พิษรักรสจูบคุณแวมไพร์

ตอนที่ 15 ความรักเริ่มก่อตัว ♡
 
 
 
 
เขาเข้าใกล้เธอมาก
 
 
ควีไล่ดมซูยอง เพราะอยากรู้ว่าทำไมเขาได้กลิ่นดอกบ๊วยขาวอยู่ตลอด
 
“อย่านะ” ซูยองทั้งเขิน ทั้งจั๊กกระจี้ จึงผลักควีออกไปเบาๆ
 
“อย่าอะไร” ควีถามเพราะไม่ได้คิดจะทำอะไร
 
“เออลืมบอกเจ้าไป เจอกระต่ายน้อยกลับมาแล้วนะ เห็นวิ่งเล่นอยู่แถวๆ นี้ เดี๋ยวก็คงมาใหม่”
 
“ดีจัง เจอกระต่ายค่อยโล่งใจ นึกว่าถูกใครทำร้ายไปซะแล้ว”
 
ซูยองคิดถึงกระต่าย ดีใจที่มันกลับมา แต่ก็ยังไม่วายเขินควี นางกินอาหารไป ก็หันหน้าหลบควีไป
 
 
 
 
คืนนั้น
 
ซูยองยังคงนอนคนละมุม ห่างกับควีเหมือนเดิม แต่พอตกดึก ควีก็ไปโอบนางมานอนในผ้าคลุม แล้วมองจ้องหน้าตอนหลับเหมือนเคย แวมไพร์ไม่ต้องนอน แค่นอนเล่นมองหน้าซูยองเฉยๆ และดูเหมือนกระต่ายน้อยจะรักควีมากขึ้นเช่นกัน จากตอนแรกกระต่ายน้อยไม่กล้าซุกควี ตอนนี้มานอนซุกควีบ้างแล้ว
 
“ดุ๊กดิ๊กๆ” เขายังคงลูบหัวกระต่ายน้อย เบาๆ เหมือนเดิม
 
 
 
 
รุ่งเช้า
 
ซูยองเห็นแดดส่องรอดเข้ามาโดนหน้าควีนิดนึง เธอกังวลกลัวว่าแดดจะทำอันตรายควีอีก เลยเอียงตัวลุกขึ้นมาพยายามเอามือบังแดดให้ ควีลืมตาเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรขยับ เขาเห็นซูยองเอามืออยู่เหนือหน้าตัวเอง ด้วยปฎิกริยาต่อสู้ จึงโอบตัวซูยองพลิกลงมานอนแทนทันที
 
ตอนนี้ควีนอนคร่อมอยู่ด้านบนครึ่งตัว โดยมีซูยองนอนอยู่ข้างล่าง นางไม่กลัวควีเลยแม้แต่น้อย และยังเอามือข้างขวายื่นไปบังแสงที่รอดมาให้ต่อ นางกลัวว่าแสงจะทำร้ายเขา ควียิ้มเล็กๆ พร้อมกับมองซูยองอย่างอ่อนโยน
 
“แสงสะท้อนแบบนี้ข้าไม่เป็นอะไรหรอก” ควีค่อยๆ คว้ามือซูยองที่กำลังบังแดดให้ เลื่อนมาวางไว้ที่อกของตัวเองแทน ทำให้ซูยองตกใจตาโต
 
“O_O!!!”
 
แต่พอเห็นซูยองตกใจ ควีกลัวว่านางจะกลัวตัวเอง จึงก้มพลิกตัวลงมากอดเธอแบบแผ่วเบาแทน
 
“เพราะเจ้าทำให้ข้าตื่น ข้าขอนอนต่ออีกหน่อยนะ” ควีโอบกอดนางเบาๆ แต่ไม่ปล่อย
 
“ว้าย > <” ซูยองหดตัวเขินทันทีที่โดนกอด เธอหายใจแรงขึ้นเพราะตื่นเต้น แต่พอรู้สึกไม่เป็นอันตราย ก็ยอมให้กอดจนเผลอหลับไป
 
ควีนอนมองนางในอ้อมอก รู้สึกรัก ความรักกำลังพุ่งชน ถึงเขาจะไม่จำเป็นต้องนอน แต่เขาก็อยากใช้การหลับของมนุษย์เป็นข้ออ้าง เพื่อที่จะได้นอนกอดความสุขนี้ไปนานๆ แต่ทุกครั้งที่ควีเริ่มมีความสุข เขาก็อดห่วงไม่ได้ และกังวลว่าความสุขนี้จะหายไป
 
ถึงความรักจะกำลังเบ่งบาน แต่ทั้งสองคนก็ไม่รู้เลยว่า ในเร็วๆ นี้ จะมีเรื่องน่าปวดหัวเกิดขึ้น ฝ่ายโจรป่าที่หนีรอดไปได้ เริ่มปลุกระดมชาวบ้านให้ออกค้นหา ล่าสัปหลาด พวกเขาคิดว่าควีต้องเป็นหมาป่าที่กลายร่างเป็นคนมาแน่ๆ จึงรวมตัวกันตั้งค่าหัวควี ถ้าใครจับได้จะให้รางวัลอย่างงาม
 
 
 
 
หลังจากมื้ออาหาร
 
ซูยองก็เล่าเรื่องข้างนอกให้ควีฟัง ว่าข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง เพราะคิดว่าควีน่าจะอยู่แต่ในถ้ำนี้อาจจะไม่รู้
 
“เดี๋ยวนี้คนเราสื่อสารกันด้วยการส่งคลื่นไฟฟ้า ฉันไม่แน่ใจว่าจะอธิบายถูกไหม มนุษย์สร้างสิ่งนี้ขึ้นมา” ซูยองวาดรูปมือถือให้ดู
 
“และเราเรียกมันว่าโทรศัพท์เคลื่อนที่ ก่อนนี้มันต้องต่อสายไฟฟ้าถึงจะคุยกันได้ แต่ตอนนี้เราคุยกันด้วยคลื่น”
 
“ข้าคิดว่ามันน่าจะเหมือนโทรจิตนะ เป็นการเปลี่ยนรูปแบบของพลังชนิดหนึ่ง” ควีออกความเห็นตามที่คิด
 
“ใช่เลย คิดว่าคำนี้ใกล้เคียงสุดละ โทรจิต ณ ตอนนี้มนุษย์ยังไม่สามารถก้าวล้ำส่งคลื่นไปให้อีกคนรับได้โดยไม่มีตัวแปรกลาง แต่คาดว่าอนาคตต้องทำได้แน่ๆ” ซูยองชอบเรื่องวิทยศาสตร์และศิลปะ พอยิ่งคุยกับควีก็ยิ่งสนุก เหมือนได้แลกเปลี่ยนความรู้ที่น่าทึ่งของแต่ละยุค
 
“เจ้าอยากเห็นคลื่นไฟฟ้าที่เกิดจากธรรมชาติไหมล่ะ เดี๋ยวข้าจะพาไปดู”
 
ควีพาซูยองเดินลัดเลาะไปยังด้านหลังของถ้ำ เป็นส่วนที่ซูยองก็เคยเดินไป แต่ก่อนนี้ไม่เห็นว่าจะมีอะไรผิดปกติ เมื่อเธอเดินพ้นเขตถ้ำมา จู่ๆ ก็เริ่มเห็นเป็นแสงสว่างวาบ ทั้งๆ ที่ตอนนี้เป็นกลางดึก ไม่น่าจะมีแสงแบบนี้กลางป่าได้
 
“เดินออกมาสิ” ควีเรียกซูยองให้เดินตามมา และพอพวกเขาทั้งสอง เดินออกจากถ้ำมาก็พบกับ…
 
“ว้าวว”
 
“นี่มัน …”
 
“เหลือเชื่อ!!!”
 
 
 
 
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป …