ภูผาคอยตะวัน : My Sweet Sunshine [แต่จบแล้ว]

นิยายแต่งจบออกเป็น eBook แล้วค่ะ
คนบ้าอะไร! พูดก็ไม่ค่อยพูด เอาแต่ตีหน้าดุไปวัน ๆ กับนิสัยเผด็จการแบบนี้น่ะ .. ถ้าขอซื้อจากเขาเอาไปถมทะเลจะได้ไหมนะ?!!
"หิวใช่ไหม?" 
เสียงเขาถามขึ้นตามหลังมา คราวนี้เสียงทุ้มไม่มีรอยดุหากแต่แฝงรอยห่วงอยู่ลึก ๆ 
แล้วเธอก็ยังอุตส่าห์แอบชื่นใจขึ้นมาได้...ง่ายดาย... 
เฮ้อ!...
คนมันรัก..เจ็บปวดอย่างไรก็รัก .. หรือ? …. สงสัยหัวใจตนเองซะจริง!
"ไม่นี่...." 
ปฏิเสธเสียงอ่อน ...ลืมไปแล้วว่าเมื่อกี้โกรธเขาอยู่
"หาอะไรกินก่อนเถอะ … ผมหิว" 
มันน่าไหม? … สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ห่วงเธอจริง ๆ ด้วย ..
ทำไมเธอถึงไม่เลิกคิดเข้าข้างตัวเองเสียทีก็ไม่รู้?
"คุณไปเองเถอะ!" 
สรรพนามที่เคยเรียกเขาว่า 'พี่ภู' เปลี่ยนไปทันที
เขาชะงัก ... มองหน้าเธอนิ่งงันไปเพียงครู่ …
ก็ไม่รู้ด้วยสิ ... ว่าเขาคิดอะไร
คนหน้าเข้มตีหน้าเฉยได้เฉยสนิท แต่ยังมองเธอนิ่งอยู่…
คราวนี้เหมือนจะ 'รู้' อารมณ์ของหญิงสาวแล้ว
สุดท้ายก็...ถอนหายใจยาวเลย 
"ไปเถอะ... ไปนั่งเป็นเพื่อนก็ได้นะ .. ผมหิวแล้ว" 
คนที่ไม่เคยใช้คำแทนตัวเองว่า 'พี่' เลยสักที... ยอมเอ่ยขอร้อง
แต่ร้อยตะวันนิ่ง .. โกรธจริง~น้อยใจจริง .. ไม่ใช่แค่ 'งอน' เฉย ๆ แล้ว
"คุณไปคนเดียวเถอะค่ะ" 
คราวนี้น้ำเสียงธรรมดาจริงใจ ... ที่มันเอ่ยออกมาจากหัวใจที่อ่อนล้าแล้วจริง ๆ … มันจึงฟังดูสุภาพยิ่ง ราวกับไม่มีการโกรธเคืองอะไรให้เคลือบแฝงอยู่เลย … แต่คนฟังจับได้ทันทีว่า 'ห่างเหิน' เกินไป
เขายื่นหนังสือ...ส่งคืนให้ ...เธอรับกลับมา... 
เอาเข้าจริง...มือที่ยื่นออกมารับมันก็สั่นน้อย ๆ อยู่ดี... 
เขาหันหลังกลับไปแล้ว แต่เธอก็ยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นแหละ คงเพื่ออยากจะรอดูภาพที่เขาก้าวออกไปจากพ้นจากสายตาเธอ .. อีกครั้ง 
ใจจริงแล้วหญิงสาวอยากเป็นฝ่ายเดินออกไปเองมากกว่า .. แต่ก็อยากจะจำภาพที่เขาหันหลังให้เธอกับตา
เพื่อเก็บเอาไว้เป็น 'รอยจำ' จะได้จำเอาไว้ตลอดไปในใจ .. ว่า 'อย่า' ได้เผลอไปรักใครแบบนี้อีกเป็นอันขาด!
สุดท้าย...เจ้าของร่างสูงก็มิได้ก้าวออกไปจากตรงนั้น 
จนเธอเริ่มขยับตัวเพราะตัดสินใจว่า … งั้น! ฉันเดินไปเองก็ได้ ... นั่นล่ะ..เขาจึงพูดขึ้น
"พรุ่งนี้จะมาไหม?" 
วูบแรกที่ได้ยินคำถาม ร้อยตะวันไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ จึงได้รู้สึกชาวาบไปทั้งตัว   
เขาคงอยากให้แน่ใจว่า..เธอจะไม่มากวนใจเขาอีกสินะ..
"คงไม่แล้วค่ะ" 
น้ำเสียงที่คราวนี้ต้องใช้ความพยายามควบคุมให้สุภาพ .. ห่างเหินแบบเดิม 'ยืนยัน'... เพื่อให้เขาได้สบายใจ... 
เธอได้ยินเสียงเขาถอนใจยาว...อีกแล้ว .. และน้ำตาอุ่น ๆ มันก็เริ่มจะเอ่อแล้วด้วย!
"บอกหน่อยซิ...ว่างอนอะไร?" เขาถามขึ้นในที่สุด... แถมถามด้วยน้ำเสียงอ่อน ๆ … และอ่อนโยนด้วย
ร้อยตะวันงง อึ้งนิด ๆ … ตกลงเขาจะมาไม้ไหนกันน่ะ? 
"เปล่านี่คะ...ไม่ได้งอน" ปฏิเสธเอาไว้ก่อนตามประสาหญิง
"ไม่งอน .. แล้วทำไมพรุ่งนี้ถึงจะไม่มา .. ใกล้สอบหรือ?" เขาตั้งข้อหา
"ก็แค่...ไม่อยากมาแล้วค่ะ" ตอบแบบใช้กำปั้นเปล่าทุบดินไปเลย…
'เจ็บเป็นเจ็บ' สิน่า! 
...แล้วเธอก็เห็นเขาพยักหน้า....
"งั้นก็...ตามใจ..." พูดจบ...เจ้าของร่างสูงก็หมุนตัวก้าวออกไปเลย
ร้อยตะวัน... 'เหวอ' อีกทีที่จู่ ๆ เขาก็เดินออกไปง่ายดาย
'ผู้ชายบ้าอะไรน่ะ!... ไม่มีหัวใจเอาเสียเลย' 
ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะโมโห หรือ ... ควรจะเศร้าใจกับการอกหักครั้งแรกในชีวิตดี...?
แต่จากนั่นมา มันก็ร่วมสัปดาห์กว่าๆ ที่หญิงสาวไม่ได้ไปวนเวียนแถว ๆ คณะของภูผาอีกเลย วันนี้เธอเดินออกมาคนเดียวเพราะกวินติดกิจกรรมที่ชมรมของเขา เธอเองก็ตั้งใจจะกลับบ้านเพราะหมดวิชาเรียนก่อน บวกกับต้องรีบไป 'ทะเลาะ' กับตำราเรียนอีกหลายวิชา สาเหตุก็เพราะเรื่องระหว่างเธอกับอิตาภูผาหน้ายักษ์เมื่อเกือบสองสัปดาห์ก่อนมันทำให้เธอค่อนข้างไร้สมาธิในการเรียนจริง ๆ
นี่ก็ใกล้สอบแล้ว...จึงไม่อยากจะเถลไถล…
พอเดินออกมาพ้นตึกของคณะก็เห็นเงาคุ้นตาที่ซุ้มน้ำแถวนั้น .. ไม่ต้องหันไปมอง เพราะรู้ได้ทันทีว่าเป็นเงาของใคร … แต่เพียงแค่แปลกใจนิดหน่อย
เขามาทำธุระอะไรแถวนี้?
ร้อยตะวันเดินต่อ …
เอาเถอะ!!... เขาอยากจะอยู่ที่ไหนก็ช่างสิ!... 
ทำไมเธอต้องสนใจด้วย? ... o///o
ที่ลานจอดรถของมหาลัยเงียบมาก ... เพราะนักศึกษาส่วนใหญ่ยังเลือกที่จะโตร๋เตร๋ติวกันอยู่กับหมู่เพื่อน ๆ … 
หันหลังกลับไปมองเบื้องหลังอย่างไร้ความหมาย