และนี่คือ!!! วิญญาณคุณชายสุดเฮี้ยนกับนายนักเขียนสยองขวัญ

 
>>> LINK WEBTOON <<<
 
QR CODE WEBTOON และนี่คือวิญญาณคุณชายสุดเฮี้ยนกับนายนักเขียนสยองขวัญ
ขอฝากเวอร์ชั่นเว็บคอมมิคไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะครับ

__________________________________
 

ท่ามกลางความมืดยามเย็นหลังหม้อแปลงไฟฟ้าระเบิดอย่างมิทราบสาเหตุ มีเพียงไฟฉายของแม่บ้านอนงค์เท่านั้นที่มอบแสงสว่างให้พื้นที่ หลังจากสามหนุ่มตั้งสติได้พลันพวกเขาก็เปิดไฟฉายจากโทรศัพท์ตนเอง แสงสว่างมากพอให้เห็นรอบด้านมากขึ้น


“คุณคิด” เสียงธวัชชัยดังขึ้นจากด้านหลังนักเขียนหนุ่ม


“ครับ?” คิดหันมองเจ้าของคอนโดที่เดินมาพร้อมป้าแม่บ้าน


“ในฐานะเจ้าของคอนโด ถ้าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้คุณคิดไม่สบายใจ คุณคิดแจ้งประสงค์ย้ายออกกับผมได้นะครับ” ชายวัยห้าสิบกล่าวข้อเสนอ


“ขอบคุณมากครับ แต่ผมคงไม่ย้าย” นักเขียนหนุ่มตอบทันใด เขาไม่มีความหวาดกลัวต่อเรื่องที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย


“ว่าแต่ขอดูวงจรปิดได้ไหมครับ เห็นรอยที่ลูกบิดแล้วกลัวว่ามีโจรมางัดแงะน่ะครับ” บรรณาธิการเสือกล่าวด้วยเสียงหนักแน่นเหมือนกึ่งโมโหกึ่งคล้ายจะเอาเรื่อง


ด้านเจ้าของคอนโดพยักหน้าหงึก ๆ พลางถอนหายใจแผ่วเบา


“เห็นจะไม่ได้” เขาตอบด้วยเสียงแผ่ว


“เอ๊ะ ทำไมขอดูไม่ได้ล่ะครับ?” เป็นเด็กฝึกงานบ.ก.ต่ายที่โพล่งถามขึ้นมา


“ไม่ใช่ขอดูไม่ได้แต่เพราะมันไม่มีน่ะสิ” ธวัชชัยชี้แจ้ง


“เฉพาะชั้นที่สิบสามเท่านั้นที่ไม่มีวงจรปิดค่ะ” ป้าอนงค์เสริม


“อะไรนะ?” สามหนุ่มฉงนพร้อมกัน


“เห็นรอยเก่าบนนั้นไหม” เจ้าของคอนโดชี้นิ้วไปยังบนเพดานขาว ป้าอนงค์เหมือนรู้ใจจึงหันกระบอกไฟฉายส่องไฟไปยังด้านบน เผยให้เห็นร่องรอยติดตั้ง รอยของอุปกรณ์ นอต


และรอยขีดข่วนที่เหมือนเล็บมืออยู่ตรงนั้นหลายจุด


เห็นเช่นนั้นต่ายกับเสือก็รู้สึกขนลุกซู่ทันที


“เมื่อก่อนเราเคยมีกล้องอยู่หลายตัว แต่พวกมันมักจะขัดข้องด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมเลยเอาพวกมันออกไป” เจ้าของคอนโดพูดด้วยเสียงราบเรียบ ดวงตาของเขานิ่งฉายแววซ่อนเงื่อนงำเอาไว้


“เหตุผลบางอย่าง?” ต่ายทวนคำด้วยเสียงแผ่วเล็กน้อย


“…พวกคุณ…อยากรู้จริง ๆ หรือครับ?” เจ้าของย้ำอีกรอบพลางเอนคอ


“ไม่เป็นไรครับคุณลุง ไม่เป็นไรครับ แค่นี้ผมก็ขนลุกแล้วครับ แฮะๆ” ต่ายตอบพร้อมหัวเราะแก้เก้อพลางเกาะแขนเสื้อรุ่นพี่เอาไว้แน่น


“ผมอยากรู้ทุกเรื่องเลยครับ” หนุ่มนักเขียนนิยายสยองขวัญกล่าวพร้อมแววตาเป็นประกาย


“คิด!” เสือเอ็ดเสียงดุ


“ผมไม่ย้าย ผมมาเพราะอยากรู้ความจริง พี่เสืออย่าโน้มน้าวผมเลย” คิดโต้ด้วยความเร็ว “มีบางอย่างที่นี่ ผมว่าที่นี่มีสิ่งที่ผมต้องการหาคำตอบ ที่นี่แหละ” เขาย้ำอย่างแน่วแน่


เพราะทำงานร่วมกันมานาน เมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้เสือก็ไม่รู้จะห้ามปรามนักเขียนหัวดื้อผู้นี้ได้อย่างไร


“เชื่อเขาเลย” ร่างสูงใส่แว่นตัดพ้อพลางใช้ปลายนิ้วดันแว่นขึ้น


“ทำงานกับนักเขียนชื่อดังนี่ลำบากกว่าที่คิดนะครับเนี่ย” เด็กหนุ่มที่เกาะหลังเสือกระซิบ


“อา เรียนรู้ไว้ซะนะเจ้าต่าย”


ขณะที่สามหนุ่มสนทนา ร่างชายวัยห้าสิบปีก็เดินไปที่บานประตู สายตาแหลมคมจ้องมองชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยขึ้น


“ลูกบิดปรกติ ไม่ได้พังไม่ได้มีการงัดแงะอะไรหรอกครับสบายใจได้ ถ้าคุณคิดคิดว่าห้องเละเพราะลมก็เพราะลมนั่นแหละครับ เดี๋ยวผมจะให้อนงค์ช่วยทำความสะอาดให้แล้วกันนะครับ ผมขอแวะลงไปดูหม้อแปลงไฟฟ้าเสียหน่อย ไฟดับนานมันน่าเป็นห่วง” เขาพูดพลางหันหลัง


“คุณธวัชชัย” คิดเรียกเจ้าของขณะเมื่อเห็นเจ้าตัวเดินไปทางบันไดหนีไฟ “แล้วตกลงเกิดอะไรขึ้นกับกล้องวงจรปิดนี่หรือครับ?”


ชายชรานิ่งครุ่นคิดราวกับว่าจะเฉลยดีหรือไม่ พลันเห็นสายตาใคร่รู้ของเด็กหนุ่มเขาก็หัวเราะหึแล้วตอบด้วยเสียงแหบ


“จะไม่เชื่อก็ได้นะ จะคิดว่าผมโกหกก็ได้” ธวัชชัยบอก “เคยมีคนที่เช่าห้องนี้จู่ ๆ สติไม่ดีมาปีนผนังขึ้นไปข่วนแกะกระชากกล้องลงมา”


เจ้าของคอนโดกล่าวก่อนจากไป ทิ้งไว้เพียงสายตาของสามหนุ่มมองขึ้นไปด้านบนผนังอย่างไม่เชื่อตา ผนังสูงขนาดนี้อะไรกันหนอทำให้คนปีนขึ้นไปตะกุยตะกายคว้ากล้องวงจรปิดได้…


 



 


แสงสว่างกลับมาอีกครั้งหลังจากคุณเจ้าของลงไปได้ราวยี่สิบนาที ขณะที่สามหนุ่มกับหนึ่งแม่บ้านกำลังร่วมด้วยช่วยกันจัดทำความสะอาดห้อง โชคดีที่ข้าวของของคิดมีไม่มากทำให้การจัดเก็บเป็นไปโดยเรียบร้อย เมื่อหนังสือกับกระดาษถูกเติมเต็มลงบนชั้น เสื้อผ้าถูกเก็บในตู้ ทุกอย่างก็เป็นอันเรียบร้อย


“ขอบคุณทุกคนที่มาช่วยนะครับ รบกวนทุกคนวันนี้จริง ๆ ” คิดกล่าวพลางผงกศีรษะเล็ก ๆ


“ยินดีค่ะ”


“ทางนี้ก็ได้ประสบการณ์ไปเล่าให้เพื่อนฟังเยอะเลยครับ” ต่ายพูดหมายเรียกเสียงหัวเราะ “ยิ่งกว่าวิ่งซื้อกาแฟหรือถ่ายเอกสารเยอะเลย”


“ความลับบริษัท ไอ้นี่!” เสือใช้แขนถองอีกฝ่ายก่อนหันไปทางนักเขียนที่ตนดูแล “คิด พี่ยังไม่โอเคกับที่นี่หรอกนะ ถ้ามีปัญหาอีกก็ย้ายออกซะ มาพักที่บ้านพี่ก่อนก็ได้ เข้าใจนะ”


“ครับ ขอบคุณนะครับพี่เสือ”


“อา เข้าใจก็ดี เรื่องพล็อตนิยายเรื่องใหม่ก็เตรียมไว้ให้เรียบร้อยล่ะ จะได้มาทรีตเม้นกัน”


“ทราบแล้วครับพี่”


เสือพยักหน้าหน้านิ่งพลางขยี้ศีรษะนักเขียนเสียหนึ่งทีก่อนเอ่ยขึ้นต่อ “ร่างคร่าวๆ เขียนเสร็จภายในวันพรุ่งนี้ล่ะ เตรียมเข้าบริษัทด้วยล่ะ จำนัดพวกเราได้นะ”


“จำได้ครับพี่ ไม่ต้องห่วง”


“ทำงานนะ”


“ครับ”


“อย่าลืมไหว้พระไหว้เจ้าที่ล่ะ”


“ค้าบพี่”


“เอาล่ะ ไปได้แล้ว ต่าย กลับๆ” หนุ่มแว่นเอ่ยกับรุ่นน้อง


“ไปก่อนนะครับคุณคิด”


“รุ่นเดียวกัน ไม่ต้องเรียกคุณไม่ต้องสุภาพก็ได้” คิดกล่าว


“รับทราบครับ” ต่ายใช้กำปั้นชนฝ่ามืออีกฝ่าย


“มีอะไรให้ช่วยติดต่อฉันได้เลยนะคะคุณคิด” อนงค์เสริม “ฉันอยู่ที่ชั้นเจ็ด ห้องประตูที่มีตู้ไปรษณีย์อยู่ด้านหน้านะคะ”


“ได้ครับคุณป้า ขอบคุณนะครับ”


เมื่อบทสนทนาจบลง ทุกชีวิตยกเว้นคิดก็ทยอยจากไปเหลือเพียงห้องว่างเฉกเช่นตอนแรกที่เขาเข้ามาอาศัย คิดมองเอกสารงานก่อนเดินมายังโต๊ะ กางโน๊ตบุ๊คแล้วเอ่ย


“คราวนี้มีแค่ผมกับคุณแล้ว ถ้าคุณมีตัวตนอยู่จริงก็ทำให้ผมรับรู้ได้เลยนะครับ ไม่ต้องแอบ” คิดเอ่ยลอย ๆ ก่อนลงมือนั่งเขียนงาน


“เรื่องอะไรล่ะไอ้เด็กคนนี้” คุณชายเอ่ยข้าง ๆ เจ้าตัวยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ “ท่าทางไล่ธรรมดาคงไม่ไป มุกเดิมกับพวกประตูหน้าต่างมันก็ไม่ตกใจ หรือทำของแตกสักรอบซ้ำสองดีไหมนะ”


คุณชายพึมพำก่อนหันไปยังข้าวของเครื่องใช้ในครัว ทุกอย่างเก็บกวาดสะอาดดีแล้วเป็นระเบียบ งามจนคุณชายไม่อยากทำลายให้พินาศสายตา ด้วยความที่ตนรักสะอาดและทนรอคิดในห้องรกเละมานานสองนาน คุณผีจึงไม่อยาก


คิดวางพระไว้บนตู้เย็น


“ชิ” คุณชายผีจิ๊ปากเล็กน้อย “ตัดสายอินเทอร์เน็ตมันดีไหมเนี่ย”


คุณชายหันไปมองลู่ทางก่อกวน ทว่าสายเน็ตก็อยู่ไม่ห่างจากตู้เย็น


วิญญาณร้ายนิ่งเงียบ


“ทำอะไรไม่ได้เลยรึ ไว้ตอนนอนจะเล่นให้หนัก” วิญญาณพึมพำก่อนกระโดดลงเตียง วิญญาณไม่มีความรู้สึกง่วงหรือหิว กระนั้นแล้วคุณชายก็ฆ่าเวลาเบื่อด้วยการพักตาอยู่ตรงนั้น รอนักเขียนหนุ่มทิ้งตัวลงนอนบนเตียง


 



 


คิดใช้เวลาเขียนงานเพียงสองชั่วโมง นอกเหนือจากนั้นเขาก็ท่องไปในโลกไร้พรมแดน ชายหนุ่มล๊อคอินด้วยชื่อปลอมเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าตนคือนักเขียนชื่อดัง


เมื่อเข้าถึงโลกอินเทอร์เน็ตเข้าไปในเว็บต่าง ๆ แล้วคิดก็เริ่มตั้งกระทู้ขึ้นมาว่า


Id:Kidja ‘มีใครรู้เรื่องผีในห้อง 704 ชั้นที่ 13 คอนโดธวัชชัยย่านลาดพร้าวบ้างไหมครับ’


ชายหนุ่มเขียนรายละเอียดและบรรยายสรรพคุณเสร็จสรรพลงไปในโซเชียลทุกช่องที่พอจะนึกออก


ดึ๋ง ดึ๋ง นาทีเดียวหลังจากตั้งกระทู้เด้งขึ้นมาในบอร์ดชมรมคนเล่าสู่กันฟังเรื่องราวสยองขวัญ


Id: Knowone : เรื่องห้องนี้มาอีกแล้ว!


Id: MusicMusic : ว่าแล้วว่าต้องมีกระทู้ห้องนี้ พักนี้ไม่ค่อยเห็นคนโพสต์ถึงเลย คงเพราะที่มาอยู่ส่วนใหญ่ไม่ได้เล่นเน็ตล่ะมั่ง


Id: แม่หมอขอไม่ยุ่งกับเรื่องลี้ลับ : ห้องนั้นมีผี อย่าไปยุ่งเลย ออกมาเถอะ!


 


สายตาของคิดนิ่งมองคอนเมนต์ทั้งสามที่ขึ้นมาเขาจึงพิมถามต่ออย่างว่องไว


 


Id: Kidja : มีใครพอจะรู้เรื่องวิญญาณในห้องนี้ไหมครับว่าเป็นใครมาจากไหน ผู้ชายหรือผู้หญิง ทำไมถึงมาอยู่ในห้องนี้


Id: Knowone : ถามแบบนี้แสดงว่าอยากจะเช่าที่นี่หรือ อย่าเลย พวกที่เข้าไปโดนหลอกทุกราย ถ้าให้เดาคงเป็นหญิงผมยาวชุดขาวแหละ อารมณ์แปรปรวนเบอร์นั้น บรื้อ


Id: MusicMusic : ใครได้ยินว่ามีหลายตน ผู้ชายบ้างผู้หญิงบ้าง ได้ยินว่าอกหัก ไม่ก็เป็นแดนยมทูตที่มิติทับซ้อนกัน


Id: Knowone : ^ความเห็นบนเหมือนในรีวิวในเพจคอนโดนั้นเลย [ฮา]


Id: แม่หมอขอไม่ยุ่งกับเรื่องลี้ลับ : เป็นผู้ชาย เหตุผลที่อยู่ห้องนั้นไม่รู้


 


สายตาของคิดสะดุดกับแอคเคาท์ ‘แม่หมอขอไม่ยุ่งกับเรื่องลี้ลับ’ รวมถึงความเห็นเจ้าตัวที่ตอบชัดกว่าคนอื่น ชายหนุ่มจึงจิ้มถามพร้อมแท๊กชื่อเจ้าตัวด้วยข้อความว่า


Id: Kidja : @แม่หมอขอไม่ยุ่งกับเรื่องลี้ลับ คุณรู้เรื่องของเขาบ้างไหม


หลังคิดพิมจบไปก็รออยู่นานราวสิบนาที


คำตอบก็ขึ้นมาหลังจากนั้น


Id: แม่หมอขอไม่ยุ่งกับเรื่องลี้ลับ : ไม่รู้ รู้แค่อย่าไปยุ่งกับห้องนี้เลย


 



 


หลังจากหาข้อมูลอยู่นาน คิดก็สรุปได้เพียงแค่ข้อเดียวที่น่าเป็นไปได้


วิญญาณในห้องนี้น่าจะเป็นผู้ชาย


แต่ที่เหลือนอกนั้นยังคงเป็นปริศนา ไม่ว่าจะประวัติ ชื่อ หรือที่ไปที่มา


กระนั้นความใคร่รู้ไขปริศนาของนักเขียนนิยายสยองขวัญกลับพุ่งพรวดอย่างมาก


พริบตาเดียวเวลาก็ผ่านไปหนึ่งคืน


คุณชายลุกจากเตียงขึ้นมา ร่างนักเขียนหนุ่มยังคงนั่งบนเก้าอี้


“ไม่หลับไม่นอนก็ได้นะคนเรา” วิญญาณหนุ่มครุ่นคิด


"จริงด้วย มีคนที่ช่วยเราได้นี่น่า!!!! "


ทันใดนั้นคิดก็ลุกพรวดออกจากโต๊ะจนคุณชายผงะไปขณะหนึ่ง เขาไปอาบน้ำอย่างว่องไวก่อนแต่งกายด้วยเสื้อยืดกางเกงวอร์มพร้อมหน้ากากกันมลภาวะ คว้ากุญแจและกระเป๋าตังส์แล้วออกจากห้องไปภายในเวลาเพียงห้านาที


“ผมไปข้างนอกหาเบาะแสเพื่อนบ้านก่อนนะครับคุณ แล้วเดี๋ยวจะรีบกลับ! ไม่ทำห้องรกนะครับ”


ตึง เสียงประตูปิดอย่างไว พร้อมกับคิดที่วิ่งออกไป ทิ้งให้คุณชายผีมองทุกอย่างด้วยสีหน้าสับสนในความเงียบงันนั้น


“อะไรของมัน…ตกใจหมด!!”


 



 


สรุปสถานะคนกับผี #1


นักเขียนนิยายสยองขวัญ สถานะ ไม่นอนแถมออกไปข้างนอกแบบไม่ทันตั้งตัว


วิญญาณเฮี้ยน สถานะ รอหลอกอยู่บนเตียงยันเช้าตรู่ ตกใจกับการลุกพรวดของเป้าหมายในการหลอก


สถานะคืนแรกของการอยู่ที่ห้องผีดุ : ไม่มีอะไรเกิดขึ้น