เรื่องราวในโลกสัตว์เทพ
เขียนโดย 
NobYK
วันที่ 27 สิงหาคม พ.ศ. 2563 เวลา 05.56 น.
แก้ไขเมื่อ 27 สิงหาคม พ.ศ. 2563 06.06 น. โดย เจ้าของนิยาย
7) ตอนที่ 4 ตีตัวออกห่าง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความวันต่อมาฉันรีบไปโรงเรียนทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้พ่อทักขึ้นมา เมื่อฉันไปถึงก็แปลกใจเล็กน้อยที่เห็นเจ้าชายมาก่อน เมื่อฉันหันไปมองนาฬิกาก็เข้าใจได้ทันที อา ฉันมาช้ากว่าปกตินี้เอง
เป็นเพราะเหนื่อยหรือเปล่านะถึงตื่นสายไปด้วย คิดไปเองหรือเปล่านะ ว่าเจ้าจ้องฉันทุกฝีก้าวเลย ส่วนสีหน้าก็ทั้งเครียดทั้งกังวล...จะทำหน้าแบบไหนก็เลือกสักอย่างสิเฮ้ย นี้อย่าบอกนะว่ามองหาฉันตลอดเลยน่ะ
“วันนี้มาช้านะ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า เมื่อวานเราไปเที่ยวกันแล้วกลับดึก ก็แค่นั่นแหละ”
“งั้นหรอ...คิดว่ามีเรื่องกันซะอีก อืม ดีแล้วล่ะ”
...หลอกง่ายจริงๆ แล้วฉันก็นั่งแล้วฟุบหลับไปกับโต๊ะ ฉันตื่นขึ้นมาอีกทีตอนอาจารย์เข้ามาพอดี จากนั้นฉันก็พยายามเลี่ยงที่จะคุยกับเจ้าชาย
เวลาคุยกันฉันก็ตอบแค่ อืม อา อือ แค่นั้นแล้วไม่พูดอะไรมากกว่านั้น ในตอนเที่ยงเจ้าชายก็เอาข้าวมาปกติ แต่รอบนี้ฉันหยิบของตัวเองแล้วเดินหนีออกจากห้องไป
สังเกตเห็นพวกไทยะหัวเราะไล่หลังมาด้วย น่ารำคาญจริงๆ ฉันเดินหาที่เงียบๆ จนหยุดอยู่ที่ประตูทางเข้าดาดฟ้าซึ่งล็อกไว้จึงทำให้ไม่มีคนผ่านมา
ถึงเวลาก็กลับไปที่ห้องและฟุบหลับรออาจารย์เข้ามา เป็นแบบนี้ผ่านไป 3 วัน เหมือนไอริจะสังเกตเห็นความผิดปกติของฉันแล้ว
วันนี้ฉันก็แยกตัวออกมาคนเดียวเหมือนเดิม เว้นแต่เสียงเรียกอย่างกะทันหันจากด้านหลังของฉัน
“อันนะ!!”
“!!”
ฉันสำลักข้าวที่กินอยู่เพราะโดนเรียกอย่างเสียงดัง ก่อนจะรีบคว้าน้ำขึ้นมากินทันที แล้วค่อยๆ หายใจเข้าออกเป็นจังหวะ
“หวา ปะ- เป็นอะไรไหม”
“ทำไมจู่ๆ ถึงโผล่มาแบบนี้ล่ะ”
“พอดีว่าอยากให้ตกใจน่ะ”
“...ถ้างั้นควรเป็นเวลาอื่นไม่ใช่ตอนกินข้าวนะ”
“โทษทีๆ”
ฉันทำสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยก่อนจะมองไปที่ไอริซึ่งยังคงยิ้มอย่างร่าเริงไม่เปลี่ยนแปลง และหยิบน้ำขึ้นมาดื่มอีกรอบ
“แล้วมีอะไรล่ะ”
“ก็เธอดูเหงาฉันเลยจะมาอยู่ด้วยเป็นเพื่อนไง”
“เหงา? ฉันก็เป็นแบบนี้มาตลอด”
“จะจริงหรอ เห็นก่อนหน้านี้อยู่กับเจ้าชายก็ดูสนุกสนานดีหนิ”
คราวนี้ฉันก็สำลักน้ำที่ดื่มอยู่แทน...พูดอะไรของเธอออกมากัน น่าปวดหัวจะตาย จะไปสนุกได้ยังไงกัน
ในตอนที่ฉันขยับขาเพื่อนไม่ให้น้ำหกโดนแผลนั้นเอง แผลที่ใช้กระโปรงบังไว้ก็โผล่ออกมาหน่อยหนึ่ง ซึ่งตาของไอริก็จ้องไปที่มันอยู่ ฉันจึงรีบใช้มือดึงมาปิดอีกรอบ
“เมื่อกี้...ผ้าพันแผลงั้นหรอ”
“...คิดไปเองน่า”
“ไม่ เมื่อกี้ฉันเห็นจริงๆ นะ จะบอกดีๆ หรือว่าจะให้ฉันเปิดดู!”
“ดะ เดียวอย่ามาเปิดกระโปรงคนอื่นแบบนี้สิเฮ้ย”
ไอริพยายามใช้มือเปิดกระโปรงของฉันขึ้น ฉันที่ลนลานเล็กน้อยก็ใช้มือดันกระโปรงกลับไปปิดไว้ แล้วจู่ๆ ไอริก็ลื่นและล้มทับขาของฉัน
“โอ๊ยๆ”
“อ๊ะ โทษที...มะ- มีแผลจริงด้วยหนิ แถมยังเลือดออกด้วย ไปห้องพยาบาลไหม”
“ไม่ต้อง แผลแค่นี้ฉันไม่ตายหรอกน่า อย่าให้เป็นเรื่องใหญ่เลย”
“งั้น...”
“ในกระเป๋าฉันมีอุปกรณ์ทำแผลอยู่ไปเอาให้หน่อยสิ ฉันจะไปล้างแผลที่ห้องน้ำ”
“เข้าใจแล้ว”
ไอริพูดแล้วรีบวิ่งออกไป ฉันถอนหายใจเล็กน้อยและมองแผลที่มีเลือดค่อยๆ ซึมออกมา เฮ้อแผลเปิดจนได้แฮะ
ฉันลุกขึ้นแล้วเดินออกไปห้องน้ำโดยพยายามไม่ให้เลือดที่ไหลหยดไปเปื้อนที่พื้น โชคดีที่ห้องน้ำอยู่ใกล้ๆ ล่ะนะ
“ว้า เละเลยแฮะ”
ฉันเข้าไปในห้องหนึ่งแล้วเปิดแผลมาดูพลางใช้ทิชชูชุบน้ำและเช็ดเลือดออก ไม่นานนักก็มีเสียงฝีคนวิ่งเข้ามาในห้องน้ำ
“อันนะ อยู่ไหนน่ะ”
“ฉันอยู่ในห้องนี้”
ฉันพูดพลางเปิดประตูให้ไอริเข้ามา ในตอนที่ฉันจะรับของในมือเธอมา ไอริก็ดึงออกแล้วนั่งลงทำให้ฉันแทน เห ทำคล่องน่าดูเลยหนิ
“แผลใหญ่ขนาดนี้ไปโดนอะไรมากันแน่”
“ช่างฉันเถอะน่า”
“…”
ไอริเงียบใส่ฉันถ้าสังเกตดีๆ เธอกำลังกลัวอยู่ ทั้งมือที่สั่นเทา ดวงที่เบิกกว้าง เหงื่อที่ไหลออกเต็มหน้า พร้อมทั้งหอบหายใจถี่ แต่ก็กดเอาไว้แล้วทำแผลให้ฉันจนเสร็จ
“ทำเก่งน่าดูเลยแฮะ ทำบ่อยหรอ”
“เปล่า สัตว์เทพของฉันบอกวิธีทำเรื่อยๆ น่ะ”
“งั้นหรอ”
“แล้วไปโดนอะไรมา”
“ตื๊อจริงนะ”
“แน่สิมันดูไม่เหมือนอุบัติเหตุ มันเหมือน...เวทมนตร์?!!”
ไอริพูดออกมาพร้อมทั้งทำสีหน้าตกตะลึง พวกสัตว์เทพที่อยู่มานานแล้วรู้มากจริงแฮะ แค่เห็นแผลก็รู้แล้วว่าโดนอะไรมา ฉันฝืนยิ้มออกมาอย่างร่าเริง
“โดนจับได้ซะแล้วหรอเนี่ย”
“ถ้าจริงก็ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้วนะ โดนหาเรื่องแล้วถูกทำร้ายหรอ”
“โอ้ ฉลาดหนิ”
“แน่อยู่แล้ว เฮ้ย”
บ้ายอจริงๆ แฮะ ฉันหัวเราะเล็กน้อยแต่ใบหน้าของไอรินั้นไม่ได้หัวเราะตามฉัน เธอทำสีหน้าโกรธจัด ในมือก็กำหมัดไว้แน่นแล้วเดินหันหลังออกไป
“ไปเอาคืนมันกัน ฉันจะช่วยเอง”
ฉันลุกขึ้นแล้วคว้ามือของไอริเอาไว้และจ้องไปที่ตาของเธอ แล้วส่ายหน้าเล็กน้อย ไอริก็หันมามองด้วยสายตาเคืองๆ
“พวกนั้นมีกัน 5 คนนะ”
“ห๊ะ...รุมคนที่ใช้เวทมนตร์ไม่ได้แค่คนเดียวอะนะ”
“อา เพราะงั้นอย่าหาเรื่องใส่ตัวเลย”
“...ถ้างั้นก็ฟ้องอาจารย์กัน มันผิดกฎหมายนะ”
“มีหลักฐานหรอ”
“...”
“ขอบคุณที่หวังดีนะ แต่ไม่เป็นไร”
“ถ้างั้นก็ตามใจ”
ไอริถอนหายใจเบาๆ แล้วดึงแขนออกจากมือฉัน แล้วเธอก็จ้องมาที่ฉันแล้วก็พูดออกมาด้วยสีหน้าเอือมระอาเล็กน้อย
“เพราะงั้นเธอถึงหลบหน้าเจ้าชายงั้นหรอ”
“อา แบบนี้ฉันจะปลอดภัยกว่า”
“หรอ”
“กลับกันเถอะ ใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว”
“อืม”
ฉันพูดตัดบทแล้วรีบเดินออกจากห้องน้ำไปทันที เมื่อถึงในห้องเจ้าชายก็มองฉันด้วยสีหน้าเป็นกังวล วันต่อมาฉันก็แยกออกมาอยู่คนเดียวเหมือนเดิม วันนี้ไอริไม่มาแฮะ เอาเถอะ ฉันนั่งไปเรื่อยๆ จนใกล้ถึงเวลาเรียน
ฉันก็เก็บของแล้วเตรียมจะลุกกลับห้อง ในตอนนั้นเองฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ เหมือนคนวิ่งตรงมาที่ฉัน และมีเสียงตะโกนขึ้น
“นี่เธอ!!”
สิ่งที่ฉันเห็นคือร่างของชายที่ฉันเริ่มคุ้นเคยกับเขาทีละนิด กำลังหยุดยืนพิงบันไดแล้วก็หอบหายใจด้วยความเหนื่อย เขาคือเจ้าชายนั่นเอง
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
