บ้านคณินธร

เย็นวันนั้น
นิชาเดินเข้ามาในห้องอาหารก็พบว่าสินีกำลังนั่งทานข้าวอยู่กับอะตอม
เธอมาทำอะไรที่นี่อีกนะ
นิชาคิดในใจ
*คุณครูครับมาทานข้าวด้วยกันสิครับ*
อะตอมพูดขึ้นทันทีที่เห็นนิชาเดินเข้ามาในห้องอาหาร
*ครูยังไม่หิวจ๊ะ...อะตอมทานไปก่อนได้เลยครับ…ไม่ต้องเป็นห่วงครูนะครับ*
*ครับ*
อะตอมตอบรับเสียงอ่อย
*ป้าอุ่นค่ะนิขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิค่ะ*
นิชาหันไปพูดกับป้าอุ่นที่กำลังจัดเตรียมอาหารให้กับอะตอม
*จะไม่ทักทายกันสักหน่อยหรือค่ะครูนิชา*
เชิญคุณสินีตามสบายนะค่ะ ฉันมีธุระต้องคุยกับป้าอุ่นขอตัวก่อนค่ะ
นิชาพูดออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ใครจะรู้ว่าภายในจิตใจของเธอนั้นไม่ได้นิ่งเฉยเหมือนกับ9ใบหน้าของเธอเลยสักนิดเดียว
หยิ่ง จองหอง เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ นังครูนิชา
สินีแอบว่านิชาในใจ
*คุณนิเชิญทางนี้ดีกว่าค่ะ*
*ค่ะป้าอุ่น*
ณ  ห้องครัว
*ป้าอุ่นค่ะคุณคณินเป็นยังไงบ้างค่ะ*
*ป้าให้คุณคณินทานอาหารกับยาตามที่คุณนิบอกทุกอย่างเลยค่ะ รู้สึกว่าจะอาการดีขึ้นนิดหน่อยค่ะ ตอนนี้คุณคณินยังนอนหลับอยู่เลยค่ะ ป้าคิดว่าช่วงนี้คุณคณินคงจะทำงานหนักมากเกินไป ร่างกายพักผ่อนไม่เพียงพอก็เลยล้มป่วยค่ะ*
*นิคิดว่าสาเหตุที่คุณคณินป่วยคงจะมีสาเหตุมาจากนินี่ละค่ะ*
*ทำไมถึงคิดแบบนั้นละค่ะ*
*นิคิดว่าคุณคณินไม่อยากพบหน้านิค่ะ เขาเกลียดนิค่ะป้าอุ่น*
*ไม่ใช่มั้งค่ะ*
*ถ้าไม่ใช่ แล้วทำไมเขาถึงต้องอยู่ที่ทำงานจนดึกดื่นทุกวันด้วยละค่ะ*
*เอ่อ!...*
*คำถามนี้ทำให้ป้าอุ่นตอบไม่ถูกเหมือนกัน*
*นิคิดไม่ผิดหรอกค่ะป้าอุ่น*
*ป้าจะอธิบายให้คุณนิฟังแบบนี้ก็แล้วกันนะค่ะ คุณนิตั้งใจฟังป้าให้ดีนะค่ะ*
*ค่ะ*
*ถ้าคุณคณินไม่อยากพบหน้าคุณนิจริงๆ ทำไมคุณคณินถึงยอมให้คุณนินอนห้องเดียวกับคุณคณินละค่ะ*
*เรื่องนั้น....*
*ลองคิดดูดีๆ สิค่ะ อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจอะไรไป เพราะมันจะทำให้คุณนิต้องเสียใจเหมือนกับครั้งที่ผ่านมานะค่ะ*
*ก็ได้ค่ะ นิจะลองคิดดูใหม่ก้แล้วกันค่ะ...นิขอตัวขึ้นไปดูคุณคณินก่อนนะค่ะ*
*ค่ะ*
ณ ห้องนอนของคณินธร
เมื่อนิชาเห็นว่าคณินธรยังหลับอยู่ เธอจึงเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงนอนของคณินธร เธอนั่งมองใบหน้าของคณินธรนิ่งนานก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปจับมือของคณินธรมากุมไว้พร้อมกับพูดบางอย่างออกมา
*คุณคณินคุณเกลียดฉันมากหรือค่ะ ความผิดของฉันคุณจะไม่ให้อภัยจริงๆ หรือค่ะ*
พูดแล้วน้ำตาของนิชาก็เริ่มไหลรินลงมาอาบแก้มนวล นิชาก้มหน้าร้องไห้อยู่ที่ข้างเตียงนอนของคณินธรก่อนที่เธอจะเผลอหลับไป
ค่ำวันนั้น
ห้องนอนของคณินธรนั้นถูกครอบคลุมไปด้วยความมืด เพราะแสงอาทิตย์ยามเย็นได้ลาลับจากท้องฟ้าไปนานมากแล้ว คณินธรซึ่งนอนหลับใหลเพราะฤทธิ์ยาไปนานหลายชั่วโมงก็ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาและพยายามพยุงตัวลุกขึ้นจากที่นอนแต่มือของเขากลับขยับไม่ได้ เขารู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆ มาทับที่ช่วงแขนไปจนถึงฝ่ามือของเขา เขาจึงใช้มือด้านที่ว่างเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง แล้วเขาก็ได้พบกับความจริงว่าสิ่งที่ทับแขนกับมือของเขาเอาไว้ก็คือศีรษะของนิชานั่นเอง
*คุณ...ตื่นสิ...คุณ...*
คณินธรพยายามพูดเพื่อปลุกให้นิชาตื่นจากการหลับใหลแต่ก็ไม่เป็นผล
*ทำไมถึงได้นอนขี้เซาแบบนี้นะ*
เมื่อปลุกนิชาไม่สำเร็จคณินธรก็เปลี่ยนวิธีใหม่ เขาพยายามดึงมือที่ถูกทับออกมาด้วยแรงทั้งหมดที่มีแต่ก็ไม่เป็นผลเขาจึงเปลี่ยนเป็นผลักร่างบางของนิชาแทน คราวนี้ได้ผลเกินคาดเพราะว่าร่างบางของนิชาเอียงจนตกเก้าอี้ไปเลย
*โอ๊ย! เจ็บ...คุณคณินคุณทำบ้าอะไรของคุณ คุณมาผลักฉันทำไมค่ะ*
*ผมน่าจะเป็นฝ่ายถามคุณมากกว่าว่าคุณมานอนทับแขนของผมทำไม*
*เอ่อ! ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะค่ะ*
ทำไมเธอถึงมานั่งหลับที่ข้างเตียงเราได้นะ
คณินธรคิดในใจ
*โอ๊ย! แขนชาไปหมดเลย...หรือว่าเธอต้องการแก้แค้นเรา*
คณินพูดพร้อมกับบีบนวดช่วงแขนและมือของเขาไปด้วย