รักหมดใจนายปีศาจร้าย (นักบิน) | Devil Pilot | Love of cold person 1 |

 
               ​
           แผนที่ | สายการบินอินฟินิกซ์ ประเทศไทย 
               วันนี้เป็นวันที่ผมต้องทำการบินอีกตามเคยสินะ การทำงานเป็นนักบินมีอะไรมากมายที่ต้องได้เรียนรู้อยู่ตลอดเวลา การให้บริการคนอื่นและดูแลความปลอดภัยของผู้โดยสารก็เป็นหน้าที่ที่พวกเราต้องทำ การส่งผู้โดยสารให้ถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพเป็นสิ่งที่ผมต้องทำตลอดเวลา แม้ทางบ้านของผมจะมีธุรกิจมากมาย แต่การที่ผมได้ทำในสิ่งชอบเป็นอะไรที่ดีที่สุด มีคนเคยพูดว่า " การเป็นลูกนักธุรกิจมีแม่เป็นหมอคงไม่ต้องพยายามอะไรหรอก เพราะเกิดมาก็นอนบนกองเงินกองทองแล้ว " ผมจะบอกให้ว่ามันไม่มีจริงหรอกครับ ใครก็ต้องพยายามทั้งนั้นจะมีใครไปทำอะไรโดยที่ไม่ต้องเรียนมั๊ยละครับ? ผมนาย แผนที่ ฆฤษวี (แอนดิสัน) อารอน ขอบอกเลยครับว่าผมพยายามเยอะมาก กว่าจะได้มาเป็นนักบินแบบทุกวันนี้ เอาล่ะแต่เดี๋ยวค่อยเล่านะครับพอดีเรื่องมันยาวมาก ๆ
               "สวัสดีจ้ะ นักบินแผนที่" ผมเดินเข้ามาในห้องประชุมเกี่ยวกับการขึ้นบินในวันนี้ วันนี้เราจะบินไปที่ประเทศดูไบกันครับ ไฟลต์บินเวลาประมาณ 03.00 น. ถึงประมาณ 09.00 น. ครับ บิน 6 ชั่วโมงกว่า ๆ ถือว่ายังไม่นานมาก บางประเทศที่ผมไปเดินทางตั้ง 13 ชั่วโมง แค่นี้จิบ ๆ
               "อืม" ผมตอบไปสั้น ๆ ผมไม่รู้จะพูดอะไร ผมเป็นคนนิ่ง ๆ ไม่ชอบพูดมากครับ เข้าขั้นเย็นชาก็ได้มั้งครับ เพื่อนตอนเรียนชอบเรียกผมว่า แผนที่แช่แข็ง ผมก็ไม่ค่อยอะไรเท่าไหร่หรอกครับ ขี้เกียจพูด
               "วันนี้มีลูกเรือคนใหม่ด้วยนะ" ลูกเรือคนเดิมก็พูดต่อ ยัยเนี่ยเป็นเพื่อนสมัยเรียนของผมชื่อ บัวงาม พูดมากเป็นที่หนึ่ง ผมโครตจะเบื่อเลยครับพูดอะไรที่มีสาระก็น่าฟังหน่อย แต่ยัยเนี่ยพูดไม่มีสาระน่ะสิวัน ๆ มีแต่บ่นแฟนให้ฟัง เบื่อจะตาย ไม่บ่นแฟนก็มาอวยแฟนให้ผมฟังทุกครั้งที่มีบิน
               "เออ" ก็เหมือนเดิมแหละครับ ไม่รู้จะตอบอะไร
               "นิ่ แผนที่แช่แข็ง แกสนใจหน่อยเหอะ" นั้นไงมาอีกและไอคำนี้ แผนที่แช่แข็งเหอะ แช่แข็งบ้านป้ามึงอ่ะบัว
               "ฟังอยู่ จะพูดอะไรก็พูด พูดมากชิบ" ไม่ต้องหวงครับ ปกติผมไม่ด่าผู้หญิงหรอกแต่กับบัวงามเนี่ยข้อยกเว้น น่าหมั่นไส้เกินคน งงจริง ๆ ว่าแฟนมันทนได้ไง 
               "ลูกเรือคนใหม่น่ะ ชื่อ เพลงเพราะน้องน่ารักมาฉันไปคุยมาล่ะ น่ารักจริงนะเว้ย" ถึงบัวงามมันจะพูดเบาก็เถอะแต่ใส่อารมณ์มาแบบต้องให้ผมเชื่อว่ายัยเพลงเพราะอะไรของมันเนี่ยน่ารักจริง ๆ
               ผมกับบัวงามเป็นเพื่อนกันมานานแล้วครับแต่เราไม่เคยชอบกันเลย แค่เพื่อนก็เพื่อนจริง ๆ ครับ ผมสามารถเรียกยัยบัวงามเนี่ยว่า มึง หรือ มันได้เลยครับ บัวงามมันแมนเกินผู้หญิงไปแล้ว มันไม่คิดอะไรอยูู่แล้วเพื่อนทั้งคลาสก็เรียกมัน ไอบัว ตอนเรียนอยู่มหาลัย มันเฟรนลี่มาก ๆ ก็ไม่แปลกครับที่มันจะไปทำความรู้จักกับลูกเรือคนใหม่แล้ว เชื่อมันเลยครับ 
               "มองหน้าฉันทำไม?" อยู่ดี ๆ ก็มองหน้าผมเฉยเลยบ้าป่ะมันเนี่ย ว่าง ๆ ผมควรบอกให้แฟนมันพาไปหาหมอ 
               "มองมึงที่ไหนกูมองน้องเพลง" สายตามันยาวไปถึงไหนวะ ทำไมมองเห็นไกลขนาดนั้น ผมไม่รู้หรอกครับว่ายัยเพลงพงเพลงเพราะ ของยัยบัวเนี่ยนั่งอยู่ไหน รู้แค่ว่าคงไกลน่าดู
               "ประชุมก่อนเว้ย ค่อยมองสักวันกูจะบอกแฟนมึงบัว" กัปตันเดินเข้ามาแล้วครับ ดังนั้นพวกเราทุกคนก็ต้องประชุมกันแล้ว ทุกอย่างจะต้องอยู่ในความเงียบเพราะเราต้องตั้งใจฟังในสิ่งที่กัปตันพูด
               หลังจากประชุมเสร็จนักบินก็ต้องไปที่ห้องเครื่องบินเพื่อเตรียมเครื่องบินลำที่เราจะทะยานขึ้นฟ้าในวันนี้ ผมยังไม่ได้เป็นกัปตันหรอกครับ ผมว่าจะไม่เป็นกัปตัน อยากเป็นผู้ช่วยนักบินอาวุโสมากกว่าครับ ที่จริงหน้าที่มันก็ไม่ได้ต่างกันขนาดนั้นแค่บางเรื่องคือสิ่งที่กัปตันเท่านั้นที่ต้องตัดสินใจ ก็หมายถึงว่า กัปตันมีความสำคัญมากที่สุดแล้วผู้ช่วยนักบิน หรือ Co-Pilot / First Officer (F/O) เนี่ยเป็นคนที่สำคัญรองลงมานั่นแหละครับ ใช้ระบบคล้าย ๆ การเดินเรือเลยครับ แค่เอามาปรับใช้กับการบิน
               "ไงแผนที่ เจอกันอีกตามเคยเลยนะ" เสียงกัปตันทักทายผมเมื่อเดินมาที่ห้องเครื่องบิน กัปตันของผมอายุสามสิบกว่า ๆ เองครับ ไม่ได้แก่ขนาดนั้นหรอกครับยังหนุ่มอยู่เลย กล้ามใหญ่ด้วยครับถ้าเทียบกับผมก็ใหญ่กว่าผมอยู่นิดหน่อย
               "ครับ เจอกันบ่อยหน่อยนะครับ" ผมกับกัปตันค่อนข้างสนิทสนมกันอยู่ครับ ทำงานร่วมกันก็ต้องสนิทกันเป็นธรรมดา
               "กวนประสาทเหมือนเดิมสินะ" เนี่ยแหละครับนิสัยผมชอบกวนประสาทแต่คนอื่นมักจะไม่รู้หรอกครับ ผมไม่ค่อยชอบทำตัวสนิทสนมกับคนมาก
               "แน่นอนครับ" ผมพูดพร้อมกับทำหน้ายียวนใส่กัปตัน ก็แมน ๆ คุยกันมันก็จะประมาณนี้แหละครับ ขอตัวไปเช็คเครื่องบินก่อนนะครับ
          เพลงเพราะ| ห้องพักลูกเรือก่อนขึ้นเครื่อง
               "น้องเพลง ทำไมมานั่งคนเดียวคะ?" พี่บัวงามเดินเข้ามาหาฉันที่กำลังนั่งมองอะไรไปเรื่อยเปื่อยในห้องพักลูกเรือ พี่บัวงามเฟรนลี่มาก ๆ ตอนฉัันเดินเข้ามาในห้องประชุมครั้งแรกพี่เขาก็เดินมานั่งคุยด้วย
               "อ่อ ยังไม่มีเพื่อนค่ะ ก็เลยมานั่งตรงนี้" ฉันยิ้มและตอบพี่เขาไป พี่เขาสวยมาก ๆ สูงด้วย ผิวขาวมาก ๆ ตัดภาพมาที่ฉันที่ก็ไม่ได้สูงอะไรมาก ผิวก็ไม่สวย ฉันเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาทำงานในเมืองกรุงเพื่อตอบแทนพระคุณของแม่ ถามว่าทำไมฉันไม่ชอบแทนพ่อน่ะหรอ ฉันไม่มีพ่อหรอกจะมีก็แต่พ่อเลี้ยงที่แสนจะขี้เมาเนี่ยแหละ วัน ๆ เอาแต่กินเหล้าไม่ทำอะไร แถมยังตีแม่ฉันอีก
               ชีวิตของฉันมีแม่แค่คนเดียวเนี่ยแหละที่รักฉันจริง ๆ พ่อของฉันก็หนีไปตั้งแต่ที่รู้ว่ามีีฉัน ฉันเป็กเด็กต่างจังหวัดที่ไม่ได้มีฐานะอะไรเลย แม่ของฉันต้องไปกู้เงินเพื่อมาส่งฉันเรียน ลำพังเงินที่หามาได้ก็ไม่พอค่าเทอมของฉันเลยแม้แต่น้อย ยิ่งโดนพ่อเลี้ยงเอาเงินไปพล่านเล่นโดยการไปซื้อเหล้ามากินอีก มันยิ่งทำให้ไม่มีเงินไปมากกว่าเดิม ตอนนี้ความฝันของฉันกำลังจะสำเร็จแล้วล่ะ เหลืออีกแค่ความฝันเดียงที่ยังไม่ได้ทำ คือการพาแม่หนีพ่อเลี้ยงมาอยู่ที่กรุงเทพด้วยกัน 
               "งั้นพี่นั่งด้วยคนนะคะ" พูดเสร็จพี่บัวงามก็ลงมานั่งข้างฉันเลย พี่เขาตัวหอมมาก ๆ ใครเข้าใกล้ก็คงติดแจเลยแหละ
               "น้องเพลงคิดไงมาเป็นลูกเรือคะเนี่ย?" ถามว่าคิดยังไงมาเป็นลูกเรือหรอ
               "เงินเดือนดีมั้งคะ ฮ่าๆๆ แล้วพี่บัวละคะทำไมถึงมาเป็นลูกเรือ" มันก็จริงนะ ที่ได้เงินดีแต่อีกอย่างนึงก็คือฉันได้ไปเที่ยวต่างประเทศโดยอาจจะไม่ต้องเสียเงินสักบาทเลย แต่อันนี้อาจจะเป็นกำไร
               "พี่ชอบทำงานบริการค่ะ อยากทำก็เลยลองมาสมัครดูได้เฉยเลยตอนแรกก็งง พี่มีเพื่อนมาสมัครด้วยคนหนึ่งแต่ว่าเขาเป็นนักบิน ไว้บินเสร็จเดี๋ยวพี่พาไปรู้จัก จะได้มีเพื่อนเพิ่มเนอะ" มีเพื่อนเป็นนักบินเลยหรอเนี่ย ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้มีเพื่อนร่วมงานเพิ่มขึ้น
               "ได้เลยค่ะ ไม่มีปัญหา" วันนี้ฉันมีบินตอน ตี 3 แต่ว่าตอนเทรนด์ครูผู้สอนเขาบอกให้มาก่อนผู้โดยสาร 2-3 ชั่วโมง ก็เลยมาต้องมาตั้งแต่เที่ยงคืนเนี่ยแหละ เพื่อเข้าประชุมอีกหนึ่งชั่วโมง หลังจากบินไปดูไบแล้วเราก็จะได้พักอยู่ที่นั่น 3 วันแล้วก็กลับไทยมาพร้อมผู้โดยสารชุดใหม่ ฉันมีเวลาที่จะซึมซับบรรยากาศตั้ง 3 วัน การเดินทางครั้งนี้ฉันต้องได้ความรู้ให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้เลยล่ะ 
                "เตรียมตัวไปขึ้นเครื่องได้แล้ว เดินไปพร้อมพี่เลยไปเอากระเป๋ามา" นี้ก็เป็นเวลาตี 1 ครึ่งแล้วสินะ อีกครึ่งชั่วโมงผู้โดยสารจะไปขึ้นเครื่องแล้ว เราต้องขึ้นไปเตรียมการตัวเริ่มงานได้แล้ว
               ลูกเรือทุกคนเดินออกมาจากห้องพักลูกเรือแล้วค่ะ ตอนนี้เหมือนในละครที่ฉันเคยดูเลย แอร์โฮสเตสสาว ๆ จะเดินกันเป็นกลุ่มอย่างสง่างามโดยชุดของสายการบินฉันนั้นเป็นสีขาวที่ดูสะอาดตา พร้อมกับกระเป๋าลากสีดำหนึ่งใบที่ในนั้นมีสัมภาระของลูกเรือ ไม่ว่าจะเป็น เสื้อผ้า ของเครื่องใช้ต่าง ๆ เยอะแยะมากมาย แต่น้ำหนักของกระเป๋าก็ต้องไม่เกินตามที่สายการบินกำหนดไว้น้ำหนักก็ต้องเหมือนกับผู้โดยสารทั่วไปเลย การทำงานของลูกเรือแบบพวกเราจะเริ่มขึ้นเมื่อมีผู้โดยสารคนแรกขึ้นมาบนเครื่องบินและจบลงเมื่อผู้โดยสารคนสุดท้ายลงจากเครื่องบิน ตอนที่เทรนด์อยู่ ครูผู้สอนมักจะบอกเสมอว่า ให้มองผู้โดยสารเหมือนคนในครอบครัว ที่เราพร้อมจะปกป้องและดูแลตลอดเวลาเพื่อให้เขาปลอดภัย และ สามารถไปท่องเที่ยวได้อย่างมีความสุข เมื่อผู้โดยสารมีความสุข ลูกเรืออย่างเราก็มีความสุขตามไปด้วย หวังว่าการเริ่มงานครั้งแรกของฉันจะผ่านไปได้ด้วยดีนะ...
........................................................................................................................................
 ขอบคุณที่ติดตามนะครับ รักรีททุกคนนะครับอันนี้เป็นเรื่องแรกของผมเลยน้าา คอมเม้นท์ว่าอยากให้ปรับตรงไหนได้เลยครับ ​
 
​