บ้านคณินธร

ยี่สิบนาทีผ่านไป
นิชาเตรียมชุดทำงานไว้ให้คณินธรก่อนที่เธอจะลงไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้าให้คณินธรก่อนที่เธอจะกลับขึ้นไปแต่งตัวให้เขา ซึ่งเป็นหน้าที่ของภรรยาที่คณินธรสั่งให้เธอทำถ้าเธอยังต้องการจะอยู่ที่นี่เธอต้องทำตามที่เขาบอกทุกอย่าง
*คุณหลบสายตาของผมทำไมนิชา คุณกลัวผมเหรอ*
คณินธรพูดขึ้นในขณะที่นิชากำลังก้มหน้าก้มตาผูกเนคไทให้เขาโดยไม่ยอมเงยหน้ามองใบหน้าของเขาเลยแม้แต่น้อย ส่วนนิชานั้นได้ยินคำพูดของคณินธรทุกคำแต่เธอก็ไม่ยอมตอบอะไรกลับไปเธอทำเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของคณินธรแล้วเธอก็ยิ้มเหมือนแยกเขี้ยวให้กับเขาก่อนที่เธอจะหันไปสนใจกับการผูกเนคไทอีกครั้ง ซึ่งมีผลทำให้คณินธรหน้าบึ้งขึ้นมาทันทีเพราะเขาคิดว่านิชาไม่ได้เต็มใจทำหน้าที่นี้แต่เขาไม่มีวันรู้หรอกว่านิชากำลังเขินสุดๆ เธอจึงไม่กล้ามองสบตากับเขาในระยะใกล้ชิดแบบนี้
*นิชา...คุณไม่เต็มใจที่จะทำหน้าที่นี้ใช่ไหม*
คณินธรพูดพร้อมกับโอบเอวบางของนิชาก่อนที่เขาจะดึงร่างบางของเธอเข้ามาชิดกับร่างอันแข็งแกร่งของเขา
*มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดหรอกค่ะ...ปล่อยฉันนะค่ะ*
*ทำไมต้องปล่อยละ สามีกอดภรรยาไม่ได้หรือไง*
คณินธรพูดเสียงเข้ม
*ไม่ใช่นะค่ะ*
*ถ้าไม่ใช่แล้วทำไมคุณต้องทำหน้าไม่พอใจด้วยละ*
*ฉันไม่ได้ไม่พอใจคุณ ฉันก็แค่...*
*แค่อะไร*
ตาบ้านี่...เซ้าซี้ไม่เลิก...เราจะบอกเขาได้ยังไงละว่าเรากำลังเขินเขาอยู่
นิชาคิดในใจ
*ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ คุณรีบไปทำงานเถอะค่ะฉันก็ต้องรีบไปแต่งตัวเหมือนกัน*
*คุณรีบใช่ไหมได้ถ้าอย่างนั้นผมจะแต่งตัวให้คุณเอง*
คณินธรพูดพร้อมกับจับแขนของนิชาให้เดินตามเขาไปที่ห้องแต่งตัวของเธอทันที
*ไม่นะค่ะคุณคณิน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันแต่งตัวเองได้*
*ถ้าอย่างนั้นคุณก็เปลี่ยนชุดตรงหน้าผมนี่ละ*
*คุณคณิน…*
ทำไมเขาถึงได้พูดจาร้ายกาจกับเราแบบนี้นะ
นิชานึกน้อยใจคณินธร
*คุณรีบไม่ใช่หรือไง รีบเปลี่ยนชุดสิ*
นิชาไม่มีทางเลือกเธอหันหลังให้คณินธรก่อนที่เธอจะค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของเธอออกทีละเม็ด ทีละเม็ด ด้วยมือที่สั่นเทา ดวงตาคู่สวยของเธอเริ่มมีน้ำใสๆ มาคลออยู่รอบดวงตา แต่แล้วนิชาก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเธอได้ยินเสียงปิดประตูห้องเสียงดังลั่นบ้าน เธอจึงหันกลับไปมองในจุดที่คณินธรยืนอยู่เมื่อครู่นี้ แล้วเธอก็ได้พบกับความว่างเปล่า เพราะว่าคณินธรไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว
*ทำไมเขาจะต้องทำกับเราแบบนี้ด้วยนะ ทำไม*
ณ โรงเรียนเอกชน เวลา 13.00 น.
*ครูนิชาค่ะ*
*มีอะไรหรือค่ะพี่ปราณี*
*ท่านผอ.เรียกพบครูนิชาค่ะ*
*ตอนนี้หรือค่ะ..*
*ใช่ค่ะ*
*แต่ว่า...*
*แต่ว่าอะไรค่ะ*
*คือว่านิมีสอนชั่วโมงถัดไปค่ะ*
*ยังมีเวลาอีกตั้ง 10 นาที รีบไปพบท่านเถอะค่ะ รู้สึกว่าท่านจะอารมณ์ไม่ค่อยดีด้วยนะค่ะ ระวังตัวด้วยนะค่ะ*
*ค่ะ*
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
*เชิญ*
*คุณต้องการพบฉันหรือค่ะ*
*อืม นั่งก่อนสิ*
เมื่อพูดจบคณินธรก็หันไปสนใจกับเอกสารตรงหน้าต่อ นิชาจึงเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของคณินธร เมื่อนั่งลงเรียบร้อยนิชาก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน
*คุณมีธุระอะไรกับฉันก็รีบๆ พูดมาสิค่ะฉันมีสอนคาบต่อไปนะค่ะ*
เมื่อนิชาพูดจบคณินธรก็เงยหน้าขึ้นจากเอกสารตรงหน้าพร้อมกับพูดจาที่ทำให้นิชารู้สึกหน้าชาขึ้นมาทันที
คุณนี่อ่อยเหยื่อเก่งขึ้นเยอะเลยนะ สงสัยว่าเมื่อเช้าผมคงทำให้คุณอารมณ์ค้างละสิ คุณถึงได้ไปอ่อยไอ้หน้าจืดนั่น
ที่คณินธรพูดแบบนั้นเพราะเมื่อตอนพักเที่ยงเขาเห็นนิชานั่งทานข้าวกลางวันกับครูวุฒิและพูดคุยกันอย่างสนุกสนานนั่นเอง
*คุณคณิน...*
*ที่นี่เป็นที่ทำงานคุณช่วยเรียกตำแหน่งของผมให้ถูกต้องด้วย*
*ได้ค่ะ...ท่านผอ.ท่านไม่ควรพูดจาดูถูกดิฉันแบบนี้นะค่ะ ถ้าท่านไม่ได้รู้จักดิฉันดีพอ*
*ทำไมผมจะไม่รู้จักคุณ  ผมรู้จักคุณดีเลยละว่าคุณเป็นคนยังไง*
คณินธรพูดพร้อมกับเดินตรงมาที่เก้าอี้ของนิชา เขาท้าวมือทั้งสองข้างของเขาลงบนที่พักแขนเก้าอี้ตัวที่นิชานั่งอยู่ ก่อนที่เขาจะก้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของนิชา แต่นิชาเบี่ยงหน้าหลบทำให้คณินธรเปลี่ยนใจก้มลงไปจูบที่ซอกคอขาวนวลของเธอแทน
*คุณคณิน คุณทำบ้าอะไรเนี่ย*
นิชาพูดพร้อมกับผลักร่างของคณินธรให้ออกห่าง
*ผมก็แค่ทำสัญลักษณ์บางอย่างให้ไอ้หน้าจืดได้รู้ตัวก่อนที่จะโดนคุณสวมเขาก็เท่านั้นเอง*
*เลวที่สุด...ฉาด…*
*นี่คุณกล้าตบผมหรือนิชา*
*ได้...ผมจะเลวให้สมกับคำด่าของคุณเลย*
พูดจบคณินธรก็ใช้มือทั้งสองข้างของเขาล็อคใบหน้าของนิชาเอาไว้ก่อนที่เขาจะใช้ริมฝีปากสวยได้รูปของเขาลงโทษนิชาด้วยรสจูบที่ไร้ซึ่งความหวานและไม่มีความอ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย แต่นิชากลับเผลอตัวเผลอใจไปกับรสจูบนั้นจนได้ เมื่อเห็นว่านิชาไม่ต่อต้านคณินธรจึงปล่อยนิชาให้เป็นอิสระ
*ใบหน้าของคุณตอนนี้ดูดีมากเลยนะนิชา...ถ้าอยู่ที่บ้านละก็ผมจะไม่ปล่อยคุณแน่นอน*
นิชารู้ว่าคณินธรกำลังพูดถึงเรื่องอะไร เธอรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก เธอจึงรีบวิ่งหนีออกไปจากห้องทำงานของคณินธรทันที