รักวุ่นวายของนายผีหื่น

☆ ตอนที่ 7 มิติใหม่แห่งยูเนสโกส !


.


.


.


.


.


“มานั่งอะไรตรงนี้ยะะะะะะะะะะะะะะะะ”


 


“ชู่ๆ อย่าเสียงดังสิแม่คุณ เดี๋ยวนางพยาบาลก็วิ่งกรูกันมาอีกหรอก”


 


“อุ๊บ ! ก็นายมานั่งหน้าริมประตู เกือบเดินเหยียบผีแล้วมั้ยล่ะ แล้วนี่นายนั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อคืนเลยรึ ?” มินอาปิดปากตัวเอง แล้วรีบกระซิบกึ่งคุยกึ่งโวยวายกับคุณผี


 


“ช่าย เมื่อวานลองเดินไปรอบๆโรงพยาบาล ก็ยังจำอะไรไม่ได้ เลยมานั่งพักตรงนี้ก่อน จำได้ว่ามานั่งนานแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน จนได้ยินเสียงเธอเปิดประตูมานี่ล่ะ”


 


คุณผีพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากพื้นมายืนตรงหน้ามินอาแทน มินอาก็อยากจะถามต่อกลับไป แต่ข้างหน้าห้องมีคนเดินผ่านไปเยอะเกินกว่าที่จะคุยสะดวก เธอจึงยกมือถือเธอขึ้นมา แกล้งทำเป็นว่าคุยโทรศัพท์


 


“ฮันโหลๆ เออเดี๋ยวเจอกันที่ตรงสวนหย่อมเลยละกันนะ”


เธอแกล้งทำทีเหมือนนัดแนะกับเพื่อนที่จะมาเยี่ยม


 


“อ่าวยืนทำอะไรหล่ะ ตามมาสิคุณผี” มินอามองซ้ายมองขวา พอเห็นว่าไม่มีคนมาอยู่ใกล้ๆ ก็กระซิบกระซาบบอกคุณผีให้รีบเดินมาทันที


 


“ต้องแกล้งโทรแบบนี้หล่ะ จะได้คุยกันสะดวก ไม่งั้นคนอื่นคงหาว่าฉันบ้า” เธออธิบายในท่าทีเมื่อกี้


 


“ฮ่าๆๆ แต่นี่ทำท่าซะมีพิรุธดูน่าสงสัยกว่านะ”


คุณผีขำในท่าทีตลกของเธอ


 


“พูดมาก ตามมาเร็วๆหน่า”


มินอาทำเสียงดุ แล้วรีบเดินนำไปก่อน


.


.


.


.


.


“มาๆ ตรงนี้ล่ะไม่มีคนดี นี่ฉันก็คิดว่าคุณไปเกิดใหม่แล้วซะอีก นี่ก็กะว่าจะไปทำบุญให้อยู่พอดี” มินอากล่าวพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ในสวน


 


“อืม… ก็ไม่รู้จะเอายังไงเหมือนกัน แต่เมื่อกี้ระหว่างทางที่เดินมาอยู่ๆ ก็จำได้อยู่อย่างนึง”


 


“หืม ! อะไรเหรอ !” มินอามองหน้ารอคำตอบอย่างตั้งใจ


 


“เป็นภาพที่พอจะนึกออกน่ะ อยู่ๆผมก็เห็นเป็นแสงไฟสว่างวาบเข้าที่หน้า มีเสียงแตรรถและเสียงเบรกดังสนั่น ตอนนั้นน่าจะเป็นเวลากลางคืน บนถนนที่ไหนซักแห่งหนึ่ง ในกลางเมืองนี่ล่ะ”


 


“อืม… แล้วจำอะไรได้อีกไหม ?” มินอาทำหน้าคิ้วขมวดพยายามคิดภาพตาม


 


“จำเป็นเหตุการณ์ๆไม่ได้นะ แต่คิดว่ากำลังต้องทำเรื่องอะไรที่สำคัญมากๆซักอย่าง”


 


คุณผีพยายามตั้งใจนึก เขาย้อนกลับไปมองภาพในหัวอย่างละเอียด เขาทำหน้านิ่วคิ้วผูกปมพยายามนึกอยู่นาน


 


“โอ้ยยยย ปวดหัวคิดไม่ออก”


“แต่ไม่เป็นไร ไม่รีบ ตอนนี้ขอใช้ชีวิตเป็นผีชิวๆไปพลางๆ ก่อนละกัน^^”


 


คุณผีทำหน้าทะเล้น ลอยตัวขึ้นไปเหยียบอยู่บนต้นไม้ต้นเตี้ยๆ พร้อมกับทำท่าจับผีเสื้อที่บินมาแถวนั้นอย่างอารมณ์ดี


 


“เฮ้ออออ คนอุตส่าห์ลุ้น ตั้งใจฟังตั้งนาน”


“โอเค วันนี้ฉันต้องกลับบ้านแล้วนะ ขอให้นายคิดออกไวๆละกัน ไปละ บาย”


 


มินอาใจนึงก็อยากจะช่วย อีกใจก็ไม่รู้จะช่วยยังไง ตัวจริงเธอเป็นคนสันโดษ แม้กับผีก็ยังมีระยะห่าง เธอเก็บเสื้อผ้าและยาทุกอย่างใส่ลงในกระเป๋า ดำเนินเรื่องใช้ประกันจ่ายค่ารักษาจนเรียบร้อย


 


“ขอบคุณคุณพยาบาลมากๆเลยนะคะ เดี๋ยวเจอกันอีกทีตอนถอดเฝือกเลย” เธอโค้งลาทุกคน


 


“ค่า เดินทางปลอดภัยนะคะ” คุณนางพยาบาลลาส่งด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร


 


มินอาลาคุณหมอและพยาบาลเพื่อเดินทางกลับบ้าน แต่ยังไม่ทันได้ไปไหน เธอกำลังเดินเข้าลิฟต์เพื่อเตรียมตัวจะลงไปข้างล่าง อยู่ๆคุณผีก็มาจากไหนก็ไม่รู้ วิ่งพุ่งตัวเข้ามาอย่างไว


 


“เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดด”


 


คุณผีหยุดกระทันหันแต่ด้วยแรงบวกที่วิ่งมาเร็วทำให้เบรกแล้วหน้าก็ยังพุ่งนำตัวโน้มไปไกล จนแทบจะจูบเข้าที่หน้าของมินอา


 


!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


 


บรรยากาศหยุดนิ่ง มีเพียงเสียงกลืนน้ำลายของคุณผีเท่านั้น ที่ดังก้องสะท้อนอยู่ในพื้นผนังที่ทำจากเหล็กจนเป็นห้องแคบๆ


 


“เฮือกกกกก กรึบ”


 


ลิฟต์ค่อยๆปิดประตูลง ทั้งๆที่มีหนึ่งผีกับหนึ่งมนุษย์จ้องหน้ากันค้างระหว่างที่ลิฟต์เคลื่อนตัวลงไปชั้นล่างอย่างช้าๆ


 


“นี่นาย พุ่งตัวมาทำอะไรห๊ะ บอกแล้วไงว่าฉันต้องกลับบ้านแล้ว”


“นายก็ไปที่ชอบที่ช…”


 


มินอายังพูดไม่ทันจบ ลิฟต์ก็เปิดออกให้คนข้างนอกเดินเข้ามาจากชั้นต่อไปพอดี เธอจึงต้องหยุดพูดกระทันหันไปสักพักหนึ่งเพื่อไม่ให้คนอื่นในลิฟต์สงสัย แต่พอเดินพ้นออกมาจากในลิฟต์ เธอก็คว้าโทรศัพท์ใช้มุกคุยมือถือบังหน้าอีกที


 


“ชั้นจะกลับบ้านแล้ว อย่าตามมาอีกนะ”


 


มินอาบอกลาคุณผีแบบตัดบท แล้วรีบเดินออกจากโรงพยาบาลอย่างไว เพื่อมาเรียกรถแท็กซี่ข้างหน้า


 


“คุณลุงคะ ไปซอยกรุงเก่า 43 ค่ะ”


 


“ปึ้ง” เสียงปิดประตูด้วยความรีบร้อน


 


“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”


 


คุณลุงคนขับเบรกรถกระทันหันจนหน้าเกือบทิ่มด้วยแรงเฉื่อย แล้วรีบหันหลังมามองเลิกลั่กที่เบาะคนนั่งเพราะตกใจเสียงร้อง


 


“มีอะไรเหรอครับผู้โดยสาร !!!!!”


 


 


“เออ… คือ…”


“อ้อมีแมลงค่ะ พอดีว่าปิดประตูหนีบโดนแมลงเลยตกใจไปหน่อย”


“แหะๆ ขอโทษนะคะ คุณลุงขับต่อไปได้เลยค่า”


 


อยากจะบ้าตาย ไอ้คุณผี ขนาดเราไม่กลัวผีแล้วนะ แต่เล่นยื่นมือกับหัวทะลุประตูมาให้หนีบแบบนี้ จะไม่ช็อคยังไงไหว


 


“ไม่ได้โดนหนีบจริงหรอกหน่า ไม่ต้องเป็นห่วง”


คุณผีแอบขึ้นมานั่งในรถข้างๆมินอา พร้อมกับยิ้มละมุนละมัยกลบเกลื่อน


 


“ใครเป็นห่วงนายกันยะ !” มินอาพยายามโวยวายด้วยเสียงกระซิบ แต่ไม่ว่าจะกระซิบเบาแค่ไหน คนขับที่ยังรู้สึกไม่สบายใจ พอได้ยินเพียงนิดเดียว ก็เอ่ยถามออกมา


 


“ยังเจอแมลงอีกเหรอครับ ?” ลุงคนขับถามด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด


 


“อ่อ เปล่าค่ะ พอดีว่าดูดีๆแล้ว น่าจะไม่ใช่แมลงธรรมดา คงจะเป็นแมลงสาบน่ะค่ะ ตื้อทนน่าดูเลย” เธอตอบคุณลุงคนขับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่หันไปหรี่ตามองวิญญาณชายหนุ่มที่นั่งข้างๆอย่างขุนเคือง


 


“แปลกจังเลยนะครับ ปกติรถผมทำความสะอาดบ่อยมาก ไม่น่าจะมีแมลงอยู่ในนี้ได้”


 


“โอ้วว ไม่ใช่เพราะรถคุณลุงหรอกค่ะ มันน่าจะบินตามมาตั้งแต่ที่โรงพยาบาลแล้วแน่ๆเลย”


.


.


.


.


.


“บรื้นนนนนนนนน” เสียงรถคุณลุงเมื่อส่งเธอเสร็จแล้วก็กลับรถขับย้อนไปอีกทาง เพื่อไปรับผู้โดยสารข้างหน้าซอยที่ผ่านมา


 


“นี่เธอใจร้ายจังเทียบเราเป็นแมลงสาบเลยรึ”


 


“ก็จะบอกลุงเค้าไปว่ายังไงเล่า จะให้บอกเขาว่า ลุงขาหนูมีผีตามติด ลุงเขาจะให้ฉันขึ้นรถมามั้ยล่ะ”


 


“แหน่ะพอลงรถมาก็ทำดราม่าใส่เลยนะ มานั่งกอดเข่าอยู่ริมถนนแทนริมประตูโรงพยาบาลซะด้วย”


 


“T_T”


 


คุณผีงอนด้วยหน้าสลด ไม่ยอมพูดอะไรตอบ ได้แต่นั่งจับเจ่าอยู่ริมถนน ทำตัวเหมือนเด็กเร่ร่อนน่าสงสารอยู่อย่างนั้น


 


“เฮ้ออออออ โอเคๆ ในฐานะที่ฉันไม่กลัวผี ก็คงจะเป็นคนส่วนน้อยละมั้งน่าจะ 0.0000001% ที่จะให้ที่ผีพักพิงได้ ตามเข้าบ้านมาก่อนละกัน” มินอาเห็นแบบนั้นก็ใจอ่อน


 


“อู้ เย่ๆๆๆๆๆ”


“เธอพูดจริงนะ พูดแล้วคืนคำมะรืนนี้ตายนะ”


 


“ฮ่าๆ ตลกหน่า มะรืนนี้ใครจะตายกันยะ”


“สรุปแล้ว จะเข้ามาหรือไม่ฮะ”


 


“มาสิคราฟฟฟฟฟฟ พี่ผีสุดหล่อมาแล้วจ้ะ”


 


 


“นี่เรา เป็นตัวแทนยูเนสโกส หรือไงวะเนี่ย เอาวะ คงต้องมีเรื่องอะไรดีๆ เกิดขึ้นบ้างหล่ะหน่า”


 


มินอาบ่นพึมพัมกับตัวเอง เธอหวังว่าการช่วยคุณผีครั้งนี้จะเป็นเรื่องที่ตัดสินใจถูกต้อง


 


และเมื่อคุณผีได้เข้าบ้านมาสมใจ แต่ยังไม่ทันจะเดินเข้าไปในตัวบ้านดี แค่เธอเปิดประตูออกมาผีก็ต้องถึงกับ !


 


“กรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”


 


“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก”


 


!!!!!!!!!!!!!!!!!!!