บ้านคณินธร

เย็นวันนั้น ณ บ้านคณินธร

*ทำไมป้าอุ่นถึงจัดอาหารเย็นแค่สองที่ละค่ะคุณคณินกลับบ้านดึกหรือค่ะ*

*คุณคณินบอกว่ามีธุระค่ะ...อาจจะกลับดึกให้คุณนิกับคุณหนูทานข้าวเย็นได้เลยค่ะไม่ต้องรอ*

*นิเข้าใจแล้วค่ะ...เดี๋ยวนิไปเรียกอะตอมเองนะค่ะ*

*ค่ะ*

สีหน้าของคุณนิไม่ค่อยดีเลยไม่สบายหรือเปล่านะ

ป้าอุ่นคิดในใจ

ณ ห้องอะตอม

*อะตอมครับ*

*คุณครูกลับมาแล้วหรือครับ...ผมหิวข้าวจะแย่อยู่แล้ว*

*หิวหรือครับ...ทำไมอะตอมไม่ทานก่อนละครับ*

*ยายอุ่นไม่ยอมครับ ยายอุ่นบอกว่าวันนี้คุณพ่อไม่กลับบ้านมาทานข้าวเย็น  ให้ผมรอทานข้าวเป็นเพื่อนคุณครูครับ*

*ถ้าอย่างนั้นเราไปทานข้าวกันดีกว่านะ*

*ครับ*

ถึงต่อหน้าอะตอมนิชาจะยิ้มแย้มแต่ในใจของเธอนั้นกลับเจ็บปวด เธอไม่รู้ว่าเธอจะทนอยู่ที่นี่เพื่อไถ่โทษให้กับอะตอมได้ตลอดไปไหม เธอก็เป็นมนุษย์ทั่วไปที่มีความรู้สึกดีใจเสียใจได้เหมือนกัน

ค่ำวันนั้น ณ ห้องนอนของเด็กชายชานนท์

*ทำไมตอนทานอาหารเย็นคุณครูถึงนั่งจ้องหน้าผมตลอดเลย ไม่เห็นคุณครูตักข้าวทานเลยละครับ*

*ครูลดความอ้วนนะ*

*โกหกแล้ว ครูหลอกผมไม่ได้หรอก คุณครูไม่ยอมทานข้าวเพราะว่าคุณพ่อไม่อยู่ใช่ไหมละ

*ไม่ใช่นะไม่ใช่*

*แล้วทำไมละครับ*

*อย่าบอกว่าลดความอ้วนอีกนะผมไม่เชื่อแน่นอน*

*ไม่เชื่อก็ตามใจครูไปนอนดีกว่า*

*ไม่ได้นะคุณครูต้องรอให้ผมหลับก่อนผมไม่อยากอยู่คนเดียว*

*ก็ได้...ครูจะรอให้เธอหลับก่อนแล้วครูค่อยกลับห้อง*

พูดจบนิชาก็นั่งลงข้างเตียงพร้อมกับจับมือของเด็กน้อยเอาไว้ในมือ

*ครูจะร้องเพลงกล่อมให้ฟังสักเพลงก็แล้วกันนะ*

*ครับ*

นิชาร้องเพลงกล่อมเด็กยังไม่ทันจบเพลงอะตอมก็ผล็อยหลับไปแล้ว

*หลับง่ายจริงๆ เลยนะเด็กคนนี้ น่ารักจริงๆ เลย*

นิชาจุมพิตที่หน้าผากของอะตอมก่อนที่เธอจะเดินกลับห้องไป เมื่อนิชากลับมาถึงห้องเธอก็พบว่าคณินธรยังไม่กลับมา

เขายังไม่กลับก็ดีเหมือนกัน เพราะถ้าเจอหน้ากันจริงๆ เราก็ไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงดี รีบเข้านอนก่อนที่เขาจะกลับมาดีกว่า

เช้าวันใหม่

นิชาตื่นขึ้นมาก็พบว่าเธอนอนอยู่ใอ้อมแขนของคณินธร

นี่เขากลับมานอนตอนไหนนะทำไมเราถึงไม่รู้สึกตัวเลย แล้วเราจะลุกออกไปยังไงละเนี่ย

นิชาค่อยๆ แกะแขนของคณินธรออกจากร่างบางของเธอ แต่ก็ไม่สำเร็จ

เราจะทำยังไงดี ถ้าเขาตื่นขึ้นมาตอนนี้เราจะทำยังไงดี

เมื่อความคิดของนิชาจบลงคณินธรก็ลืมตาตื่นขึ้นมาพอดี นิชารู้สึกตกใจแต่เธอก็สามารถตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว

*วันนี้คุณไม่กรี๊ดอีกเหรอ*

*ทำไมฉันต้องกรี๊ดด้วยค่ะ*

*ก็...นั่นสินะ*

*ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ*

*วันนี้คุณดูแปลกๆ ไปนะ*

*แปลกยังไงค่ะ*

*ไม่มีอะไร คุณไปอาบน้ำเถอะ*

คุณกำลังคิดที่จะต่อต้านผมอยู่สินะนิชา แล้วเราจะได้เห็นดีกัน

คณินธรคิดในใจ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

*ทำไมวันนี้คุณถึงไม่แต่งตัวให้ผม*

คณินธรพูดขึ้นหลังจากที่เห็นนิชากำลังนั่งแต่งหน้าโดยไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย

*คุณไม่ใช่อะตอมนี่ค่ะ   ทำไมฉันจะต้องแต่งตัวให้คุณด้วยละค่ะ*

*นิชา คุณไม่อยากจะอยู่ที่นี่แล้วใช่ไหม

*ทำไมค่ะ คุณจะไล่ฉันหรือค่ะ เสียใจด้วยนะค่ะ ถึงคุณจะไล่ฉัน ฉันก็ไม่ไป*

*คุณจะเล่นแบบนี้ใช่ไหมนิชา ได้ ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณจะทนอยู่ที่นี่ได้อีกนานแค่ไหน*

พูดจบคณินธรก็เดินออกจากห้องไปทันที

*เฮ้อ! นี่เรากำลังจะเอาน้ำมันไปราดลงบนกองไฟหรือเปล่านะ*