ภูผาคอยตะวัน : My Sweet Sunshine [แต่จบแล้ว]

เขียนโดย พร่างพระพาย

วันที่ 26 กันยายน พ.ศ. 2563 เวลา 20.00 น.

15 ตอน

0 วิจารณ์

11.86K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2563 05.20 น. โดย เจ้าของนิยาย

8) 'เจ็บเป็นเจ็บ' สิน่า!

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

นิยายแต่งจบออกเป็น eBook แล้วค่ะ

คนบ้าอะไร! พูดก็ไม่ค่อยพูด เอาแต่ตีหน้าดุไปวัน ๆ กับนิสัยเผด็จการแบบนี้น่ะ .. ถ้าขอซื้อจากเขาเอาไปถมทะเลจะได้ไหมนะ?!!

"หิวใช่ไหม?"

เสียงเขาถามขึ้นตามหลังมา คราวนี้เสียงทุ้มไม่มีรอยดุหากแต่แฝงรอยห่วงอยู่ลึก ๆ

แล้วเธอก็ยังอุตส่าห์แอบชื่นใจขึ้นมาได้...ง่ายดาย...

เฮ้อ!...

คนมันรัก..เจ็บปวดอย่างไรก็รัก .. หรือ? …. สงสัยหัวใจตนเองซะจริง!

"ไม่นี่...."

ปฏิเสธเสียงอ่อน ...ลืมไปแล้วว่าเมื่อกี้โกรธเขาอยู่

"หาอะไรกินก่อนเถอะ … ผมหิว"

มันน่าไหม? … สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ห่วงเธอจริง ๆ ด้วย ..

ทำไมเธอถึงไม่เลิกคิดเข้าข้างตัวเองเสียทีก็ไม่รู้?

"คุณไปเองเถอะ!"

สรรพนามที่เคยเรียกเขาว่า 'พี่ภู' เปลี่ยนไปทันที

เขาชะงัก ... มองหน้าเธอนิ่งงันไปเพียงครู่ …

ก็ไม่รู้ด้วยสิ ... ว่าเขาคิดอะไร

คนหน้าเข้มตีหน้าเฉยได้เฉยสนิท แต่ยังมองเธอนิ่งอยู่…

คราวนี้เหมือนจะ 'รู้' อารมณ์ของหญิงสาวแล้ว

สุดท้ายก็...ถอนหายใจยาวเลย

"ไปเถอะ... ไปนั่งเป็นเพื่อนก็ได้นะ .. ผมหิวแล้ว"

คนที่ไม่เคยใช้คำแทนตัวเองว่า 'พี่' เลยสักที... ยอมเอ่ยขอร้อง

แต่ร้อยตะวันนิ่ง .. โกรธจริง~น้อยใจจริง .. ไม่ใช่แค่ 'งอน' เฉย ๆ แล้ว

"คุณไปคนเดียวเถอะค่ะ"

คราวนี้น้ำเสียงธรรมดาจริงใจ ... ที่มันเอ่ยออกมาจากหัวใจที่อ่อนล้าแล้วจริง ๆ … มันจึงฟังดูสุภาพยิ่ง ราวกับไม่มีการโกรธเคืองอะไรให้เคลือบแฝงอยู่เลย … แต่คนฟังจับได้ทันทีว่า 'ห่างเหิน' เกินไป

เขายื่นหนังสือ...ส่งคืนให้ ...เธอรับกลับมา...

เอาเข้าจริง...มือที่ยื่นออกมารับมันก็สั่นน้อย ๆ อยู่ดี...

เขาหันหลังกลับไปแล้ว แต่เธอก็ยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นแหละ คงเพื่ออยากจะรอดูภาพที่เขาก้าวออกไปจากพ้นจากสายตาเธอ .. อีกครั้ง

ใจจริงแล้วหญิงสาวอยากเป็นฝ่ายเดินออกไปเองมากกว่า .. แต่ก็อยากจะจำภาพที่เขาหันหลังให้เธอกับตา

เพื่อเก็บเอาไว้เป็น 'รอยจำ' จะได้จำเอาไว้ตลอดไปในใจ .. ว่า 'อย่า' ได้เผลอไปรักใครแบบนี้อีกเป็นอันขาด!

สุดท้าย...เจ้าของร่างสูงก็มิได้ก้าวออกไปจากตรงนั้น

จนเธอเริ่มขยับตัวเพราะตัดสินใจว่า … งั้น! ฉันเดินไปเองก็ได้ ... นั่นล่ะ..เขาจึงพูดขึ้น

"พรุ่งนี้จะมาไหม?"

วูบแรกที่ได้ยินคำถาม ร้อยตะวันไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ จึงได้รู้สึกชาวาบไปทั้งตัว

เขาคงอยากให้แน่ใจว่า..เธอจะไม่มากวนใจเขาอีกสินะ..

"คงไม่แล้วค่ะ"

น้ำเสียงที่คราวนี้ต้องใช้ความพยายามควบคุมให้สุภาพ .. ห่างเหินแบบเดิม 'ยืนยัน'... เพื่อให้เขาได้สบายใจ...

เธอได้ยินเสียงเขาถอนใจยาว...อีกแล้ว .. และน้ำตาอุ่น ๆ มันก็เริ่มจะเอ่อแล้วด้วย!

"บอกหน่อยซิ...ว่างอนอะไร?" เขาถามขึ้นในที่สุด... แถมถามด้วยน้ำเสียงอ่อน ๆ … และอ่อนโยนด้วย

ร้อยตะวันงง อึ้งนิด ๆ … ตกลงเขาจะมาไม้ไหนกันน่ะ?

"เปล่านี่คะ...ไม่ได้งอน" ปฏิเสธเอาไว้ก่อนตามประสาหญิง

"ไม่งอน .. แล้วทำไมพรุ่งนี้ถึงจะไม่มา .. ใกล้สอบหรือ?" เขาตั้งข้อหา

"ก็แค่...ไม่อยากมาแล้วค่ะ" ตอบแบบใช้กำปั้นเปล่าทุบดินไปเลย…

'เจ็บเป็นเจ็บ' สิน่า!

...แล้วเธอก็เห็นเขาพยักหน้า....

"งั้นก็...ตามใจ..." พูดจบ...เจ้าของร่างสูงก็หมุนตัวก้าวออกไปเลย

ร้อยตะวัน... 'เหวอ' อีกทีที่จู่ ๆ เขาก็เดินออกไปง่ายดาย

'ผู้ชายบ้าอะไรน่ะ!... ไม่มีหัวใจเอาเสียเลย'

ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะโมโห หรือ ... ควรจะเศร้าใจกับการอกหักครั้งแรกในชีวิตดี...?

แต่จากนั่นมา มันก็ร่วมสัปดาห์กว่าๆ ที่หญิงสาวไม่ได้ไปวนเวียนแถว ๆ คณะของภูผาอีกเลย วันนี้เธอเดินออกมาคนเดียวเพราะกวินติดกิจกรรมที่ชมรมของเขา เธอเองก็ตั้งใจจะกลับบ้านเพราะหมดวิชาเรียนก่อน บวกกับต้องรีบไป 'ทะเลาะ' กับตำราเรียนอีกหลายวิชา สาเหตุก็เพราะเรื่องระหว่างเธอกับอิตาภูผาหน้ายักษ์เมื่อเกือบสองสัปดาห์ก่อนมันทำให้เธอค่อนข้างไร้สมาธิในการเรียนจริง ๆ

นี่ก็ใกล้สอบแล้ว...จึงไม่อยากจะเถลไถล…

พอเดินออกมาพ้นตึกของคณะก็เห็นเงาคุ้นตาที่ซุ้มน้ำแถวนั้น .. ไม่ต้องหันไปมอง เพราะรู้ได้ทันทีว่าเป็นเงาของใคร … แต่เพียงแค่แปลกใจนิดหน่อย

เขามาทำธุระอะไรแถวนี้?

ร้อยตะวันเดินต่อ …

เอาเถอะ!!... เขาอยากจะอยู่ที่ไหนก็ช่างสิ!...

ทำไมเธอต้องสนใจด้วย? ... o///o

ที่ลานจอดรถของมหาลัยเงียบมาก ... เพราะนักศึกษาส่วนใหญ่ยังเลือกที่จะโตร๋เตร๋ติวกันอยู่กับหมู่เพื่อน ๆ …

หันหลังกลับไปมองเบื้องหลังอย่างไร้ความหมาย

ตอน 7

สารบัญ

ตอน 9