Concealing ( กำเนิดเร้นลับ )

“ คุณโจนาธาน   เพิร์จคะ   ได้ยินหรือเปล่าช่วยกระพริบตาให้เรารู้ที ”
 
นี่เป็นเสียงแรกที่ผมได้ยิน
ภายในห้องเต็มไปด้วยแสงสีขาวสว่างจ้า
กับรูปร่างประหลาดที่ดูบิดเบี้ยว
 
ผมจึงหรี่ตาเพื่อหลบจากความเจิดจ้าเสียดแทงการมองเห็น
ดูเหมือนเจ้าของเสียงจะพอใจปฏิกิริยานั้น
เธอจึงพูดต่อไปว่า
 
“ ดีมาก   ต่อไปกระดิกนิ้วมือข้างซ้ายนะคะ ”
 
เสียงราบเรียบไร้ท่วงทำนองหนักเบา
ชวนให้คิดถึงเสียงประกาศในสนามบิน
 
ด้วยแสงไฟที่แยงตาจนทนไม่ไหว
ผมจึงยกสองมือขึ้นบังหน้า
พลางคิดว่าใครก็ได้ช่วยปิดไฟที
 
“ ดูเหมือนสมองจะประมวลผลผิดพลาดแต่ร่างกายสามารถเคลื่อนไหวได้เป็นปรกติ ”
 
เสียงเดิมเอ่ยขึ้นอีก
 
ผิดพลาดกะผีสิ
ผมนึก
ไอ้บ้าที่ไหนเอาไฟส่องตาวะ
 
ครู่ต่อมาทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง
ม่านตาปรับขยายรับแสงสว่างได้อย่างเหมาะสม
 
ภาพห้องๆ หนึ่งที่ดูไม่คุ้นตาก็ปรากฏให้เห็น
กับชายหนึ่งหญิงสองในชุดสีขาวตัวยาวมิดชิด
และผู้หญิงผมทองปากแดงเล็บแดงคนนั้นเองที่เป็นคนพูดกับผม
 
ในหัวมึนงงไปหมด
ถึงผมจะไม่คุ้นเคยกับที่นี่ก็ใช่จะดูไม่ออก
เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าตอนนี้มาอยู่ที่โรงพยาบาลได้อย่างไร
และดูเหมือนผมจะเป็นคนไข้เสียด้วย
บ้าจริงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
 
“ ใจเย็นก่อนคุณเพิร์จตอนนี้คุณปรอดภัยแล้ว ” 
 
คำปลอบโยนของหมอผู้ชาย
ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นแม้แต่น้อย
 
ผมรู้สึกว่ามีอะไรผิดปรกติ
ในหัวดูว่างเปล่าแปลกๆ
 
“ ตอนนี้รู้สึกอย่างไรบ้างเจ็บปวดตรงไหนหรือเปล่า ”
 
พยาบาลสาวปากแดงเข้มคนนั้นถามอีก
ผมมารู้ทีหลังว่าเธอชื่อคาสซานดร้า
ทำงานในหน่วยงานพิเศษของทางราชการ
แต่ด้วยความที่มีพ่อเป็นเจ้าของโรงพยาบาล
เลยถือโอกาสรับงานพิเศษในบางครั้ง
 
คำถามของเธอเมื่อครู่ไปกระตุ้นอะไรบางอย่าง
หนังหัวของผมตึงขึ้นมาทันทีพร้อมกับอาการปวดตุบๆ
เมื่อยกมือขึ้นจับดูก็พบกับผ้าพันแผลขนาดใหญ่
 
“ ไม่ต้องตกใจขนาดนั้น ”
 
แม่สาวปากแดงคนนั้นหัวเราะชอบใจ
เมื่อเห็นสีหน้าของผม
 
“ แค่พันไว้เก๋ๆ ไปอย่างนั้นเองแผลจริงๆ เท่ามดกัด ”
 
ผมรู้ว่าเธอโกหก
เพราะถ้ามดกัดจริง
มันต้องเป็นโคตรพ่อโคตรแม่มดอย่างแน่นอน
ถึงได้ร้าวไปทั้งหัวราวกับกะโหลกแตก
 
“ เอาหล่ะเรามาเริ่มกันใหม่ ”
 
เธอว่า
 
“ ผมคิดว่าผมโอเคแล้ว ”
 
คำพูดที่สวนออกไปแบบนั้น
ทำเอาหมอและพยาบาลต่างมองหน้ากัน
 
“ ผมต้องเป็นคนตรวจคุณนะครับเพราะฉะนั้นขอความร่วมมือด้วย ”
 
หมอผู้ชายแย้ง
 
“ ถ้าไม่นับหัวที่เกือบแบะทุกอย่างก็ดูน่าพอใจ   หมายถึงก็แค่หัวแตกแต่ส่วนอื่นไม่เป็นไรแล้ว   ผมแน่ใจว่าถ้าปล่อยให้ลุกจากเตียงผมคงวิ่งได้ ”
 
“ น่ายินดีที่ได้ยินแบบนั้นคุณเพิร์จ   นี่คือชื่อของคุณใช่หรือไม่ ”
 
หมอผู้ชายพูด
 
“ ใช่   ผมคือโจนาธาน   เพิร์จ   เกิดอะไรขึ้นกับผมทำไมผมต้องมาอยู่ที่นี่ ”
 
ผมแน่ใจว่านี่คือโรงพยาบาล
แต่สาเหตุที่ผมต้องมานอนพันแผลอยู่บนเตียงกลับนึกไม่ออกเอาเสียเลย
 
“ เหตุการณ์ล่าสุดที่คุณจำได้คืออะไรล่ะ ”
 
หมอหญิงที่เงียบอยู่นานเอ่ยถาม
ผมนั่งนึกอยู่นานสุดท้ายก็มีแต่ความว่างเปล่า
เหมือนหน้ากระดาษสีขาวที่ยังไม่ปนเปื้อนสิ่งใด
ในที่สุดผมก็ส่ายหน้า
 
“ ผมคงโดนดักตีหัวใช่หรือไม่   ทุกอย่างวูบหายไปเฉยๆ มันต้องเป็นแบบนั้นแน่เลย ”
 
คาสซานดร้าจดบางอย่างลงในแฟ้มที่เธอถือ
ด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น
เธอคงไม่ถูกใจคำตอบของผมนัก
 
“ คุณประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ต่างหากล่ะ   เคราะห์ดีที่ร่างกายไม่กระทบกระเทือนมากนักมีแค่รอยฟกช้ำดำเขียว   แต่เคราะห์ร้ายอยู่ตรงนี้ ”
 
หมอชายคนนั้นเคาะนิ้วชี้ที่ขมับตนเอง
นั่นทำเอาผมใจเสีย
 
“ หมายถึงผมอาจพิการหรือ   ไม่นะผมยังขยับแขนขาได้ดีดูสิ ”
 
ผมขยับตัวไปมา
 
“ การตอบสนองบางอย่างของคุณทำให้เรากังวลใจคุณเพิร์จ   เราต้องการตรวจสอบบางสิ่งบางอย่างเพื่อความแน่ใจ   ดังนั้นตอบคำถามตามความจริงด้วย ”
 
แม่สาวคาสซานดร้าว่า
พร้อมกับเปิดแฟ้มเอกสารไปอีกหน้า