บ้านคณินธร

เย็นวันนั้น                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             ก๊อก ก๊อก ก๊อก
*ค่ะ*
*คุณครูค่ะคุณท่านเชิญรับประทานอาหารเย็นที่ห้องอาหารค่ะ*
*ค่ะ...แล้วห้องอาหารอยู่ทางไหนละค่ะ*
*เงียบไม่มีเสียงตอบใดๆ กลับมา*
*อย่าบอกนะว่า...มาบอกแล้วก็กลับไปเลย แล้วเราจะหาห้องอาหารเจอไหมเนี่ย สงสัยว่าคงจะเป็นลมตายก่อนที่จะเจอห้องอาหารเป็นแน่...นี่เราคิดถูกหรือเปล่านะที่รับปากมาทำงานที่นี่ สมน้ำหน้าตัวเองจริงๆ อยากได้เงินเดือนเยอะแล้วเป็นยังไงละ ยังกับอยู่บ้านผีสิงเลย คืนนี้เราจะนอนหลับไหมเนี่ย เฮ้อ! คิดแล้วกลุ้ม*
นิชาใช้เวลาเดินหาห้องอาหารอยู่เกือบยี่สิบนาที เธอถึงได้พบกับห้องอาหารของบ้านหลังนี้
*บ้านคุณเป็นเขาวงกรตหรือไงค่ะถึงหาห้องอาหารได้ยากเย็นขนาดนี้*
นิชาพูดประชดคณิน 
*คุณยังไม่คุ้นกับที่นี่เดี๋ยวอยู่ไปสักพักคุณก็ชินไปเอง*
*รวมถึงการพูดจาน้อยคำของคนบ้านนี้ด้วยหรือเปล่าค่ะ**
*ผมว่าคุณล้ำเส้นมากเกินไปแล้วนะ...ที่นี่มีกฎของที่นี่อยู่ ถ้าคุณอยู่ได้ก็ดีไปแต่ถ้าคุณอยู่ไม่ได้ผมก็เสียใจด้วย*
อะไรกัน นี่เรากำลังถูกหลอกให้กระโดดลงเหวอย่างนั้นหรือ
*ผมว่าคุณอย่าไปสนใจคนอื่นเลย ทานข้าวเถอะเดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด*
*ฉันไม่หิวค่ะ...ขอตัวก่อนนะค่ะ*
พูดจบนิชาก็เดินออกจากห้องอาหารไปทันทีปล่อยให้คณินนั่งอารมณ์เสียอยู่เพียงลำพัง
*ทำไมถึงได้เป็นคนหัวดื้อแบบนี้นะ*
กลางดึกคืนนั้น
*โอ๊ย! ทำไมถึงนอนไม่หลับสักทีนะ จะได้ไม่ต้องรู้สึกหิวแบบนี้ สมน้ำหน้าตัวเองนักไปโมโหเขาแต่ดันไม่ยอมกินข้าวให้อิ่มเสียก่อน ทำยังไงดีละ คิดสินิชา...คิดสิ...นึกออกแล้ว...เราไปหาของกินในตู้เย็นที่ห้องครัวดีกว่า*
นิชาไม่รอช้ารีบหยิบไฟฉายคู่ใจแล้วเดินลงไปยังชั้นล่างทันที ไม่ถึงสิบนาทีนิชาก็เดินมาถึงห้องครัว
*ดีนะที่ห้องครัวอยู่ใกล้กว่าห้องอาหารไม่อย่างนั้นเราคงเป็นลมตายก่อนที่จะเดินถึงแน่นอน...เฮ้อ! อย่าเพิ่งไปนึกถึงเรื่องอื่นเลยไปหาของกินก่อนดีกว่าเรา…มีอะไรกินบ้างนะ…*
พูดพร้อมกับเอื้อมมือไปเปิดตู้เย็น
*อะไรเนี่ย...ไม่มีของกินเลย...ทำไมในตู้เย็นถึงมีแต่น้ำดื่มละ*
*หาของกินอยู่หรือครับ*
*ใช่..*
เอ๊ะ! เสียงเล็ก ๆ เย็นๆ แบบนี้นี่มันเสียงใครกันนะ นี่เรากำลังพูดกับคนอยู่ใช่ไหม
นิชาทำใจแข็งค่อยๆ หันหน้าไปทางต้นเสียงแต่เธอก็ไม่เห็นใคร
*ไม่นะ...คงไม่ใช่มั้ง*
นิชาพยายามก้าวขาเดินออกจากห้องครัวแต่ดูเหมือนว่าจะทำได้ยากเหลือเกินเพราะมีมือเล็กๆ มือหนึ่งเอื้อมมาดึงชายกระโปรงชุดนอนของเธอเอาไว้
นิชารีบนั่งลงไหว้เจ้าที่เจ้าทางผีบ้านผีเรือนทันที หนูขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ขโมยนะค่ะ หนูแค่จะมาหาของทานเท่านั้น
*ครูเป็นอะไรหรือครับ*
*ว้าย! ผี*
นิชาตกใจเพราะเธอมองเห็นเด็กหน้าขาวนั่งอยู่ด้านหน้าของเธอ
*ผีที่ไหนจะมานั่งกินขนมได้ละครับครู*
*ก็หน้าของเธอ*
*อ๋อ! ครูตกใจที่ผมเอาไฟฉายส่องหน้าใช่ไหมครับ ฮะฮะฮะ*
*ไม่ต้องมาหัวเราะเลย…แล้วเธอจะเอาไฟฉายไปส่องที่หน้าทำไม แถมยังทาแป้งซะขาวเว่อร์ขนาดนั้น ครูจะไม่ตกใจได้ยังไงละ*
*ผมอุตส่าห์ใช้ไฟฉายส่องหน้าเพราะกลัวครูจะมองไม่เห็นหน้าผมแต่กลายเป็นว่าผมทำให้ครูนึกว่าผมเป็นผีซะงั้น ฮะฮะฮะ*
*ถ้าอย่างนั้นเสียงที่ครูได้ยินเมื่อครู่นี้ก็เป็นเสียงของเธอใช่ไหม*
*ครับ*
*แล้วทำไมตอนแรกครูถึงมองไม่เห็นเธอ...เธอตั้งใจจะแกล้งครูใช่ไหม*
*ผมเตี้ยกว่าครูเวลาครูมองระดับสายตาของครูครูก็เลยมองไม่เห็นผม แต่พอครูนั่งลงกับพื้นระดับสายตาของครูจะอยู่ตรงกับผมพอดีครูก็เลยมองเห็นผมยังไงละครับ*
จริงด้วย...เด็กคนนี้ฉลาดจริงๆ
*ครูขอโทษเธอก็แล้วกันที่เข้าใจเธอผิด*
*แล้วทำไมเธอถึงรู้ว่าครูลงมาหาของกินละ*
*ก็ผมทำแบบนี้ประจำ*
*อะไรนะ*
*แต่ในตู้เย็นไม่มีของกินอะไรเลยนะ นอกจากน้ำดื่ม*
*คุณพ่อไม่เคยให้เก็บอาหารที่ทำแล้วในตู้เย็นครับ*
*แล้วอาหารที่เหลือละทำยังไง เอาไปทิ้งเหรอ*
*คุณพ่อให้คุณยายอุ่นเอาให้พวกคนงานครับ…ถ้าครูไม่ทานอาหารตามเวลาครูก็จะไม่มีอาหารกินนะครับ นอกจากขนมพวกนี้…ครูอยากทานไหมครับ*
*ไม่ละ...ขอบใจ*
พูดจบนิชาก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นแล้วเดินคอตกออกจากห้องครัวไปทันที แต่เดินไปได้ไม่ไกลเด็กน้อยก็วิ่งตามมาพร้อมกับส่งขนมปังให้นิชาหนึ่งห่อ
*ผมไม่อยากกินอันนี้...ถ้าครูไม่ชอบก็ทิ้งไป*
พูดจบเด็กน้อยก็รีบวิ่งขึ้นชั้นบนไปทันที
*ชิ...เด็กน้อย นะ เด็กน้อย...อุตส่าห์แบ่งขนมที่ตัวเองชอบมาให้เราด้วย*