอย่างเดียวคือ 'ตัดใจ'

     แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำมัน เมื่อต้องเจอกันบ่อยครั้งทั้งเจอตอนสอนในคาบเรียนที่โรงเรียนช่วงเช้าและบ่าย สุดท้ายยังต้องมาเจอกันตอนกินอาหารเย็นทุกวัน ดูท่าว่าเหล่าซือหลางคงจะรักเธอมากจริงๆ ถึงคอยมาหาที่บ้านทุกวันไม่ขาดสาย บ้างก็มีของกำนัลติดไม้ติดมือมาด้วย

     อาลินต้องทนเห็นหลางส่งสายตาหวานซึ้งไปยังน้องสาวตัวเองแถมยังบอกกับหลางไม่ได้อีกว่าอาหารที่หลางชอบตักกินนั้นคืออาหารที่อาลินป็นคนทำเพราะพ่อห้ามเอาไว้

     จาคีฟบอกแก่เขาว่า "ผู้หญิงที่จะจับชายให้อยู่หมัดได้ต้องมีเสน่ห์ปลายจวัก" ซึ่ง...ไม่ใช่จามินทร์ แต่อาลินมี

     จาคีฟเลยอยากขอยืมมืออาลินให้ช่วยเหลือเท่านั้น เขาคิดว่าเมื่อใดที่หล่อนได้แต่งงานเข้าหอไป โอกาสที่จะทำอาหารก็คงไม่มี ตอนนี้เขาจึงเลือกที่หลอกหลางให้เข้าใจว่า จามินทร์เป็นผู้หญิงที่ดีพร้อมไปก่อน

     ตอนนี้ไม่มีใครช่วยอาลินได้เลยแม้แต่ตัวของตัวเอง อาลินก็ยังไม่สามารถที่จะเลือกทางของตัวเองได้ เอาแต่ปิดทองหลังพระไปวันๆ ด้านจามินทร์ก็เด็กเกินไปที่จะรับรู้ได้ว่าสิ่งที่อาจารย์ของหล่อนทำอยู่คือ 'การจีบ' อาลินต้องมานั่งทนกับปัญหานี้ราวเกือบหนึ่งเดือนเต็มเขาช่างอ่อนแอเหลือเกิน

กลางเดือนมิถุนายน พ.ศ.2XXX

วันเสาร์ เวลา 8.40 น.

     ''กริ๊ง"

     ''กริ๊ง"

     ''กริ๊งกริ๊งกริ๊ง"

     เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในเวลาเช้าวันเสาร์เนื่องจากมันเป็นวันหยุดของโรงเรียน สามพี่น้องจึงอยู่บ้านพร้อมหน้าพร้อมตาจาฟาร์ที่เดินไปเข้าห้องน้ำก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ เมื่อเห็นไม่มีใครอยู่เขาอาสารับมันโดยเดินตรงไปยังต้นเสียงแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมารับ

     "บ้านมาซาเอล ไม่ทราบว่าผมเรียนสายอยู่กับใคร หรอครับ? " จาฟาร์พูดด้วยเสียงสั่นๆ และเร็วกว่าปกติเพราะในตอนนี้รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำมากจนทนไม่ไหว

     "ผม หลาง หยงไช้" คนปลายสายตอบมาด้วยน้ำเสียงที่ดุ เขาเว้นระยะเวลาไว้ช่วยหนึ่งก่อนที่จะพูดในสิ่งที่ทำให้จาฟาร์ต้องช็อกจนพูดไม่ออก

     "ตอนนี้ผมเป็นเจ้าหนี้ ของคุณทั้งบ้าน.... ตอนนี้พ่อคุณอยู่กับผม ให้มาผมในวันนี้เวลาห้าทุ่มครึ่งตรงห้ามเกินเวลาตามที่อยู่นี้ XXXXXXX "

     "ตู้ดๆ " หลางตัดสายทันทีเมื่อพูดธุระของตนจบ ทิ้งให้จาฟาร์ยืนอึ้งด้วยความตกใจจนลืมความรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำแล้วรีบวิ่งไปหาและพี่น้องของตนแทนห้องน้ำทันที