และนี่คือ!!! วิญญาณคุณชายสุดเฮี้ยนกับนายนักเขียนสยองขวัญ

 
>>> LINK WEBTOON <<<
QR CODE WEBTOON และนี่คือวิญญาณคุณชายสุดเฮี้ยนกับนายนักเขียนสยองขวัญ
ขอฝากเวอร์ชั่นเว็บคอมมิคไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะครับ

____________________________________
 
 

เมื่อสามวันก่อน ณ คอนโดแห่งหนึ่งใจกลางเมือง


ธวัชชัย เจ้าของคอนโดวัยห้าสิบกำลังนั่งอยู่ในห้องกระจกประชาสัมพันธ์ตามองโทรทัศน์ด้วยสีหน้าไม่พอใจ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนภายใต้กรอบแว่นหนาของเขานิ่ง คิ้วทั้งสองขมวดเป็นปมแน่น หลังการประกาศรางวัลเลขท้ายสองตัวจบลง เขาเกาศีรษะล้านเลี่ยนแกรก ๆ สบถพึมพำเจ็บใจก่อนขยำกระดาษสลากกินแบ่งจนบี้แบนแล้วโยนลงถังขยะใกล้ตัวอย่างเชื่องช้า ขณะที่กำลังจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบยอมใจเสียสักมวน ร่างวัยรุ่นผู้หนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นจากอีกฝั่งของกระจก


“สวัสดีครับ ที่นัดติดต่อเช่าห้องเลข704ชั้น13ครับ คุณธวัชชัยใช่ไหมครับ?” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นต่อ “ผมคิดครับ”


“อ้อ…หนุ่มเองหรือ?”


ธวัชชัยหันมองเด็กหนุ่มผู้มาเยือน คิดเป็นวัยรุ่นร่างสูง ท่าทางหนุ่มกว่าตอนตกลงนัดแนะกันทางโทรศัพท์ นิสัยช่างสังเกตของมนุษย์ลุงเริ่มทำงานกับร่างของคู่สนทนา คิดอยู่ในชุดนักศึกษาสีขาว กางเกงยีน รองเท้าอาดิดาสสีดำสนิท ทั้งตัวมีแค่เป๋สะพายใบใหญ่สีสันสดใสแต่ติดสติกเกอร์หนังสยองขวัญเรื่องหนึ่งที่ธวัชชัยเคยเห็นตัวอย่างหนังช่วงนี้บ่อย ๆ


“เหมาจ่ายรวมส่วนกลางรายเดือนห้าพัน ค่าน้ำค่าไฟแยกกันต่างหาก ออกจากที่นี่ไปก่อนไม่จ่ายเงินคืน ข้าวของเสียหายต้องจ่ายเงินเต็มราคา ถือว่าเข้าใจตรงกันเป็นอันตกลงนะ”


“ครับผม เข้าใจแล้วครับ”


“อยู่คนเดียวหรือ?” ธวัชชัยถาม


“ใช่ครับ”


ดวงตาใต้กรอบแว่นชำเลืองสบตาอีกฝ่ายนิ่ง


“แล้ว…สงสัยอะไรอีกไหม?” ธวัชชัยถามด้วยเสียงขึงขัง


“เรื่องข่าวลือในอินเทอร์เน็ต เรื่องของห้องนี้ ใช่เรื่องจริง…”


“อนงค์ พาหนุ่มเขาขึ้นไปสิ” เจ้าของคอนโดตัดบทเสียงดังอย่างว่องไว เขาตะโกนเสียงดังเรียกป้าแม่บ้านที่กำลังถูพื้นอยู่ไม่ห่างไกล หญิงวัยสี่สิบกลาง ๆ เจ้าของผมสีดอกเลาพยักหน้ารับช่วงต่อพร้อมไม้ม๊อบในมือ


“ได้ค่ะ” อนงค์กล่าวพลางกดลิฟต์เตรียมขึ้นชั้นบน


“แม่บ้านจะพาขึ้นไปที่ห้อง” ธวัชชัยบอกกับคิด ก่อนคว้ากล่องตลับสีแดงชาดตรงหน้าแล้วหยิบกุญแจเก่าของห้องเลข 704|13 ออกมาวางบนมือของคิดอย่างบรรจง ก่อนหันไปที่บุหรี่ทำทีจะสูบอีกครั้ง


“ขอบคุณนะครับ” คิดพูดพร้อมรับกุญแจเอาไว้ เมื่อเห็นคู่สนทนาจะสูบบุหรี่ เขาจึงผละออกจากบริเวณนั้นแล้วไปยังแม่บ้านที่กดปุ่มรอรับเขาขึ้นสู่ชั้นที่พัก


“…ขอให้โชคดีก็แล้วกัน คนมาใหม่อีกราย”


ธวัชชัยกล่าวพึมพำอย่างแผ่วเบา เขาวางซองบุหรี่ลงพร้อมมวนที่ทำท่าคล้ายจะสูบ ชำเลืองมองด้วยหางตาทิ้งท้าย ก่อนที่คิดกับอนงค์เข้าไปในลิฟต์จนกระทั่งบานประตูเลื่อนปิดสนิทไปในที่สุด


 



 


ในลิฟต์ขณะที่ขึ้นไปยังชั้นสิบสาม


เสียงกลไกเลื่อนแผ่ว ๆ อย่างเชื่องช้า แม้ภายนอกจะดูด้านนอกสวยงาม แต่ภายในกลับตกแต่งเรียบง่ายล้อมด้วยกระจกใส ไฟด้านในเป็นไฟนีออนสีขาวหม่นสวมด้วยตัวกรองแสงท่าทางขัดข้องกะพริบถี่อยู่เสมอ


อนงค์ยืนตรงกลางโดยกุมเครื่องมือทำความสะอาดเอาไว้ ส่วนคิดพิงกายกับพนักซึ่งทำจากไม้สีต้นโอ้ก


ทั้งสองมีเผลอสบตาหากันอยู่ครั้งหนึ่ง


และเป็นป้าอนงค์ที่เริ่มทำลายความเงียบงันนี้ก่อน


“มาเรียนแถวนี้หรือหนุ่ม?” เธอถาม


“ไม่เชิงซะทีเดียวครับ ผมมาทำงานด้วย”


“โอ้ หนุ่มทำงานแล้วหรือ?”


“ครับ ผมเป็นนักเขียน”


“เหรอ”


ปิ๊ง! ประตูลิฟต์เปิดออกสู่ชั้นที่ 13


ขณะที่คิดกำลังจะก้าวออกไป อนงค์ก็เอ่ยพูดขึ้น


“หนุ่ม ป้าคิดว่าหาที่สำรองไว้ดีไหม ที่นี่…มันไม่เหมือนที่อื่นนะ” เธอกล่าวอย่างชัดเจน “ป้าว่าไม่คุ้มเงินหรอกนะ”


คิดนิ่งชะงักก่อนหันกลับมา แล้วพูด


“ไม่เป็นไรครับ นั่นแหละที่ผมต้องการ” สีหน้าของคิดที่หันกลับมาตอบกลับดูรื่นเริงเหมือนหมาได้ยินเสียงเคาะอาหาร จนป้าอนงค์รู้สึกบอกไม่ถูก


เธอได้แต่คิดในใจว่าพวกลองของมาที่นี่อีกแล้ว


“ป้าเตือนแล้วนะ”


อนงค์พูดทิ้งท้าย


 



 


ตื่อดึ๋งตื้อดึ่งๆ เสียงวิดิโอคอลดังขึ้นขณะที่คิดกำลังเดินบนโถงไปยังห้องพัก


เป็นบรรณาธิการ พี่เสือ นั่นเอง


คิดจึงกดรับอย่างไว


“เป็นไงบ้างคุณคิด ย้ายไปที่พักใหม่แล้วหรือ” ต้นเสียงสุขุมถาม


“เพิ่งมาถึงเลยครับพี่เสือ”


“เย็นนี้สะดวกมาคุยงานไหม พี่อยากคุยสตอรี่บอร์ดเรื่องใหม่สักหน่อย”


“ได้ครับบ.ก. ขอผมจัดการข้าวของแป๊บนึงนะครับ อ้อ อยากดูรอบ ๆ ไหมครับ” คิดพูด ไม่ทันรออีกฝ่ายตอบก็หันกล้องไปที่ทางเดิน ซึ่งคิดกำลังตามแม่บ้านไป เสือจึงจำใจดูตามไปเล็กน้อย


“ที่นี่แหละคะ ห้อง704” แม่บ้านกล่าวแทรกบทสนทนา ผายมือไปทางหน้าประตู เมื่อคิดหันกล้องไปทางประตู


 


ก็พลันปรากฏใบหน้าซีดขาวของใครบางคนทะลุออกมาจากตรงหน้าประตู เหมือนมองว่าใครมารบกวนที่หน้าห้องของตน!


 


“เฮ้ย!?” เสือร้องตกใจจนผงะจากหน้าจอ


“อะไรหรือพี่?” คิดถาม


ทว่าเมื่อเสือมองดูอีกที ใบหน้าลึกลับก็หายไปเสียแล้ว


ประตูยังคงปรกติ มีเพียงแม่บ้านอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น


“พี่ว่าพี่เห็นหน้าคนแวบ ๆ นะ”


“ผมไม่เห็นอะไรนะพี่”


“…”


กึก จู่ ๆ สัญญาณเน็ตก็หลุดไป บทสนทนาของนักเขียนกับบรรณาธิการจึงสิ้นสุดที่ตรงนี้ ขณะที่คิดกำลังงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อนงค์ก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ


“…หนุ่ม ถ้ามีอะไรให้ป้าช่วย ก็ลงมาชั้น7นะ ป้าพักอยู่ที่นั่น…ป้าขอตัวนะ”


พูดจบป้าอนงค์ก็เดินเร็วจากไปโดยไม่หันกลับมาอีก


ทิ้งคิดผู้ที่ยืนอยู่ตามลำพัง


ชายหนุ่มหันมองห้อง704อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะไขกุญแจเข้าไปในห้อง


 


แกร๊ก!


 


แอ๊ด!


 


และนับแต่วินาทีที่ประตูเปิดนั้น ชีวิตของคิดก็เปลี่ยนไปตลอดกาล