If...

   การอาบน้ำกับคุณพ่อเป็นอีกสิ่งที่ฟีโอร่าไม่ชอบ รองลงมาจากการเขียนอักษรและการโดนลงโทษ เพราะสิ่งที่ฟีโอร่ากำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้คือ..
 "ว่าไงลูก อยากได้แบบไหนคะ แปรงขัดพื้นหรือหินขัดเท้าดีเอ่ย?" คุณพ่อมองร่างกายของฟีโอร่าด้วยสายตาสมเพช ก่อนจะส่งเสียงหึในลำคอแล้วเลือกหยิบหินขัดเท้ามาขัดตัวให้ฟีโอร่า จนแผลที่เพิ่งสลักอักษรไปปริแตกกลายเป็นแผลใหญ่กลางหลัง
 "โอ้ลูกพ่อ.. พ่อน่าจะเลือกผิดอันซะแล้วล่ะนะ แต่ไม่เป็นไร เรามาถูสบู่กันดีกว่า" ฟีโอร่านั่งน้ำตาไหลในอ่างอาบน้ำเมื่อแผลที่หลังถูกคุณพ่อชโลมสบู่ลงไป เจ็บ...นั่นคือสิ่งเดียวที่ฟีโอร่ารู้สึกได้
   เด็กน้อยคนหนึ่งพยายามอดทนต่อโชคชะตาที่ตนกำลังพบเจอ ภาวนาให้ตนรอดพ้นจากที่แห่งนี้ แล้วเหล่าเทพธิดาเล่าหนอ ยามนี้หายไปไหน?
 
   วันแล้ววันเล่า ฟีโอร่าต้องทนกับความทุกข์ทรมาณแบบนี้อย่างไม่มีวันจางหาย จนในที่สุดเธอก็เริ่มคิดได้ ว่านี่อาจจะเป็นทางออกเดียวของเธอ.. ในคืนนั้น ฟีโอร่าตื่นขึ้นมากลางดึกเพื่อมานั่งหัดเขียนอักษรชื่อตัวเองให้ออกมาสมบูรณ์แบบที่สุด จนในที่สุดฟีโอร่าก็ทำสำเร็จ เด็กน้อยดีใจกระโดดโลดเต้นไปมา ก่อนจะนอนกอดกระดาษใบนั้นแล้วผล็อยหลับไป
   ในยามเช้าเสียงนาฬิกาปลุกของฟีเรียลดังขึ้น ทำให้คนน้องตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย ก่อนจะลุกจากเตียงตามปกติ แต่วันนี้มีสิ่งที่ต่างออกไป เธอทำมันสำเร็จแล้ว! เธอสามารถเขียนอักษรที่พ่อสอนได้แล้ว ฟีโอร่ายิ้มกว้างวางกระดาษไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง ก่อนจะปลุกพี่สาวให้ลุกไปทานข้าวเช้าด้วยกัน
 
   วันนี้ฟีโอร่าดูอารมณ์ดีผิดหูผิดตาจากปกติมาก จนคนเป็นแม่สังเกตได้
 "มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นล่ะสิเจ้าตัวน้อยของแม่" คุณแม่เอ่ยทักแล้วยิ้มให้ลูกสาวคนเล็กของบ้าน ก่อนจะวางไส้กรอกลงในจานของฟีเรียลที่ยังงัวเงียอยู่ ทางฝั่งคุณพ่อที่เดินลงมาจากชั้นบนเองก็แปลกใจที่ฟีโอร่าดูอารมณ์ดีผิดปกติจนเผลอขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะรีบคลายออก ฟีโอร่ารีบเอ่ยทักขึ้นมาทันที
 "คุณพ่อคะ หนูเขียนอักษรที่คุณพ่อให้หนูเขียนสำเร็จแล้วนะคะ!" พูดเสร็จตนก็ส่งยิ้มกว้างให้กับคุณพ่อ พ่อก็ยิ้มจางๆตอบกลับ
 "แบบนี้ต้องมีรางวัลให้เด็กดีซะแล้วสินะคะ" ฟีโอร่ายิ้มกว้างพลางหัวเราะอย่างมีความสุข
 
 
   "คุกเข่าลง แล้วถอดเสื้อออก" ฟีโอร่าคุกเข่าลงทันที ถึงแม้ว่าในใจจะตื่นตระหนกแค่ไหนแต่ก็ต้องทำตามคำสั่งของคุณพ่ออย่างไม่มีข้อแม้
ฟีโอร่านึกในใจ ก็เธอทำถูกแล้วนี่? ยังจะมีบทลงโทษอะไรอีก หรือพ่อจะรักษาแผลให้ เด็กน้อยรีบเงยหน้าขึ้นอย่างมีความหวัง ก่อนจะหน้าซีดเมื่อเห็นมีดพกในมือพ่อ ฟีโอร่าพลันตื่นตระหนกรีบพูดด้วยความกลัวว่า
 " หน..หนูทำได้แล้วนี่คะคุณพ่อ! หนูเป็น ด..เด็กดี!" พ่อส่ายหน้าไปมาแล้วทำเสียงชู่เบาๆ ก่อนจะคุกเข่าลงข้างหนึ่งแล้วจ้องตาลูกสาวของตนเอง ควงมีดพกเล่นก่อนจะเอ่ยตอบ
 "พ่อก็กำลังจะให้รางวัลหนูนี่ไงคะ" ฟีโอร่าบ่อน้ำตาแตกทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ มันไม่ใช่รางวัล! มันคือการลงโทษ! มันคือการลงโทษที่เธอทำมันได้ดี!! พ่อแสยะยิ้มก่อนจะลากนิ้วผ่านช่วงอกบนของเธอไป ราวกับว่ากำลังกะขนาดตัวอักษรให้พอดีกับพื้นที่ที่มีอยู่ ฟีโอร่ารู้ชะตากรรมของตนดี ได้แต่หลับตาลงยอมรับในโชคชะตา พ่อเอาผ้ามาอุดปากเด็กน้อยไว้ ก่อนจะค่อยๆ บรรจงสลักอักษรลงไปกลางหน้าอกทีละตัว ระหว่างสลักอักษรก็พูดชื่อตัวอักษรออกมาด้วยให้เด็กน้อยได้รับรู้ว่าความเจ็บปวดนี้มีชื่อว่าอะไร
 " G.. O.. O.. D.. G.. I.. R.. L.." หลังจากสลักเสร็จเอ็ดวาร์ดก็ผละออกมาชมผลงานของตนเองด้วยความภาคภูมิใจ เลือดไหลลงมาจากตัวอักษรที่เขาสลักลงไป ให้ความรู้สึกราวกับศิลปะชั้นเลิศ เขาปรบมือเบาๆให้กับผลงานชิ้นนี้ ก่อนจะมีเสียงตะโกนดังขึ้นมาจากหน้าห้อง
 "หยุด! ยกมือขึ้น! นี่คือตำรวจ ทิ้งอาวุธลงซะ!!" มีตำรวจสามคนยืนถือปืนเล็งมาที่เขา
" บัดซบเอ้ย!" คนเป็นพ่อตวาด หันมามองลูกสาวตนเองด้วยสายตาโกรธเกรี้ยวก่อนจะหันไปตบหน้าลูกสาวเต็มแรง ตำรวจที่เห็นแบบนั้นก็ยิงเข้าไปที่แขนซ้ายของเอ็ดวาร์ดอย่างไม่ลังเล เอ็ดวาร์ดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มือกุมแขนซ้ายไว้ ก่อนจะหันมามองฟีโอร่าที่ล้มลงไปกองกับพื้นด้วยสายตาอาฆาต แล้วยอมมอบตัวเดินตามตำรวจไป
 
   เบื้องหลังการมาช่วยของตำรวจในครั้งนี้คือฟีเรียลอยากรู้ว่าพ่อจะให้ของขวัญอะไรแก่ฟีโอร่าจึงขอให้แม่แอบดูผ่านช่องรูกุญแจ ภาพที่พ่อค่อยๆกรีดมีดลงไปบนตัวลูกสาว สิ่งที่เห็นทำคนเป็นแม่ปิดปากร้องไห้ ทรุดตัวลงกับพื้น ก่อนจะบอกให้ฟีเรียลออกไปรอที่หน้าบ้าน ส่วนตนรีบวิ่งไปหยิบโทรศัพท์โทรหาตำรวจทันที
 
   ฟีโอร่านั่งคลุมผ้าอยู่ด้านหลังรถพยาบาลที่มารับ คนเป็นพ่อฟึดฟัดมองมาทางลูกด้วยสายตาอาฆาตเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะถูกจับกดลงไปในรถตำรวจ แม่กับฟีเรียลพากันกอดฟีโอร่าร้องไห้แล้วกล่าวขอโทษซ้ำๆ ที่ไม่รู้อะไรเลย หลังจากปฐมพยาบาลเบื้องต้นเสร็จแล้วฟีโอร่าก็รู้สึกดีขึ้น แต่เธอก็ยังต้องนอนพักรักษาตัวต่อที่โรงพยาบาลอยู่ดีเนื่องจากแผลที่หลังของเธอติดเชื้อและมีน้ำหนองไหลออกมา
   ฟีโอร่านอนพักรักษาตัวอยู่ราวๆ 7 วัน ก็ได้กลับมาพักผ่อนที่บ้าน เธอเหลือบมองแม่ที่ซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัด ท่าทางที่ไร้ชีวิตชีวานั่น ไหนจะสายตารู้สึกผิดยามที่มองมายังตัวเธอตลอดเวลาด้วย ตอนนี้เธอไม่เข้าใจเลย ทำไมทุกคนทำร้ายพ่อล่ะ พ่อเป็นคนดี สอนฟีโอร่าเขียนอักษร เด็กดื้อก็ต้องถูกทำโทษ มันก็ถูกต้องแล้วนี่นา คุณหมอที่โรงพยาบาลพูดให้ฟีโอร่าฟังทุกวันว่า ถ้าเป็นเด็กดีจะไม่มีใครลงโทษ แต่ถ้าทำผิดจะต้องโดนตี ฟีโอร่าทำผิดเลยโดนตี พอมาคิดแบบนี้แล้วก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย แค่พ่อตีแรงไปหน่อยเอง ฟีโอร่าฉีกยิ้มสดใสให้กับคุณแม่ก่อนจะนั่งทาน อาหารเที่ยงด้วยกัน เด็กน้อยสังเกตเห็นว่าคุณแม่เหลือบมองไปทางที่คุณพ่อเคยนั่งทานข้าวประจำ แม่กินน้อยลงมาก ฟีโอร่าเหลือบมองพาสต้าที่เหลืออยู่ในจานของแม่เกือบครึ่ง
   ตกดึกคืนนั้นฟีโอร่าได้ยินเสียงแม่ร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาจากบานประตูที่แง้มไว้ เด็กน้อยกังวลแต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรจึงพยายามข่มตาให้หลับในคืนนั้น
   รุ่งเช้ามาเด็กน้อยตื่นตามเวลาปกติก่อนจะเดินหาวลงบันไดไปเพื่อดูว่าเช้านี้มีอะไรทานบ้าง แต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า ฟีโอร่ารู้สึกแปลกๆ จึงตะโกนเรียกแม่ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ฟีโอร่าคิดว่าแม่อาจจะออกไปซื้อของมาทำอาหารเช้าก็ได้ เหมือนเมื่อวานวัตถุดิบจะหมดแล้วด้วย
 
   นั่งงัวเงียรอจนจะผล็อยหลับอีกรอบ ก็พลันสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงกรีดร้องของพี่ฟีเรียล ฟีโอร่ารีบวิ่งขึ้นไปดู ภาพที่เธอเห็นคือพี่นั่งกองอยู่กับพื้นเอามือปิดปากไว้แล้วร้องไห้ พอเธอเงยหน้าขึ้นก็ตกใจพร้อมกับทรุดตัวร้องไห้ออกมาเพราะแม่ในตอนนี้กำล้งนอนหายใจรวยริน ที่ข้อมือเต็มไปด้วยบาดแผลถูกกรีดลามมาถึงต้นแขน เลือดไหลเยอะจนพื้นไม้ตอนนี้ถูกย้อมไปด้วยสีแดง ทั้งห้องตอนนี้เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง ฟีโอร่าค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปหาแม่ แม่เหมือนพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง ฟีโอร่าก้มหน้าลงไปเพื่อเงี่ยหูฟัง
 "ส า . . ล ว" ก่อนที่แม่จะสิ้นใจไป ฟีโอร่าได้แต่ยืนตะลึงในสิ่งที่ตนได้ยิน ก่อนจะรีบไปลากพี่สาวให้ลุกขึ้นยืนแล้วไปเคาะประตูข้างบ้านให้โทรเรียกคุณตำรวจแบบคราวที่แล้ว
 
   คราวนี้ทั้งสองคนถูกส่งตัวไปสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ฟีโอร่ารู้สึกว่าการใช้ชีวิตที่นั่นก็ไม่ได้แย่อะไร แต่เธอก็คิดถึงพ่อกับแม่เหลือเกิน มีหลายครั้งที่เธอเหม่อลอยจนเกือบเกิดอุบัติเหตุหลายครั้ง เธอถูกซิสเตอร์เรียกไปตักเตือนบ่อยกว่าเด็กทั้งหมดรวมกันอีก พี่สาวเธอก็กลายเป็นคนเงียบขรึมขึ้น และแสดงท่าทีเหมือนพยายามปกป้องเธอจากเด็กคนอื่นตลอดเวลา นั่นทำให้ฟีโอร่ารู้สึกดีขึ้นมากเพราะเด็กที่นั่นก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบเธอซักเท่าไหร่ เวลามีผู้ใหญ่มาที่นี่เด็กทุกคนจะดีใจและพากันทำตัวเป็นเด็กดี แต่ก็มักเป็นเธอที่ได้รับคำชมจากผู้ใหญ่เหล่านั้นเสมอว่าน่ารัก และ ไร้เดียงสา
   มีหลายคนที่พยายามจะรับเลี้ยงเธอและพี่สาว แต่พี่ฟีเรียลปฏิเสธแบบหนักแน่น ยืนยันว่าจะไม่ไปกับครอบครัวไหนทั้งนั้น จนกระทั่งวันหนึ่งมีสองสามีภรรยาวัยกลางคนพากันมาที่แห่งนี้ กล่าวทักทายเด็กทุกคน มอบขนมและอ้อมกอดอันอบอุ่นให้
   ฝ่ายภรรยาเมื่อเห็นคู่พี่น้องก็บอกว่ารู้สึกถูกชะตากับฟีเรียลและฟีโอร่ามาก แถมเมื่อได้ฟังเรื่องราวของเด็กทั้งสองก็อาสาจะรับเลี้ยงเองเพราะสามีเป็นจิตแพทย์ แรกๆพี่ก็ปฏิเสธหัวชนฝา แต่เห็นสามีภรรยาคู่นี้มาบ่อยมาก มาแทบทุกวัน จนวันนี้ปาเข้าไปจะเที่ยงแล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววของสองสามีภรรยา พี่ฟีเรียลลนลานชะโงกหน้าออกไปดูรอบที่สิบของวันแล้ว ฟีโอร่านั่งนับในใจ และในที่สุดพวกเขาก็มาพี่ฟีเรียลรีบเก๊กขรึมทำเป็นไม่สนใจแต่ก็แอบเหลือบมองเป็นระยะก่อนจะทำท่าผิดหวังเมื่อเห็นว่าพวกเขาแค่มาคุยกับซิสเตอร์เท่านั้น
 
    วันรุ่งขึ้นซิสเตอร์ปลุกพวกเธอทั้งคู่ตั้งแต่เช้า จับพวกเธอแต่งตัวด้วยชุดที่คิดว่าสวยที่สุด แล้วให้พวกเธอยืนรอที่หน้าประตู ฟีโอร่าหันไปมองซิสเตอร์คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะถามด้วยความสงสัยว่าตนมาทำอะไรที่นี่
 "จะมีครอบครัวที่อบอุ่นมารับพวกหนูไปดูแลแล้วจ้ะ" ซิสเตอร์ยิ้มกว้างราวกับตนเป็นผู้ถูกรับเลี้ยงเสียเอง หันไปมองพี่ฟีเรียลที่ดูกระวนกระวายก็ทำให้เธอหลุดขำออกมาได้บ้าง จนเธอได้ยินเสียงรถจอดหน้าประตูก่อนคู่สามีภรรยาจะเดินมาโอบกอดพวกเธอทั้งสองคนไว้ แล้วค่อยๆพาขึ้นรถเพื่อไปสู่บ้านแสนสุขของพวกเขา ฟีโอร่าหันมองสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะบอกลาในใจแล้วหันกลับมาสนใจเส้นทางข้างหน้าต่อไป