ลิขิตกลิ่นบุปผา

 
นามปากกา : ฉุยฉาย
                แสงแฟล๊ตสาดแสงให้ผู้ถูกจับตาด้วยกล้องให้สวยงามเด่น หญิงสาวที่ใบหน้างดงาม ผิวพรรณนวลผ่อง รูปร่างอรชร สาวชุดราตรีสีแดงสุดสง่างาม  ดั่งนางในเทพนิยาย เดินเฉิดฉายไปมาอยู่บนเวที เธอสวย เริส เชิด แสงแฟล๊ตจากกล้องถ่ายรูปสาดมาอย่างต่อเนื่อง เธอจิกสายตา โพสท่าได้อย่างเป็นมืออาชีพ ดั่งเวทีนี้เป็นของเธอ ใช่แล้ว “พิสินี”  นางแบบสาวสวย ที่พกความมั่นใจมาเต็มกระเป๋า เป็นไอดอลสาวที่ใครๆต่างก็อยากเป็นให้ได้แบบเธอ
แต่... ไม่มีใครรู้นิสัยที่แท้จริงของเธอว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหน....?
 
หลังงานเดินแบบของ พิสินี
        ผู้จัดการส่วนตัวสุดสวยร่างท้วม เดินตามนางแบบสาวสวยที่กำลังเดินจั้มอ้าวอย่างรวดเร็วไปที่รถส่วนตัวปานกลัวว่าบ้านจะหาย
วิชชี่ :  โอ้ย....... น้องพิส.....เดินช้าๆ หน่อย พี่เดินตามจะไม่ทันแล้ว....... ≧０≦
พิสินี : เร็วๆหน่อยพี่ เดี๋ยวฉันจะกลับไปดูซีรี่ย์ (เกาหลี) ไม่ทัน  (หญิงสาวรีบกวักมือเรียกพี่เลี้ยงให้ขึ้นรถ)
วิชชี่ :  นี่ น้องพิส เปิดดูย้อนหลังก็ได้ป่ะ (พี่เลี้ยงเอามือปาดเหงื่อหลังจากที่ได้ขึ้นรถมาแล้ว)
พิสินี : พี่วิชชี่...(เสียงสูง) ไม่ได้นะ วันนี้เป็นวันฉายตอนจบวันสุดท้าย ชั้นไม่อยากพลาด  ＞０＜
(แล้วหันไปบอกคนขับรถ) ออกรถเลยค่ะลุง ฉันใจร้อน
แต่ก็ไม่วายเสียงบ่นของวิชชี่
วิชชี่ : พี่จะยอม น้องพิสเรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายนะ ไม่เอาแล้วนะ ซีโร่ง ซีรี่ย์ ทำพี่ปวดหัว.............  ξ№∑⌒ξζω＊��ㄨ ≮≯ ＋
รถประจำตัวของนางแบบก็ขับออกจากงานอย่างรวดเร็ว
 
ภาพตัดมาที่คอนโดของนางแบบสาว
            ในห้องนั่งเล่นของหญิงสาวในชุดนอนสบายตัว กำลังนั่งกอดหมอนข้าง น้ำตาไหลกระซิกๆ พูดจาตัดพ้อพระเอกในเรื่องที่ต้องจากนางเอกไป โดยที่ข้างๆ มีวิชชี่ นั่งมองทีวีไปด้วย หันมองพิสินีด้วย
วิชชี่ : นี่ น้องพิส....ไม่ต้องอินขนาดนั้นก็ได้ นี่แค่ในบทละคร ร้องไห้ขนาดนี้ระวังตาบวม พรุ่งนี้จะถ่ายแบบ
           ไม่ได้นะลูกกกกก
พิสินี : พี่วิทไม่เข้าใจ ฮื้อๆ
วิชชี่ : วิชชี่จ๊ะ ห้ามรียกพี่ว่าวิทอย่างเดียว พี่จะโกรธแล้วนะ
วิชชี่งอน จนหันควับไปทางอื่น ทำให้พิสินีต้องถึงขั้นเสียงอ่อย พร้อมสะอื้น
พิสินี : พี่วิชชี่ ไม่เข้าใจอ่ะ ถ้าเป็นชีวิตของพิส พิสต้องแย่แน่เลย มันบีบหัวใจ มันบีบหัวใจมาก
ที่รู้ว่าตอนจบมันจะลงเอยแบบนี้ o(╥﹏╥)o 
วิชชี่ : โอ๊ย ชั้นละเหนื่อยใจ ⊙ω⊙
           (วิชชี่ส่ายหัว มือก็หยิบขนมเข้าปาก )  ในขณะที่กำลังเพลิดเพลินกับการดูซีรี่ย์ ก็มีเสียงกริ้งดังขึ้น  ดิ๊งด๊อง ดิ๊งด๊อง.....ดิ๊งด๊อง ดิ๊งด๊อง..... สองสาวมองหน้ากันอย่างงวยงง ว่ามีอะไรมาตอนดึกๆ ดื่นๆ
พิสินี : พี่วิชชี่ๆ ไปดูให้หน่อย ฉันพลาดฉากนี้ไม่ได้
วิชชี่ : ย๊ะ น้องพิส.....
วิชชี่เดินไปสองที่ตาแมวว่าใครมาทำอะไร ก็เห็นเป็น แม่ของพิสินี ยืนหิ้วกระเป๋าแบรนด์เนม ข้างๆมีกระเป๋าลาก ใบโต รอคอยให้เจ้าของห้องเปิดประตู
วิชชี่ : น้องพิส... แม่มา (วิชชี่รีบวิ่งไปหาพิสินีด้วยความตื่นตระหนก)  ⊙▂⊙
พิสินี : ห๊ะ!!! อะไรนะ แม่มา    /(*0*)\
           พิสินีตกใจมาก รีบปาดน้ำตา แล้วทั้งสองก็รีบลุกลี้ลุกลนไปล้างหน้า โป๊ะแป้งเด็ก ไปปิดทีวี เก็บขนมต่างๆ ลงถังขยะ และรีบเดินไปออกันตรงหน้าประตู โดยพิสินี ค่อยๆเปิดประตูทีละนิด ก็เห็นแม่ของเธอรออยู่หน้าห้องพร้อมกับสายตาที่บ่งบอกว่า ทำไมถึงได้นานขนาดนี้
นวลฉวี : ทำไม กว่าจะเปิดประตูถึงได้นานขนาดนี้ ?
วิชชี่/พิสินี : สวัสดีค่ะแม่  (^人^) 
พิสินี : เอ่อ... พอดีว่า เพิ่งตื่นอะค่ะ  แม่มีอะไรเหรอ ถึงได้หิ้วข้าวของมาเยอะแยะขนาดนี้
นวลฉวี : จริงเหรอ? คงไม่ไช่นั่งดูซีรี่ย์ จนเสียงานเสียการละ
วิชชี่/พิสินี : ปะ ป่าวค่ะ
นวลฉวี : งั้นก็แล้วไป วันนี้แม่จะมาอยู่ด้วยสัก 2-3 วัน แม่จะไปอยู่ต่างประเทศกับพ่อสัก 2-3 เดือน ในระหว่างนี้ แกอย่าสร้างปัญหาอะไรให้ต้องปวดหัวละ
พิสินี : ได้ซิแม่ ความสุขของแม่คือความสุขของพิส แม่รีบอาบน้ำพักผ่อนเถอะค่ะ ∩▂∩
             ในระหว่างที่คุยทั้ง 2 รีบพาแม่นวลฉวีเข้ามาในคอนโด พร้อมช่วยเก็บของเข้าที่ และพาแม่เข้าห้องพัก ทั้งสองมองหน้ากันแบบ โล่งใจที่แม่ไม่จับได้ว่าแอบดูซีรี่ย์
            ในตอนกลางคืน มีแสงจากพระจันทร์เต็มดวง ทอแสงเข้ามาภายในห้อง พิสินีกำลังนอนอย่างระส่ำระส่าย เหงื่อออกตามใบหน้าและลำคอเฉกเช่นกับว่าภายในห้องนั้นมีอากาศที่ร้อนอบอ้าว ในฝันของพิสินีนั้น เธอเหมือนกับว่าเธออยู่ในพื้นที่สวยงามที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน เธอเห็นชายหนุ่มทหารระดับชั้นกลางผู้หนึ่ง มองจากข้างหลังแล้วอกผายไหล่ผึ่ง ร่างกายกำยำ สมาร์ทตามสเปคที่เธอใฝ่ฝัน กำลังเดินหันหลังให้กับเธอ โดยที่เธอก็พยายามเรียกให้หยุดรอ และวิ่งตามชายผู้นั้นอย่างเหน็ดเหนื่อย เธอพยายามเรียกจนสุดท้ายชายผู้นั้นก็หยุดเดินแล้วจะค่อยๆหันหน้ามาหาเธอ เธอยิ้มแบบดีใจมากดั่งจะได้เจอคนที่รอคอยมานานแสนนาน แต่แล้วก็มีเสียงแหลมของนกแว๊ตเข้ามาในโสตประสาท ทำให้เธอสะดุ้งตื่น นี่ทำให้เธอรู้ตัวว่าฝันไป แต่เธอกลับรู้สึกหงุดหงิดสบทด่า “ไอ้นกบ้า จะได้เห็นหน้าอยู่แล้วเชียว” แต่พอเธอนึกถึงความฝันเมื่อครู่นึง ก็ทำให้อมยิ้มด้วยความเขินอาย แล้วก็ดึงผ้าห่มมาคุมโปง
 
งานถ่ายแบบในรุ่งเช้า ในกองถ่ายแบบ พิสินี ถ่ายแบบจิวเวอร์รี่ให้กับแบรนด์แบรนด์หนึ่ง
            พิสินีกำลังแต่งหน้าเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการถ่ายแบบ วิชชี่เข้ามานั่งข้างๆ
วิชชี่ : นี่ ยัยพิส พี่ถามจริง พี่สงสัยนะว่าทำไมให้แม่เธอรู้เรื่องไม่ได้ว่าแอบดูซีรี่ย์
พิสินี : พอดีว่าเมื่อตอนวัยรุ่น ชั้นติดซีรี่ย์หนัก ไม่นอน ข้าวปลาไม่กิน การบ้านไม่ค่อยทำ เลยโดนแม่ห้าม
            ดูอะซิ เมื่อคืนชั้นเสียดายมากเลย ยังดูไม่จบเลย เหลืออีกตอนเดียวเอง o(╥﹏╥)o 
วิชชี่ : ไปย้อนดูได้นะ แค่ตอนเดียวเอง  - 0 -
 
            ป่ะ โปรดิวเซอร์เรียกแล้ว ไปถ่ายให้เสร็จ แล้วแกก็กลับไปดูตอนเดียวของแกให้จบ
เมื่อถ่ายแบบเดี่ยวเสร็จ ก็ถึงตอนที่ต้องถ่ายแบบคู่กับนางแบบรุ่นน้อง ชื่อว่า มีนา เป็นสาวสวยที่เป็นคู่แข่งกับ พิสินี เธอแอบอิจฉา พิสินีอยู่ลึกๆ ฝันว่าสักวันจะได้ยืนตรงที่ พิสินี ยืนโดยที่พิสินีไว้เนื้อเชื่อใจมีนา ดั่งผู้ร่วมงานและน้องในวงการคนนึง ทั้งสองถ่ายแบบได้สวยสง่า เหมาะสมกับการเป็นนางแบบมากๆ
โปรดิวเซอร์ : เลิกกอง
             ทุกคนต่างดีใจที่งานถ่ายแบบเสร็จ มีนาก็เข้ามาทักทาย พิสินี
มีนา : พี่พิสคะ ตอนถ่ายแบบไม่มีโอกาสได้ทักทาย พี่สวยไม่เปลี่ยนเลยนะค่ะ
พิสินี : ขอบใจจ๊ะ มีนาก็เหมือนกันนะ
วิชชี่ : น้องพิส เสร็จยังรีบเร็ว มีงานโชว์ตัวต่อ เดี๋ยวจะไม่ทัน ขอตัวนะคะน้องมีนา
พิสินี : ไว้เจอกันนะ มีนา
           มีนายิ้มและโบกมือลำลา ทั้ง 2 คน แล้วหันไปถาม ผู้จัดการส่วนตัวของตน
มีนา : พี่กรีน..เรามีงานที่ไหนต่ออีกค่ะ   ˇ０ˇ
กรีน : ไม่มีแล้วจ๊ะน้องมีนา
         มีนาถอนหายใจอย่างไม่พอใจ แล้วเดินหันหลังไป
กรีน : จะไปไหนจ๊ะน้องมีนา
มีนา  : กลับ!!!   
กรีน : รอพี่ด้วย........
 

 ในรถตู้ พิสินีนั่งส่องกระจกเพื่อดูความเรียบร้อยของใบหน้า เพราะต้องเดินทางไปงานต่อไป
วิชชี่ : น้องพิส พี่ว่าน้องมีนาเขาดูมีความอิจเบาๆ แปลกๆนะ ระวังไว้ด้วยก็ดีนะ พี่เป็นห่วง
พิสินียิ้มให้ผู้จัดการส่วนตัว
พิสินี : ก็ไม่แปลกอะไรนี่ค่ะ งานในวงการบันเทิงก็แบบนี้แหละค่ะ ชิงดีชิงเด่น น้องเขาก็เป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยของพิส พี่อ่ะคิดมาก 
พูดจบเธอก็ยิ้มและถอดต่างหูเพื่อเปลี่ยนเป็นคู่ใหม่ โดยที่วิชชี่ผู้จัดการส่วนตัวก็ทำหน้าระอากับความคิดบวกของเธอ
    เสียงโทรศัพท์