บ็อกฉ่อย The ฉิบหาย Story

เบื้องหน้าที่เหล็งหมี่ยืนทื่อมองอยู่เป็นป้ายขนาดใหญ่ที่ทำจากไม้มีข้อความเขียนว่า 'ลำธาร'

"แสดงว่าที่บริเวณตรงนี้เป็นที่ๆมีกุ้งหอยปูปลาสินะ" เหล็งหมี่กระแอม และจิตใต้สำนึกบางอย่างสะกิดใจให้เขาเหลือบไปมองข้างหลัง พบว่ารถเข็นของเขามาอยู่ข้างหลังเขาแล้ว "เอ้ย นี่ตามมาถูกทางได้ยังไงกัน เจ้าเดินทางมาเอง หรือจะมีใครเล่นอะไรนำพาเจ้ามา อาจจะเป็นผี แต่ผีเผออะไรไม่มีจริงในโลกหนินา...."พอถึงตรงนี้แล้วก็หยุดนึกถึงอะไรบางอย่าง "เอิ่ม..."

"ไม่ต้องมาสงสัยพวกเราหรอก สายตาเจ้ามันบอกว่าพวกเราไม่ต่างอะไรกับผีสางเลย" ยมทูตสาวกล่าว

และเหล็งหมี่ก็เดินไปยังรถเข็น พบกับกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีข้อความเขียนเอาไว้ 'ผักกาดที่มันเน่าแล้วอย่างนี้มันต้องจ่ายน้อยลง เงินนั้นอยู่บนรถเข็น' เอ่อ มีใครบ้าพอที่จะต้องการผักเน่าไปบริโภคแบบนี้เนี่ย แถมยังต้องคิดราคาอย่างต่อรอง

เหล็งหมี่กวาดเศษเงินบนรถ "คนๆนั้นช่างน่าอดสูยิ่งนัก มันคิดอะไรของมัน" และเขาก็นึกถึงการขายของขึ้นมา เขาคิดจะหากุ้งหอยปูปลาจากลำธารแห่งนี้ไปขายยังตลาด จะได้มีเงินพอที่จะใช้เดินทาง เขาเดินลากรถเข็นมาตามระหว่างทางได้แล้ว แต่ที่เห็นอยู่ขณะนี้แมร่งดันไม่มีกุ้งหอยปูปลาสักตัวเลย "ท่านเทวดา ท่านน่าจะมีอิทธิฤทธิ์มาก ท่านสามารถเสกให้กระแสธารมีกุ้งหอยปูปลาหน่อยได้มั้ย"

"ขอโทษที ข้าไม่มีพลังแบบนั้นหรอก"เทวดาหน้าหนวดบอก "จริงๆ ถ้าอยากรู้ว่าทำยังไงให้ลำธารมีสัตว์น้ำนั้นก็ง่ายๆเลย เจ้าก็ลองไปถามกูเกิลดูสิ"

"อะไรกูเกิล กูเกิลคืออะไรหยอ ข้าไม่รู้จักเลยไม่เข้าใจ" เหล็งหมี่งุนงงหนักมากเมื่อเทวดาพูดในสิ่งที่เกิดจากยุคทันสมัยมาบอกคนอย่างเขาย่อมไม่ได้ประโยชน์ และเหล็งหมี่ก็เดาเอาว่า "กูเกิลคงเป็นนักปราชญ์ท่านหนึ่ง หรือเป็นคัมภีร์ใช่มั้ย"

"มันก็ไม่ใช่ทั้งสองอย่างน่ะแหละ"เทวดาตอบตามจริง และก็อยากอธิบายต่อเหมือนเหล็งหมี่จะเข้าใจที่จะบอก" กูเกิลเป็นเว็บไซต์หนึ่งมาจากอินเทอร์เนทไงล่ะ"

ยิ่งทำให้เจ้าเหล็งหมี่โคตรงงเข้าไปใหญ่ อะไรกันวะเว็บไซต์ อินเทอร์เนท เทวดามันก็พูดมาได้เหมือนจะจงใจ

"ไอ้หนวด แกก็เอาสิ่งนี้ไปบอกเขาแล้วจะรู้เรื่องอะไร"ยมทูตสาวเห็นทีต้องสอนเทวดา "แหม เฮ่ ถ้าอยากรู้ว่าตรงไหนของกระแสธารมีปลาบ้าง ทำไมไม่เปิดกูเกิลแม็ปล่ะ" อ้าว นี่ยมทูตก็เป็นไปกะเขาด้วย ริอาจไปบอกเรื่องแผนที่จากโลกทันสมัยเข้ามาช่วย

"นังนี่ มันก็ไม่ต่างกับฉันหรอกวะ" เทวดาหน้าหนวดสบทกลับ

"หรือว่า ข้าต้องใช้เวลารอไปสักพักหนึ่งหรือเปล่า" เหล็งหมี่ยิงคำถามเพื่อความแน่ใจ

"คงงั้นล่ะ"เทวดาบอก "ขอโทษทีนะที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย อย่างน้อยก็ให้นั่งรออยู่ที่ริมกระแสธารที่เคลื่อนไหวตรงนี้ อาจจะได้สักตัวสองตัวก็ได้ "

และเขาก็นั่งนิ่งๆ กระพริบตาปริบๆ

เจ้านินจาผู้ขโมยโถปัสสาวะสมบัติของสำนักเซียนวิ่งผ่านมาถึงริมลำธารที่ห่างจากบริเวณที่เหล็งหมี่นั่งอยู่ โยนโถลงไปในน้ำและตามมาด้วยการปลดทุกข์หนักกับเบา ส่งผลให้สีของน้ำอาจจะมีเปลี่ยนแปลงไปบ้าง และฝูงปลาที่ไม่รู้มาจากไหน ลอยขึ้นมาตายเกลื่อน

"โอ๊ะ ได้แล้วๆ ข้าได้ปลาแล้ว " เหล็งหมี่ดีใจโลดเต้น "ดูสิท่าน มันจริงอย่างที่ท่านว่า ให้รออยู่สักพักแล้วจะได้เจอปลา มันมาเยอะเลย บุญคุณครั้งนี้ข้าน้อยจะไม่มีวันลืม" เขาจับเหล่าปลาที่ลำธารขึ้นรถเข็น เอาไปขายในท้องตลาด

กำไรงามๆของเขา นี่ขนาดแกล้งขายราคาแพงก็ยังมีคนโง่จ่ายให้เขา

"อา ! ข้าได้เงินมาเยอะเลย " เหล็งหมี่โชว์ถุงหนังให้สองร่างนั้นดู เทวดากับยมทูตพยายามเก็บอาการหัวเราะไม่ให้มันหลุดออกมา จนเหลือเพียงรอยยิ้มกริ่มเล็กน้อย