กัปตันร้ายพ่ายรัก

 
บทที่ 3/1
 
พลอยไพลินเดินเหม่อลอยออกมาจากห้องของนางเดือนเพ็ญ หญิงสาวพูดอะไรไม่ออกหลังจากที่แม่ของเธอเสนอความคิดเห็นในการหาเงินมาใช้หนี้ ตอนนี้หญิงสาวมืดแปดด้านยังมองไม่เห็นหนทางที่จะหาเงินห้าล้านบาทมาให้มารดาใช้หนี้ที่บ่อนคาสิโนภายในเวลาสามเดือนได้ หญิงสาวรับรู้มาสักระยะนึงแล้วว่าแม่ของตนคบหาดูใจกับนายอเล็กซานเดอร์ ซึ่งเป็นคนรัสเซียจากยูฟ่าเข้ามาทำงานในเมืองเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก แต่นางเดือนเพ็ญยังไม่เคยพานายอเล็กซานเดอร์มาแนะนำให้รู้จัก นางเดือนเพ็ญบอกแค่ว่าเจอกับนายอเล็กซานเดอร์แถวซูเปอร์มาร์เก็ตละแวกบ้านบ่อยๆ จึงทำความรู้จักและสนิทสนมกันจนกลายมาเป็นคนรัก โดยนายอเล็กซานเดอร์มีอาชีพเป็นวิศวกรรมก่อสร้างให้กับบริษัทแห่งหนึ่งในเมืองนี้ พลอยไพลินเห็นว่าแม่ดูมีความสุขดีกับการคบหานายอเล็กซานเดอร์จึงไม่ได้ซักไซ้อะไรมารดา แต่เมื่อสักครู่นี้แม่เธอพึ่งจะบอกเล่าถึงสาเหตุของการติดหนี้คาสิโนเถื่อนนี้ว่าเมื่อประมาณสามเดือนก่อนนายอเล็กซานเดอร์เป็นคนชวนนางไปคาสิโนนี้ ซึ่งตอนนี้นายอเล็กซานเดอร์ก็ได้หนีหายไปแล้วเมื่ออาทิตย์ก่อน เพราะนายอเล็กซานเดอร์ติดค้างทั้งหนี้ใหม่และหนี้เก่าที่ถึงกำหนดเวลาชำระแล้วแต่ยังหาเงินมาให้เจ้าหนี้ไม่ได้
หลังจากวันที่พลอยไพลินรับรู้ถึงปัญหาหนี้สินของนางเดือนเพ็ญ พลอยไพลินก็ยังคิดหาหนทางที่จะหาเงินห้าล้านบาทมาให้แก่นางเดือนเพ็ญไม่ได้ โดยที่เวลาก็ได้ล่วงเลยมากว่าสองสัปดาห์แล้ว และพลอยไพลินก็ยังเห็นว่าบางวันนางเดือนเพ็ญยังแอบออกไปบ่อนคาสิโนในช่วงเวลากลางคืน
วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่คุณแดเนียลจะกลับมาบ้านหลังจากที่ชายหนุ่มไปบินไฟล์ทยาวมาเกือบสองสัปดาห์ โดยครั้งนี้คุณผู้หญิงบอกว่าคุณแดเนียลน่าจะกลับมาอยู่บ้านประมาณสามวัน ส่วนสองวันที่เหลือนั้นจะกลับไปอยู่คอนโดมิเนียม คุณผู้หญิงมักจะบ่นถึงคุณแดเนียลให้เธอฟังเสมอว่าคุณแดเนียลไม่ค่อยอยู่ติดบ้าน กลับจากบินมาทีไรก็มักจะอยู่บ้านแค่แป๊บเดียวแล้วก็กลับไปขลุกอยู่ที่คอนโดมิเนียมจนถึงตารางบินไฟล์ทต่อไป คุณผู้หญิงยังเล่าอีกว่าหากนางไม่เห็นข่าวซุบซิบของพวกไฮโซ เซเลป ดาราดัง ที่พวกปาปารัสซี่ชอบทำข่าวกัน นางไม่เชื่อเด็ดขาดว่าลูกชายของนางจะควงผู้หญิงเป็นว่าเล่น เพราะด้วยนิสัยส่วนตัวที่เป็นคนเงียบๆ ขรึมๆ และเคร่งครัดเอาจริงเอาจังในหน้าที่การงาน นางจึงนึกภาพไม่ออกตอนที่ลูกชายของตนอยู่กับพวกสาวๆ ว่าจะเป็นอย่างไร แต่เดาได้ว่าคงจะไม่โรแมนติคนัก ซึ่งพลอยไพลินก็เห็นด้วยอย่างที่คุณผู้หญิงพูด เพราะจากที่เธอเห็นคุณแดเนียลตลอดระยะเวลาสี่ปีที่มาอยู่ที่นี่เธอและคุณแดเนียลคุยกันน่าจะนับคำได้ เพราะคุณแดเนียลดูเป็นคนโลกส่วนตัวสูง เข้าถึงยากแถมยังชอบทำหน้านิ่งตลอดเวลาอีกต่างหาก
“สวัสดีดีค่ะ” พลอยไพลินกำลังจะเดินออกนอกคฤหาสน์เพื่อไปเด็ดใบกะเพราที่ปลูกไว้ในสวนสมุนไพรข้างบ้าน แต่เผอิญเห็นคุณแดเนียลเดินเข้ามาในคฤหาสน์จึงพนมมือไหว้ทักทายคุณแดเนียลอย่างเช่นทุกครั้ง แต่ครั้งนี้พลอยไพลินกลับรู้สึกแปลกไปเพราะคุณแดเนียลไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอ เขาทำเหมือนเธอเป็นธาตุอากาศแล้วเดินผ่านไป ปกติแล้วแม้เธอกับคุณแดเนียลจะแทบไม่ได้พูดคุยกันแต่ทุกครั้งที่คุณแดเนียลกลับมาคฤหาสน์และเธอกล่าวสวัสดีทักทาย คุณแดเนียลก็จะพยักหน้ารับแม้ว่าจะไม่มีรอยยิ้มตอบกลับมาก็ตาม
“เดี๋ยวค่ะคุณแดเนียล” พลอยไพลินรีบวิ่งตามแดเนียลเข้าไปด้านในเมื่อนึกขึ้นได้ว่าจะต้องแจ้งให้ชายหนุ่มทราบว่าตอนนี้คุณผู้หญิงและคุณผู้ชายไม่อยู่บ้าน
“คือ ตอนนี้คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายไม่อยู่บ้านนะคะ” ชายหนุ่มแค่หยุดฟังไม่แม้แต่จะถามหรือหันหน้ากลับมามองคู่สนทนา พลอยไพลินเห็นดังนั้นจึงพูดต่อไปว่า
“คุณผู้หญิงบอกว่าไปงานวันเกิดคุณมิเชล อาจจะกลับมาประมาณสามถึงสี่ทุ่มค่ะ ส่วนคุณผู้ชายยังตรวจงานอยู่ที่สนามบินแต่จะกลับมาทานมื้อเย็นกับคุณแดเนียลค่ะ”
แดเนียลฟังจบก็รีบเดินขึ้นด้านบนไป เหมือนไม่อยากเสวนากับเธอนัก พลอยไพลินได้แต่มองตามอย่างงงๆ
พลอยไพลินและเด็กในบ้านช่วยกันตั้งโต๊ะอาหารสำหรับมือเย็นเมื่อคุณผู้ชายโทรมาบอกว่ากำลังจะเดินทางกลับบ้าน
“สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย” เด็กรับใช้ในคฤหาสน์กล่าวต้อนรับเจ้าของคฤหาสน์หลังงาม
“ไปตามคุณแดนลงมาทานข้าวได้แล้วไป”
“ค่ะ สักครู่นะคะ” เด็กรับใช้รีบเดินขึ้นไปตามคุณแดเนียลลงมาตามคำสั่งของคุณอีวาน
หลังจากรับประทานอาหารกันเสร็จ คุณอีวานและคุณแดเนียลก็พากันไปนั่งคุยกันที่ห้องดูโทรทัศน์ถึงประมาณสองทุ่ม ทั้งสองคนจึงแยกย้ายกันเข้าห้องพักผ่อน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณอีวานคะ เดือนเอาชาอุ่นๆ มาให้ค่ะ” เดือนเพ็ญเคาะประตูห้องนอนเรียกคุณอีวาน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณอีวานคะ เดือนเอาชามาให้ค่ะ” เดือนเพ็ญเคาะประตูห้องนอนเรียกคุณอีวานซ้ำอีกครั้งหนึ่ง แต่ก็ยังไร้เสียงตอบรับเช่นเดิม จนนางเดือนเพ็ญกำลังจะตัดใจหันหลังกลับอยู่แล้วเพราะกลัวคนอื่นจะมาเห็นเข้าแล้วเอาไปบอกคุณผู้หญิง
ผลัวะ!
“มีเรื่องอะไร” เดือนเพ็ญหน้าซีดเผือดเมื่อคนที่เปิดประตูห้องนอนคุณอีวานออกมาเป็นคุณแดเนียลหาใช่คุณอีวานอย่างที่เธอหวังไม่
“คือน้า น้าเอาชามาให้คุณผู้ชายค่ะ”
แดเนียลยังคงยืนจ้องหน้าเดือนเพ็ญนิ่งไม่ตอบอะไร
“คือน้าเห็นว่าคืนนี้คุณผู้หญิงไม่อยู่ แล้วคุณผู้ชายชอบดื่มชาอุ่นๆ หลังอาหารเย็น น้าเลยเอาขึ้นมาให้ค่ะ” นางเดือนเพ็ญพูดไปเหงื่อซึมไป
“เอาวางไว้ที่โต๊ะหน้าห้องแล้วลงไปได้แล้ว” แดเนียลพูดเสียงเย็น
“ค่ะๆ” เดือนเพ็ญรับคำแล้วรีบเดินจ้ำอ้าวออกไป