เกิดใหม่อีกครั้งทำไมมันยุ่งขนาดนี้วะ
-
เขียนโดย Susumu
วันที่ 7 สิงหาคม พ.ศ. 2563 เวลา 20.56 น.
1 ตอน
0 วิจารณ์
2,300 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 8 สิงหาคม พ.ศ. 2563 19.53 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) บทที่ 1 เมือลืมตา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบทที่ 1 เมื่อลืมตา
"อืมมม!! ทำไมปวดหัวจังเลยวะ เมื่อคนก็ไม่ได้ดื่มเยอะอะไรนี่หว่า" เฟิงหลุนลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก เมื่อตื่นเต็มตาก็งงนิดๆ อะไรวะ??? ที่นี่ที่ไหน!!??
เมื่อคืนเขาไปผับมานี่นา ไปดื่มกับเพื่อนๆทุกคืนวันศุกร์ แล้วเขาก็จำได้ว่าเมื่อผับปิดเขาและเพื่อนๆต่างแยกย้ายกันกลับ แล้วเขาก็ขับรถกลับคอนโดของเขา ยังไม่ได้อาบน้ำเลยด้วยซ้ำเขาก็กระโดดลงเตียงแล้วหลับไป แล้วนี่มันอะไรยังไง???
เฟิงหลุนเป็นลูกเสี้ยว ไทย-จีน-ไต้หวัน เขาเป็นลูกคนสุดท้องและมีพี่น้อง3คน แต่ว่า!! นี่มันไม่เกี่ยวกับการที่เขาลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ที่ไหนต่างหาก ว่าแต่ที่นี่มันที่ไหนหว่า ดูแปลกๆเหมือนของโบร่ำโบราณอะไรยังงั้น
"อี๋เหนียงตื่นแล้วหรือเจ้าคะ" เสียงใสๆของเด็กสาวคนหนึ่งที่ดูน่ารักน่าชังและน่าหยิกแก้มนั่นจริงๆ ใบหน้าเด็กสาวมีความจิ้มลิ้มน่ามองถ้าผู้ชายได้เจอคงอยากได้แน่ๆ ว่าแต่!!?? ทำไมถึงแต่งชุดโบราณวะ??
เฟิงหลุนงงเล็กน้อยถึงงงปานกลาง มันคืออะไรยังไงทำไมพอตื่นขึ้นมาถึงมาเจออะไรแบบนี้ ไหนจะคำเรียกแปลกๆอีก อี๋เหนียงเหรอ
อี๋เหนียงที่แปลว่าเมียน้อยหรืออนุภรรยานั่นหรือเปล่านะ งงเป็นงง
"อี๋เหนียงเจ้าคะ อี๋เหนียงไม่สบายหรือไรเจ้าคะ ทำไมดูหน้าซีดๆ บ่าวจะไปตามหมอนะเจ้าคะ" บ่าวตัวน้อยหน้าซีดและแตกตื่นจะวิ่งออกไปตามหมอทันที
"ผมเอ๊ย ข้าไม่เป็นไร" เฟิงหลุนรีบยกมือห้ามความแตกตื่นของอีกคนก่อนที่จะแตกตื่นไปมากกว่านี้จนทำให้อะไรๆมันแย่กว่าเดิม แต่ว่าเขาตอนนี้อ่ะแตกตื่นเป็นที่เรียบร้อย
แต่ที่สำคัญเขาฟังจีนโบราณออกแถมพูดได้ แม้เขาจะเป็นลูกเสี้ยวจีนและเรียนภาษาจีน อยู่บ้านก็คุยจีนคุยไต้หวันกับครอบครัวทุกวัน แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะได้เรียนคำโบราณนี่นะ ไม่ใช่ว่าเขาหลับแล้วถูกดึงเข้ามาสู่โลกจีนยุคโบราณหรอกนะ มันจะอเมซิ่งเกินไปแล้ว ฮือๆๆ
"ข้าอยากอาบน้ำ" อี๋เหนียงพูดกับบ่าวตัวน้อยที่แสนจะน่ารัก
"เจ้าคะ บ่าวจะรีบเตรียมน้ำให้นะเจ้าคะ"
"อืม เจ้ารีบไปเตรียมน้ำอุ่นให้ข้าเถิด" เฟิงหลุนมึนงงอย่างมาก อาการปวดหัวแล่นมาอย่างรวดเร็วจนตั้งหลักไม่ทัน เขาปวดหัวจนใบหน้าบิดเบี้ยวเหมือนหัวจะแตกโอ๊ยยยม๊าาเสี่ยวหลุนปวดหัว ฮือออ
เหตุการณ์ทุกๆอย่างของเฟิงหลุนไหลมารวมกันที่สมองอย่างรวดเร็วจากอดีตสู่ปัจจุบันและรวมทั้งความจำของเฟิงหลุนในยุคศตวรรษที่22นี้ด้วย โอ๊ยยมันเกิดอะไรกับเขากันนี่
เมื่อความทรงจำในยุคจีนโบราณไหลมาจนจบอาการปวดหัวก็หายและพอดีกับบ่าวตัวน้อย3คนเข้ามา
"อี๋เหนียงเจ้าคะ น้ำเตรียมเสร็จแล้วค่ะ" เมื่อมองก็พบใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราที่ดูคุ้นเคย
ชิงชิง ตัวบางๆยิ้มหวานๆ
อวิ๋นยี่หน้าใสและกล้าหาญ
ลี่จิวอ่อนโยนแค่ไม่อ่อนแอ น่ารัก
เฟิงหลุนถึงกับอมยิ้ม
" อืม ขอบใจนะ" อี๋เหนียงของบ่าวค่อยๆลุกจากเตียงเพราะยังมึนๆอยู่เลยเซนิดๆ ร้อนถึงบ่าวทั้ง3ต่างตกใจ รีบเข้ามาพยุงผู้เป็นนายทันที
อี๋เหนียงเดินเข้าห้องน้ำบ่าว3คนก็คอยพยุงอย่างเป็นห่วง
เมื่อถึงห้องอาบมีอ่างไม้1ถังมีน้ำเต็มและไออุ่นลอยขึ้นมา น่าอาบแท้ๆ เฟิงหลุนอมยิ้ม
กำลังจะถอดชุด พลันมือน้อยๆของบรรดาบ่าวก็ช่วยกันถอดให้เสียแล้ว เล่นเอาอี๋เหนียงตาตื่นห้ามไม่ทันเขาก็เปลือยกายเป็นที่เรียบร้อย
"เดี๋ยวๆๆ พวกเจ้า ข้าจะอาบน้ำเอง" เฟิงหลุนเขินๆเขาเป็นชายที่ชอบเปลือยต่อหน้าสาวๆก็จริงนะแต่นั่นมันเป็นเฉพาะตอนจะมีกิจกรรมในห้องแอร์ต่างหาก แต่แบบนี้มันไม่ใช่ อี๋เหนียงหน้าขึ้นสีระเรื่อชวนมอง ไม่แดงแต่ใบหน้านะ ลำคอใบหูก็แดง ก็เขาอายนี่
"ไม่ได้นะเจ้าคะ นี่เป็นหน้าที่ของบ่าวที่จะต้องอาบน้ำให้อี๋เหนียงนะเจ้าคะ อี๋เหนียงลืมไปแล้วหรือ ถ้าอี๋เหนียงไม่ยอมให้บ่าวอาบน้ำให้บ่าวคงถูกท่านแม่ทัพลงโทษเป็นแน่เจ้าค่ะ" บรรดาบ่าวตัวน้อยๆทำหน้าตาเหมือนถูกเขาสั่งให้ไปข่มขืนหนุ่มๆงั้นแหละ ไม่ต้องทำหน้าจะเป็นจะตายแบบนั้นก็ได้ เขายอมแล้ว
" อืมๆๆๆก็ได้ๆ พวกเจ้ามาอาบน้ำให้ข้าเถิด" เฮ้อออชีวิตเฟิงหลุน
หลังจากผ่านการอาบน้ำอันน่าอายมากๆของเฟิงหลุน ก็มาถึงการแต่งเนื้อแต่งตัว อี๋เหนียงร่างเก่าแต่เป็นดวงจิตดวงใหม่มองบรรดาบ่าวทั้งหลายแต่งองค์ทรงเครื่องด้วยสายตาลอยๆ กว่าจะแต่งเสร็จเขาก็เวียนหัว
" อี๋เหนียงหิวหรือไม่เจ้าคะ"ลี่จิวบ่าวตัวน้อยใบหน้าหวานๆน่ารักเอ่ยถามอี๋เหนียงของตน
"อืม หิว" ผู้เป็นนายเดินออกจากห้องเพื่อไปทานอาหาร
เมื่อถึงโต๊ะทานอาหารเขาก็ตาโต อาหารหลายอย่างที่เขาไม่เคยเห็นดูแล้วก็น่าทานดีอยู่นะ
เฟิงหลุนคีบเต้าหูผัดเข้าปาก ก็นิ่งไปสักพัก อืมมมอร่อย ว่าแล้วก็คีบอาหารจานอื่นๆไปด้วยความรื่นรมย์
"อี๋เหนียงเจ้าคะ เมื่อซักครู่ฮูหยินรองลำดับ1ส่งเทียบมาเชิญอี๋เหนียงไปจิบน้ำชาเจ้าค่ะ" ชิงชิงคนสวยบอกกับอี๋เหนียงของตน
หือ????? ฮูหยินรองลำดับ1 ใครวะ ทำไมในความทรงจำของร่างนี้ไม่มีฮูหยินรองอะไรนี่ เขาค้นความทรงจําดูก็มีแค่เฟิงหลุนร่างเก่าร่างนี้แต่งเข้าจวนแม่ทัพหยางอี้มาได้2หนาวแล้ว เฟิงหลุนตอนนี้ก็อยู่ในวัย20หนาวพอดี
"ฮูหยินรองลำดับ1?? ใคร" ถามอย่างงงๆ
"อี๋เหนียง ท่านลืมหรือเจ้าคะ "บ่าวมีสีหน้างงๆ ตื่นมาอี๋เหนียงของตนก็ลืมนุ่นนี่หรือว่าอี๋เหนียงจะไม่สบายกัน มองตากันและกันไปมาอย่างสงสัยปนเป็นห่วง
"ข้าแค่มึนศีรษะเท่านั้นไม่เป็นอันใด บางทีข้าอาจนอนน้อย พวกเจ้าอย่าแตกตื่นไป" รีบเอ่ยเมื่อเห็นสีหน้าใกล้จะแตกตื่นของบ่าวๆ
" เจ้าค่ะ" บ่าวๆมีสีหน้าที่ดีขึ้น ชิงชิงไปเตรียมยามาให้อี๋เหนียงเมื่อคนงามบอกมึนศีรษะ
"พวกเจ้าบอกข้ามาเถิดว่า ฮูหยินรองนี่เป็นใคร" ถามอีกรอบขณะที่คีบเนื้อปลาเข้าปากอย่างมึนๆต่อไป
" ฮูหยินรองลำดับ1เป็นฮูหยินรองของท่านแม่ทัพหยางอี้เจ้าค่ะ ในตอนนี้ท่านแม่ทัพนำทัพออกศึก ท่านจิ้นไห่มาแจ้งข่าวว่าท่านแม่ทัพชนะการศึกแล้ว กำลังมาที่เมืองหลวง วันนี้น่าจะมาถึงเจ้าค่ะ" หือ ไปศึก รบชนะด้วยเก่งแท้ แล้วกำลังกลับตอนนี้จะมาถึงที่นี่ด้วย ตายๆๆๆๆ ทำไมในความทรงจำของร่างเฟิงหลุนคนเก่าถึงไม่มีท่านแม่ทัพคนนี้ มีแต่เขาที่เป็นอนุภรรยาคนที่9แค่นั้น
โอ๊ยยยก่อนที่จิตเก่าของร่างนี้จะหลุด เฟิงหลุนคนเก่าไปทำอะไรมาถึงจำอะไรไม่ได้
แบบนี้เขาก็แย่แน่
อี๋เหนียงหน้าเครียด ที่ไรผมมีเหงื่อซึมออกมาเพราะความตื่นเต้นและกดดัน
คนงามรับสำรับเสร็จก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อ ได้แต่นั่งโง่ๆอยู่ที่โต๊ะอาหาร มันดูว่างๆจนจิตจะตก หาไรทำดีนะ ก็เขาไม่คุ้นเคยกับที่นี่ ชีวิตโลกนุ้นเขาไม่เคยว่างงานแม้ซักวันและเขาก็มีความสุขที่ได้ทำงานแม้จะแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันบ้าง แม้จะรีบตื่นแต่เช้าเพื่อไปทำงานแต่ว่าชีวิตไม่ได้ว่างจนน่าเบื่อแบบนี้นี่
"อี๋เหนียงเจ้าคะ ไปนั่งที่ศาลาริมบึงเหลียนฮวาดีไหมเจ้าคะ ลมโชยมีกลิ่นหอมๆของหลันฮวาเจ้าค่ะ" อวิ๋นยี่แนะนำ มีดอกบัวเหรอ ก็ดีนะร่างเก่าชอบดอกบัว ส่วนเขาก็ชอบเหมือนกัน ชอบกินเม็ดฝักบัวอร่อยดี
"อืมก็ดีนะ ไปกันเถิด" คนงามลุกขึ้น บ่าวตัวน้อยๆรีบจัดเตรียมข้าวของ ชิงชิงเตรียมกู่ฉิน อวิ๋นยี่เตรียมชากับขนม ลี่จิวเดินตามผู้เป็นนายไปที่ริมบัว มีจู่ล่งเดินตามห่างๆ
ที่ริมบึงสระบัวมีกอบัวสีสันละลานตาส่งกลิ่นหอมของดอกบัวมาให้ชื่นใจ นำพาความภิรมย์มาสู่เฟิงหลุน
คนงามนั่งลงที่ตั่งตัวใหญ่ถูกใจกับศาลาริมบัวแห่งนี้ยิ่งนัก ลมโชยมาเรื่อยๆพาใจให้สงบ คนงามปกติที่งามอยู่แล้วแม้ไม่งามจนล่มบ้านล่มเมืองแต่หน้าตาหมดจดนวลเนียนเหมือนพระจันทร์ทรงกลดแผ่รัศมีแห่งความงามและอบอุ่นออกมา ทำให้ใครก็ตามที่ได้เห็นใบหน้านี้ไม่อาจถอนตัวและถอนสายตาไปจากเฟิงหลุนคนนี้ไปได้ หมายถึงเฟิงหลุนคนใหม่นะ คนเก่าแม้จะงดงามแต่ว่าแววตาเรียบนิ่ง ว่านอนสอนง่าย ไม่มีแววตาแห่งความมีชีวิตชีวาแบบนี้
บรรดาบ่าวไพร่ที่ตามอี๋เหนียงคนงามมาที่ริมบัวต่างก็เผลอจ้องมองผู้เป็นนายอย่างตกตะลึง
วันนี้อี๋เหนียงของพวกตนดูงดงามอย่างเทพเซียนยิ่งนัก ถ้าท่านแม่ทัพได้เห็นใบหน้าตอนนี้ของอี๋เหนียง ท่านแม่ทัพคงไปไหนไม่รอดแน่ บรรดาบ่าวไพร่คิด
"ลมโชยดีจัง ข้าชอบ" คนงามเอ่ยยิ้มๆ
"เจ้าค่ะ ที่นี่อี๋เหนียงชื่นชอบมาก " ลี่จิวชอบใจที่ผู้เป็นนายมีความสุข
เวลาผ่านไปอี๋เหนียงคนงามก็เคลิ้มหลับ จิตของเขาไปนุ่นนี่ลอยล่องไปเรื่อยๆ
ไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่รูปร่างใหญ่โตหน้าตาหล่อเหลาคมสันใบหน้าคร้ามดูดิบเถื่อนและถมึงทึง และเต็มไปด้วยหนวดเครา
ชายคนนั้นขี่ม้านำขบวนกองทหารนับหมื่นนายดูท่าน่าจะกลับเมืองหลวง เห็นเหล่าทหารหาญกู่ก้องร้องด้วยความยินดี ต่างมีความสุขที่ได้รับชัยชนะและกลับบ้านเพื่อพบเจอลูกเมียพี่น้อง
เหล่าทหารหาญแซ่ซ้องสรรเสริญแม่ทัพของตนไม่ขาดปากว่าเก่งกล้าสามารถและเฉลียวฉลาดยิ่งจึงทำให้กองทัพนำชัยชนะมาสู่เมืองหลวงได้เช่นนี้
เฟิงหลุนลอยไปใกล้ๆชายหนุ่มร่างใหญ่ที่ดูเป็นหัวหน้าหรืออีกทีน่าจะเป็นแม่ทัพคนเก่งที่เหล่าทหารยกย่อง ลอยไปใกล้จนใบหน้าทั้งคู่ชนกัน ต่างคนต่างชะงัก เฟิงหลุนตกใจที่เห็นใบหน้าหล่อเหลานั้นชัดๆจนได้สัมผัสกับลมหายใจอุ่นร้อน พลันหน้าขาวใสของตนก็ขึ้นสีอย่างห้ามไม่ทัน
ฝ่ายแม่ทัพร่างใหญ่ก็ชะงักเพราะรับรู้ได้ว่ามีอะไรบางอย่างมาชนจมูกของตน มีลมหายใจอุ่นๆและได้กลิ่นดอกม่อลี่ฟุ้งเข้าไปในจมูกของตน
หยางอี้กวาดสายตาไปรอบๆบริเวณแต่ไม่พบสิ่งผิดปกติยิ่งทำให้สงสัยยิ่ง กลิ่นหอมนี้มาจากไหนกันทำไมพาใจให้หวั่นไหวยิ่งนัก
หยางอี้ยกมือมากุมหน้าอกที่หัวใจเต้นแรงๆขึ้นมา ท่ามกลางสายตาของเฟิงหลุนที่มองแม่ทัพหน้าโหดนิ่งๆ เป็นแม่ทัพหยางอี้ไหมน้อ ใช่สามีเขา แค่ก แค่ก เอิ่ม สามีของเฟิงหลุนคนเก่าไหมทำไมเขามาโผล่ที่นี่
คิดได้แบบนั้นจึงลองใช้มือลูบใบหน้าแกร่งทันที
ฝ่ายคนถูกบางสิ่งที่ดูเหมือนเป็นมือลูบไล้ใบหน้าก็ชะงักรอบ2 รอบนี้ดึงบังเหียนม้าให้หยุด ทำให้ขบวนทหารหาญต้องหยุดตามพลางมองหน้ากันด้วยความมึนงงว่าเกิดเหตุใดแม่ทัพของตนจึงหยุดม้า หรือมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น ต่างคนต่างระแวดระวัง
แม่ทัพใหญ่หยางอี้ มองหามือที่ลูบไล้ใบหน้าของตนไม่พบ ทำให้ยิ่งร้อนรนในอก ดวงตาคมส่องประกายกล้าวูบขึ้นมา ทำให้เฟิงหลุนชะงัก เผลอมองตาของอีกคนเข้าไปข้างใน เห็นแววตาสั่นไหวอยู่ในนั้น พลันใจกลับเต้นแรงขึ้นมา จึงยุติการลูบใบหน้าของอีกคนก่อนจะลอยหายไป
หยางอี้ เมื่อรับรู้ได้ ว่ามือที่จับใบหน้าตนหายไป พร้อมๆกับกลิ่นหอมๆของดอกม่อลี่ที่ลอยตามลมหายไปด้วยเช่นกัน ก็ยิ่งร้าวรานแปลกๆ
"พวกเจ้าได้กลิ่นดอกม่อลี่บ้างหรือไม่" ท่านแม่ทัพเอ่ยกับจิ้นไห่และซินเทียน องครักษ์ของตน
ทั้งมองมองตากันก่อนส่ายหน้าและรายงานผู้เป็นนาย
"ไม่ได้กลิ่นขอรับ" จิ้นไห่ตอบ
"นายท่านได้กลิ่นดอกม่อลี่หรือขอรับ" ซินเทียนถามบ้าง
"อืม" ผู้เป็นนายตอบเบาๆแต่คนทั้งคู่กลับได้ยินเพราะทั้งคู่มีวรยุทธ์ขั้นสูง
"ที่นี่ไม่ปรากฏว่ามีดอกม่อลี่นะขอรับ" จิ้นไห่เอ่ยอีกรอบ
" ที่เรือนอนุ9ปลูกดอกม่อลี่เป็นจำนวนมาก บางทีอนุ9อาจให้ถุงหอมแก่นายท่านมาก็ได้นะขอรับ"ซินเทียนคาดเดาในส่วนที่ใกล้เคียงกับความจริง
"อนุ9ไม่ได้ให้ถุงหอมแก่ข้า" ผู้เป็นนายเอ่ย องครักษ์ทั้ง2ก็มองตากันอีกรอบ แล้วท่านแม่ทัพได้กลิ่นมาจากไหน พวกตนไม่เห็นจะได้กลิ่นอันใดเลย
เห็นสีหน้างงๆขององครักษ์ข้างกายก็ถอนหายใจ เมื่อมองขบวนทหารด้านหลังก็กระพริบตาเพราะลืมไปว่าตนเป็นคนหยุดบังเหียนม้า เลยกระทุ้งท้องม้าเบาๆให้มันเดินต่อ
เหล่าทหารเมื่อเห็นผู้เป็นนายออกเดินทางต่อก็งงปนดีใจที่จะได้กลับถึงบ้านเสียที
เฟิงหลุนล่องลอยไปทั่วจนกลับสู่ยุคศตวรรษที่22 ลอยล่องเข้าไปในคอนโดของตนเอง ก็เห็นร่างของตนนอนนิ่งในชุดเสื้อขาวกางเกงสแล็คดำ ชุดที่เขาไปเที่ยวผับกับเพื่อนๆ มองนาฬิกาที่หัวนอนก็พบว่าเวลานี้12.10 น. มือลองไปจับตัวของตนดูปรากฏมือสามารถสัมผัสร่างของตนได้ จึงยกมือขึ้นมาดูแบบงงๆ เมื่อกี้สัมผัสแม่ทัพนั่นไม่ได้แต่ทำไมตอนนี้ถึงสัมผัสกับร่างของตนได้หล่ะ นี่มันเกิดอะไรขึ้น
เฟิงหลุนยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ก็เห็นเพื่อนๆและพี่น้องของตนวิ่งเข้ามาในห้องด้วยอาการตื่นตกใจ ไม่เท่านั้นยังได้ยินเสียงร้องไห้ของคนที่ตนรัก หันไปเจอหน้าพ่อแม่ น้ำตาของเฟิงหลุนก็ไหลออกมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ท่านทั้ง2สะอึกสะอื้นแทบขาดใจ
"เฟิงหลุน ทำไมลูกไปจากม๊าเช่นนี้ แล้วม๊าจะทำยังไง" แม่ของตนร้องไห้ในอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อ
นี่เขาตายงั้นเหรอ หันหน้าไปมองร่างของตนนิ่งๆ ตัวเขานอนคว่ำตัวแข็งหน่วยกู้ภัยเข้ามาห่อหุ้มร่างของเขาด้วยผ้าสีขาวล้วน
พี่ๆของเขาหน้าเศร้าน้ำตาซึมดวงตามีรอยช้ำแดง อย่างคนร้องไห้มา
ส่วนเพื่อนๆทั้ง4คนก็กอดกันร้องไห้ด้วยความเสียใจ
ร่างของเฟิงหลุนลอยเข้าไปใกล้ๆพ่อและแม่ เขาก้มกราบที่เท้าผู้ให้กำเนิด น้ำตา1สายร่วงหล่น เขาเอ่ยคำลากับพ่อแม่แม้จะรู้ว่าท่านทั้งสองคงไม่ได้ยินก็ตาม
"ม๊า ป๊า เสี่ยวหลุนลาม๊ากับป๊าแล้วนะ เสี่ยวหลุนดีใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกของม๊ากับป๊า แต่บุญของเสี่ยวหลุนมีน้อยจึงยังไม่ได้ตอบแทน ชาติหน้าเสี่ยวหลุนขอตอบแทนม๊าและป๊านะครับ ดูแลตัวเองให้ดีๆอย่าคิดมากเรื่องของเสี่ยวหลุนนะครับ ผมต้องลาแล้ว" เมื่อรู้สึกว่ามีแรงดึงดูดบางอย่างที่คอยดึงตัวเขาอยู่เขาก็รู้ทันทีว่ามันคงถึงเวลาที่จะต้องจากโลกนี้ไปแล้ว จึงก้มกราบที่เท้าพ่อแม่อีกรอบก่อนจะลอยวูบไป!!!
บรรดาบ่าวไพร่เมื่อเห็นอี๋เหนียงของตนหลับไปอย่างยาวนาน หน่วยกล้าตายอย่างอวิ๋นยี่จึงทำการปลุก แต่ปลุกเท่าไหร่อี๋เหนียงคนงามกลับไม่ยอมตื่น ทำให้บ่าวไพร่ตกใจแตกตื่นเป็นอย่างมาก จูล่งรีบวิ่งออกไปตามหมอมาทันที ช่วงเวลานั้นทุกคนโกลาหลยิ่ง กลับมีองครักษ์ของท่านแม่ทัพมาเยือนเพื่อส่งข่าว แต่แทนที่จะแจ้งแก่พ่อบ้านของจวน กลับตรงดิ่งมาที่เรือนของอนุ9 และตรงมาที่ศาลาริมบัวทันที
และนั่นยิ่งทำให้บ่าวไพร่ออกอาการวิตกกังวลหนักขึ้นไปอีก
"ท่านจิ้นไห่" ชิงชิงประสานมือคาราวะองครักษ์แม่ทัพของจวน
"อนุ9เป็นอันใด ใยพวกเจ้าถึงแตกตื่นยิ่ง" องครักษ์จิ้นไห่เอ่ยถามเมื่อมองเห็นความโกลาหลขนาดย่อมๆ
"อี๋เหนียงนอนหลับไปนานขอรับ ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น จูล่งเลยรีบไปตามท่านหมอเจ้าค่ะ" ชิงชิงเอ่ย
"ข้ามีข่าวมาแจ้ง ถ้าอี๋เหนียงของพวกเจ้าตื่นก็ให้บอกตามที่ข้าแจ้ง ตอนนี้ท่านแม่ทัพนำทัพเข้าสู่เมืองหลวงเรียบร้อยแล้วถ้าไม่ผิดอันใดนักยามซวี(19.00-20.59 น.)คงถึงวังหลวง" จิ้นไห่เอ่ย
" เรื่องของอี๋เหนียงข้าจะรายงานท่านแม่ทัพตามนี้" จิ้นไห่พูดยังไม่จบ ท่านหมอก็ถูกจูล่งลากมาด้วยความว่องไว
ท่านหมอหอบแฮกๆอย่างเหน็ดเหนื่อย แต่เมื่อมองเห็นอี๋เหนียงคนงามนอนหลับตาพริ้มก็ตกใจ
" พวกเจ้าอนุ9เป็นอันใด"ท่านหมอถาม
" ข้าไม่รู้ได้ อี๋เหนียงหลับไปยาวนานพวกข้าทำการปลุกแต่อี๋เหนียงไม่ขยับตัวเลยเจ้าค่ะท่านหมอ" ชิงชิงเอ่ย
ท่านหมอเลยมาจับชีพจรของอี๋เหนียงคนงาม พลันสีหน้าเผือดลง
"อี๋เหนียงเป็นอันใดหรือเจ้าคะ" ลี่จิวที่สังเกตุเห็นสีหน้าท่านหมอก็เอ่ยถามทันที
"ชีพจรของอนุ9อ่อนแรงมาก แต่ร่างกายกลับแข็งแรงดี อาจเป็นเพราะร่างกายพักผ่อนน้อย หรือไม่อาจจะมีบางสิ่งคิดไม่ตกทำให้ดูเหนื่อยๆจึงเป็นเหตุให้อนุ9นอนหลับยาวนาน ข้าจะจัดเทียบตัวยาให้ พวกเจ้าก็ต้มให้อนุ9ดื่มทุกๆ3ชั่วยามเถิด" ท่านหมอแม้จะกังวลใจที่ชีพจรคนงามอ่อนแต่ในเมื่อร่างกายแข็งแรงก็ไม่น่าวิตกมั้ง??
จิ้นไห่มอบถุงเงินให้กับท่านหมอก่อนจะพาไปส่ง บรรดาบ่าวไพร่ต่างก็คอยปะคับคับประหงมผู้เป็นนายต่อไป
จากยามซื่อยาวนานมาถึงยามเซิน(09.00-10.59 น.ถึงเวลา15.00-16.59 น.)
อี๋เหนียงคนงามจึงตื่นขึ้นมาท่ามกลางความยินดีของบ่าวไพร่ของจวน
"อืมมม" อี๋เหนียงคนงามลืมตา
"อี๋เหนียงตื่นแล้ว" ลี่จิวน้ำตาไหลด้วยความดีใจ
" ข้าเป็นอันใด ทำไมถึงเวียนหัว" เฟิงหลุนยกนิ้วมือคลึงขมับ
"อี๋เหนียงหลับไปเจ้าค่ะคงพักผ่อนน้อยอี๋เหนียงจึงนอนไปนาน ท่านหมอจึงจัดเทียบยาให้กับอี๋เหนียงดื่มเจ้าค่ะ" ชิงชิงเอ่ยยิ้มๆ
"ข้ายังอยู่ที่ศาลางั้นหรือ" หันไปรอบๆก็ยังเห็นที่บึงบัว
"เจ้าค่ะ ริมบึงเหลียนฮวามีลมโชยทำให้อี๋เหนียงหลับสบาย"
"นั่นสิ" อี๋เหนียงคนงามยิ้มๆ
จ้อกกกกก!!!!?
บ่าวไพร่หน้าตาเหรอหราก้มลงกลั้นหัวเราะจนไหล่สะเทือนเมื่ออี๋เหนียงคนงามเกิดท้องร้องขึ้นมา
คนงามหน้าแดงด้วยความเขิน
" ข้าหิว" เสียงอ่อยๆ
"เจ้าค่ะ บ่าวจะรีบนำสำรับมาให้นะเจ้าคะ"ชิงชิงอมยิ้ม
" รับสำรับที่นี่หรือที่เรือนเจ้าคะ" อวิ๋นยี่ถาม
"ข้าจะทานที่นี่" หน้ายังแดงๆอยู่
"เจ้าค่ะ" ชิงชิงและอวิ๋นยี่ต่างรีบไปนำสำรับมาให้อี๋เหนียงคนงามทาน
ศาลาริมบึงเหลียนฮวา
อี๋เหนียงคนงามนั่งคีบชิ้นไก่เข้าปาก ปากน้อยๆกินนุ่นกินนี่อย่างมีความสุข บ่าวไพร่มองแล้วอมยิ้มผู้เป็นนายมีความสุขบ่าวอย่างพวกตนก็มีความสุขไปด้วย
"อี๋เหนียงเจ้าคะ เมื่อยามอุ้ยท่านจิ้นไห่มาแจ้งข่าวของท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ" อวิ๋นยี่แจ้งข่าว
"หือ?" มือที่คีบชิ้นผักชะงักทันที ความทรงจำที่จิตของตนลอยล่องไปเจอแม่ทัพหน้าคมพุ่งวาบเข้ามาทันที พลันใบหน้ากลับแดงระเรื่อขึ้น ท่ามกลางสายตาของบ่าวไพร่ บ่าวไพร่ก้มหน้าลงอมยิ้ม ที่เห็นผู้เป็นนายออกอาการเขินอาย
" มาแจ้งว่าเช่นไร"เอ่ยถามอย่างขัดเขิน ซึ่งเฟิงหลุนเองยังงงอยู่ที่ตนเขินจริงเขินจัง ใจก็เต้นแรงๆอย่างตื่นเต้น
"ท่านจิ้นไห่มาแจ้งว่าตอนนี้ท่านแม่ทัพนำทัพกลับเมืองหลวงแล้วเจ้าค่ะ ยามซวีคงเข้าถึงวังหลวง" ชิงชิงเอ่ยต่อ
"ห่ะะะะมาถึงเมืองหลวงแล้ว???" ไวแท้
" เจ้าค่ะ "ชิงชิงเอ่ยยิ้มๆ
ตายยยยๆๆๆๆแม่จ๋า ไม่ใช่ว่าเขาถูกสามี แค่ก แค่ก ท่านแม่ทัพตีด่านของเขาแตกแล้วนะ
รีบเค้นความทรงจำอันเร่งด่วน ก่อนที่จะพบว่าในความทรงจำอันลางเลือนนั้นเฟิงหลุนคนเก่าได้ร่วมอภิรมย์กับท่านแม่ทัพอยู่5ครั้ง!!
5ครั้งภายใน2ปี!! OMG!!!!!! มันน่าจดจำมากๆ คิดแล้วเฟิงหลุนก็อยากร้องไห้ทันที!!!!!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ