Cinderella Love (boy love)

                                     ข่าวลือมักจะแพร่เร็วเหมือนไฟลามทุ่ง แม้ว่าเราจะไว้ใจเพื่อนสนิทของเราได้ แต่เราไม่สามารถไว้ใจเพื่อนที่ไม่สนิทด้วยได้เลย..พวกนั้นน่ะขอให้ได้เมาส์กันสนุกๆก็พอเรื่องอื่นไม่สน ยิ่งตอนนี้มีรูปผม อยู่ในเพจ ก็อก ก็อก x คิ้วท์บอย คนคาดเดากันไปทั่ว ขนาดเพื่อนที่อยู่คณะอื่นยังทักไลน์ เข้ามาถาม  ไอ้เพื่อนเวรนั้นดันเอารูปโปรไฟล์ผมส่งไปที่เพจ แล้วมีแค่ขีดปิดหน้าเล็กๆ ทำไมไม่เอารูปอื่น อนุบาล ประถม ก็ได้ ตอนกินข้าวหลายๆสายตาส่งสายตากะลิ้มกะเหลี่ยมาให้ จนผมอยากจะแทรกหน้าลงไปในจานข้าว ไอ้บุ้งเห็นผมสีหน้าไม่สู้ดีก็เลยเอามือตบบ่าให้กำลังใจ

"ไอ้ซิน คิดซะว่ามันเป็นเรื่องที่ดีสิ แบบว่ามึงจะได้ยิ่งดังไง" 

ไอ้บุ้งยิ้มให้กำลังใจอีกครั้ง ผมมองไปหามันด้วยสายตาโกรธสุดชีวิต ปัดมือออกอย่างไร้เยื่อใย รีบลุกจากโต๊ะกินข้าวหนีไปให้พ้นบริเวณโรงอาหารทันที ต่อไปคนเขาจะคิดยังไงกับผม ผมกลายเป็นนายกสโมสรสุดหล่อ โสด ที่อยากมีแฟนมากถึงขนาดต้องไปประกาศหาแฟนในเพจมหาลัยอย่างนั้นหรอ กูอยากตายยยยยย!!!!! 

ขณะที่ผมก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์เดินดุ่มๆไปอย่างไร้จุดหมาย ก็ชนพลั่กเข้ากับใครบางคนเข้า :(

ตุ๊บบ!!

"โอ๊ะ!! โทดที กำลังจะไปขอลายเซ็นอยู่พอดี คุณเบนซินคนขี้เหงา :)" 

เสียงกวนโทสะดังขึ้นกลางโสดประสาท คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือ นาย 'เลโอ'​ ตัวแสบ นิสิตแพทย์​ภาคอินเตอร์ ​ ชายผู้เป็นไม้เบื่อไม้เมากับผมมานาน

"นายพูดใหม่อีกทีซิ!!" 

"แหมๆ ทำเป็นโกรธไปได้ เอาแต่บอกว่าฉันอยากดัง นายเองก็เหมือนกันนั่นล่ะ ฮึฮึ"

ผู้ชายคนนี้คือ 'เลโอ'​หนึ่งในแบลคลิสต์​ คนที่ผมไม่ชอบขี้หน้าที่สุดเขาเป็นดาราวัยรุ่นขวัญใจเด็กๆ แล้วก็เป็นธรรมดาอีกเหมือนกัน เมื่อมีคนรักเขาก็ต้องมีคนที่เกลียดเขา อย่างผมไงที่เกลียดเขาเข้ากระดูกดำ ทำไมถึงเกลียดน่ะหรอ...สำหรับคนที่รักความถูกต้องและต้องดูแลรักษากฎในฐานะนายกสโมสรของคณะแพทยศาสตร์อย่างผม ทนไม่ได้หรอกที่จะให้มีความเหลื่อมล้ำและความไม่ยุติธรรมในสังคม นิสิตในคณะคนอื่นต้องตัดผมถูกระเบียบให้เหมาะสมกับคณะที่เรียน  มีไอ้บ้าเลโอ ดาราหน้าหล่อเพียงคนเดียวที่ได้รับการยกเว้นให้ทำทรงผมตามแฟชั่นและไม่ต้องปฏิบัติตามกฎบางข้อได้ ด้วยเหตุผลที่ว่าเป็นผู้ที่สร้างชื่อเสียงให้แก่มหาวิทยาลัย นายนั้นลาเรียนครึ่งวันไปถ่ายละครได้ ทำสีผมตามแฟชั่นได้ แถมยังเรียนเก่ง ดีกรีเด็กทุนภาคอินเตอร์​(อิจฉาส่วนตัว) ตอนแรกผมก็ยื่นทุนเหมือนกัน แต่ไอ้บ้านี้ดันคะเเนนสูงกว่าผม 0.22 คะแนนผมเลยพลาดทุน ToT แค้นๆๆ!!!!

"ฉันไม่ได้อยากดังสักหน่อย" 

"ไม่อยากดังแล้วส่งรูปไปลงในเพจทำไมล่ะ เดี๋ยวฉันอ่านให้ฟังน" เลโอ ก้มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดหน้าที่มีรูปผม

 

"สวัสดีครับผมชื่อเบนซิน เป็นคนคูลๆ รักธรรมชาติ รักเสียงดนตรีมากๆ อยากหาเพื่อนรู้ใจช่วยคลายเหงา ชอบกด Like ใช่กด share หรือด่วนจริงๆโทรมาได้ที่เบอร์ 082-8686xxx ค๊าบบบ"

เลโอจีบปากจีบคอพูดโดยผมที่ได้แต่ยืนกำมือ

" หยุดนะเว้ย!!!!!!!

" หึๆ ทำโกรธไป ถ้านายเหงามากหาที่ลงไม่ได้ถึงกับต้องประกาศหา งั้นคืนนี้ให้ไปสงเคราะห์ให้มั้ยล่ะ" 

"นาย!!!!!" 

ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ผมพุ่งหมัดเข้าไปที่แก้มหมอนั่นอย่างทนไม่ได้ เลโอล้มลงไปกองกับพื้นจับปากตัวเอง มีเลือดไหลซิบๆ ออกมา

" เฮ้ย  เถื่อนนี่หว่า!!!

"สมน้ำหน้า ไอนี่!! " ผมโครตสะใจ หันหลังรีบวิ่งกลับมาหาเพื่อนแล้วเข้าเรียนปกติ มันสมควรแล้วหนิเนอะ หุหุ

สำหรับผมแล้ว วันนี้คือวันที่ซวยที่สุด! ตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็เห็นรูปตัวเองในเพจมหาลัย(ดีหน่อยที่ยังมีแถบดำคาดตา=.=)  จากนั้นก็มีโทรศัพท์แปลกๆ อินบล็อก​เฟสบุ๊ค​ก็เข้ามาไม่หยุด   สุดท้ายยังมามีเรื่องกับคนที่ผมเกลียดขี้หน้าที่สุดอีก ยังดีที่คณะผมแบ่งภาคปกติ กับ อินเตอร์​คนละตึกไม่งั้นผมคงจิตตกตายเพราะไอ้หมอนั่นแน่ๆเห้อ!