วรัญญู

"ตายๆสายแน่ๆ"


ฉันบ่นไปวิ่งไปให้ทันเค้ารับน้องที่ใต้ตึกคณะกับเพื่อนสนิทชื่อ เจน แล้วกับใครไม่รู้อีก 4-5 คน 


 


"น้องครับใครมาสายเดินออกไปนั่งแยกกับเพื่อนที่มาสายฝั่งนู้นครับ"


เสียงพี่ปี 2 ตะโกนบอกคนที่มาสาย ซึ่งก็คือพวกฉันเอง(สุดท้ายก็มาไม่ทัน)ฉันคิดในใจ  พอนั่งได้ก็กรวดสายตามองรอบๆ จนมาสะดุดกับผู้ชายคนหนึ่งที่ดูเด่นที่สุดในที่นี้ แต่แอ๊ะหน้าตาคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนฉันเลยหันหลังไปถามยัยเจนที่นั้งต่อแถวอยู่ข้างหลัง 


 


"เจนคนนั้นใครอะ"


ฉันชี้ไปที่ผู้ชายคนนั้นแล้วถามเพื่อนที่นั่งเหงื่อออกอยู่ข้างๆ


 


 "คนไหนว่ะแกยืนอยู่เต็มเลย"  


 


"คนนั้นไงคนสูงๆขาวๆ ใส่เสื้อกาวน์ของคณะแพทย์อะ"  


 


"อ่อ พี่หมอญู ก็คนนี้ไงที่ยัยเก๋ปลื้มนักปลื้มหนา พี่เค้าเรียนอยู่คณะแพทย์ ฮอตมากกก เป็นเดือนด้วยนะแก สถานะโสด แกคงเห็นผ่านๆโทรศัพท์นางเก๋มั้ง " 


 


"อ่าวเรียนแพทย์แล้วมาทำไรคณะบัญชีเราอะ"


ฉันหันหน้ามาถามเจนอีกครั้ง    ฉันรู้ว่าเจนต้องรู้คำตอบเพราะมีเรื่องไหนบ้างที่เจนไม่รู้โดยเฉพาะเรื่องของผู้หล่อๆ  ไม่ได้ว่าเพื่อนนะแต่มันคือเรื่องจริง^_^ 


 


"ก็คงมาช่วยพี่เบียร์คณะเรามั้งเค้าเป็นเพื่อนสนิทกัน เท่าที่ฉันติดตามเขามาเหมือนทั้งสองคนจะเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก หน้าจะโตมาด้วยกัน"  


เห็นมั้ยละคุณ เจนรู้จิงๆ เรื่องของผู้หล่อๆนี่ต้องถามนางนางรู้หมด  


 


"น้องครับเงียบ!ไม่คุยกันครับ ก่อนอื่นพี่ขอแนะนำตัวเลยละกัน พี่ชื่อพี่เบียร์นะครับ  คนนี้ชื่อพี่เต้ "


พี่เบียร์ชี้ไปทางพี่เต้ที่ผมฟูๆยืนคุมแถวอยู่ทางขวามือ น่าพี่แกโหดมากโหดชนิดที่เดินผ่านหมา หมาก็ไม่กล้ากัดอะ


 


"ดีครับ" 


เสียงพี่เต้พูดขึ้นให้น้องๆรู้ว่าคนไหน 


 


"ส่วนคนที่ยืนถัดจากพี่เต้ชื่อพี่บาส ถัดมานั้นพี่ชาย ถัดมาอีกชื่อพี่ดล อีกคนชื่อพี่กล๊อฟ์ "


เสียงพี่เบียร์ไล่ชื่อไปทีละคนทีละคน


 


 "ดีครับๆๆๆๆ"


เสียงพวกพี่ๆทั้งหลายพูดขึ้นจากพี่เบียร์ขานชื่อ


 


 "ส่วนคนที่อยู่ฝั่งซ้ายคนแรกชื่อพี่ยุ"


พี่เบียร์ชี้ไปที่ผู้หญิงสวยๆ สวยมากอะพี่เขาน่ารักดูอ่อนหวานยิ้มทีนี่ละลายเลย


 


 "ดีจ๊ะพี่ชื่อยุนะ"


พี่ยุพูดแล้วยิ้ม อื้ม..ยิ่งยิ้มยิ่งสวย 


 


"ส่วนไอ้หล่อๆที่ยืนอยู่ข้างพี่ยุชื่อพี่หมอญู อยู่คณะแพทย์เพื่อนพี่เอง ต่อไปนี้น้องๆอาจจะเจอมันบ่อยในคณะเรา"


พอพี่เบียร์พูดจบพี่หมอญู ก็ยกมือขึ้นแล้วยิ้ม แต่ดูออกจะหยิ่งๆ 


 


 "เมแกดูดิพี่หมอญูยิ้มโคตรหล่ออะ"


ฉันว่ายัยเก๋บ้าพี่หมอแล้วยัยเจนบ้ากว่าอีก  


 


"โอเคครับพวกพี่น้องๆก็รู้จักแล้ว แต่พวกพี่ยังไม่รู้จักน้องเลย งั้นเรามาแนะนำตัวกันนะส่วนคนที่มาสาย วิ่งรอบตึกคนละ4รอบครับ "      


 


"โหหหหห"


เสียงคนที่มาสายพากันร้อง รวมถึงฉันด้วย แค่วิ่งมาก็เหนื่อยจะแย่ละ ยังจะให้วิ่งรอบตึกอีก ตั้ง4รอบแหนะ ตายๆงานนี้ตายเมจิกา


 


"ลุกครับน้อง"


เสียงพี่หมอญูบอกพวกเราลุก แล้วเดินพาพวกเราออกมาข้างนอก กลางสนามหญ้าหน้าคณะ


 


 "ตั้งแถวแล้ววิ่งเลยครับ" 


พวกเราตั้งแถวแล้วเริ่มวิ่ง ตามคำสั่งของพี่หมอญูผู้หญิงบางคนก็คึกคักจนเกินหน้าเกินตา ขนาดทำโทษนะเนี้ยความนี้อันตรายจริงๆ 


 


"ฉันละยากจะบ้าตาย วันนี้วันไรเนี้ยโอ้ยพระเจ้า"


ฉันวิ่งไปบ่นไป หอบไป สงสัยเมื่อเช้าก้าวเท้าออกจากห้องผิดตอนบ่ายเลยต้องมาเจออะไรแบบนี้  


 


"รอบ2แล้วครับเร็วๆ" 


เสียงพี่หมอญูพูดขึ้นตอนที่พวกเราวิ่งผ่านแกรอบที่ 2 น้ำเสียงเหมือนจะให้กำลังใจ แต่ฉันว่าไม่ให้ก็ได้มั่งมันเหมือนตอกย่ำว่า ยังเหลืออีก2รอบนะที่ยังไม่ได้วิ่ง


 


 "แกไหวมั้ย"


เจนถามฉันที่วิ่งอยู่ข้างหน้า ทั้งที่ตัวเองก็เหนื่อยจนจะขาดใจ ฟังจากน้ำเสียงนี้เหนื่อยกว่าฉันอีกมั้งเนี้ย 


 


"ไหวครบ4รอบแล้วปะ ไปนั่งกัน"   


 


"วิ่งเสร็จแล้วมานั้งต่อแถวเพื่อน รอแนะนำตัวต่อเลยครับ"


พี่หมอญูเดินมาบอกพวกฉันที่กำลังจะนั่งพักใต้ต้นไม้ใกล้คณะ เฮ้ยให้นั่งพักสักนิดก็ไม่ได้เนาะ ใจดำที่สุด ตัวเองไม่ได้เหนื่อยเหมือนพวกฉันนิ สั่งเอาๆ คนวิ่งนี้จะขาดใจแล้วพ่อ


 


 "พี่หมอญูค่ะ  น่ารักจัง"


ฮื้ม.?เสียงนี้มันเสียงยั้ยเจนเพื่อนฉันนิ ใช่จริงๆด้วยนางเป็นคนพูด ฉันเลยหันไปมองหน้าพี่หมอญู แล้วก็ต้องซ๊อกอีกเพราะน่าพี่แกบูดบึ้งแล้วก็เดินหนีหลังจากที่ยั้ยเจนพูดจบประโยค ชิหล่อตาย


 


 "เจนวันหลังไม่ต้องไปแซวเค้าอีก แมะ!! หล่อตายแค่เพื่อนฉันแซวนิดเดียวน่าบึ้ง"


ฉันเกลียดคนแบบนี้ที่สุดอย่าให้เจออีกนะแม่จะเดินไปเหยียบเท้าให้เท้าขาดไปเลย ยิ่งคิดยิ่งโมโห ....(และนี้ก็คือจุดเริ่มต้นที่ฉันเกลียดพี่หมอญูที่สุด...เกลียดยันเงา!บอกเลย)   


 


 


 


#หมอญู 


สวัสดีครับ ผมญูหรือที่ใครๆเขาเรียกผมว่าหมอญู ผมเรียนอยู่คณะแพทย์ปี2  แต่ตอนนี้ผมยืนอยู่ที่คณะบัญชีครับ ใครๆหลายคนคงสงสัยสินะว่าผมมาทำอะไรที่นี่ทั้งๆที่ไม่ใช่คณะของตัวเอง เรื่องก็คือผมแพ้เกมบอลเมื่อคืนนี้ครับ ซึ่งของที่พนันคือผมต้องมาช่วยไอ้เบียร์รับน้องในวันนี้  ผมรู้ทำไมมันถึงอยากให้ผมมา คงเพราะยุเพื่อนสนิทไอ้เบียร์ที่มันแอบชอบผมนั้นแหละที่เป็นเหตุ ยุนะมาชอบผม มันเลยจะเป็นพ่อสื่อให้ มันบ้า รักเค้าแต่ไม่บอกเขาแถมไม่แสดงว่ารักให้เขารู้ ทำตัวเป็นพ่อพระช่วยเขาจีบผม ตัวเองทำเป็นแค่แอบชอบ ทั้งๆที่ในใจมันโคตรเศร้า


 


"น้องครับใครมาสายไปนั้งฝั่งนู้นครับ"


เสียงไอ้เบียร์ตะโกนบอกน้องที่มาสาย ผมเลยหันไปดูน้องๆที่พากันวิ่งมา แล้วบังเอิญสายตาผมก็ไปสดุดกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่กระโปร่งยาวคุมเขาใส่เสื้อตัวใหญ่ๆ มัดผมตึงๆแถมไม่แต่งหน้าไม่เขียนคิ้ว  หน้าตาจืดๆ.... แต่ผมมองว่าเธอมีเสน่ห์นะ เธอไม่ได้สวยจนต้องหันมองจนคอเคล็ด แต่เธอน่ารักใสๆ ในแบบที่ผมก็อธิบายไม่ถูกและอีกอย่างสายตาเธอบ่งบอกว่าเธอเป็นคนผ่านโลกมาเยอะ เป็นคนอ่อนม้อมถ่อมตนแต่ไม่อ่อนแอ ถ้าผมมองไม่ผิดผมคิดว่าภาพลักษณ์จืดๆของเธอตอนนี้นั้นไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเธออย่างแน่นอน วรัญญูคอนเฟิร์ม


 


ทำไมนะผมมองเธอทีไร หัวใจผมเต้นแรงทุกทีเลยให้ตายสิ  


 


"น้องครับเงียบ!!! ไม่คุยกันครับ ก่อนอื่นพี่ขอแนะนำตัวนะครับ พี่ชื่อพี่เบียร์"


ผมฟังไอ้เบียร์พูดแนะนำชื่อแต่ละคนจนมาถึงชื่อผม


 


"ส่วนไอ้หล่อๆที่ยืนอยู่ข้างๆพี่ยุ ชื่อพี่หมอญูอยู่คณะแพทย์ เพื่อนพี่เองต่อไปนี้น้องๆอาจจะเจอมันบ่อยในคณะเรานะครับไม่ต้องแปลกใจ" หลังจากเบียร์พูดจบ ผมยกมือขึ้นแล้วยิ้ม ยิ้มให้ทุกคนและเจาะจงเฉพาะน้องหน้าจืดคนนั้น แต่ผมทำไมมีความรู้สึกว่าเขาใช้สายตาโกรธๆมองมาที่ผมละ รึว่าผมคิดมากไปเอง


 


  "ญู รุ่นน้องปีนี้น่ารักดีเนาะ"


ยุหันมาถามผม ผมก็ตอบไปว่า ครับ ผมตอบได้แค่คำนี้จริงๆเพราะผมรู้ว่ายุพยามคุยกับผมเข้าหาผม แต่ผมอึดอัด ผมไม่ชอบ ผมทำได้แค่นี้จริงๆสำหรับความใกล้ชิดในฐานะเพื่อน และผมก็ให้ได้แค่ความเป็นเพื่อนจริงๆ  ขณะที่ผมคุยกับยุ ก็เป็นตอนที่ไอ้เบียร์เพื่อนซี้สั่งรุ่นน้องมาสายวิ่งรอบตึกพอดี ผมเลยอาสาเดินไปคุมแทน เพราะหาโอกาสห่างจากยุพอดี


 


  "ลุกครับน้อง " 


ขณะที่ผมพูด ผมก็แอบมองน้องหน้าจืดคนนั้นไปด้วย และผมก็ได้รู้อย่างหนึ่งคือเธอไม่พยายามเข้าหาผม ไม่แสดงออกว่าปลื้มผม ทั้งๆที่ผู้หญิงทั้งประเทศอยากได้ผมเป็นแฟนแทบตาย แต่เธอไม่


....................................นี่แหละผู้หญิงที่ผมค้นหา หน้าตื่นเต้นดี.......