Another World โลกอีกใบของฉันและเธอ

อลิเทียตื่นขึ้นในห้องแห่งหนึ่ง ที่ดูเหมือนจะเป็นห้องนอนในคฤหาสน์ ภาพแรกที่เธอเห็นเป็นฝ่าห้องสีขาว ที่มีโคมไฟระย้าสวยงามห้อยอยู่ เธอได้หันไปทางซ้ายมือของเธอ ก็พบเข้ากับเตียงว่างๆ อยู่จำนวน 2 เตียง ที่ถูกตั้งอยู่ห่างกันออกไป เธอหันไปมองทางขวามือ ก็เห็นหน้าต่าง ที่สามารถมองตรงไปเห็นสวนดอกไม้ขนาดย่อม ที่เหล่าดอกไม้กำลังเบ่งบานอย่างสวยงาม ตอนนี้เป็นเวลาเช้าแล้ว
"แอ๊ด..." เสียงเปิดประตูทำให้อลิเทียหันไปมองต้นเหตุของเสียง เผยให้เห็นผู้ชายรูปร่างสูง และหน้าตาดี อายุราวๆ 25-30ปี เขาเป็นคนๆ เดียวกับคนที่ช่วยเธอและเพื่อนอีก 2 คนเอาไว้
"ตื่นแล้วหรอ เจ้าหลับไปนานมาก" ชายผู้มีพระคุณได้เดินมานั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างๆ เตียงของอลิเทีย
"ข้าหลับไปนานเท่าไหร่คะ" อลิเทียที่ในตอนนี้สภาพยังไม่เเข็งแรงพอ ดวงตายังคงความเหนื่อยล้าและแฝงไปด้วยความเศร้าเสียใจ ได้มองตรงไปที่ชายผู้มีพระคุณ
"เจ้าหลับไป 3 วัน เด็กที่ชื่อ เจนาส กับ คาริน อยู่ข้างล่างน่ะ พวกเขากำลังกินข้าวเช้าอยู่ เจ้าก็ลงไปด้วยกันสิ เดียวข้าจะบอกแม่บ้านเตรียมอาหารเบาๆ ไว้ให้ ลุกไหวก็ลงไปนะ" พูดจบชายคนดังกล่าวก็ลุกขึ้นและเดินตรงไปที่ประตู แต่พอเขากำลังจะเปิดประตูก็ได้หันกลับมาบอกกับอลิเทียว่า "ลืมบอกไป ข้าชื่อคลาวน์ ทรีรอส" และชายที่ชื่อว่าคลาวน์ก็ได้เดินออกไปจากห้อง อลิเทียรู้ได้ทันที ว่าเขาอาจจะเป็นคนที่อลิเทียกำลังตามหา ถึงแม้ชื่อจะไม่เหมือนกัน
อลิเทียตัดสิ้นใจเดินออกมาจากห้อง และเดินลงมาข้างล่าง ห้องที่อลิเทียพักอยู่เป็นห้องที่อยู่ริมสุดของทางเดินชั้นที่ 2 มีห้องมากมายเรียงรายอยู่ 2 ข้างทาง รวมทั้งของตกแต่ง ชุดเกราะเหล็ก แจกันดอกไม้ รูปภาพมากมายที่ถูกวาดออกมาอย่างสวยงาม เธอเดินลงมาจนถึงห้องรับประทานอาหาร ที่มี เจนาส และคาริน กำลังนั่งกินขนมหวานกันอยู่
"เทีย ฟื้นแล้วหรอ พวกเราเป็นห่วงแทบแย่ เทียหลับไปนานมากเลย" คาริน ได้ลุกขึ้นมาจากที่นั่งของตน และวิ่งเข้ามาสวมกอดเทียอย่างเป็นห่วง
"..." เจนาสไม่พูดสิ่งใดออกมา ได้แต่มองอลิเทียด้วยสายตาเรียบเฉย และหันกลับไปกินขนมหวานของตนต่อ
"เจนาสเขาก็เป็นห่วงเทียน่ะ เขาไปนั่งเฝ้าทุกวันเลย แถมยังไปโวยวายกับคุณหมออีกว่าทำไมเทียถึงไม่ฟื้นขึ้นมาสักที" คารินพูดสิ่งที่ตนรู้มาให้แก่อลิเทียฟัง
"ขะ...ข้าไม่ได้ทำสักหน่อย ข้าจะไปเรียนฟันดาบต่อล่ะ" เจนาส เดินหนีแก้เขิน เพราะไม่คิดว่า คารินจะพูดเรื่องที่ตนไม่ต้องการให้อลิเทียรู้ ทั้งๆ ที่พวกเขาก็ได้ตกลงกันไว้แล้วว่า จะไม่บอกอลิเทียแต่กลับโดนหักหลังได้
"มานั่งก่อนสิ" คารินจูงมืออลิเทียมานั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆ กับของตน ไม่นานนัก ก็มีแม่บ้านเดินเข็นรถเข็นที่มีอาหารสำหรับอลิเทียมาเสริฟให้
"ดื่มซุปก่อนน่ะค่ะ แล้วค่อยรับประทานโจ๊ก คุณหนูยังไม่ได้กินอะไรมาเลย 3 วัน ต้องทานอาหารเบาๆ ก่อนคะ" แม่บ้านที่นำอาหารมาเสริฟให้อลิเทียได้พูดขึ้นก่อนที่กำลังจะเดินออกไปจากห้องรับประทานอาหาร แต่แม่บ้านก็ยังไม่ทันได้เดินพ้นออกจากเขตห้องไป อลิเทียก็ได้เรียกเธอเอาไว้ก่อน
"คือเดี๋ยวก่อนคะ คือท่านคลาวน์ทรีรอส อยู่ที่ไหนค่ะ ข้าต้องการพบเขา"
"รับประทานอาหารก่อน เดียวท่านคลาวน์จะมาพบคุณหนูน่ะค่ะ" แม่บ้านได้เดินออกไปแล้ว อลิเทียได้แต่รอเท่านั้น เธอรับประทานอาหารที่มีอยู่ตรงหน้าอย่างช้าๆ ตามที่หญิงแม่บ้านพูด
"เทีย ท่านคนนั้นชื่อ คลาวน์ทรีรอสหรอ" คารินได้ถามขึ้น
"อือ... ดูเหมือนเขาจะชื่อคลาวน์ แต่นามสกุลทรีรอส รินไม่รู้หรอ"
"ไม่รู้หรอก ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ท่านก็เข้ามาคุยกับพวกข้าบ้าง แต่ไม่เคยบอกชื่อกับข้าหรือเจนาสเลย แล้วข้าไม่กล้าถามด้วย" อลิเทียนั้น รู้จักคารินดี เธอเป็นคนที่มีนิสัยอ่อนโยน และขี้เกรงใจผู้คนอยู่เสมอ จึงเป็นธรรมดา ที่จะไม่กล้าถามคำถามกับผู้อื่น
"เมื่อกี้ เจนาสพูดว่าไปเรียนฟันดาบ" อลิเทียนึกย้อนไปในคำพูดที่เจนอสบอก ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องรับประทานอาหาร
"ใช่แล้ว ที่นี่เป็นครอบครัวขุนนาง เห็นได้ยินเจนาสบอกว่า เป็นครอบครัวที่เป็นหัวหน้าอัศวินด้วยน่ะ มีพวกผู้ชายที่แต่งชุดเท่ๆ เต็มไปหมดเลย เจนาสเห็นพวกที่เขาฟันดาบกันก็เลยไปของให้ท่านลุงที่ช่วยเราไว้ รับตัวเองเป็นอัศวินด้วยน่ะ" อลิเทียได้ยินเช่นนั้น ก็อดยิ้มอกมาไม่ได้
"เจนาสนะหรอ...." อลิเทียไม่สงสัยในความคิดของเจนาสเลย เพราะเธอเป็นเพื่อนกับเขามาตั้งแต่เด็กๆ เจนาสเป็นคนที่ชอบความท้าทาย จะมีหรือหากรู้ว่ามีความสนุกรอเขาอยู่ตรงหน้าแล้ว เขาจะไม่ลองมัน
"เทีย...." ทันทีที่ได้ยินเสียเพื่อนอีกคนเรียก เธอก็สลัดตัวเองออกจากความคิด และหันไปมองหน้าคารินด้วยรอยยิ้ม แต่เธอก็ต้องหุบยิ้มลงทันที เมื่อเห็นใบหน้าที่แสนเศร้าของผู้เป็นเพื่อน
"ขอบใจมากน่ะ ข้ารู้แล้ว ว่าเกิดอะไรขึ้น ขอบใจที่พาข้ากับเจนาสมาที่นี่ เจ้าคงเหนื่อยมากสินะ" คารินที่แสนจะอ่อนโยนและมีจิตใจที่บอบบางคนนี้ กำลังร้องไห้ออกมาอีกครั้ง หลังจากที่นึกย้อนไปในสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น
"คาริน เจ้าช่วยเล่าให้ข้าฟังได้ไหม ว่าช่วงที่ข้าหลับไป เกิดอะไรขึ้นบ้าง" อลิเทียมองหน้าคาลินอย่างคาดคั้น แต่ดูเหมือนว่า คารินจะตอบคำถามของเธอไม่ไหว
"ให้ข้าเป็นคนเล่าเองจะละเอียดกว่านะ" ชายผ็มีพระคุณที่ชื่อว่าคลาวน์ได้เดินเข้ามาในห้อง เขาเดินตรงมาและนั่งลงฝั่งตรงข้ามของอลิเทีย
"ค่ะ ข้ารอฟังท่านอยู่" อลิเทียรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อย เธอว่างช้อนลงอย่างเบามือ และจ้องไปที่คลาวน์ เพื่อหวังว่าคลาวน์จะบอกทุกสิ่งทุกอย่างแก่เธอ
"อย่างที่เจ้ารู้ข้าชื่อว่า คลาวน์ ทรีรอส เป็นบุตรชายของท่านดยุก โคม ทรีรอส พวกเราเป็นตระกูลขุนนางที่ครอบครัวเป็นอัศวินรักษาพระองค์ ท่านพ่อของข้าตอนนี้ท่านกำลังทำงานอยู่ที่ต่างเมือง ข้าได้ส่งจดหมายไปบอกท่านพ่อแล้วเรื่องการมาของพวกเจ้า ความจริงท่านพ่อจะมีกำหนดการกลับมาประมาณเดือนหน้า แต่ข้าให้ม้าเร็วรีบส่งจดหมายไป คาดว่าท่านพ่อน่าจะกลับมาถึงภายในไม่เกิน 7 วัน"
"ท่านรู้ได้อย่างไร ว่าข้ากำลังตามหาท่านโคมทรีรอสอยู่"
"ข้าต้องขออภัยที่เสียมารยาท แต่ข้าได้อ่านจดหมายที่ติดตัวเจ้ามาแล้ว เพราะจ่าหน้าซองมันส่งถึงตระกูลทรีรอส และข้าก็ได้นำจดหมายฉบับนั้น จ่าหน้าซองใหม่ในนามของตระกูล และส่งไปให้ท่านพ่อ จดหมายพึ่งถูกส่งกลับมาเมื่อวานนี้ ท่านพ่อข้าจะรีบจัดการงานที่นั้น และมาหาพวกเจ้าให้เร็วที่สุด อย่างที่ข้าบอกไปก่อนหน้านี้" คลาวน์พูดขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืน
"เพราะฉะนั้น ภายใน 7 วันนี้ ข้ายังตัดสินใจเองไม่ได้ คงต้องรอท่านพ่อของข้าอย่างเดียว ข้าคงต้องขอให้พวกเจ้าอยู่ที่นี่กันเงียบๆ ไปสักพัก เพื่อประโยชน์ของพวกเราทั้ง 2 ฝ่าย" คลาวน์ที่กำลังจะเดินออกไป ได้หันกลับมาพูดอีกประโยคกับเทียว่า "เจ้าจะไปซ้อมดาบกับเพื่อนของเจ้าก็ได้น่ะ" และเขาก็ได้เดินออกจากห้องไป