เรื่องราวในโลกสัตว์เทพ

     
 
    ในวันที่ท้องฟ้าแจ่มใสฉันเดินอยู่ตามทางเดินที่ไม่คุ้นเคย รอบๆ มีเด็กคนอื่นที่ใส่ชุดเดียวกันกับฉันเดินผ่านไปมา ทั้งคนที่เดินด้วยกันเป็นกลุ่มและพูดคุยอย่างสนุกสนาน ทั้งคนที่เดินพลางพึมพำกับตัวเองราวกับกำลังกังวล ก็นะเป็นวันแรกสำหรับชีวิตเด็กมัธยมต้นนี้เนอะ
    และด้านหน้าก็มีคนกำลังมุงดูอะไรสักอย่างกันอยู่ พอเหลือบมองเข้าไปใจกลางกลุ่มคนนั้นก็มีรถหรูหราคันหนึ่งจอดอยู่ พร้อมทั้งมีเด็กชายรุ่นเดียวกันกับชั้นเดินลงมาจากรถถ้าจำไม่ผิด เจ้าชายลำดับที่ 3 ล่ะมั้งช่างเถอะไม่ได้เกี่ยวกับชั้นอยู่แล้ว
    ฉันไม่สนใจกลุ่มคนเหล่านั้นแล้วเดินตรงดิ่งไปที่ห้องเรียนของตัวเองซึ่งก็คือคือห้อง 1 ยังไม่มีใครมาเลย คงเดินเล่นอยู่ด้านนอกล่ะมั้งอีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าคาบเรียนจะเริ่มนี้นา ขอใช้สิทธิของคนมาก่อนเลือกที่นั่งตามใจชอบเลยแล้วกัน
    ภายในห้อง โต๊ะถูกจัดให้นั่งเป็นคู่มี 5 แถว แถวละ 4 คู่ รวมแล้วก้มีนักเรียน 40 คน ฉันเลือกนั่งโต๊ะหลังสุดริมหน้าต่างซึ่งเป็นที่ประจำสำหรับคนที่ต้องการเก็บตัวเงียบๆแบบฉัน ฉันวางกระเป๋าลงแล้วนั่งลงที่โต๊ะพลางเหม่อมองไปบนท้องฟ้า
    
“จริงสิเจ้าชายคนเมื่อกี้ รู้สึกจะรุ่นเดียวกันแล้วก็ห้องเดียวกันสินะ...ถ้าไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันมากก็ดีสิ”
 
    ฉันพูดลอยๆ พลางหลับตาและถอนหายใจเล็กน้อย ผ่านไปสักพักก็มีคนอื่นๆทยอยเข้ามาในห้องฉันก็ทำเพียงนั่งอยู่นิ่งๆ ไม่ทักทายใคร แต่ถ้ามีคนทักก็จะทักทายกลับเป็นมารยาทแล้วไม่นานนักคนก็เข้ามาเต็มห้องและเหลือที่นั่งสุดท้ายคือโต๊ะที่คู่กับฉัน
    เมื่อลองมองทั่วทั้งห้องก็ยังไม่เจอเจ้าชายเลย เฮ้อ...เลวร้ายที่สุด พอคิดแบบนั้นเจ้าชายก็เดินเข้ามาในห้อง ทันใดนั้นภายในห้องก็เงียบลงจนน่าอึดอัด
    เจ้าชายมองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดสายตาที่โต๊ะฉันและเดินตรงมาจากนั้นบรรยากาศในห้องก็กลายเป็นการกดดันมาที่ฉัน อา...อย่าพูดอะไรเลยนะไหว้ล่ะ
 
“สะ- สวัสดี ระ- เราตั้งแต่วันนี้จะนั่งข้างๆ เธอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ”
 
    รอบๆ เริ่มมีเสียงซุบซิบน่ารำคาญเล็กน้อยและมีหลายสายตาที่จ้องมองมาที่ฉัน ฉันจึงได้แต่ถอนหายใจออกมาและตอบเจ้าชายไปแบบไม่คิดอะไร
 
“อือ ฝากเนื้อฝากตัวด้วย”
 
    จากนั้นฉันก็หันออกไปมองนอกหน้าต่างต่อแล้วเสียงพูดก็ดังทวีคูณขึ้นพร้อมทั้งสายตาทิ่มแทงและคุกคามแต่ก่อนจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เจ้าชายก็นั่งข้างฉันแล้วอาจารย์ก็เข้ามาได้จังหวะพอดี สวย
    อาจารย์เริ่มแนะนำตัวพร้อมทั้งให้จดเอาไว้ มันจะไม่มีอะไรถ้าเจ้าชายไม่ทำท่าทางลุกลี้ลุกรนในขณะคุ้ยหาของในกระเป๋าพลางพึมพำเบาๆ
 
‘จะ- จำได้ว่าใส่มาแล้วหนิ’
 
    ลืมเรอะ..ไม่สิขนาดเจ้าชายยังโดนแกล้งเลยเรอะ อยู่ยากจริงโลกใบนี้ ฉันคิดแบบนั้นพลางมองไปที่กลุ่มผู้ชายอีกฝั่งหนึ่งที่ถือปากกาในมือและหัวเราะคิกคักกัน เวทเคลื่อนย้ายสิ่งของล่ะมั้ง เอาเถอะ
 
“ถ้าไม่รังเกียจ ยืมไหม?”
 
    ฉันทำสีหน้าหน่ายเล็กน้อยแล้วยื่นปากกาสำรองให้เจ้าชายแท่งหนึ่ง เขาหันมามองฉันด้วยสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ได้ตลอดก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมาอย่างดีใจ
 
“อื้อ! ขอบใจนะ”
 
    พอทำแบบนั้นพวกผู้ชายที่หัวเราะคิกคักเมื่อกี้ก็ทำหน้าตาน่ากลัวขึ้นมาทันที จนฉันเผลอสะดุ้งเล็กน้อย มีเรื่องยุ่งยากอีกแล้วสิ น่ารำคาญชะมัด
    เมื่อหมดคาบเช้าไปฉันก็ทำความเข้าใจได้แล้วว่าไม่มีทางที่ชั้นจะอยู่อย่างสงบๆได้แน่นอน เพราะเจ้าชายเป็นคนที่ขี้หลงขี้ลืมจนบางทีก็ต้องมาดูหนังสือกับชั้น
    แถมยังทำความเข้าใจช้าตามบทเรียนไม่ทันชั้นเลยอธิบายเขาเพิ่มไปไม่งั้นผ่านไปเรื่อยๆ ลำบากแน่ อาใช่...ผ่านไปเรื่อยๆชั้นลำบากแน่ ฉันคิดแบบนั้นพลางมองไปที่ผู้ชายกลุ่มเดิมที่มองฉันด้วยสายตาอาฆาตขึ้นเรื่อยๆ
    พอถึงตอนเที่ยงทุกคนก็ลงไปที่โรงอาหารเพื่อหาซื้ออะไรกินในตอนเที่ยง จนภายในห้องเหลือแค่เราสองคน เฮ้อ...ทำไมไม่ไปซะที
    ฉันอยากจะกรี้ดออกมาดังๆ ก่อนที่เจ้าชายจะลุกขึ้นและหันมาพูดกับฉันพร้อมทั้งทำสีหน้าเบิกบาน
 
“นี่ ลงไปกินข้าวด้วยกันไหม-”
 
    เจ้าชายสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีหลังจากเห็นสิ่งที่ชั้นทำ ทำอะไรน่ะหรอ ชั้นก็เอาข้าวกล่องขึ้นมายังไงล่ะ!! รอบนี้ถือว่าฉันชนะนะเจ้าชาย ฉันคิดแบบนั้นโดยที่ยังคงสีหน้าสงบนิ่งเอาไว้และหันไปหาเจ้าชาย
 
“หือ เมื่อกี้ได้พูดอะไรหรือเปล่า”
 
“เอะ อะ เปล่าไม่มีอะไร”
 
    เจ้าชายเผลอตอบแบบติดขัดพลางทำสีหน้าตกใจเล็กน้อย ชั้นเองก็ยังคงทำสีหน้านิ่งแบบเดิมโดยที่ยิ้มอยู่ภายในใจ
 
“งั้นหรอ ฉันน่าจะหูแว่วไปเองโทษที”
 
“มะ ไม่หรอก ผมผิดเอง”
 
“หือ”
 
“เปล่า...ไม่มีอะไร”
 
    เจ้าชายมีท่าทีหงอยลงทันทีและเดินออกจากห้องไป จนฉันเผลอจินตนาการว่าหากเขามีหูกับหาง คงจะลู่ลงจนแทบจะลากพื้นอย่างชัดเจนแน่นอน
 
“เป็นคนที่มองออกง่ายจริงๆ หวังว่ามันจะไม่หันกลับไปทำร้ายเขาล่ะนะ”
 
    ฉันพึมพำแบบนั้นหลังจากที่เจ้าชายเดินออกจากห้องไปจนลับสายตาฉัน