บ้านคณินธร

สามวันผ่านไป
นิชาไม่ได้พบหน้าคณินธรอีกเลยหลังจากวันที่เขาพูดจาร้ายกาจกับเธอ
*เขาต้องการคำตอบจากเราไม่ใช่หรือ แต่ทำไมเรากลับรู้สึกว่าเขากำลังหลบหน้าเราอย่างนั้น*
นิชาพูดกับตัวเอง
ค่ำวันนั้น
*กำลังรอคุณคณินหรือค่ะ*
*ค่ะ เอ่อ! ไม่ใช่ค่ะ*
*สรุปว่าใช่หรือไม่ใช่ค่ะ ป้างงไปหมดแล้วค่ะ*
*ไม่ใช่ค่ะ นิแค่มาเดินเล่นรับลมนะค่ะ*
*ดึกๆ แบบนี้หรือค่ะ*
*ใช่ค่ะ…แต่อีกสักพักนิก็จะเข้าด้านในแล้วละค่ะ*
*ถ้าอย่างนั้นก็ตามสบายนะค่ะป้าขอตัวไปนอนก่อน*
*ค่ะ*
หลังจากป้าอุ่นแยกตัวไปนิชาก็เดินเข้าบ้านมานั่งอ่านหนังสือรอคณินธรอยู่ที่ห้องรับแขกนานพอสมควรก่อนที่เธอจะเผลอหลับไปในที่สุด
หลังจากที่นิชาหลับไปได้ไม่นานคณินธรก็เดินเข้ามาในบ้าน เขาเกือบจะเดินผ่านห้องรับแขกไปอยู่แล้วถ้าสายตาของเขาไม่สังเกตเห็นแสงไฟที่ยังส่องสว่างอยู่ เมื่อคณินธรเดินมาถึงห้องรับแขกเขาก็พบว่านิชากำลังนอนหลับสบายอยู่บนโซฟา
*ทำไมถึงมานอนตรงนี้ได้นะ*
พูดจบคณินก็อุ้มร่างบางของนิชาขึ้นไปที่ห้องนอนของเขา เมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับเตียงนุ่มนิชาก็พูดบางอย่างออกมา
*หนาวจัง*
คณินธรรีบปล่อยร่างบางทันทีเพราะนึกว่านิชานั้นรู้สึกตัวแล้ว แต่เขาเข้าใจผิด นิชาเพียงแค่เพ้อเท่านั้นเอง ดังนั้นนิชาจึงทำอะไรโดยไม่รู้ตัว นิชากอดคอของคณินธรเอาไว้จนแน่นทำให้ร่างของเขาล้มลงมานอนอยู่ข้างๆ ร่างบางของนิชาแล้วเธอก็พูดความรู้สึกที่อยู่ภายใต้จิตสำนึกของเธอออกมาโดยไม่รู้ตัว
*คุณคณิน คุณใจร้ายมาก คุณหลบหน้าฉันทำไม ฉันคิดถึงคุณ คุรเกลียดฉันมากหรือค่ะ ทำไมคุรถึงได้ใจร้ายแบบนี้นะ*
*คนอะไร...ขนาดหลับไปแล้ว....ยังละเมอต่อว่าคนอื่นได้อีก*
พูดจบคณินก็ค่อยๆ แกะมือของนิชาออกจากคอของเขาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่ออาบน้ำและเปลี่ยนชุดนอนก่อนที่เขาจะเดินมาล้มตัวลงนอนข้างๆ ร่างบางของนิชา
*ผมจะจัดการกับคุณยังไงดีนะนิชา*
คณินพุดพร้อมกับนอนมองใบหน้าของนิชาอยู่นานพอสมควรก่อนที่เขาจะเผลอหลับไป
เช้าวันใหม่
*กรี๊ดดด นี่คุณเข้ามาในห้องนอนของฉันได้ยังไง*
*คุณพูดใหม่สิว่าห้องของใคร*
*เอ่อ! ห้องของคุณ*
*แล้วคุณมีหน้าที่อะไร*
*อย่าบอกนะค่ะว่าเมื่อคืนนี้คุณกับฉัน*
นิชาพูดพร้อมกับทำสีหน้าตกใจ
*ผมไม่ได้อดอยากถึงขนาดต้องลักหลับคุณหรอกนะ*
*คุณคงไม่ได้ต้องการตอนนี้ใช่ไหมค่ะ*
*ถ้าผมบอกว่าผมต้องการตอนนี้ละ*
คณินธรพูดพร้อมกับผลักร่างบางของนิชาให้ล้มลงนอนบนเตียงนุ่มก่อนที่เขาจะทาบทับร่างของเขาตามลงมา
*คุณคณินอย่าค่ะ*
*ทำไม...คุณกลัวหรือไง*
*เอ่อ! คือว่าฉันยังไม่พร้อมค่ะ*
นิชาพุดพร้อมกับเบี่ยงใบหน้าของเธอหลบใบหน้าของคณินที่กำลังก้มต่ำลงมาหาใบหน้าของเธอ
*ก็ได้...ถ้าอย่างนั้นผมขอมัดจำเอาไว้ก่อนก็แล้วกัน ผมจะค่อยๆ ทำให้คุณพร้อมเอง*
พูดจบคณินก็ก้มลงจุมพิตบริเวณลำคอขาวนวลของนิชาไล่ลงมาจนถึงบริเวณเนินอกสวยของนิชาแล้วเขาก็หยุดเพียงเท่านั้นการกระทำของคณินทำให้นิชารู้สึกเสียวซ่านไปทั้งตัวเลยทีเดียว และเมื่อเขาหยุดการกระทำของเขาลง นิชากลับรู้สึกว่าเธอต้องการให้เขาทำมากกว่านั้น ซึ่งเมื่อนึกมาถึงตรงนี้นิชารู้สึกว่าเธอนั้นช่างไร้ยางอายเสียจริง
*ผมไปอาบน้ำก่อนนะ ส่วนคุณก็ช่วยเตรียมชุดทำงานให้ผมด้วยเข้าใจนะ*
คณินธรลุกจากเตียงไปแล้วแต่นิชายังไม่สามารถขยับร่างกายได้
*ทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับเรานะ...เขาต้องการเราจริงๆ หรือว่าเขาแค่ต้องการแกล้งให้เราหวั่นไหวกันแน่นะ...ไม่ได้...ไม่ได้...เราจะปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือสติไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเราจะต้องเสียใจ*
นิชาพูดพร้อมกับตบแก้มนวลทั้งสองด้านของเธอเพื่อเรียกสติของเธอคืนมา