Cinderella Love (boy love)

หลังจากส่องกระจก แต่งตัวเสริมหล่อสักหน่อย ผมก็ลงมาทำอาหารเช้า หน้าที่นี้เป็นหน้าที่หลักซึ่งผมต้องทำทุกเช้า
เมื่อจัดแจงวางอาหารเช้าบนโต๊ะ ผมก็ซัดนมอึกๆ ลงคอเนื่องจากกลัวว่าจะพ่นใส่หน้าแซนเหมือนเมื่อวานตอนที่มีคนโทรมาจีบผมจากเพจ
พอเห็นผมกำลังดื่มนม แซนก็ยังพยายามเอาจานมาบังหน้าไว้ เฮอะ! อยากทำอะไรก็ทำเถอะ
 
"เดี๋ยวแม่ต้องไปจีนสักพักน่ะ แม่จะไปประชุมเปิดตัวถุงเท้าใหม่" 
 
ผมมักจะหัวเราะกับหัวข้อสนทนาของแม่เสมอ ตอนนั้นแม่ต้องบินไปจีนเพื่อออกแบบกล่องรองเท้า ตอนนี้ต้องไปเปิดตัวถุงเท้าที่แม่คิดค้นและผมนี่แหละคือหนูทดลอง บังคับให้ใส่แทบทุกวัน.
 
"พ่อต้องไปด้วยหรือเปล่า" 
พ่อผมที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์วางต่ำลงแล้วพูดว่า
 
             "ไปสิจ๊ะ ให้แม่ไปคนเดียว แม่ก็เหงาใจแย่สิ" 
แล้วก็เกิดออร่าแห่งความรัก  ณ โต๊ะอาหารบ้านผมนั่นเอง -.-
 
"อะแฮ่มๆ อืม..ขอโทษนะครับ แล้วแม่จะกลับมาเมื่อไหร่?" 
ผมพูดแทรกขึ้นก่อนจะถามต่อ แม่ทำเสียงจิจ๊ะเมื่อเห็นผมขัดขวางความสุขนั่น
 
"ก็คงราวๆเดือนหน้ามั้ง แม่ต้องดูน่ะนะว่าต้องทำโฆษณา​แบบไหนจะครองใจวัยรุ่น" 
"อ่อ… งั้นผมไปเรียนก่อนนะครับแม่ เดี๋ยวสาย" 
"โชคดีนะจ๊ะลูกร้ากกกก" 
" ค้าบบ แม่"
 
ผมเดินอ้อมไปหาแม่แล้วหอมแก้มแบบที่ทำทุกเช้า เดินไปหาพ่อแล้วก็หอมแก้ม
แต่พอจะเดินไปหอมแก้มแซนบ้าง น้องสาวตัวดีของผมดันหันมาแล้วจุ๊บที่ปากทำผมตะลึงเล็กน้อย
 
" ไปเอาความคิดนี้มาจากไหนน่ะ"
" เห็นพ่อกับแม่ทำค่ะ ฮิๆ"
" นี่ ไปเรียนสิ เดี๋ยวสายไม่ใช่หรอ"
แม่แทรกเสียงตัวเองขึ้นทันที ทำให้ผมหันไปมองแม่ด้วยสายตาแปลกๆ
พ่อแม่ผมรักกันหวานหยดย้อยแบบนี้เสมอทั้งสองก็มักจะลืมไปว่ามีลูกๆสอง คนนั่งมองเหตุการณ์อยู่ด้วย เอาหน่า.. รักแท้ อิจฉาจัง แล้วผมจะเจอกับเขาบ้างไหมเนี่ย
 
หน้าตาแบบผมก็ธรรมดาๆ มีดีแค่สูงนิดๆ ขาวหน่อยๆตาโตๆ อย่างที่บอกว่าผมไม่มีแฟน เคยสงสัยเหมือนกันว่าตัวเองไม่หล่อหรือเปล่า ก็ไม่น่าใช่เพราะมีคนมาจีบผมประปราย แต่ผมก็ปฏิเสธทุกรายเหมือนกัน เพราะผมกลัวว่าตัวเองจะเจอเหมือนเพื่อนละมั้ง เฮ้อ..ถ้ามัวแต่กลัวผมคงไม่มีแฟนหรอก คานทองมันรอผมอยู่ตรงหน้าแล้ว
 
ว่าแล้วผมก็คว้ารองเท้าหนังยี่ห้อบาทาประจำตระกูลมาสวม ถุงเท้าตัวอย่างที่แม่บังคับให้ลองใช้ โลโก้ตรงส้นนี่เท่อย่าบอกใคร ใช้มานานนับเดือนมันยังไม่จางเลย 
นี่ก็เป็นสิ่งสิ่งที่แม่คิด ฉลากจริงหรอแม่ผม ภูมิใจจริงๆ 
 
-เบนซินน!! ไม่ได้ไปเรียนอีก เดี๋ยวก็สายหรอก
แม่ออกมายังอีกครั้ง ผมเลยรีบหยิบกระเป๋าได้ก็เดินออกจากบ้านทันที