ภูผาคอยตะวัน : My Sweet Sunshine [แต่จบแล้ว]
-
เขียนโดย 
พร่างพระพาย
วันที่ 26 กันยายน พ.ศ. 2563 เวลา 20.00 น.
15 ตอน
0 วิจารณ์
12.07K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2563 05.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
11) ไม่พอใจ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความนิยายแต่งจบออกเป็น eBook แล้วค่ะ
"กวินขอให้คุณมาหรือ? ..ถ้าไม่ใช่..ก็กลับไปเถอะค่ะ คุณกำลังทำฉันเสียเวลาอยู่จริง ๆ .."
คราวนี้เขาไม่คิดจะตอบคำถามเธอหรอก แถมหน้าตาเข้ม ๆ เริ่มดุขึ้นอีก ...จนเธอกลัวว่าเขาจะโมโหแล้วทุบเอาด้วยซ้ำ... ต้องยอมรับว่านี้เป็นครั้งแรกเลยที่เธอทำท่าราวจะอาละวาดใส่เขาน่ะ แต่แล้วก็ต้องหลบตัววูบ...หลับตาปี๋... เพราะตกใจเอาจริง ๆ
ก็จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไร กำลังคิดว่าจะโดนเขาทุบอยู่ดี ๆ .. จู่ ๆ เขาก็โน้มตัวเข้ามาในรถจริง ๆ
.. แต่แค่เอื้อมมือผ่านไปยังอีกเบาะที่เธอวางตำราเรียนเอาไว้ ...กว่าจะรู้ตัวเขาก็ฉกเอามันไปได้ทั้งกอง…
"จะลงมาได้หรือยัง?"
เขาถาม ... หลังจากเดินไปวางแหมะหนังสือทั้งกองไว้แล้วบนโต๊ะใต้ไม้ริมน้ำที่ร้อยตะวันคิดจะอาศัยรับไอเย็นเมื่อครู่ แต่ดูเหมือนคราวนี้เธอเริ่มจะเสียใจซะแล้วสิ...
น่าจะขับรถกลับบ้านตั้งแต่แรกไปซะก็ดี!
"เฮอะ!..." สะบัดเสียงใส่ด้วยเสียงเหวี่ยงแบบสุด ๆ
...ก็ไม่พอใจนี่นา!!... ที่ต้องก้าวลงจากรถมาเสียแต่โดยดีแบบนี้ก็เพราะตำราเรียนทั้งกองนั่นมันมีแต่วิชาที่เธอต้องอ่านทั้งนั้นเลยนี่สิ!...
กวินงี่เง่า!! ได้บอกเขาเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า ... ถ้าใช่! หมอนั่นต้องได้ถูกเธอ… 'โกรธ...ยันลูกเขาบวช'...แน่นอน…
คิดดูเลยนะ!!...ว่าจะนานแสนนานแค่ไหน?... นายกวิน!!
ร้อยตะวันปรายตาไปขว้างค้อนใส่คนหน้าดุที่เริ่มลากกองตำราทั้งกองของเธอเอามาเปิดดูเล่นผ่านๆ ฆ่าเวลา ก่อนจะเลือกเอาไว้เล่มหนึ่ง ... ส่วนที่เหลือทั้งหมดเธอเห็นเขาเก็บรวมไปวางไว้บนเก้าอี้ข้างร่างสูงๆ ทะมึนๆ เรียบร้อย
เขาต้องเดาได้ไม่ยากหรอกว่าเธอกำลังคิดถึงช่วงที่เขาเผลอน่ะ!
เฮอะ!! วิชามารอนุบาลแบบนั้นน่ะ! คนอย่างร้อยตะวันไม่ทำนะคะ // ถ้าคุณไม่เผลอ
… บางทีก็อยากรู้นะว่าถ้าเธอหากจะ 'ดื้อ' .. ไม่ยอมจริง ๆ เขาจะทำอย่างไร?
หากแต่ท่าทีที่เขาใช้สายตาเข้มคมดุ ๆ มองมา .. เธอก็…
ก็ได้!! ...เดี๋ยวฉันเก็บเอาไว้เสี่ยงในตอนที่มันทนไม่ได้จริง ๆ ดีกว่า..นะ!! o///o"
แต่เหตุการณ์นั้นมันก็ผ่านไปด้วยดี จนในอีกสองปีถัดมา
และแล้ว …
ร้อยตะวันก็ได้คำตอบที่เคยเฝ้าถามตัวเองด้วยคำถามที่ว่า … 'พี่ภูผา' ของใครหลายคนมีหัวใจหรือไม่…
ในวันหนึ่ง .. คำตอบนี้มันเดินเข้ามาพร้อมกับ 'การ์ดสีชมพู' ในมือผู้สื่อข่าวที่มีมนุษยสัมพันธ์ชั้นเลิศ
"อะไรน่ะกวิน? ... การ์ดเชิญแต่งงานของเพื่อนเราคนไหนหรอ?"
ถามเสียงใส ๆ ... ไม่มีแม้รอยระแวงใด ๆ
ก่อนที่จะถือวิสาสะ... คว้าดึงเอาไปเปิดอ่านโดยที่ยังไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าเซียว ๆ ของคนที่นำสาสน์เข้ามาเลยสักนิดเดียว
ภายในการ์ดเชิญ...พิมพ์ตัวหนาสีทองโดดเด่น
.... แก้มนุ่ม & ภูผา .....
ภูผา…
ก็เป็นคนคนหนึ่ง...คนธรรมดาคนหนึ่งที่ก็มีหัวใจ
เพียงแต่หัวใจ...อีกครึ่งหนึ่งของเขา...มันไม่ใช่ของเธอเท่านั้นเอง
ใช่แล้ว…
หัวใจของชายที่ชื่อ 'ภูผา' มันไม่ได้เป็นของเธอมาตั้งแต่แรกแล้วนั่นเอง…
………………..
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
